Chapter 5

After three months umuwi na ‘ko sa Pilipinas, hindi muna ako nagpakita ng bakas sa kahit na sino sa pagdating ko maliban sa mga taong may kinalaman sa ‘king business, lumalaki na ang demand ng mga products ko at hindi kami maka-keep-up sa dami dahil nga kulang pa ang production force pero mas magiging maganda naman ang papasok na mga buwan dahil may mga bagong product akong ilalabas.

One-month na ‘ko sa Pilipinas nang magkaroom ako ng close door meeting kay Angela Ponce, isang twenty-two years old na sikat na artista. Mataas ang talent fee niya, well, kung gusto kong mas lumakas ang product ko kailangan ko ring mag-invest sa magiging brand ambassador ko sa Pilipinas.

“Thank you for choosing me as your brand ambassador, it’s truly an honor to represent Yasmin, most especially because I’m also a user of your brand. I remember that it was just an accident to use your sunscreen product way back when I was in Japan, and before I went back to the Philippines, I bought a lot of it.”

Yes, ang product name ko ay Yasmin, isinunod ko siya sa pangalan ko. Gusto ko palaging ni-re-remind ang sarili ko sa mga pinagdaanan ko sa buhay.

“It’s nice to hear that, way back in Japan, iyon pa siguro ‘yong nag start pa lang ako.”

“I think so, dahil wala pa nga may kilala sa product mo no’n halos sa mga natatanong ko.”

“Yes, at social media lang ang ginagamit ko para makakuha ng ibang mga user ng product ko, sobrang hirap magsimula pero thankful ako na may mga nag-stick at nagtiwala sa brand ko. Unti-unti naging maganda ang negosyo ko dahil marami na ang nag-invest at patuloy na nag-invest kaya mas lumalaki ang production ng Yasmin. I’m so happy na tinanggap mo ang contract kahit alam kong tumawad pa kami sa ‘yo.”

“Don’t worry, we will bring Yasmin to the top of the market.”

Nagkangitian kaming dalawa, mas bata siya sa ‘kin pero parang kaedad ko lang ang kausap ko.

Matapos magpirmahan ay ibinigay na ni Kate ang schedule ni Angela Ponce para sa photoshoot at iba pang dadaluhang event at after niya mai-check kung okay sa kanya ang schedule ay nagkamay na kaming dalawa pagkatayo namin. Nagkaroon kami ng photoshoot para sa ‘ming bagong page na Yasmin products.

Nang makaalis na ang manager at dalawang staff ni Angela ay nakahinga na kami ng maluwag ni Kate.

“Akala ko mataray ‘yon, mukha kasing maarte,” aniya.

Nangiti lang ako sa kanya, wala akong comment dahil hindi ko naman na siya nasubaybayan, ang alam ko lang sikat na sikat siya ngayon.

“May plano ka bang kumuha ng male ambassador?”

Naupo akong muli sa ‘king upuan.

“Sa ngayon, wala muna, kahit pumayag siya sa presyo natin ay malaki pa rin iyon, pero kung magiging malaki at maganda ang impact ng Yasmin ngayong taon, possible na magkaroon tayo ng male brand ambassador, at if ever, siguro susubukan kong kunin ‘yong male lead niya.”

Tumango-tango si Kate at naupo malapit sa ‘kin.

“Iyong stress mo parang hirap na hirap ka pa rin, pero gusto kong ipaalala sa ‘yo na mayaman ka na—”

“Gaga, hindi pa, kilala pa lang ang Yasmin pero hindi pa siya tinitingnan bilang ka-level ng mga kilalang brand sa Pilipinas, kaya hindi pa ‘ko masaya.”

“Well, mas okay naman ‘yang mas gusto mo pang tumaas at umangat, so, babanggain mo na ang Doreen Line?”

Umikot ang mata ko nang marinig ko ang Doreen Line, iyon lang naman ang beauty product na dinadala at pagmamay-ari ng ex ni Drake—o baka kabit niya na ngayon. Kabit dahil mag-asawa pa rin naman kaming dalawa.

“Hindi ko lang siya babanggain, pababagsakin ko pa.”

Tumawa si Kate ng malakas. “Iyan ang gusto ko sa ‘yo, kahit biro pa ‘yan ay—”

“Who’s telling a joke?” Iniangat ko ang isa kong kilay. “That’s the truth, that’s why she should give me good competition, or else she’ll be miserable picking up all her products from the trash.”

“Hindi lang pala hitsura mo ang nagbago pati pananalita mo. Naalala ko dati parang kiming-kimi ka lang sa isang tabi.”

Inirapan ko siya pero nakangiti naman ako.

“Pero totoo ‘yon dati ay hindi mo gustong paiksiin ang buhok mo pero ngayon blonde and short hair ka na, pero sobrang pretty and sexy mo best friend!”

“Tama na, susunduin ko pa si Yazy, nangako ako sa kanya na ako ang susundo sa kanya.”

Kinder 2 na ang anak ko, at sa isang private school na malapit ko siya ini-enrol, mahal ang bayad dahil iilan lang sila pero mas okay ‘yon sa ‘kin dahil naaalagaan siyang mabuti, medyo takot kasi talaga ‘ko na masaktan siya dahil simula nang ipinanganak ko siya marami siyang nagiging sakit, at ilang beses na rin siyang nauntog at palagi akong nag-wo-worry kaya kung p’wede nga lang i-home school ko na lang siya pero sabi ni mama ay mas okay na ipasok ko siya sa school at magkaroon ng mga friends.

Nagpahatid lang ako sa driver namin at thirty-minutes lang ang ibibiyahe ko patungo sa office at school ni Yazy. Nasa backseat ako at nag cellphone no’ng mapansin kong maulan sa labas at nag-traffic. Nagsabi ako sa teacher ni Yazy na susunduin ko si Yazy at male-late lang ako.

Naiinip ako sa traffic dahil sa sobrang workaholic ko ay napakahalaga sa ‘kin ng bawat oras na masasayang ko.

“Bakit po kaya traffic Mang Zaldy?”

“Ganito po talaga kapag uwian ng mga eskuwelahan, nag-traffic, nasabay kasi tayo sa uwian ng isang public elementary school.”

“Oh, gano’n po pala, kaya pala kahit ‘di naman kalakasan ang ulan ay traffic. Next time pala dapat mas agahan natin.”

“Opo, ma’am, kapag ganitong oras talagang traffic pero kapag nalagpasan naman natin ‘yong eskuwelahan na asul na ‘yon ay mabilis na uli.”

May itinuro ‘to na tanaw na public school. Hindi naman kami kalayuan at unti-unti namang umaandar ang sasakyan namin.

Napatingin ako sa labas ng kalsada, kahit ilang buwan na ‘ko dito ay napapangiti pa rin ako tuwing nadaraanan ko ‘yong mga lugar na dati ay sawang-sawa na ‘kong makita sa araw-araw na nagbiyahe ako sakay ng jeepney. Itong public school na sinasabi ni Mang Zaldy ay bagong tayo lang daw four years ago kaya hindi ko na siya inabutan, dati ay bakanteng lote lang iyon na malaki, talagang sa pagtaas ng populasyon ay kinakailangan ding magtayo ng mas maraming eskuwelahan.

Natigil ang pagtingin ko sa paligid dahil may malaking motor ang humarang pulang motorbike na ducati superleggera at para bang napakaguwapo ng lalaking nakasakay do’n dahil sa leather armor safety jacket na suot nito.

Tinted naman ang salamin kaya pinagmasdan ko siya, hindi ko alam bakit naalala ko sa kanya ang asawa ko, mahilig kasi ‘yon sa motor kaysa sa mga four wheels. Isa sa kinahiligan niya noon ay ang racing pero pinagbawalan ‘to ng magulang dahil sa panganib na maaaring kasangkutan nito.

Hindi ko maiwasang tingnan ang lalaki nang tila aalisin niya ang kanyang helmet, marahil ay naiinitan siya dahil mainit pa rin naman ang hitsura sa labas at tumigil na rin ang ulan na saglit lang bumagsak.

Nang alisin niya ang helment ay nag-shake siya ng ulo at pinunasan ang noo.

Pakiwari ko ay hindi ko naitikom ang labi ko dahil iyong iniisip kong lalaki na isinusumpa ko na ay siya nga itong nakasakay sa motor, hindi ko siya napagmasdan nang husto dahil nakatagilid siya, sapat na ‘yon para masiguro kong siya si Drake. Ibinalik niya ang helmet at nauna ng umalis sa sasakyan ko.

Napasandal ako at hindi ko maunawaan ang nararamdaman ko.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatingin sa kawalan.

“Ma’am, nandito na po tayo?” Nilingon na ‘ko ni mang Zaldy, siguro kanina pa niya kasi ako tinatawag.

Napakurap ako at tila nabigla pa.

“Sige po, bababa na ‘ko—”

Sinabi ko kasi sa kanya na hindi niya na ‘ko kailangan ipagbukas ng pinto at kaya ko na ‘yong ganong maliliit na bagay kaya naghihintay na lang siyang lumabas ako.

Nabuksan ko na ang pinto no’ng makita ko ang motorbike na pula at para ‘kong binuhusan ng malamig na tubig, kaagad kong isinara ang pinto.

“Ma’am?” nagtataka si Mang Zaldy.

Hindi ako nagsalita dahil nakita ko ng lumabas si Drake buhat ang isang batang babae at ngiting-ngiti ito katulad ng bata.

“May anak na rin siya?”

Tila gusto ko siyang sugurin at pagsasampalin pero mas lamang ang dagundong ng dibdib ko at pagkakagulo ng isipan. Iyong galit ko sa kanya, sa kanila parang lalo pang pinalala ng nakikita kong tagpo ngayon.