OUR FAMILY

SAMSARA's POV

"I don't like Sharmaine. She is so ugly, like you!" Maangas na sabi ni Aamon sa ate niyang nagaayos ng damit na isinisiksik nito sa maleta.

Pinaulit ko kasi sa kanila ang ayos ng damit dahil parang isinalampak lang nila ito sa maleta nang basta basta.

"Why not? She looks so pretty kaya. Sembra una sirena." Adelaide said.

Ang sabi niya ay mukha raw sirena si Sharmaine, ang kaklase ni Aamon na kapitbahay namin na lagi niyang kalaro. Ilang beses na kasing kwento at sumbong sa akin ni Adelaide na magkasamang kumakain ng lunch ang dalawa at nagpapalitan pa raw ng baon.

"Yeah, she looks like a mermaid, but a mermaid from the dead sea--"

"Hey, you can't say that." Saway ko kay Aamon. "Mana ka talaga sa daddy mo, ha. Ang lakas ninyong manlait."

Bumusangot si Aamon habang ang ate niya ay malaki ang ngisi sa labi. Paano ba naman e nagkokontesan ang dalawa sa kung sino nga ba ang laging napapagalitan namin ni Maxwell.

"Mommy, mana kaya ako sa iyo." Aamon clings onto my lap and hugs my waist. "I love you, mommy."

Napatawa na lang ako sa anak ko at kinurot ang pisngi nito. "Iyan, I'm your favorite when daddy is not around, huh?"

"You are my favorite, mommy. Ate Adelaide's favorite is daddy--- aw!" Napahawak sa ulo si Aamon ng batuhin siya ng nakabilog na medyas ni Adelaide.

"You are a liar-- get off my mommy!"

Agad na sumugod si Adelaide sa direksyon namin ni Aamon at dumiretso ang kamay nito sa buhok ni Aamon. Bukod sa mabilis niyang pinagsasabunutan ang kawawa kong bunso ay pinaghihila niya rin ito papalayo sa akin.

Mas humigpit ang yakap sa akin ni Aamon habang isinisigaw ang mommy. Ang ending ay ako ang sumasalo ng mga hampas ni Adelaide.

"Adelaide, tumigil ka nga! M*****a kang bata ka, ha!" Saway ko.

Kahit ilang paulit ulit na ang pagsaway ko ay hindi pa rin tumitigil si Adelaide.

Jusko, sinumpong nanaman ng anger issues ang anak kong babae. Kawawa naman si Aamon.

"Aray!"

Napahiyaw na lamang ako ng tumama ang hampas ni Adelaide sa suso ko. As in ang lakas ng hampas ng anak ko na para bang ipinaglihi ko siya sa isang malakas na olympic volleyball player.

Nang marealize ni Adelaide ang nagawa niya ay kumalma na ito at maiyak iyak na napatingin sa akin.

"Mommy, a-are you okay... I am sorry, mommy--"

"Adelaide!"

Umalingawngaw ang malakas na at ma-awtoridad na boses ni Maxwell sa buong bahay. Kahit na si Aamon na umiiyak ay tumahan at umayos ng upo. Si Adelaide naman ay nangilid na ang luha at kumukurba na ang labi.

Ito nanaman tayo, madidisiplina nanama sila ng daddy nila. Mukhang magkakapaluan pa bago kami sunduin ni Pops.

Mabigat ang hakbang ni Maxwell sa hagdan at habang papalapit nang papalapit ang kanyang pagbaba ay mas humihigpit ang yakap sa akin ng dalawa.

"Ayan kasi, napaka pasaway ninyong dalawa. Kita ninyong nagtatrabaho ang daddy niyo sa taas at may ka-meeting." Bulong ko sa dalawa.

Pag harap sa amin ni Maxwell ay seryoso ang mukha nito at nakakunot ang noo.

"What did you do to your mommy?" He asked. Naka tingin siya kay Adelaide. Lumipat ang tingin nito kay Aamon na gulo gulo ang buhok at gusot na ang dami. "And what have you done to your brother?"

"I-i'm sorry, dad--"

"That is not what I am asking, Adel. What did you do?"

Napayuko na lamang si Adelaide at unti unti nang nagsimula ang pag iyak nito. Naaawa ako sa paghikbi ng anak ko kaya lang ay hindi ako pwedeng makielam pag dinidisiplina ni Maxwell si Adel.

Napapansin kasi namin na mas lumalala na ang ugali ni Adelaide sa tuwing sinusumpong ito ng kamalditahan. Nakikinig naman sa akin si Adelaide kaya lang ay mas nakikinig ito ng mas mabuti kay Maxwell.

Natatakot kasi kaming mag asawa na na baka hindi na namin ma-kontrol pa si Adelaide pag dating ng panahon.

"I-i don't know, daddy.... I was just angry and I-I know it was wrong to hit... Aamon..." She explained. "Then I accidentaly hit mommy. I didn't mean to--"

Tuluyan nang umiyak ang anak ko at yumakap sa akin. Si Aamon naman ay nakatingin sa kanyang ate at naaawa na.

Hinawakan ni Aamon ang buhok ng kanyang ate. "It's okay, ate. I was not even hurt. I am sorry too."

Ang Aamon ko talaga, mahaba ang pasensya sa tantrums ng kanyang ate. Apat na taon pa lang ang mga anak ko pero napakaintindihin na at simpatya na agad ang mayroon sa ugali.

Maxwell sighed and looked at me. Tinanong niya ako kung ayos lang ba ako. I mouthed that I am okay at huwag nang pagalitan pa ang mga bata.

"Just this once hindi ko na kayo papagalitan pa dahil aalis na tayo. Ayoko lang na dalhin niyo ang ganyang ugali sa Pilipinas dahil nakakahiya sa lolo, lola at mga tita ninyo." Mahigpit niyang bilhin.

Agad na tumango ang dalawa at bumalik na sa pagaayos ng kanilang mga maleta.

Tumayo ako at lumapit kay Maxwell. Sinalubong niya agad ako ng yakap at nang halik sa noo.

"Are you okay, honey? I heard you shout kaya napababa ako agad."

Tumango ako at binigyan ng ngiti ang asawa ko. "Okay lang, honey. Nag tantrums nanaman iyang anak mo kaya umiral yung anger issues niya. Nabugbog nanaman si Aamon."

Maxwell worriedly chuckled. "We'll fix Adelaide. Do you want to check her with a child psychiatrist. It might help." He suggested.

Ayoko talaga ng idea na ipacheck si Adelaide sa psychiatrist dahil baka maconfuse lamang siya sa kung ano ang ibig sabihin non pero alam ko naman na mas makabubuti sa kanya iyon. Nakikinig naman si Adelaide sa paliwanag ko kaya alam ko na maiintindihan niya ang ibig kong sabihin.

"How? I mean, pag balik na lang ba natin sa Milan?"

"Sa Pilipinas na lang. I have a friend whose wife is a psychiatrist that handles children."

"Okay, honey. Pero after na lang pag naipakilala na Landon. Tignan muna natin kung paano itetake ng kambal."

Napatingin si Maxwell sa kisame at pinagisipan ang suggestion ko. Tama lang naman ang suggest ko dahil iyon ang mas makabubuti. Mahirap naman na ibagsak agad sa kambal ang lahat.

Matalino ang mga anak ko para sa apat na taon, pero bata pa rin naman sila kaya mas mabuti na dahan dahanin namin ang lahat.

"You're right. Mas okay na siguro kesa maconfuse ang mga bata sa mga nangyayari." Pag sang ayon niya. "Nasabi mo na ba sa kanila ang gagawin sa Pilipinas?"

"Not yet, hon. Don't worry, they will understand naman. Kausapin na lang natin pag nakarating na tayo."

"Sana lang eh pag nakilala nila si Landon ay di nila ako itaboy. I would be greatly hurt." Umakto pa si Maxwell na parang inaatake ito sa puso.

Natawa na lamang ako at hinampas ito sa braso. Kanina pa kami magkayakap habang naguusap pero mas hinigpitan ko pa ang yakap ko sa kanya.

"Baliw. Hinding hindi ka ipagpapalit ng mga yan. Mula ba naman paglabas nila sa sinapupunan ko eh ikaw na ang kinikilala nilang daddy." I comforted him.

Kuminang ang mga mata ng asawa ko at nagkaroon ng ngiti sa kanyang mga labi. Tumingin ito sa dalawa na tumatawa tawa na ngayon at maayos na nagaayos ng kanilang mga maleta.

Bumalik ang tingin niya sa akin.

"Huwag mo rin akong ipagpapalit, ha. It would be my death, hon." May bakas ng lungkot sa boses ni Maxwell.

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at dahan dahang hinila ang mukha niya papalapit sa akin. Hinalikan ko ang asawa ko.

Pag bitaw namin sa halik ay tinignan ko sa mata si Maxwell.

"Wala ka namang dapat ikatakot na babalik ako kay Landon. You're the greatest husband and greatest father to our children, at hindi ko na gugustuhin na mawala ka pa sa akin--- sa amin."

Bumalik ang kinang sa mga mata ni Maxwell, pati na din ang ngiti sa kanyang labi ay bumalik na.

"Te amo, amore." He whispered, his eyes are staring at me full of love.

"Te amo, amore mio." I answered in the most honest, language of love possible.