Kabanata 1: Congratulations!

"Miss Gabrini?"

Isang kalabit mula sa katabi kong si Lari ang siyang gumising sa aking diwa. Taka akong bumaling sa kanya.

"Kanina ka pa tinatawag ni Prof. lutang ka na naman." Bulong nito.

Doon ko lamang napagtanto na nasa paaralan pa nga pala kami at kasalukuyang nagkaklase.

"Miss Gabrini, are you okay?" malumanay na tanong ni Prof. Degracia sa harapan.

"Yes Prof. I'm sorry, ano nga po ulit 'yong tanong n'yo?" tugon ko sa nahihiyang boses dahil pinagtitinginan na pala ako ng mga kaklase ko.

"What DNA stands for? And give at least five importance." Tumayo ako at sumagot sa tanong niya. Nasagot ko naman ng tama. Mabuti na lang at nag-advance reading na ako kagabi pa.

"Bakit ba tulala ka na naman sa klase kanina ha, Alex?" ani Lari sa nagtatakang boses habang kumakain ng sandwich na binili namin.

Kasalukuyan kaming nakaupo sa may damuhan sa gilid ng soccer field. Bago ko sagutin ang tanong niya, uminon muna ako ng tubig.

Makulimlim at mahangin ang panahon, kahit pa tanghaling tapat. Mukhang hindi naman uulan kaya pinili namin ng matalik kong kaibigan na si Larissa na rito na ubusin ang oras, bago pumasok sa susunod na klase.

"Nag away kayo ni Trevor?" Napabaling ako sa kanya, nakakunot ang kanyang noo. Nabilis naman akong umiling bilang tugon.

"Hindi," sambit ko. "Si Mama kasi… nakipag-away na naman." Mariin akong pumikit dahil sa pagbanggit ko kay Mama. Dinama ko ang pagyakap ng panghapong hangin sa aking balat.

"Naku! Si Tita talaga hindi na nadala," natatawa niyang turan sabay iling, sanay ng marinig ang balitang ito.

Umismid ako at tumitig na lang sa kawalan.

"Ano pupunta ka?" tanong nito. Tinutukoy kung pupunta raw ba ako sa bilangguan para sa ina kong nakakulong.

"Oo, siguro maya-maya pagkatapos ng klase," tugon ko. Tumango lamang siya bilan sagot.

"Gusto sana kitang samahan kaso may utos sa'kin si Mama na kailangan kong mabili bago umuwi, alam mo na malalagot na naman ako do'n 'pag 'di ko nasunod ang utos niya," aniya sa naiinis na boses.

Bahagya naman akong natawa sa inasal ni Lari.

"At saka, mayro'n ka nga palang Trevor, hmp!" aniya sa kunwaring naiiritang boses. Mas lalo pa tuloy akong humalakhak.

"Baliw hindi! Hindi ko siya isasama." Ngumiti ako sa kanya. Tinaasan lamang niya ako ng kilay sabay patuloy sa pagkain.

"Ayoko muna siyang abalahin, bukas na 'yong bar exam niya," marahan kong sinabi.

Nang tumunog na ang alarm, hudyat na magsisumula na ulit ang klase, nagmamadali akong nagligpit ng gamit na nakakalat sa damuhan, gano'n din si Lari.

Pinagpagan ko ang puting pencil cut skirt ko para alisin ang mga dumikit na damo rito.

Magkaiba kami ng sunod na klase ni Lari, ako ay sa laboratory room, samantalang siya naman ay sa biology class niya. At dahil doon, pagkapasok sa nursing department, naghiwalay na kami ng daraanan.

Habang naglalakad, naramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone kong nasa loob ng bag. Nang makarating sa Laboratory room at napansing wala pa naman si Prof. ay kinuha ko ang cellphone ko para i-check kung kanino galing ang text message.

I smiled when I saw it was from Trevor. I immediately scan his message. The smile on my lips grew wider while reading his message.

Trevor:

I missed you, babe.

I was about to compose a message when I received a message from him again. I read it.

Trevor:

Anong oras matatapos ang klase mo ngayon? I'll fetch you. I wanna see and hug you so badly.

Kinagat ko ang labi ko para mapigilan ang mas malawak pang ngiti habang tinitipa ang reply ko sa kanya.

I missed him so much, too. Halos isang buwan rin kaming hindi nagkita ni Trevor.

Simula noong naging kami, ito na siguro 'yong pinakamatagal na hindi namin pagkikita. Though, we're still able to  see each other through video call, 'yon nga lang, saglitan lang.

He's busy reviewing for bar exam. Bukas na 'yon gaganapin, finally, after almost a year of reviewing.

"Babe, let's date," aniya sa malambing na boses nang minsan kaming magka-video call.

"Hindi ba't sabi ko saka na kapag nag-top ka sa exam?" Agad siyang sumimangot.

"Alright…" aniya sa medyo nagtatampong boses. Sinimangutan ko rin siya.

Ngumuso siya. "I'll do my best tomorrow sa exam para mag-top ako, Can't wait to date you." Ngumiti ako, ngumiti rin siya kalaunan.

That's how we deal with our relationship, lalo na ngayong pareho kaming busy. Kaya naman hindi ko na rin mapigilan ang hindi maging masaya dahil kasama ko siya ngayon.

"Why so silent, Alex? Is there something wrong? What is it?" Nakakunot ang noo niyang bumaling sa akin. Umiling ako nang marahan. Tumango siya at bumaling muli sa harap.

Sinundo nga niya ako sa paaralan kanina. Pagkalabas ko sa school kanina, naroon na siya sa labas naghihintay.

"I'm okay." Bumaling muli siya sa'kin, ngayon ay mas matagal na. Sinimangutan ko siya.

"Missed me?" Ngumisi siya nang nakakaloko.

Napa-irap ako sa sinabi niya, ayaw aminin na may punro siya.

"Tumingin ka nga sa daan, Trev!" pagalit kong utas.

"Na-miss lang naman kita," nagpapaawa nitong turan. Imbes na mainis, napangiti na lamang ako sa kakulitan niya.

"Ano ba, Trevor?!" Singhal ko, sa'kin na lang kasi siya nakatitig, hindi sa kalsada.

Ito ang palagi kong bilin sa kanya, kapag nagmamaneho siya'y dapat laging focus sa daan at hindi sa kung saan o kanino, kahit sa'kin pa.

"Oo na po, Binibini ko," natutuwa niyang sambit. Kitang-kita sa mata niya ang pagkatuwa sa  naging reaksiyon ko.

Pabiro ko sana siyang hahampasin sa braso, ngunit hindi pa man dumadapo ang palad ko sa kanya ay agad na niyang hinuli ang kamay ko. He brought it to his lips and he planted a soft kiss. Nakatitig pa ito sa'kin nang mariin habang ginagawa 'yon.

I felt my cheeks heated.

Halos apat na taon na kaming magkarelasyon ni Trevor, pero lahat nang ginagawa at pinaparamdam niya sa'kin ay parang first time ko lang ulit nararanasan.

Wala na akong nagawa nang hindi niya pinakawalan pa ang kamay ko, kahit pa binabawi ko na ito. Pinagsalikop pa niya lalo at nagpatay-malisya habang nakatutok na ngayon sa daan ang mga mata. Halata sa labi ang mga ngisi.

Sabay kaming bumaba sa sasakyan niya nang makarating na sa bahay. Akala ko'y makakapagsama pa kami nang mas matagal, tuminog ang cellphone niya para sa isang tawag.

"Mom…" aniya. Lumayo siya sa'kin ng kaonti. Pinagmasdan ko siya. Mukhang seryoso ang pinag-uusapan nila dahil seryoso ang mukha ni Trevor. Bahagya itong sumulyap sa akin bago ibinaba ang cellphone.

Lumapit siya sa akin. "I'm sorry, babe. I need to go home," aniya at malalim na bumuntong hininga.

"Why? What happened?" tanong ko sa nag-aalalang boses.

"Si Daddy dinala sa ospital," bakas sa boses ang pag-aalala

"Go ahead, Trevor. Kailangan ka ng Daddy mo," sabi ko dahil mukhang ayaw pa nitong iwan ako.

"I'm sorry, babe." Trevor stared at me apologetically for some quite moment. Isang marahan at banayad na halik ang iginawad niya sa akin bago tuluyang umalis.

Nakayuko ako habang hinihintay na dumating siya.

"Alex, anak…" Bumuntonghininga ako nang malalim bago unti-unting tumingin sa kanya.

May mga maliliit na kalmot sa kaniyang braso, pula rin ang isang gild ng labi at may kaonting bakas pa ng dugo. Bahagyang maitim din ang palibot ng kaniyang kaliwang mata.

Kahit sobrang galit na galit ako sa kanya, hindi ko pa rin magawang hindi siya bisitahin, lalo na kapag nababalitaan kong nakipag-away siya.

Dahil kahit pagbali-baliktarin ko man ang mundo. I cannot deny the fact that she's my mother, that she's the one who gave birth to me.

Sobrang sakit sa pakiramdam kapag nakikita ko siya. Sa tuwing nakikita ko siya, naaalala ko 'yong pangyayaring 'yon. Pangyayari na itinuring ko ng bangungot.

"Salamat naman at binisita mo ako, anak," masaya ngunit mahina nitong sabi habang umuupo sa katapat kong upuan.

"Ano na naman bang ginawa mo?" walang galang kong sinabi. Nakita ko kung paano kumislap ang mga mata niya dahil sa namumuong luha, ngunit nanatili akong matigas.

"Kasi anak, pinaglaruan nila ang damit ng Papa-" aniya na pinutol ko agad.

"'Wag na 'wag mong idadamay ang Papa ko rito!" pagalit kong utas.

"Pero-"

"Tama na! Sinasadya mo 'to." Malamig kong sambit. Umigting ang panga ko dahil sa galit na nararamdaman, lalo na nang banggitin niya ang Papa ko.

Hindi ito ang unang pagkakataong gumawa siya ng gulo rito sa bilibid. Para ano? Para puntahan ko siya? Bisitahin ko siya?

"Alex, nagsasabi ako ng totoo alam mong importante sa akin ang mga gamit ng Papa mo." Depensa niya.

"Tumigil na kayo… tama na! Hindi naman talaga importante si Papa sa inyo... Hindi n'yo naman talaga siya mahal!" mahina ngunit matigas kong bulyaw.

"Hindi 'yan totoo, Alex! Mahal na Mahal ko si Alexander," aniya habang humihikbi.

Tumawa ako nang pasarkastiko.

"Ah! Sa sobrang pagmamahal n'yo kaya nagawa mo siyang… patayin." Agad na dumapo ang palad niya sa pisngi ko, ramdam ko ang hapdi nito. Pareho kaming natigilan sa nagawa niya, mas nauna nga lang akong nakabawi.

Agad akong tumayo at aalis na sana ngunit hinawakan niya ang braso ko,kaagad kong hinawi ang kamay niya.

"P-pasensiya na, anak… hindi ko sinasad-" Inaabot nito ang pisngi ko, ngunit agad akong umiwas.

Galit ko siyang binalingan.

"Subukan n'yo pang gumawa ulit ng gulo rito. Tandaan n'yo… hinding-hindi n'yo na ako makikita pa," banta ko bago tuluyang lumabas. Dinig ko pa ang pagtawag niya sa akin ngunit hindi ko na siya binalingan pa. Parang sasabog na ang puso ko sa sobrang kirot nito.

Ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ay tuluyan nang sumabog nang makalabas ako.

Sa isang gilid ay umupo ako, niyakap ko ang aking tuhod at yumuko rito.

It's been almost five years when my father died. Everytime I remember what happened, the pain and agony feels like it's just happened yesterday.

"Here..." 

Nang mahimasmasahan ay medyo kumalma rin ang puso ko, ngunit ang mga luha ay nanatili parin sa'king pisngi.

Nag-angat ako ng tingin. Isang matangkad na lalaki ang nag-abot sa'kin ng panyo.

 Napakunot ang noo ko nang hindi ko alam kung tatanggapin ko ba ang alok niya o hindi.

"Take it, malinis naman 'yan," sabi niya habang nakangiti.

"Thank you." I politely uttered and then accepted his hanky.

He nodded. "I hope you feel better now."

Tulala akong sinusundan siya ng tingin habang naglalakad palayo.

"Sandali!" Bigla kong tawag, ngunit sa layo ay malabo na niya akong marinig. Susubukan ko sana siyang habulin pero huli na dahil nakasakay na ito sa Taxi.

Nanatili sa isipan ko ang lalaking 'yon kahit pa noong nasa kama na ako at handa ng matulog.

May kakaiba sa ngiti niya na hindi ko maipaliwanag. Hindi ako nangangamba o ano pa man. Ang totoo niyan, magaan ang loob ko... O siguro dahil nagmagandang loob siya sa'kin kaya ganito.

Tuluyang nawala lahat ng mga gumugulo sa isipan ko nang tumawag si Trevor. Ibinalita nito sa'kin ang nangyaring emergency kanina. Gumaan ang pakiramdam ko nang sinabi niyang stable na ang lagay ni Tito.

I gave Trevor a good luck message for his exam tomorrow.

Nagpatuloy ang mga araw na gano'n. School at bahay lang. Dahil graduating na ako at malapit na ang internship namin ay mas naging abala pa ako.

Akala namin ni Trevor, pagkatapos ng exam niya ay madalas na kaming magsasama, subalit hindi pala.

His father's condition became critical as the days goes by. His mom needs him so much. And I truly understand our current situation.

Top 2- Hadson, Trevor A.

"Congratulations, Trevor! You made it, babe!" masayang bati ko sa kabilang linya.

"Thanks, babe," malungkot niyang sagot.

Ang plano, sabay naming titignan ang resulta sa bar exam ng magkasama, but sadly, it didn't happen.

Unang araw ng aking internship nang lumabas ang result sa exam, 'yon din ang araw na lumuwas sila patungong lungsod para dalhin sa mas malaking ospital ang Daddy niya.

"Hey! Don't be sad, Hindi ka ba natuwa kahit kaonti? Ito na oh! Top 2 ka sa bar exam!" masaya kong sinabi para lang gumaan ang loob niya.

Isa ito sa mga pangarap naming dalawa, ang maging topnotcher siya sa bar exam. Hindi biro ang pag-aaral ng Law pero nagawa niya, kasi pangarap niya ito.

"I wanna see you… I want a hug from you," malungkot nitong sambit.

I bit my lower lip to stop myself from sobbing.

I wish everything will gonna be alright, sooner.