Chapter 9

I followed him downstairs na kaagad namang nag tayuan ang mga katulong niya. I haven't seen them yesterday. Siguro ay day off nila iyon. Pagalit na niyang hinila ang upuan. Why this man is so arrogant? What's up with him?

I grab the chair before he finally pulls it.  "I can manage."

My eyes got widen when he spoke to me unexpectedly an insulting words. "I wasn't offering you this one, it's for me." aniya, may bahid ng pang aasar.

Inirapan ko siya at lumipat sa kabilang chair para doon maupo. "Eh di iyo na. Saksak mo sa baga mo." inis kong sabi sa kaniya.  Hindi niya ito pinansin

Kumuha na ako ng itlog, fried rice at saka longganisa. Nakatitig lamang siya habang kumukuha ako ng pagkain. Para bang ayaw niya akong pakainin sa lagay na iyon. "What?!" hindi ko maiwasang mag tanong.

"Pray first, before you eat."tipid niyang sabi saka pumikit siya at nag dasal ng lenguwahe na hindi ko maintindihan.

Pumikit na rin ako at nag dasal sa aking isip. Akala ko pa naman kung ano ang sasabihin niya sa akin. Napaka aroganta niya talaga nakakainis. Kahapon pa iyan e, sapakin ko kaya.

"So, Sydney right?"

"Uh-huh," I answer him habang sumusubo ng hotdog. I notice that his throat move in pace. May kung anong kalokohan ang nasa isip ko habang nakatitig siya sa akin ay dahan-dahan kong sinubo ang hotdog ng paulit-ulit. Natawa ako dahil hindi siya makapag focus.

"Will you, uhm... eat properly?"

"What's with you? Kumakain lang naman ako ah."depensa ko.

"Yeah. Right, whatever." sa ibang bagay niya ibinaling ang paningin. "What you do most of your time, hmm?"

Nilapag ko ang tinidor sa plato saka umayos ng upo. "Well, I'm a fashion designer. Most of my time spent in my shop. Sometimes I hang out with my friends. But lately, staffs ko ang gumagalaw sa shop."I explain.

"I see. But you chose to hang out with Callie, hmm?"

"We're friends. What's the matter with that? He's nice, anyway."

"You have known him for a week, how could you say that?"

"My heart knows. Does time matter to know a person whom I should be trusted?"

"It should be. Trust must be earn. People around you isn't always what you think. Some are good, some are walking jelly."

Hindi ko maintindihan kung ano man iyong pinanggagalingan niya. He's right. Wala namang masama kung mag titiwala sa tao. But my heart knows it well more than I do.

"How about you, Mr." usisa ko. Hindi na tuloy ako natapos sa pag kain ko.

"I prefer not to answer."aniya.

"Ang daya naman. Sinagot ko mga tanong mo, dapat sagutin mo rin tanong ko."I pouted.

"Call it off." Tumingin siya sa kaniyang relo saka bumaling sa akin. "Are you done? I have a meeting today."

"Sasagutin mo lang e," Simangot ko.

"No!"

"Dali na,"

"Let's go,"

"Sige na kasi,"

"I said no!"

"Eh 'di wag. Matisod ka sana." hindi niya sama marinig.

He walks first while I was following him at the back. He's wearing all black suit from his broad back down to his ankle. Ang kintab ng sapatos niya, mas makintab pa ito sa buhok kong umaalon-alon sa kulot.

Nawili ako sa pag sulyap sa suot niya dahilan para hindi ko namalayan ang pagka untog ko sa matitigas niyang likuran na nag bigay sa akin ng kakaibang kaba.  Sapo-sapo ang sariling noo.

"Why are you following behind my back? You supposed be beside me, hmm?"aniya,

Nag angat ako ng mukhang nang mag tama ang aming paningin. My heart beat race, feeling of unable to control my breath. It took me seconds to returned in my senses.

"Malay ko ba. Ang sikip kaya ng bahay mo,"irap ko, sobrang lapit niya sa akin, hindi ako makahinga. I felt his palm on my head, scrubbing it using his own hand. Nag aalangan ako kung hahawiin ang kamay niya roon o hahayaan ito.

Mainit. Bawat haplos ng kaniyang palad ay nag bibugay ito ng kakaibang sensasyon sa kaibuturan ng aking puso. Gayon pa man ay nagawa kong alisin ito gamit ang braso ng hindi tumitingin ng diretso sa mga mata niya.

I gasped an air when I finally reached his car. It's a black Bugatti Chiron a latest model of 2020. Eh 'di siya na mayaman, siya na masuwerte. Eh 'di siya na.

"Hatid mo na ako. I'm tired for this." sabi ko, he didn't bother to talk tanging titig niya lang ang nakuha kong sagot.

Ang lamig ng top na binili ni Callie, kulang na lang pati kaluluwa ko pasukin na ng lamig. Nag sisisi ako na binuksan ko pa iyong aircon. Naramdaman kong ihinto niya ang sasakyan sa tabi ng kalsada.

Pinakatitigan ko siya at inirapan. Ano na naman kayang eksena nito, nauubos na pasensya ko. Uwing-uwi na ako e. Pero nagulat ako ng ilahad niya sa akin ang coat na suot niya. Simpleng white long sleeve na lamang ang suot niya pang ilalalim.

"Hindi ako nilalamig." sabi ko, kahit ang totoo ay mamamatay na ako sa sobrang lamig. I pulled of my knees to hug them both. He insisted, bago pa man ako mag reklamo ay nailagay niya na ito sa likuran ko, dahilan nang pag tama ng ilong ko sa pisngi niya.

Pareho kaming napaiwas sa isa't-isa at umayos ng upo. Parang sasabog itong puso ko na hindi ko malaman kung ano bang dapat kong maramdaman.

"T-thanks!"

"Now, sleep. It will take 2 hours to reach your condo."aniya,

Tumango ako saka isiniksik ang ulo sa car door.

___

Nagising na lamang ako ng bumukas ang bintana ng kotse kung saan ako nakasandal. Inayos ko muna ang magulong kong buhok at sinuklay iyon gamit ang aking mga daliri. Napansin ko ang mga titig niya sa paa ko. Gusto ko ng magpalamon sa lupa.

Kalahati ng binti ko ay nasa pagitan ng hita niya. Hindi siya umimik sa ginawa kong pag tanggal rito. I felt my cheek turned into a red tomato. Nakakahiya ang ginawa ko. Nakalimutan kong malikot pala ako matulog.

"S-sorry, I didn't mean to..." I couldn't continue because no words are tying to come out.

"Don't bother, I enjoy it. Squeezing my balls."nakakalokong ngiti ang pumakawala sa kaniya.

I want to punch him right now. Nangigigil ako sa mga ngiti niyang nakakaloko. "Shut up!"inis kong sabi, "I slept, wala akong alam sa mga nangyare, okay? Tulog ako! Tulog!"depensa ko.

He just chuckled, giving me his nuisance off smile. Parang sira na ewan. Hindu ko naman kasi ginusto iyon eh, saka tulog ako. Malay ko ba, dapat siya nalang nag adjust nakakahiya naman kasi sa kanya.

Sa hiya ay lumabas ako ng kotse niya ng hindi nagpapaalam. Pero binuksan niya pa rin ang bintana at nag iwan ng nakakalokong ngiti saka pinaharurot ang kaniyang sasakyan.

Dire-diretso akong pumasok sa loob ng bahay at nag tungo sa kwarto ko. Napagtanto ko na mabigay ang balikat ko, pero laking gulat ko ng maalala na nasa akin pa pala ang coat niya. Paano ko isasauli ito wala naman akong numero niya.

Sumalampak na lang ako sa kama at natulog muli para mabawasan ang ganap kanina na nagpa ulit-ulit sa isip ko.