Kabanata 3: Break up

"T-Tita… ano po ang ibig niyong sabihin?" mahinang sambit ko.

.

Bahagya akong umatras nang kaonti mula sa kanya, alam ko ang ibig niyang sabihin. Malinaw sa akin ang gusto niyang gawin ko, pero ayaw itong tanggapin ng sistema ko.

Hindi ko yata kayang pakawalan si Trevor… Sa halos limang taon na palagi kaming magkasama, nakadepende na ang buhay ko sa kanya. Hindi ko kayang isipin na mabuhay nang wala siya.

Kaya kong tiisin ang mga panahong hindi kami magkasama, lubos ko 'yong nauunawaan. Ang mahalaga, kahit na sobrang abala kami sa pag-aaral ay nananatili ang matatag naming komunikasyon sa isa't-isa.

Iniyak ko lahat ng sama ng loob ko sa loob ng kuwarto pagka-alis ni Tita Andrea sa bahay.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit niya hinihiling na hiwalayan ko si Trevor, hindi ko naman ikinukulong si Trevor sa buhay ko. Kaya 'kong umintindi sa abot ng makakaya ko. I can compromise.

Kung kinakailangan naming mag long distance relationship ni Trevor… magtitiis ako. Bakit pa namin kailangang maghiwalay?

"Nagtalo kami kanina, Alex… bago ako nagpasyang kausapin ka, matigas ang desisyon niyang hindi siya aalis… dahil ayaw niyang iwanan ka… Hija, ikaw lang ang natitirang pag-asa ko para umalis siya…" humihikbing ani Tita.

Nang maalala ko ang sinabi ni Tita kanina ay may napagtanto ako.

Hindi ko nga kinukulong si Trevor sa buhay ko, pero… siya naman ang nagkukulong ng sarili niya sa buhay ko… at hindi iyon maganda para sa aming dalawa…

Ang daming tanong na naglalaro sa isipan ko.

Bakit hindi sinabi sa akin ni Trevor na may imbistasyon pala siya mula sa isang Law firm sa Chicago, kung saan pangarap niyang magtrabaho?

Bakit ayaw niyang tanggapin 'yon gayung pangarap niya 'yon?

Sa mahigit isang oras na pananahimik unti-unti kong nasasagot ang sarili kong tanong. At isa lang ang nakikita kong sagot. Dahil 'yon sa'kin. Ayaw niya akong iwanang mag-isa gaya ng pangako niya.

Ang sarap sana sa pakiramdam kaso… may nasasaktan kami, 'yong Mama niya.

Napabaling ako sa side table kung saan maingay na tumunog ang cellphone ko para sa isang tawag mula kay Trevor.

Bumangon ako ng kaonti upang abutin ito. Imbes na sagutin, tulala ko lamang pinagmasdan ang pangalan niya sa phone screen.

Hindi ko alam, ngunit wala akong lakas ng loob na kausapin siya ngayon.

Mariin akong pumikit nang sa wakas, namatay ang tawag. Akala ko'y hindi na ito muli pang tatawag, ngunit wala pang limang segundo nang tumunog ulit ang cellphone ko.

Bumuntonghininga ako nang malalim, pinunasan ko ang aking luha gamit ang kaliwang kamay, hindi pa rin sinasagot ang tawag niya.

Naulit ng limang beses ang pagtawag niya bago ako nakatanggap ng text message galing din sa kanya.

Trevor:

Why aren't you answering my calls? I'm worried. Are you asleep? If so, please let me know when you wake up. I love you, babe.

Mapait akong ngumiti pagkatapos ko itong mabasa. I love him so much too, more than everything.

Kibumbinsi ko ang sarili kong huwag siyang reply-an. Habang yakap ang unan ay umiyak na lang ako nang umiyak hanggang sa nakatulugan ko na lang ang lahat.

Ingay mula sa cellphone ko, ang gumising sa'kin kinaumagahan. Dahan-dahan akong nagmulat ng mata, ramdam ko ang bigat at hapdi nito, siguro ay dala na rin ng pag-iyak ko kagabi.

Bumangon na ako ng tuluyan para kuhanin ang kanina pa sigurong nag-iingay na cellphone.

Si Trevor ang tumatawag. Tumingala ako at marahang pumikit. Hinintay kong mawala ang ingay ng cellphone bago ako nagmulat ng mata.

Para hindi siya gaanong mag-alala. Kinuha ko ang cellphone at mabilis na nagtipa ng reply para sa kanya.

Ako:

I'm sorry, babe. Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako kagabi pagkatapos kong gumawa ng report. Kakagising ko lang ngayon. I'll talk to you later, I have some things to do for now.

Hindi ko na hinintay pang mag-reply o tumawag siya. I turned off the phone, para kahit papaano ay maiwasan ko siya.

Inilapag ko sa side table 'yong phone, kinuha ko ang tuwalya at nagtungo sa banyo para maligo.

Sabado ngayon, kailangan kong magmadali dahil pupunta ako sa bahay ng Doktor na kaibigan ni Papa para magtrabaho.

Mabilis akong kumain ng almusal. Ininit ko lang nang mabilisan ang natirang ulam kagabi at 'yon ang kinain ko.

Kakalabas ko lang ng bahay nang makita ko ang paparating na sasakyan ni Trevor. Nanlaki nang bahagya ang mga mata ko.

Parang tambol ang tibok ng puso ko dahil sa sobrang bilis at lakas nito.

Muntikan pa akong mapamura dahil sa taranta.

Bago pa siya makababa sa kotse at bago pa man niya ako makita, agad na akong tumakbo patungo sa malaking puno sa gilid at doon nagtago, pansamantala. Pinanuod ko siyang mabilis na naglakad patungo sa gate ng bahay ko.

Nang nakatalikod na siya sa banda ko, ginawa ko 'yong pagkakataon para makatakbo palayo patungo sa bahay ni Doc. Ramirez.

Hinihingal pa ako nang tuluyang marating ang bahay nila, pinindot ko ng dalawang beses ang door bell.

Nag inhale at exhale ako para mahabol ang hininga.

"Oh, Alex, anong nangyari sa'yo?" Kunot ang noong tanong sa akin ng mayordoma ng pamilya Ramirez, luminga-linga pa ito sa labas kung saan ako nanggaling.

Isang pagod na ngiti lamang ang naisagot ko.

"May humahabol ba sa iyo?" aniya.

Agad akong umiling. "Wala ho, Manang Myrna. Naisipan ko lang pong mag-jogging patungo rito." palusot ko.

Hindi naman na ito ginawang malaking bagay pa ni Manang Myrna. Sa halip, pinapasok na niya ako.

"Nag-almusal ka na ba?" tanong nito habang sabay kaming naglalakad papasok sa malaki at malawak na bahay ng mga Ramirez.

"Opo, nag almusal na ako." tugon ko habang pinupunasan ang pawis, gawa nang pagtakbo ko kanina mula sa bahay hanggang dito.

"Siya nga pala, Alex.Ang gagawin mo sa araw na ito ay ang linisin ang kuwarto sa ikalawang palapag, 'yong na sa bandang kanan sa dulo," ani Manang. "Pagkatapos, sa hapon naman ay tulungan mo si Emily sa hardin," dagdag niya.

"Ikalawang palapag na bandang dulo? Hindi po ba ay kuwarto iyon ni Nate?" kuryosong tanong ko.

"Oo nga pala, kaya ko iyon ipinalilinis sa'yo ay dahil uuwi ngayon si Nate," aniya.

Napaawang ng kaonti ang bibig ko dahil sa binanggit niya.

"Talaga po?" Hindi ko na naiwasan ang mapatanong dahil sa excitement nang ma lamang uuwi si Nate.

Tumango si Manang Myrna. "Siya, titignan ko ang niluluto ko at maya-maya rin ay nariyan na sila, magsimula ka na rin," aniya.

Si Nate, ang kaisa-isang anak ng mga Ramirez. Kababata ko siya, kaya lang ay matagal rin kaming hindi nagkita magmula nang maka-graduate sa High school. Pinadala siya ng mga mga magulang niya sa Canada para doon mag-aral ng kolehiyo.

Hindi naman gaanong mahirap linisan ang kuwarto niya. Tinanggal ko ang mga alikabok at nagpalit ng bedsheets pati na rin ang punda ng mga unan.

Nang mapagod, pansamantala muna akong umupo sa kama. Agad namang lumipad ang isipan ko sa tinakasan kong si Trevor kanina. Bigla akong nakaramdam ng guilt.

Sigurado akong kagabi pa 'yon nag-aalala. Kahit gaano kami ka-busy, hindi namin nakakaligtaang magsabi kung ano ang ginagawa.

Pumikit ako nang marahan at tinakpan ang mukha gamit ang mga kamay. 

'I'm sorry, Trev…"

Tunog ng bumukas na pinto ang gumulantang sa akin.

Ang akala ko'y si Manang Myrna lang, ngunit nanlaki ang mga mata ko nang iba ang iniluwa ng pintuan.

"Nate!" masayang sambit ko. Halata sa mukhang hindi niya rin inaasahang narito ako ngayon sa kuwarto niya, kalaunan ay sumilay ang ngiti sa labi niya.

"Oy, Alex, ikaw pala!" natutuwang sabi niya. "Tumangkad ka na ah! Tumangkad ka ng 2 inches," pabiro nitong sabi at mahinang humalaklahak.

Pabiro ko siyang hinampas sa braso. "Hindi ka pa rin talaga nagbabago, Nathaniel, bully ka pa rin!" Inirapan ko siya.

"Biro lang! Ito naman," Humalakhak pa ito lalo sabay yakap sa akin. Napangiti naman ako at niyakap na rin siya pabalik.

Nagkuwentuhan kami nang halos kalahating minuto tungkol sa iilang bagay, pati na rin kumustahan.

Sinabi ko sa kanyang kailangan ko nang magpatuloy sa ginagawa ko para hindi mapagalitan ni Manang Myrna.

Nalaman ko na wala palang ideya si Nate na nagtratrabaho ako rito sa kanila tuwing weekends, ngayon lang daw niya nalaman.

Tanghali na nang matapos ako sa paglilinis ng kuwarto ni Nate. Nang mag tanghalian naman, niyaya niya akon sumalo sa kanila sa hapag. Tumanggi ako, sinabi ko na sasabay na lang ako kina Manang Myrna maya- maya. Dahil din siguro, nagtatawag na ang Mommy niya at kailangan na nilang kumain dahil may pupuntahan pagkatapos ay hindi na ako nito pinilit pa.

Nang maghapon na, tinulungan ko si Ate Emily sa hardin, doon ko inubos ang oras ko hanggang sa lumubog na ang araw.

"Hatid na kita, Alex." Lumingon ako sa likod ko nang may magsalita, si Nate pala. Nginitian ko siya.

"Huwag na," sambit ko.

"Bakit? Kanina mo pa'ko tinatanggihan." Kumunot ang noo nito at lumapit sa akin.

"Alam kong pagod ka sa biyahe, at saka, malapit lang naman ang bahay.namin," pagtanggi ko.

"No, I insist," aniya.

Papayag na lang sana ako sa alok niya kaso biglang pumarada sa harapan namin ang Sedan ni Trevor. Agad na bumilis ang pintig ng puso ko.

Anong ginagawa niya rito?

Kasing dilim ng paligid ang dilim ng mukha niya pagkalabas sa kotse.

"Babe…" salubong ko.

"Babe?" ulit ni Nate sa mapaglarong boses.

"Uh, Nate… si Trevor nga pala, boyfriend ko." Hinawakan ni Trevor ang kamay ko.

"Trev, si Nate, anak ni Doc. Ramirez." Trevor just nodded and extended his hand toward Nate for a hand shake, Nate politely accepted it.

Tahimik ang naging biyahe namin ni Trevor hanggang sa makarating sa bahay. Ramdam ko ang galit niya, ngunit nanatili akong tahimik.

"Alex." Napakagat ako sa aking labi nang marinig sa wakas ang boses niya. Sa lamig nito'y halos manginig ako.

"Hmm?" tanging tugon ko habang abala sa pag-unlock ng kandado, mas lalo lang akong nahihirapan sa pagbukas dahil sa nanginginig na kamay.

Calm down, Alex!

"What's wrong? May hindi ka ba sinasabi sa akin?" mahina ngunit ramdam ko ang pagkontrol nito sa emosyon niya.

Hindi ako umimik. Nang sa wakas ay mabuksan ko na ang gate, tutuloy na sana ako sa pagpasok ngunit marahan niya akong hinila at isinandal sa bakal na gate.

"Trevor, ano ba!" singhal ko. Ang puso ko'y parang gusto nang kumawala.

"Damn! You're frustrating me, Alex! Tell me what's wrong? Why aren't you anwering my calls? My texts? Why are you acting like this, all of a sudden? Did I do something wrong? Damn it!" Parang ngayon ay sumabog na ang frustrations na kanina niya pa pinipigilan.

Bahagya ko siyang tinulak, nagpasalamat ako na nagpaubaya naman siya. Pero hinuli niya agad ang mga kamay ko bago pa ulit ako makawala.

Pinigil ko ang mga luha ko sa pagbagsak.

You shouldn't cry in front of him, Alex. Ginusto mo 'to, Panindigan mo!

"Trevor, pagod ako… pagod na ako," mahinang sambit ko.

"Okay, let's go inside, then… I'll stay here tonight," aniya sa kalmadong boses.

Umiling-iling ako at hinawi ang kamay niya.

"No… umuwi ka na, Trevor," malamig kong sinabi.

"Tara na," aniya, binalewala ang sinabi ko.

"Trevor! Nakikinig ka ba?" bulyaw ko. Isang mura ang pinakawalan niya bago lumingon sa akin.

Hirap na hirap na ako.

"Tell me, Alex! What are you doing, huh?" pagalit na rin nitong sambit.

"You really wanna know? Then I'm telling you… I want us to break up! I am breaking up with you, Trevor! I don't want this relationship anymore… please… leave!" Nagulat ako sa sarili ko na nasabi ko 'yon ng buo, kahit sa loob-loob ko ay durog na durog na ako.

"Are you kidding me?" 

"I am not!"

"Maayos naman tayo ah? Ano 'to, Alex? Binibiro mo ba ako? Kung oo, please tama na! hindi na nakakatuwa..." Ramdam ko ang frustrations sa boses niya. Kumislap ang mata niya dahil sa nagbabadyang mga luha.

Nagulat ako nang unti-unting bumagsak ang luha niya. Nanghina ako. Hindi ko na yata kaya…

Sana nga biro nalang ito, Trevor.

"Hindi mo kasi ako naiintindihan…" basag ang boses na sambit ko.

"Then, make me understand!" sigaw niya.

Pumikit ako nang mariin. Naramdaman ko ang mahigpit na pagyakap ni Trevor sa akin na para bang natatakot na siyang bitawan ako.

"Sabihin mo sa akin, anong nagawa ko? Ano 'yong mali kong nagawa, Alex? Pangako babawi ako… Sorry na, 'wag ganito…" napapaos nitong bulong.

"Pagod na ako… Nasasaktan na ako…" tanging nasambit ko sa nanghihinang boses.

It's a lie… I'll never get tired of him, Trevor never hurt me.

Pagkatapos nang sinabi kong 'yon, naramdaman ko ang pagluwag ng yakap niya sa'kin. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas para tumakbo palayo sa kanya... Palayo sa taong pinakamamahal ko.

Nang makapasok ako nang tuluyan sa bahay, doon na nagsimulang bumuhos ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

Sobrang sakit, pero kailangan ko 'yong gawin.