Raden's POV "Mind your own business," narinig kong sagot ni Alexandra saka umalis. Hindi na ako nag-abala pang sundan siya ng tingin. She's maybe angry about what happened. Hindi ko naman ginusto ang nangyari. Tumayo ako at nilibot ang paningin ko sa buong lugar. Hindi ko na rin nakita si Alexandra, pumasok marahil siya sa gubat. Pinag-aralan ko ang buong lugar kung saan maari akong pumunta. Napako ang paningin ko sa gubat, tama kailangan kong bumalik sa St. Louis at sa gubat na iyan ang daan pabalik para makalabas sa islang ito. Dapat pala sinundan ko si Alexandra, lumakad na ako papasok sa gubat. Ilang hakbang ang ginawa ko ng makarinig ako ng nag-e-echo na sigaw, nagsiliparan rin ang mga ibon sa gubat. Alexandra. Siya agad ang naisip ko, nasaan kaya siya, bakit siya sumigaw? Mabilis kong sinundan ang sigaw niya kanina, pero napahinto ako ng makakita ng dugo sa mga tuyong dahon ng puno na nagkalat sa lupa. Nag-squat ako at kinapa ang dugo, presko pa ang
Alexandra POV Unti-unti kong minulat ang mga mata ko, malabo ang paningin ko sa una pero kalaunay luminaw rin. Napasyal ko ang paningin ko sa kabuuan ng paligid, hindi familiar sa akin ang lugar na ito. Nasaan ba ako? Natigil pa ako nang dumako ang paningin ko sa isang lalaki na nakasandal sa bato at nakaupo habang mahimbing na natutulog. Naka halukipkip pa. "Raden?" Anong ginagawa namin dito? Saka bakit siya nakahubad? Nilibot ko pa ang paningin ko sa paligid. Mukhang kuweba ang lugar na ito. Sinubukan kong bumangon kahit na medyo mabigat pa ang pakiramdam ko. Saka ramdam ko ang panghihina ng kalamnan ko."Ah!" Daing ko ng kumirot ang tagiliran ko. Pero pinilit ko pa ring bumangon.Kinapa ko iyon, saka tiningnan. May pinunit na damit na naka gapos sa tagiliran ko paikot sa bewang ko Ginawang panali iyon, saka ko lang naalala na tinamaan pala ako ng bala. Kung gano'n nakita na pala ako ni Raden. "Alex? You're awake, are you okay?" anang Raden saka mabilis na lumapit s
Nanatili pa kami ng dalawang araw sa loob ng kuweba bago napagpasyahan ni Raden na umalis na sa lugar na iyon. Well, yeah. Siya ang nasusunod, at saka mainam na rin para makapagpahinga pa ako ng kunti. "Ano ba naman 'tong lugar na ito ang daming grass," reklamo ko. Nangangati na kasi ako dahil sa mga damo na nadadaanan namin. "Look at this oh, lampas sa akin ang damo." Wala akong narinig na kahit isang salita kay Raden. Kanina pa ako nagrereklamo pero siya naglalakad lang, parang wala lang at hindi rin nagrereklamo. Ang bilis pang maglakad. "Alam mo Raden kasalanan mo talaga lahat ng ito eh. Kung mabait lang sanang tao ang tatay mo e 'di sana tahimik ang buhay niyo at ang buhay ko." Buhay pa sana ang pamilya ko. Gusto ko sanang idagdag iyon pero nanatili na lang akong tikom bibig. Muntik pa akong mabunggo sa likod niya nang bigla siyang huminto at humarap sa akin. "Alam mo naiintindihan kita, magreklamo ka man ng magreklamo hanggang sa maputol iyang ugat mo sa leeg.
Alexandra POV "Tayo!" Paangil na utos ng lalaki. Wala akong magawa kun'di tumayo. Nakita ko rin mula sa gilid ng mga mata ko ang pagtayo ni Raden. Akmang manlalaban pa si Raden pero palihim kong inapakan ang paa niya. Bahagya pa siyang lumingon sa akin na may kunot sa noo, kaya umiling ako. Sana lang maintindihan niya ang gusto kong sabihin. Wala kaming laban sa mga ito, lamang sila ng armas sa amin. "Sinong nagpadala sa inyo rito? Mga espiya kayo 'no?" anang isang lalaki na hindi ko makita ang mukha dahil nasa likod ko siya, siya ang may hawak ng baril na nakatutok sa akin. Marahan akong umiling. "H-hindi po." Ako na ang sumagot. "Sinungaling, bakit kayo nagmamasid!" Galit na sabi ng isang lalaki rin. Dahan-dahan akong humarap sa kanila habang nakataas pa rin sa ere ang dalawa kong kamay. Na-alerto naman sila sa ginawa ko. "Pasensya na po, gusto lang sana naming humingi ng tulong," sabi ko. Nakita ko naman ang pagsalubong ng kilay ng lalaking nasa harap ko n
Napamulat ako ng may marinig akong ugong ng sasakyan. Bumalikwas ako ng bangon para silipin kung saan galing ang sasakyan. Sumilip ako sa maliit na siwang ng pinto ng bintana, may nakita akong mini jeep at lulan ang mga armadong kalalakihan. Medyo nakikita ko sila dahil may kunting liwanag na sa labas pero hindi ko maaninag ang mukha nila. Sa tingin ko alas kuwatro na ng umaga. "Oh, bakit ngayon lang kayo, akala ko patay na kayo eh." Narinig kong salubong ng pinakaboss sa kanila. "Pinuntahan pa kasi namin si Senator Wem." "Kumusta napatay niyo ba?" Tanong ulit nito. May hindi na akong magandang kutob sa pag-uusap ng mga barakong iyon. "'Yan din ang dahilan boss kung bakit kami natagalan. Hindi namin nakitang patay siya dahil nahulog sila sa bangin…" "Sila?" Nilapat ko ang tainga ko sa pintuan ng marinig ko ang pagpasok nila. Gusto kong pakinggan ng mabuti ang pinag-uusapan nila. "May kasama siyang babae boss, magaling makipagbarilan. Ang totoo niyan maraming tao natin a
"BELIEVE na talaga ako sa 'yo, alam kong hindi lang basta-basta self defense ang taglay mo." "I don't want to talk about that, Raden. I'm too drained." "I know, I know," aniya. Naglakad lang kami ng naglakad sa animo walang hanggang kagubatan. Naligaw na kami sa kakatakbo namin kanina, at hindi na namin maalala ang daan pabalik sa kampo ng mga kalaban para sana sundan ang daan nila palabas. Huminto ako nang may marinig akong lagaspas ng tubig. Saka ko naman naramdaman ang matinding uhaw. Kaya mabilis akong pumunta sa ilog. Tahimik lang rin na kasunod sa akin si Raden. Pagdating na pagdating namin sa ilog aý napangiti ako dahil malinaw roon. Mabilis akong naghugas ng kamay saka nagsalok ng tubig sa pamamagitan ng palad ko. Gano'n rin ang ginawa ni Raden. Saka humiga ako sa malapad na bato dahil nakaramdaman na rin ako ng labis na pagod. "Hanggang kailan kaya tayo rito. Kailan tayo makakalabas?" "Hindi ko rin alam," narinig kong sagot ni Raden. Bumangon ako saka pinagma
RADEN POV Napabuntonghininga ako saka nilingon si Alex 'di kalayuan. Nakaharap siya sa akin at nakatayo lang habang tinitingnan ako. I feel so ashamed of kissing her. Hindi ko lang talaga maintindihan ang sarili ko. I really thought I would lose her. Lalo na kanina ng tumalon ako sa tubig at hanapin siya. Gusto nang lumuwa ng puso ko sa kaba ng hindi ko siya makita sa ilalim ng tubig. Para naman akong nabunutan ng tinik nang sa wakas ay mahawakan ko siya. Pero muli akong kinabahan nang iahon ko siya na hindi na humihinga. I know she's still alive but she doesn't breathe anymore. At no'ng naging maayos siya ay hindi ko maipaliwanag ang saya na naramdaman ko kaya nagawa ko siyang halikan. Mas nagalak pa ang puso ko ng tinugon niya iyon. Pero nagulat naman ako ng bigla niya akong itulak. Tumayo ako. Ah, marahil nagulat siya at no'n lang napagtanto. Pero may pag-asang bumangon sa puso ko. Ah, hindi ko maintindihan. Humakbang ako palapit sa kaniya, habang patuloy na nakatiti
Alexandra POV Hindi ko na alam kung paano ko pipigilan. Kung paano ko pipigilan ang bumangong init mula sa aking kaibuturan. Kung paano ko babawiin ang pagnanais ng katawan ko na maangkin ni Raden. I'm drowning. I felt my wetness down there. Gusto ko mang idilat ang mga mata ko. Gustuhin ko mang itulak si Raden at patigilin sa ginagawa nitong paghalik sa leeg ko at paglamas sa maumbok kong dibdib ay hindi ko magawa. Dahil hindi man ito gusto ng isip ko, pero gusto ito nang puso ko. At umaayon ang katawan ko sa sigaw ng puso ko. Muling bumalik ang labi ni Raden sa labi ko. Oh, how sweet and smooth his lips are. This feeling that will keep you wanting for more. Ito iyong pakiramdam na hindi mo kayang labanan at mas lalo lamg lumalala. Para itong drugs na imbis iwan may binabalik-balikan mo. Tinugon ko ang mga halik niya na may alab. Na mas mainit, na may pagnanais sa makamundong pagnanasa. Pumulupot na ang mga braso ko sa leeg niya at dumako sa buhok niya saka ko pinasadah
[THE TIME BEFORE RADEN AND BRIANNA O ALEXANDRA REUNITE] HABANG NAKATAGO sa likod ng kotse ay minadali kong lagyan ng magazine ang gamit kong calibre 45 na baril at mabilis na nakipagpalitan ng putok. Masyado silang maraming armas at ako lang ang mag-isa. Nauubos agad ang bala kaya ang baby armalite naman ang kinasa ko. “Bwes** naman ‘to! Bakit kasi ito lang ang issue na baril eh. Naghihirap na ba ang government dito sa Russia? Kaya ang mga kriminal dito happy go lucky na lang,” reklamo ko. Naubos pa naman lahat ng armas ko noong sumabog ang condo na tinitirhan ko sa Pilipinas dahil kay Enrique. Hindi ko na rin matrace kung saan binibili ni Enrique dati ang mga baril na kailangan ko. Hindi na ako makatiis kaya gumapang na ako sa ilalim ng kotse ko at kinuha ang tinatago kong Machine Gun, ito na lang ang meron ako. Mabilis akong lumabas at pinatong ang stand sa hood ng kotse at saka kinalabit ang trigger ng baril at walang takot na pinagbabaril ang mga kalaban na nagtatago sa lik
“LOLO, oh ano ayos ka na ba talaga? Baka mamaya niyan may maramdaman na naman kayo. Sabi ko naman sa inyo manatili muna tayo sa ospital,” mahinahong sabi ko sa abuelo ko nang pahigain na siya ng kaniyang personal nurse sa kaniyang kama. Kararating lang namin galing hospital. Lumabas na kami dahil nagpupumilit si Lolo na lumabas na. Ayaw raw niyang manatili ng matagal sa hospital dahil pakiramdam niya ay mas lalo siyang magkakasakit.“Apo Brianna, mas magiging malakas ako at mapapabilis ang recovery kapag nandito ako sa bahay. Nandito naman si Melanie eh,” aniya pa. Natutuwa ako sa sarili ko dahil kahit tawagin na ako ng lolo ko sa totoo kong pangalan ay wala na akong galit at sakit na nararamdaman.“Mga matatanda talaga oh matitigas ang ulo,” kunwa’y sermon ko sa kaniya. Narinig ko naman siyang natawa. “Hayaan mo na matanda na eh,” himig nagbibirong sabi nito.“Maam, mukhang kanina pa po may nagdo-doorbell,” anang pinay nurse sa akin. Napatingin ako sa kaniya. May doorbell
HINDI ako makagalaw sa kinatatayuan ko habang nakatingin sa kama na hinihigaan ni Alexandra kanina. Wala na siya roon, tanging binunot na swero lang ang nakalapag sa hospital bed. Wala si Alexandra. Kanina tumawag sa akin si Papa para ipaalam na hindi niya naabutan si Alexandra nang bisitahin niya ito. Nagtanong na rin kami sa mga nurses na naroon naka-duty pero hindi nila napansin ang pag-alis ni Alexandra. Wala ni isang nakakaalam. Kusa na lang tumulo ang luha ko. Sa ikalawang pagkakataon nagkamali na naman ako ng desisyon. Hindi ko pala dapat siya iniwan kanina. Sana pala nanatili ako. Sa ikalawang pagkakataon, nagsisisi na naman ako. Saan ko siya hahanapin? Saan ako mag-uumpisa? Talagang sinukuan na niya ako. “Anak…” narinig kong sambit ni Papa sa pangalan ko na noo’y nasa likuran ko na pala. Tinapik niya ng tatlong beses ang likod ko kaya mas lalo lang tumulo ang luha ko.“Susuko na ba ako, pa? Hindi ko na alam kung lalaban pa ba ako? Baka kasi hanggang dito na lang talaga a
NAKAILANG shot na ako ng hard brandey, pero hindi pa rin mawalawala ang mga tanong at alalahanin sa isip ko. Hindi ko pa rin talaga alam ang gagawin ko sa mga sandaling ito. Naghahalo ang takot at galit ko sa sarili ko. What will happen after all of this? Ni hindi ko alam kung paano haharapin si Alexandra. What if we lost our baby? How can I deal with it? How can I possibly handle it? Paano kung galit siya sa akin dahil nahuli ako? Masisira ang utak ko kakaisip. Kahit saang anggulo ko tingnan kasalanan ko lahat ng ito. Nagmatigas ako eh. Wala akong ibang magawa kun'di ang magsisi na lang. Tinungga ko na ang natitirang laman ng beer mug ko at inubos ang laman niyon. Pabagsak kong nilapag ang baso sa counter kasabay ng pagbagsak ng luha mula sa mga mata ko. Agad ko iyong pinahid, pero patuloy pa rin ang pagtulo.“One more, please,” utos ko sa bartender na nasa harap ko at abala sa pag-mix ng beverages na order ng ibang customer. Agad naman niyang iniwan ang ginagawa at tumalima sa
KALANSING ng bakal na hawak ko at ng espada ni Enrique ang naririnig sa loob ng factory. Habang sinasangga namin ang sandata ng isa’t-isa para hindi kami matamaan. “Let’s stop this, Enrique. Let’s live a new life… you have your sister. ‘Wag mong pangibabawin ang galit mo. Kung tinatakot ka lang ni Wem, okay na. Hindi mo na kailangang matakot sa kaniya. He died and you’re free,” pangungumbinsi ko sa kaniya habang nakikipagtagisan ng lakas ang naka-X naming sandata. Sa pag-asang bubuksan niya ang puso niya at hindi na kailangan pang saktan namin ang isa't-isa. Pero mukhang wala iyong epekto sa kaniya.“You know how much I hate Bernardo, Alexandra! You know how much I wanted him to die. You know the reason why at umasa ako sa pangako mong ipaghihigante mo rin ako. Pero ano? You fall in love with his fucking son and forgive him that easily. You forget me! You forget me, you forgot your promises to me! And now you’re protecting him?!” Sumbat niya sa akin habang nangingilid ang luha sa
BINUKSAN KO ang bintana ng kotse ko saka nilabas ang kamay kong may bitbit na baril. Kinalabit ko ang gatilyo ng baril ko upang patamaan ang sasakyan nila. Habang ang isa kong kamay ay nasa manibela. Gumanti sila ng putok kaya mabilis akong yumuko. Muntik pa akong mabangga sa papalapit na sasakyan pero agad rin naman akong nakailag. Hindi na ako nagpaputok at sinundan ko na lang sila. Habang sila ay patuloy sa pagpapaputok sa akin. Panay ilag lang ang ginagawa ko. Naririnig ko pa ang balang tumatama sa hood ng kotse ko. Hanggang sa tumigil na sila sa pagpapaputok. At nagpatakbo ng nagpatakbo lang sila ng sasakyan. As if they’re leading me the way…. sa daan pabalik sa factory? Hindi ako p’wedeng magkamali, ito iyong daan na dinaanan ko kanina papunta sa factory. They are playing with me again. “Damn it!” mura ko. Nagtagis ang mga bagang ko dahil sa gigil habang iniiisip na pinagkakatuwaan ako nila Enrique. Hindi ko talaga sila mapapatawad na ginagago nila ako ng gan
HAWAK ang baril na nakatutok sa likod ng lalaking nahuli ko kanina na isa sa mga nagpasabog ng building na tinitirhan ko ay nanggigil na ko. Nakadapa siya habang tinatapakan ko siya at batok niya. “Isang tanong, isang sagot lang ang kailangan ko. Sino ang nag-utos sa ‘yo?” tanong ko sa kaniya. Alam ko naman kung sino. Pero mas masaya kung marinig ko mula sa tauhan ni Enrique at Wem na sila nga ang may pakana. Diniin ko pa sa likod ng ulo niya ang dulo ng armalite na hawak ko na inagaw ko pa mula sa kaniya. “Hindi ko…” “Subukan mong magsinungaling, pati pamilya mo sasabog ang utak,” banta ko sa kaniya kahit hindi ko alam kung may pamilya ba ito o wala. “Papatayin mo rin naman ako kahit pa sabihin ko man o hindi,” matigas niyang sabi. “Bakit ‘di mo subukan?” sarkastiko kong sabi sa kaniya. Ito-torture ko talaga siya kapag hindi niyan pa banggitin ang pangalan nila Enrique. Gigil na gigil na ako talaga. Hindi nagsasalita ang lalaki. Pinaputukan ko ang gilid ng mukha nito ka
NAGISING ako na nakahiga sa isang kama na napapaligiran ng kulay berdeng kurtina. I think I'm in the hospital. Napabalikwas ako ng bangon nang maalala ang nangyari. Kinapa ko ang suot ko. Thank God dahil ito pa rin ang suot ko at nandito ang cellphone ko. Agad na dinial ko ang number ni Bernardo para tawagan. Gusto ko lang malaman kung nakatakas ba sila at kung wala bang nangyaring masama. Nakailang ring ito nang may sumagot, nakahinga ako ng maluwag. Ibig sabihin safe sila. "Bernardo, ayos lang kayo? Si Raden? Hindi ba kayo nasaktan…" "Stop acting like you care. You're a heartless person, a heartless criminal." Boses ni Raden ang narinig ko mula sa kabilang linya. Napipi ako dahil sa sinabi niya, tumagos hanggang sa puso ko ang sinabing iyon ni Raden. Masakit but I will deal with it later. Ang mahalaga safe siya. "Raden, 'wag mong pagsalitaan si Brianna ng ganiyan!" galit na angil ng ama niya na rinig na rinig ko. Tumulo ang luha ko, hindi ko mapigilan kahit sabihin kong okay l
NAPABALIKWAS ako ng bangon dahil sa panaginip ko. Tumungo ako sa mini ref ng kuwarto ko para makainom ng tubig. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Hindi ako mapakali, oras-oras akong kinakabahan dahil baka badnews ang biglang bubungad sa akin kapag lilipas ang oras. Napasulyap ako sa wall clock na nakasabit sa wall. Alas d'yes na pala ng umaga, napahaba yata ang tulog ko. Sobrang pagod ko kasi kahapon. Napaigtad ako nang may magdoorbell. Hindi muna ako gumalaw. Bigla kasing bumundol ang kaba ko. Nakatatlong doorbell na ang kung sinuman ang nasa labas, bago ako lumabas ng kuwarto. Dumeretso na ako sa main door. Pagbukas ko ay si Raden ang nabungaran ko kaya napangiti ako. "R-Raden," sabi ko saka akmang hahalikan siya. Pero nagulat ako nang ilayo niya ang mukha niya kaya hindi ko nagawang halikan siya. "M-may problema ba?" Nagdilim ang tingin niya sa akin. “Totoo ba?” may diin niyang sabi. “A-ang alin?” Naamoy ko na ang ibig niyang sabihin. Hindi ako tanga para hindi