Kabanata 6

Job

I've been living on my own for almost two weeks and I can say struggle is on the highest level of real!

Sa pag-g-grocery palang, sobra na akong nahihirapan.I'm poor when it comes on budgeting.First week ko nga kinapos ako agad.I know learning how to be a wise money user is part of being an independent.Kaya minsan hindi na'ko kumakain ng gabi para man lang umabot ang aking budget hanggang sa mabigyan ako ulit ni Dad.Ang napagkasunduan namin ni Dad, every weekend nya ibibigay ang budget ko.That's why, napag-isip-isip ko na maghanap ng part time job.Kasi kung patuloy lang na ganito ang mangyayari hindi ako makakasurvive.Kaya napagdesiyunan kong lumabas ng bahay at maghanap ng pwedeng mapasukang trabaho.

I've already done doing my resume.I know I'm still a minor pero wala namang mawawala if I try.It's just a part time, and I think it's okay.

Kaya't nagbihis na ako nang komportableng damit.Nagsuot lang ako ng blue fitted jeans sa taas ko naman isang loose white t-shirt at isinuot ko na din ang aking white snickers.I really love white snicker shoes cause you can use and partnered it wether you're wearing pants, short, skirt, and sometimes dress. 

I'm not into fashion but I can say na marunong din naman akong mag-ayos at magbihis, though it's just simple but at least it makes me comfortable.

After a quick preparation.I'm now ready to go.Sana makahanap ako agad at mas okay kung pasok sa skills ko.

Nagpapahinga ako ngayon sa isang milktea shop pagkatapos ng isang oras kong paghahanap.Nakailang shop at store na din ako but sad to say or should I say, sad to accept, ni isa ayaw akong tanggapin sa pare-parehong dahilan...anak daw ako ng isang kilalang tao bakit kailangan ko pa daw mag-part time job.

Ganyan, dyan sila magaling ang mamuna ng ibang tao.Porket ba may kaya kailangan bawal ng magtrabaho sa mga maliliit na store.Pa'no naman 'yung mga walang kaya, diba nag-a-apply din sila sa mga matataas na kompanya.Kaya nahihirapan makaahon ang bansa at sa pagkakaroon ng equality sa lahat.Mismong mga tao na din kasi ang gumagawa ng dahilan para di matuloy ang pagkakapantay-pantay na iyan!

Paano nalang kaya ang mga susunod na henerasyon, mararanasan pa kaya nilang maging masaya sa kung anong magpapasaya sa kanila kung ang halos ang tanggapin lang ng mga tao dito sa mundo ay ang mga perpekto, walang kamalian.

Nandito na tayo e, hawak na natin ang kanya-kanya nating kalayaan, ngunit bakit tila nakakulong pa din tayo sa bansang punong-puno ng pamantayan.

Natigil lang ako sa pag-iisip ng mapansin ko isang babaeng nakatayo sa aking harapan.She's cute! May maiksi syang buhok, brown na mga mata, mahahabang pilik-mata, maputing balat at matatabang pisngi na sarap pisilin.

I could see a bit hesitation to her eyes.

"Hmm miss, pwedeng makiupo?" nahihiyang tanong nya.Kinakagat nya pa labi nya tanda na nahihiya sya.

Hindi ko maiwasang mapangiti pati boses nya ang cute.

"Sure, you can!"

Naupo naman sya agad habang hawak ang kanyang order na milktea.Napatingin naman sya sa hawak kong folder.

I waited more than 30 seconds bago sya ulit nagsalita.

"Magpapa-enrol ka na? Diba bakasyon pa?" Tila hindi nya na napigilan ang kanyang bibig na magsalita.

Nakita kong nabigla sya sa kanyang tanong.

"Sorry, ganito ako kasi pag alam kong mabuti ang kaharap kong tao," agaran niyang bawi sa kanyang tanong.

Wow! For the first time may nagsabi din saking mabuti akong tao, stranger pa.

Tinignan ko naman sya ng nananantya. "I'll be honest with.You're the first person who said that.At nagkakamali ka ng hula." 

"What? Sa buong buhay mo ngayon ka lang nakatanggap nyan? How about you parents, family?" Amusement is written in her face.

Binigyan ko naman sya ng tipid na ngiti.

"I'm sorry," she weakly said.

"For what?" I asked curiously.

"Uhm for being sensitive." Nakayuko nyang pahayag.

I laugh with what she said.She confusedly look at me.I'm sure, she already think that I'm weird.

Namamangha man sa kanyang sinabi, "Ayos lang," tipid kong tugon."And to answer your question, hindi ako magpapa-enrol.Naghahanap kasi ako ng trabaho—part time, kailangan ko kasi ng pera," pag-aamin ko sa kanya.

"Ahh," tatango-tangong tugon nya na medyo naliliwanagan na.

"Bakit kailangan mo ng pera?" Tanong nanaman nya.

"Naku pasensya ka na ulit, medyo sensitive nanamn 'yung tanong ko.Okay lang kahit di mo sagutin," panghihingi nya ng paumanhin.

Hindi ko nalang pinagtuunan ng pansin ang kanyang paumanhin.Naka-ilang sorry na sya, wala naman syang ginagawang masama. 

"Mag-isa nalang kasi akong naninirahan ngayon, minsan kinakapos ako kaya kailangan ko ng pagkakakitaan kahit maliit man lang." I honestly answered.

Hindi ko maiwasang mapangiti sa aking isip-isipan.Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito, nag-e-enjoy ako sa conversation namin.

"Ano bang gusto mong trabaho, baka may kakilala ako na pupwede mong pasukan," natutuwang wika nya.

"Kahit anong trabaho pa iyan, pero sana 'yung pasok sa skills ko."

"Ano bang skills mo?" Curious nyang tanong.

Lumipat naman sya agad sakin, medyo nailang pa ko. "Pabulong naman," bulong nyang tanong.

Natawa naman ako sa kanyang turan.

"Magaling ako sa physical activity," sagot ko nalang.

"You mean, you can fight?" Na-e-excite nya pang tanong.

Tumango naman ako.

"YES!" She shouted.

Nagulat naman ako, pati mga tao sa loob napatingin nalang sa katabi ko.

"Sorry...sorry," yuyuko-yuko nyang paumanhin. "Peace po.Hihi," cute nyang wika.Napailing na lang ako sa kanyang ginawa.

"Alam mo parang destiny na ikaw ang napuntahan ko sa dami ng tao dito.At dahil diyan, solve na ang iyong problema!" Masiglang wika nya.

"Papaano?" Nagtatakang tanong ko.

"Naghahanap kasi ako ng kasama ko para mag-training or I must say para i-train."

"For what?"

"Para sa aming organisasyon.Nagsasanay kasi ako ng mga bagong miyembro para na rin sa paghahanda." She explained.Pero hindi ko pa din maintindihin, ang gulo masyado.

"What kind of organization is that? Sidikato?" Diretsahan kong tanong.

"No silly!" Natatawang sagot nya.

"It's like a train and preparation for their future.For the record our organization is not a sindicate! It's an organization that freely trains lucky people to hone their skills, like you." She explained again. "Ano bang gusto mong maging paglaki mo?" Sunod nyang tanong saka sumipsip sa hawak niyang milktea.

"Agent." I answered swiftly.

Pumalakpak naman sya, "Oh diba sakto!"

"At alam mo ba na 'pag nag-umpisa ka nang mag-training, makatanggap ka pa ng sarili mong budget," pang-aanunsyo niya pa na akala mo may iniindorsong produkto.

Nagpanting naman ang aking tenga ng marinig ko ang huling salitang sinabi nya.

Budget!

"Anong mga kakailanganin para magpa-membership?" Agarang tanong ko.

Nagliwanag naman ang kanyang mukha. "Wala! Wala kang dadalhin kundi pirma mo lang," natutuwa pang wika nya.

May inilabas sya sa kanyang bag parang... notebook? 

"Ito basahin mo mga rules, pati na din ang mission natin.Pagkatapos mong basahin ito naman," sabay abot nya sa akin ng isang papel. "Pa-fill up-an na din ito para sa membership."

"Hanggang kailan tatagal ang membership na ito?" 

"Oh I forgot! It's a lifetime membership."

Wow!

"O-okay." Hindi pa ding makapaniwalang wika ko.

Bubuklatin ko na sana kung anong nilalaman ng notebook.

"Wait!" pagpipigil nya sa aking gagawin.

Tinignan ko naman sya sa nagtatanong na mga mata.

"Kanina pa tayo nag-uusap pero hindi pa natin alam ang pangalan ng isa't-isa," natatawang pahayag nya.

Hindi ko na din iyon napansin masyado pa kasing 'di matanggap ng utak ko ang mga nangyayari ngayon.

"By the way, I'm Tracy Liber Yadam, but you can call me Tayl," nakangiting wika nya sabay lahad ng kanang kamay. 

Tinanggap ko naman ito. "Froileyn-Vein Fabiana."

"Fabiana? You're the daughter of Rosanna Fabiana and Domingo Fabiana?" Gulat nyang tanong.

"Uh-huh yes," alanganing sagot ko pa.

Sabi kasi ni Dad, huwag kong ipagkakalat na anak nya ako sa school, e wala naman kami sa school kaya okay lang...siguro?

"Pero wag mo nalang ipagsabi sa iba, please," panghihingi ko sa kanya ng pabor.

"Sure, no worries!" Ngiting sagot niya.Napanatag naman ako dun.

After the short introduction, I've started reading the contents of the notebook.The first page was written in an evelent letters with black ink.

Nevíos Saistém is where you could be as strong as steel, brave as a lion, even faster than fast.

There's so much words running in my mind right after reading the first page and I could also feel a mix of excitement and nervousness.But then again this is a pure organization, I don't have to worry.Everything is in control....I hope.

I carefully flip the page on the second where the rules are written.Oh I mean rule, there's only one!

DON'T LIE!

I just shrugged my shoulder that's totally the easiest rule for me.I don't lie but I can lie without everyone knowing it.

After reading the condition and other stuff, I have decided to fill out the membership.

After signing, I returned the notebook and form to her.She shook my hand again as if she had closed a big deal.

"Welcome to Navíos Saistém!" 

"Thanks!"

"Paano ba 'yan? Mauna na ako, hinahanap na din kasi ako ni Dad," pagpapaalam nya.

"You're Dad is the president, right?" 

"Huh? Paano mo nalaman?" 

"Notebook."

"Ahh, yup. He's my father!" Alanganin pa nyang sagot. "Pasensya ka na ah, 'di kasi ako sanay na may nakakaalam na anak nya ako hindi kasi kami close" pag-aamin nya pa.

Nakaramdam naman ako ng awa sa kanyang sinabi, natamaan din kasi ako.

"It's okay," nginitian ko nalang sya pampalubag loob.

"Sige maiwan na muna kita.Ingat ka, see you sa training.Bye!" Nagmamadali nyang paalam.

If you look at her, she seems to have no problem because of her positive attitude. But like me, she also has her own feelings. Meeting her is not that bad, I'm sure marami akong matutunan sa kanya.

Hopefully, this will be the best decision i will ever make and will not regret it when it comes to the end.