RADEN POV Napabuntonghininga ako saka nilingon si Alex 'di kalayuan. Nakaharap siya sa akin at nakatayo lang habang tinitingnan ako. I feel so ashamed of kissing her. Hindi ko lang talaga maintindihan ang sarili ko. I really thought I would lose her. Lalo na kanina ng tumalon ako sa tubig at hanapin siya. Gusto nang lumuwa ng puso ko sa kaba ng hindi ko siya makita sa ilalim ng tubig. Para naman akong nabunutan ng tinik nang sa wakas ay mahawakan ko siya. Pero muli akong kinabahan nang iahon ko siya na hindi na humihinga. I know she's still alive but she doesn't breathe anymore. At no'ng naging maayos siya ay hindi ko maipaliwanag ang saya na naramdaman ko kaya nagawa ko siyang halikan. Mas nagalak pa ang puso ko ng tinugon niya iyon. Pero nagulat naman ako ng bigla niya akong itulak. Tumayo ako. Ah, marahil nagulat siya at no'n lang napagtanto. Pero may pag-asang bumangon sa puso ko. Ah, hindi ko maintindihan. Humakbang ako palapit sa kaniya, habang patuloy na nakatiti
Alexandra POV Hindi ko na alam kung paano ko pipigilan. Kung paano ko pipigilan ang bumangong init mula sa aking kaibuturan. Kung paano ko babawiin ang pagnanais ng katawan ko na maangkin ni Raden. I'm drowning. I felt my wetness down there. Gusto ko mang idilat ang mga mata ko. Gustuhin ko mang itulak si Raden at patigilin sa ginagawa nitong paghalik sa leeg ko at paglamas sa maumbok kong dibdib ay hindi ko magawa. Dahil hindi man ito gusto ng isip ko, pero gusto ito nang puso ko. At umaayon ang katawan ko sa sigaw ng puso ko. Muling bumalik ang labi ni Raden sa labi ko. Oh, how sweet and smooth his lips are. This feeling that will keep you wanting for more. Ito iyong pakiramdam na hindi mo kayang labanan at mas lalo lamg lumalala. Para itong drugs na imbis iwan may binabalik-balikan mo. Tinugon ko ang mga halik niya na may alab. Na mas mainit, na may pagnanais sa makamundong pagnanasa. Pumulupot na ang mga braso ko sa leeg niya at dumako sa buhok niya saka ko pinasadah
Isang linggo na simula nang makauwi ako. Kinabukasan rin mula noong nakauwi ako ay nabalitaan kong nakauwi na rin si Raden. Saka ko lang pinaalam na nakauwi na rin ako. Tinago ko para makaiwas sa mga tanong. Lalo na kay Bernardo. Pumunta rin ako nang Japan para ayusin ang kaguluhan sa malaking underground business. Isa rin ako sa may-ari nang isang gambling activity. Pero walang nakakakilala sa akin. Umuuwi lang ako dahil may kailangang permahan at asikasuhin. Kakauwi ko lang rin sa Pilipinas. "Ilang araw ka na raw hinahanap ni Raden, Alex," balita ni Enrique. Kasalukuyan akong abala sa harap ng computer. "Just let him and keep him away from me." Walang emosyon kong sabi. Sobrang namimiss ko si Raden, sa totoo lang. Baka hindi ko kayang pigilan ang sarili ko kapag nakita ko siya. "Ano ba kasing nangyari sa inyong dalawa sa gubat?" Hindi lang iyon ang unang beses na tinanong ako ni Enrique. At gaya ng dati ay tinitingnan ko lang siya ng matalim para ipaabot sa kaniya na ay
Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong pinapadalhan ni Raden ng bulaklak sa opisina ko sa BL building. Halos puno na rin ng flower vase na nagkalat sa bawat kanto ng office room ko. Where both busy in our respective offices. Tambak rin ako sa trabaho but he never forget to send me flowers and other staff. Minsan dinadaanan niya ako sa office para sabayan siyang kumain. At isang buwan na ang ganoong routine namin. At nasasanay na ako. I am beyond happy. And I am afraid na dumating ang araw na hindi ko na maranasan ulit ito. Pero gagawin ko ang lahat just to stay where we are and what we are. "Mukhang naaliw ka na sa mga ninja moves ni Raden, ah," puna ni Enrique. Sa isang buwan na gano'n ang ginagawa ni Raden ay ngayon lang nautusan si Enrique na magdala ng bulaklak para sa akin. Dahil siya ang nagdala ngayon ng isang boutique ng red roses. Napawi ang ngiti ko sa labi. Enrique doesn't know about us. Ang alam lang niya ay hinuhuli ko ang loob ni Raden. Wala siyang alam sa nara
Hindi ko mapigilan na mapangiti habang tiningnan si Raden na naghihiwa ng mga sangkap. Ang bilis ng mga kilos niya na animo siguradong-sigurado sa mga ginagawa. Nakatingin lang ako sa kaniya habang kumakalumbaba at nakaupo sa stool ng kitchen counter. Nangako kasi itong ipagluluto niya ako at mamasyal kami ngayong araw na ito. Sino ba naman ako para tumanggi? Susulitin ko na lang ang araw na kasama ko siya. "Hey, ayos ka lang?" natatawang tanong ni Raden sa akin. "Hmm, bakit?" "Pakiramdaman ko matutunaw ako d'yan sa mga tingin mo sa akin." Napangiti pa ako lalo. "Hmm, assuming. Hindi no," pagkakaila ko pa na kinangiti lang niya lalo. "Huling-huli ka na nga, magde-deny ka pa," panunundyo pa ni Raden. "To be honest, I can't take off my eye on you. Everytime I see you, I'm mesmerized." "Sus, nambola pa." "I'm not lying," Lumakad si Raden sa patungo sa gawi ko at hinarap ako. "Really, huh?" Tumango ako saka kumagat-labi habang nakatingala kay Raden. Animo batang kinarg
Nag-click lang iyon pero walang lumabas na bala kaya gulat na napamulat si Bernardo. Binaba ko ang baril. "Brianna…" "Dalawang bala lang ang nilagay ko sa baril na ito. At dahil naubos iyon, ibig sabihin binibigyan kita ng isa pang pagkakataon na itama ang lahat…" "Alex!" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. It's Enrique, nakatayo ito sa labas ng kotse. Hinarap ko ulit si Bernardo. "Enrique has an eagerness to kill you, Bernardo. Kaya tumakbo ka na." "Huh…" "Don't waste anytime, dahil sa oras na makalapit si Enrique dito hindi ko siya pipigilan na patayin ka. Just make sure na gagamitin mo ang pangalawang pagkakataon na ito para itama ang mga mali mo." Dahil itatama ko rin ang mali ko. "Brianna, maraming salamat. Pangako hindi ito makakarating kay Raden. Tumango ako, saka suminyas na sa kaniya na tumakbo. Tumayo ito saka nagsimulang tumakbo. Nagpaputok pa si Enrique, buti at hindi tinamaan ang matanda. Mabilis kong kinuha ang senyorita revolver ko na nakatago s
Kabababa lang namin ni Raden ng kotse. Nasa harap kami ng BL Empire. May aasikasuhin ako at kailangan kong makausap si Bernardo. Simula kasi no'ng pangyayaring iyon ay hindi ko pa siya nakakausap. Kailangan kong masiguro na seryuso siya sa sinabi niya na hindi makakararing kay Raden ang nangyari. Baka traydurin niya ako. Natigil kami sa paghakbang nang may marinig kaming sunod-sunod na putukan. Naalerto si Raden at hinila ako patungo sa nakaparadang kotse para gawing sanggalang. "Sh*t!" Narinig kong mura niya. May binunot siyang baril sa kaniyang tagiliran nang hindi pa rin humuhupa ang putukan. Nakikipagpalitan na rin ng putok ang mga bodyguards nila. Kinapa ko sa binti ko ang baril na nakasuksok sa secret pocket dahil bubunot rin ako sa oras na magkagipitan. Hindi nagtagal ay nakipagpalitan na rin ng putok si Raden dahil mukhang siya ang target ng mga ito. Dahil tinadtad nila ng bala ang sasakyang pinagtataguan namin. "Sino sila sa tingin mo?" tanong ko kay Raden hab
NAPABALIKWAS ako ng bangon dahil sa panaginip ko. Tumungo ako sa mini ref ng kuwarto ko para makainom ng tubig. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Hindi ako mapakali, oras-oras akong kinakabahan dahil baka badnews ang biglang bubungad sa akin kapag lilipas ang oras. Napasulyap ako sa wall clock na nakasabit sa wall. Alas d'yes na pala ng umaga, napahaba yata ang tulog ko. Sobrang pagod ko kasi kahapon. Napaigtad ako nang may magdoorbell. Hindi muna ako gumalaw. Bigla kasing bumundol ang kaba ko. Nakatatlong doorbell na ang kung sinuman ang nasa labas, bago ako lumabas ng kuwarto. Dumeretso na ako sa main door. Pagbukas ko ay si Raden ang nabungaran ko kaya napangiti ako. "R-Raden," sabi ko saka akmang hahalikan siya. Pero nagulat ako nang ilayo niya ang mukha niya kaya hindi ko nagawang halikan siya. "M-may problema ba?" Nagdilim ang tingin niya sa akin. “Totoo ba?” may diin niyang sabi. “A-ang alin?” Naamoy ko na ang ibig niyang sabihin. Hindi ako tanga para hindi
[THE TIME BEFORE RADEN AND BRIANNA O ALEXANDRA REUNITE] HABANG NAKATAGO sa likod ng kotse ay minadali kong lagyan ng magazine ang gamit kong calibre 45 na baril at mabilis na nakipagpalitan ng putok. Masyado silang maraming armas at ako lang ang mag-isa. Nauubos agad ang bala kaya ang baby armalite naman ang kinasa ko. “Bwes** naman ‘to! Bakit kasi ito lang ang issue na baril eh. Naghihirap na ba ang government dito sa Russia? Kaya ang mga kriminal dito happy go lucky na lang,” reklamo ko. Naubos pa naman lahat ng armas ko noong sumabog ang condo na tinitirhan ko sa Pilipinas dahil kay Enrique. Hindi ko na rin matrace kung saan binibili ni Enrique dati ang mga baril na kailangan ko. Hindi na ako makatiis kaya gumapang na ako sa ilalim ng kotse ko at kinuha ang tinatago kong Machine Gun, ito na lang ang meron ako. Mabilis akong lumabas at pinatong ang stand sa hood ng kotse at saka kinalabit ang trigger ng baril at walang takot na pinagbabaril ang mga kalaban na nagtatago sa lik
“LOLO, oh ano ayos ka na ba talaga? Baka mamaya niyan may maramdaman na naman kayo. Sabi ko naman sa inyo manatili muna tayo sa ospital,” mahinahong sabi ko sa abuelo ko nang pahigain na siya ng kaniyang personal nurse sa kaniyang kama. Kararating lang namin galing hospital. Lumabas na kami dahil nagpupumilit si Lolo na lumabas na. Ayaw raw niyang manatili ng matagal sa hospital dahil pakiramdam niya ay mas lalo siyang magkakasakit.“Apo Brianna, mas magiging malakas ako at mapapabilis ang recovery kapag nandito ako sa bahay. Nandito naman si Melanie eh,” aniya pa. Natutuwa ako sa sarili ko dahil kahit tawagin na ako ng lolo ko sa totoo kong pangalan ay wala na akong galit at sakit na nararamdaman.“Mga matatanda talaga oh matitigas ang ulo,” kunwa’y sermon ko sa kaniya. Narinig ko naman siyang natawa. “Hayaan mo na matanda na eh,” himig nagbibirong sabi nito.“Maam, mukhang kanina pa po may nagdo-doorbell,” anang pinay nurse sa akin. Napatingin ako sa kaniya. May doorbell
HINDI ako makagalaw sa kinatatayuan ko habang nakatingin sa kama na hinihigaan ni Alexandra kanina. Wala na siya roon, tanging binunot na swero lang ang nakalapag sa hospital bed. Wala si Alexandra. Kanina tumawag sa akin si Papa para ipaalam na hindi niya naabutan si Alexandra nang bisitahin niya ito. Nagtanong na rin kami sa mga nurses na naroon naka-duty pero hindi nila napansin ang pag-alis ni Alexandra. Wala ni isang nakakaalam. Kusa na lang tumulo ang luha ko. Sa ikalawang pagkakataon nagkamali na naman ako ng desisyon. Hindi ko pala dapat siya iniwan kanina. Sana pala nanatili ako. Sa ikalawang pagkakataon, nagsisisi na naman ako. Saan ko siya hahanapin? Saan ako mag-uumpisa? Talagang sinukuan na niya ako. “Anak…” narinig kong sambit ni Papa sa pangalan ko na noo’y nasa likuran ko na pala. Tinapik niya ng tatlong beses ang likod ko kaya mas lalo lang tumulo ang luha ko.“Susuko na ba ako, pa? Hindi ko na alam kung lalaban pa ba ako? Baka kasi hanggang dito na lang talaga a
NAKAILANG shot na ako ng hard brandey, pero hindi pa rin mawalawala ang mga tanong at alalahanin sa isip ko. Hindi ko pa rin talaga alam ang gagawin ko sa mga sandaling ito. Naghahalo ang takot at galit ko sa sarili ko. What will happen after all of this? Ni hindi ko alam kung paano haharapin si Alexandra. What if we lost our baby? How can I deal with it? How can I possibly handle it? Paano kung galit siya sa akin dahil nahuli ako? Masisira ang utak ko kakaisip. Kahit saang anggulo ko tingnan kasalanan ko lahat ng ito. Nagmatigas ako eh. Wala akong ibang magawa kun'di ang magsisi na lang. Tinungga ko na ang natitirang laman ng beer mug ko at inubos ang laman niyon. Pabagsak kong nilapag ang baso sa counter kasabay ng pagbagsak ng luha mula sa mga mata ko. Agad ko iyong pinahid, pero patuloy pa rin ang pagtulo.“One more, please,” utos ko sa bartender na nasa harap ko at abala sa pag-mix ng beverages na order ng ibang customer. Agad naman niyang iniwan ang ginagawa at tumalima sa
KALANSING ng bakal na hawak ko at ng espada ni Enrique ang naririnig sa loob ng factory. Habang sinasangga namin ang sandata ng isa’t-isa para hindi kami matamaan. “Let’s stop this, Enrique. Let’s live a new life… you have your sister. ‘Wag mong pangibabawin ang galit mo. Kung tinatakot ka lang ni Wem, okay na. Hindi mo na kailangang matakot sa kaniya. He died and you’re free,” pangungumbinsi ko sa kaniya habang nakikipagtagisan ng lakas ang naka-X naming sandata. Sa pag-asang bubuksan niya ang puso niya at hindi na kailangan pang saktan namin ang isa't-isa. Pero mukhang wala iyong epekto sa kaniya.“You know how much I hate Bernardo, Alexandra! You know how much I wanted him to die. You know the reason why at umasa ako sa pangako mong ipaghihigante mo rin ako. Pero ano? You fall in love with his fucking son and forgive him that easily. You forget me! You forget me, you forgot your promises to me! And now you’re protecting him?!” Sumbat niya sa akin habang nangingilid ang luha sa
BINUKSAN KO ang bintana ng kotse ko saka nilabas ang kamay kong may bitbit na baril. Kinalabit ko ang gatilyo ng baril ko upang patamaan ang sasakyan nila. Habang ang isa kong kamay ay nasa manibela. Gumanti sila ng putok kaya mabilis akong yumuko. Muntik pa akong mabangga sa papalapit na sasakyan pero agad rin naman akong nakailag. Hindi na ako nagpaputok at sinundan ko na lang sila. Habang sila ay patuloy sa pagpapaputok sa akin. Panay ilag lang ang ginagawa ko. Naririnig ko pa ang balang tumatama sa hood ng kotse ko. Hanggang sa tumigil na sila sa pagpapaputok. At nagpatakbo ng nagpatakbo lang sila ng sasakyan. As if they’re leading me the way…. sa daan pabalik sa factory? Hindi ako p’wedeng magkamali, ito iyong daan na dinaanan ko kanina papunta sa factory. They are playing with me again. “Damn it!” mura ko. Nagtagis ang mga bagang ko dahil sa gigil habang iniiisip na pinagkakatuwaan ako nila Enrique. Hindi ko talaga sila mapapatawad na ginagago nila ako ng gan
HAWAK ang baril na nakatutok sa likod ng lalaking nahuli ko kanina na isa sa mga nagpasabog ng building na tinitirhan ko ay nanggigil na ko. Nakadapa siya habang tinatapakan ko siya at batok niya. “Isang tanong, isang sagot lang ang kailangan ko. Sino ang nag-utos sa ‘yo?” tanong ko sa kaniya. Alam ko naman kung sino. Pero mas masaya kung marinig ko mula sa tauhan ni Enrique at Wem na sila nga ang may pakana. Diniin ko pa sa likod ng ulo niya ang dulo ng armalite na hawak ko na inagaw ko pa mula sa kaniya. “Hindi ko…” “Subukan mong magsinungaling, pati pamilya mo sasabog ang utak,” banta ko sa kaniya kahit hindi ko alam kung may pamilya ba ito o wala. “Papatayin mo rin naman ako kahit pa sabihin ko man o hindi,” matigas niyang sabi. “Bakit ‘di mo subukan?” sarkastiko kong sabi sa kaniya. Ito-torture ko talaga siya kapag hindi niyan pa banggitin ang pangalan nila Enrique. Gigil na gigil na ako talaga. Hindi nagsasalita ang lalaki. Pinaputukan ko ang gilid ng mukha nito ka
NAGISING ako na nakahiga sa isang kama na napapaligiran ng kulay berdeng kurtina. I think I'm in the hospital. Napabalikwas ako ng bangon nang maalala ang nangyari. Kinapa ko ang suot ko. Thank God dahil ito pa rin ang suot ko at nandito ang cellphone ko. Agad na dinial ko ang number ni Bernardo para tawagan. Gusto ko lang malaman kung nakatakas ba sila at kung wala bang nangyaring masama. Nakailang ring ito nang may sumagot, nakahinga ako ng maluwag. Ibig sabihin safe sila. "Bernardo, ayos lang kayo? Si Raden? Hindi ba kayo nasaktan…" "Stop acting like you care. You're a heartless person, a heartless criminal." Boses ni Raden ang narinig ko mula sa kabilang linya. Napipi ako dahil sa sinabi niya, tumagos hanggang sa puso ko ang sinabing iyon ni Raden. Masakit but I will deal with it later. Ang mahalaga safe siya. "Raden, 'wag mong pagsalitaan si Brianna ng ganiyan!" galit na angil ng ama niya na rinig na rinig ko. Tumulo ang luha ko, hindi ko mapigilan kahit sabihin kong okay l
NAPABALIKWAS ako ng bangon dahil sa panaginip ko. Tumungo ako sa mini ref ng kuwarto ko para makainom ng tubig. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Hindi ako mapakali, oras-oras akong kinakabahan dahil baka badnews ang biglang bubungad sa akin kapag lilipas ang oras. Napasulyap ako sa wall clock na nakasabit sa wall. Alas d'yes na pala ng umaga, napahaba yata ang tulog ko. Sobrang pagod ko kasi kahapon. Napaigtad ako nang may magdoorbell. Hindi muna ako gumalaw. Bigla kasing bumundol ang kaba ko. Nakatatlong doorbell na ang kung sinuman ang nasa labas, bago ako lumabas ng kuwarto. Dumeretso na ako sa main door. Pagbukas ko ay si Raden ang nabungaran ko kaya napangiti ako. "R-Raden," sabi ko saka akmang hahalikan siya. Pero nagulat ako nang ilayo niya ang mukha niya kaya hindi ko nagawang halikan siya. "M-may problema ba?" Nagdilim ang tingin niya sa akin. “Totoo ba?” may diin niyang sabi. “A-ang alin?” Naamoy ko na ang ibig niyang sabihin. Hindi ako tanga para hindi