CHAPTER 1 : Faded
The flickering lights from the lamp illuminated my four cornered room as I pull it's switch continuously to disturb myself from unwanted thoughts. Being alone in the middle of the night gives excruciating chills to my system and I never get used to it.
Tanging ang lampara lamang ang nagbibigay ng liwanag sa kwarto at ang pagpatay sindi ko nito ay mas lalong nagbigay ng nakakatakot na pakiramdam. Isang bagay na dapat ay matagal ko ng nakasanayan. Sa bawat pagbukas ng ilaw ay iba't ibang klase ng imahe ang lumilitaw sa pagitan ng aking alaala. Bawat pagpatay nito ay ang pagbabalik tanaw ko sa dilim na dati ko ng pinamamahayan.
You know living in a dark and lonely room is quiet scary but you have to stay inside cause that's where you grow up, that's where you only find comfort and peace, and at the same time pain.
"Aera! Balita ko top achiever ka? What rank?" - Naaalala ko pang pagbubukas ni mommy ng usapan sa gitna ng hapag kainan noong mga panahon nandito pa si daddy.
Lumiwanag ang mukha ng labing apat na taong gulang kong sarili at nagagalak na iminungkahi ang ranggo ko sa paaralan.
"Yes mommy! I'm top 3!"
"Top 3 lang? For goodness sake Aera that's not even a thing to be proud of! When I was at your age? I dominated the ranking of our class!" - may disgusto sa boses ni mommy nang sabihin iyon.
Napayuko naman ang batang ako.
"Hon that's enough! Bata lang si Aera she's still learning. Im sure she's going to ace it next quarter. Diba sweetheart?" - Pang-aalo ni daddy sa bata kong sarili. I could still vividly remember how my eyes gleamed with hope, thinking na may kakampi ako sa loob ng bahay.
Tinanguan ko si daddy that time at nginitian ito ng bahagya.
"See?" - saad ni dady kay mommy.
"Whatever! Kaya lumalaki ang ulo ng batang yan eh" - banat pa ni mommy ngunit binalewala lamang ito ni daddy.
"Still a good job to you sweetheart! Anong gusto mong gift?" - baling sa akin ni daddy.
"A book!" - masaya ko pang sagot dito.
Remembering those good old days never falter to make me smile, in pain. Knowing na kahit anong gunita ko ay hindi na ito maibabalik pa, kahit kailan.
"Ohhh! Love! Faster! Pleaseee. That's ahhh goood! Hmmm"
Tanghali noon ng napagpasyahan kong umuwi galing sa paaralan dahil walang pasok. I was approaching my room when I heard those weird sounds kaya napagpasyahan ko itong hanapin. Only to be lead in my parent's room. The door was slightly open so I decided to peep.
Natakpan ko ang bibig ko ng mapagtanto kung sino ang nasa kwarto at ano ang ginagawa ng dalawang tao sa loob ng kwarto.
It was my dad and his secretary, Ms. Grace. And guess what?
They're having sex.
Ayaw paniwalaan ng bata kong isip na nagtaksil si daddy kay mommy. Ayaw tanggapin ng batang ako na sa likod ng lalaking hinahangaan ko ng husto ay isa palang taong may kakayahang gumawa ng masama.
Tanggapin ko man o hindi, my father is not a saint, he's a sinner and a cheater in the making.
Lagi nalang ganoon, lagi ko nalang silang nahuhuli dalawa without them knowing. And I always shut my mouth, not to protect my father but to not hurt my mom. Malupit man siyang ina for pressuring me so much with my studies but she always make sure that Im doing well. That I'm okay. She always make sure I've got to be fine wherever I go. She's not gentle with words but her actions speak a lot. And I know how much she loves my father. Nakikita ko kung paano halos sambahin niya ang aking ama. I'm afraid that what my father is doing, break my mom. I'm afraid she might lost it.
But then again, walang sekretong hindi nabubunyag. Walang baho na hindi nangangamoy.
Kakababa ko palang sa sasakyan that time and I'm still wearing my uniform nang makarinig ako ng sigawan. And one voice I recognized is from my mother. Dali dali akong tumakbo sa pinanggalingan ng tinig. It lead me to my parents room. As I saw the commotion, my teenager mind already knows what's happening. Balot ng kumot ang sekretarya ng aking ama at nakasuot lamang ng pang ibaba ang huli. My mom was very furious in front of them.
"GET OUT! OUT!" - Nanggagalaiting sigaw ni mommy. When the secretary didn't even moved a bit ay hindi na nakapagtimpi si mommy at sinugod ito.
"I SAID GET OUT! YOU BITCH!!!" - Sumisigaw ang aking ina habang nakikipagsabunutan sa babae. My dad tried to stop his mistress and I tried to stop my mom. Nagtagumpay kaming paghiwalayin sila.
"HOW DARE YOU DO THIS TO ME! FELICIANO!" - sumbat pa ni mommy kay daddy.
All my daddy said was " I'm sorry" and that angered my mother more.
" SORRY? I DON'T NEED THAT! MAMILI KA FELICIANO! AKO AT ANG ANAK MO? O ANG MALANDING BABAE MO?"
" I'm sorry"
That's what all my father said. Nang sabihin niya iyon, pareho na naming alam ni mommy kung ano ang ibig sabihin noon.
He's choosing the other girl.
My mom broke down. I saw how my mom tried to plead to my father to stay. I saw how my mom kneeled, begged even, but no use. My father still choose to leave without even glancing back.
Yakap ko si ina nang mga panahong iyon habang tinatanaw papalayo ang aking ama. Nagbabakasakaling lilingon siya. Nagbabakasakaling babalik sya. Na hindi naman nangyari. And there left in that room is my grieving mother and my broken heart.
Sa ganoong paraan nawala sa amin ang aking ama. And no one ever knew how hell our life have become after that.
Mom lose her self, I lose my Mom. She's always busy, always out, always away and I'm left in here, Alone.
Ang pagpatak ng isang butil ng tubig ang siyang nagbalik sa akin sa madilim na silid na kinalulugmukan ko. Hindi ko man lang namalayang umiiyak na pala ako while remembering the past. There were times when the eyes acts to itself. It does not know you're sad but it pours droplets of water when you are. Living like this, knowing you're living but not really, chokes the hell out of me. Ba't ba kasi kailangan ko pang magdusa kung pwede ko namang tapusin lahat ng ito.
Tapusin?
Tama, tatapusin ko na ang lahat ng ito.
I rummaged my bed side table looking for the friend, most fit to do the job.
Blade
I could not contain the thrill in me when I finally found it. Nagniningning ang mga matang hinawakan ko ito.
'little friend would you help me end my sufferings?'
Mahina kong usal.
I scanned my wrist for that thing they called 'radial artery' - a wrist artery that when you cut, it immediately do its job. One study says I had to cut it lenghtwise.
Parihaba kong ipinwesto ang talim ng blade sa aking palapulsuhan. At dahan dahan itong inihiwa sa manipis na laman.
Images of my mom at her weakest point flashed before my eyes. Droplets of tears fell over my face. I know Im doing everything wrong. But could you blame me? If the only thing to satisfy my thirst for freedom is the sharp object Im holding?
I could feel how blood slips out the thin but deep line drawing through my wrist. I could feel how dizziness take over my sanity. I could feel how I fell down to the floor. Blade in between my fingertips, wrist emitting blood, and life slowly fading away.
Sometimes in order to be free is to accept death. Because it is only where true freedom comes.
Napangiti ako ng mapait sa napagtanto ko. Hanggang kailan ibibigay ng mundo ang pagpipiliang pagpanaw at pagdurusa para sa aming nangangailangan ng liwanag at saya?
Before I could finally drift into a complete oblivion, A terrifying scream breaks the ice inside my room,and everything went black.
Chapter 2 : SoulHuni ng ibon at pagaspas ng dahon ang gumising sa akin kinabukasan. Puting silid ang agad na tumambad sa akin nang idilat ko ang aking mga mata. May nakakabit na dextrose sa isa kong kamay at napagtanto kong nasa hospital pala ako. Hindi ko alam kung bakit ako nandito at kung bakit magaan ang pakiramdam ko. Sobrang gaan na hindi ko maintindihan kung bakit. Pinili kong bumangon at tumanaw sa bintana. Maaliwalas ang paligid sa labas ng gusali at maliwanag ang sikat ng araw. Dumako ang paningin ko sa dextrose sa aking kamay, alam kong hindi pwede ngunit hinila ko ito. May lumabas na munting dugo dulot ng pagkakatanggal ng karayom. Itinabi ko ang dextrose at naghanap ng pwedeng ipangtapal sa hospital gown. Sakto at may nakita akong itim na jacket sa sofa ng kwarto. Kinuha ko ito at isinuot. Sakto lang na matakpan ang hospital dress.Alam kong dapat ay manatili pa ako dito pero isa sa pinakaayaw kong lugar ay ang hospital. It only brings back bad memories.
Chapter 3 : AgreementNasa ganoong posisyon ako nang may mapagtanto.Papayag nalang ba akong ganito nalang? Papayag na lang ba akong manatili nalang na multo habang buhay?No.Definitely NO! Dapat may gawin ako.So with all the strenght left in me ay tumayo ako. I walked towards the direction kung saan lumiko ang dalaga. I ran even. I'm sure hindi pa iyon nakakalayo. Sa isang liko ko pa ay tumambad sa akin ang isang malaking gusali."GWYNETH UNIVERSITY"Naglakad ako papasok sa malaking tarangkahan ng paaralan. Paroo't parito ang mga estudyanteng may kaparehong kasuotan ng dalaga kanina. So this must be her school. I would surely have a hard time looking for her around. Considering na nasa bukana pa lang ako ay halos di ko na makita ang ibang gusali dahil sa naglalakihang iba pang gusali na nakakalat sa paligid ng paaralan.Without wasting my time ay agad kong sinuyod ng tingin ang buong paaralan. Where could I find her?Palakad-
Chapter 4: Two Types of YouthKINABUKASAN sinamahan ko si Freiya na pumasok sa paaralan. Napagdesisyonan kasi namin na pagkatapos na ng klase nya kami magsisimula. Habang papasok sya sinubukan siyang patirin ng nakaaway niya kahapon ngunit hindi natuloy kasi kasabay naming pumasok ang guro nila. Dumiretso si Freiya sa upuan niya habang dumiretso naman ako sa bakanteng upuan sa likod. Mula sa kinauupuan ko ay tanaw na tanaw ko ang lahat.May mga nagtatawanan, may pasimpleng nagbubulungan, may tahimik na nag-aasaran at meron namang may sariling mundo na tahimik lang sa mga upuan nila. Typical High School students. Siguro ganito din ako noong hindi pa nangyayari ang lahat ng ito. Siguro gaya nila ay masaya din ako. Happiness, why does I feel like it's one of the many things I lack?Tumikhim ang guro nila upang agawin ang atensyon ng buong klase. "Magandang araw seksyon Daisy." Panimula nito."Magandang araw din po aming guro" the whole class said
Chapter 5: PossessionBREAK TIME nina Freiya at nanatili lang ako sa loob ng room nila. Nakayuko lang ako sa desk at dinadama ang katahimikan ng silid.Sinira ng isang kalabog ang katahimikan. Napalingon ako sa gawing kanan ng silid. Nakita ko kung paano dahan-dahang tumayo ang isang babaeng medyo matured na ang hitsura kumpara sa mga kaklase niya. Napakunot ang noo ko nang may idinikit ang kaklase ni Freiya sa likod ng babae nang hindi man lang nito namamalayan. Tumayo ako at lumapit sa kanila.Nakakunot ang noong binasa ko ang nakasulat sa papel, "Ang Ganda ko no? Inggit ka?" Aba't nakakaano na talaga to ah! Tiningnan ko ang grupo nang mga estudyanteng lalaki, may ngisi sa mga labi nila.Sinubukang umalma ng babae ngunit naunahan siya ng isang lalaki. "Oh ano? Iiyak ka na ba? Magsusumbong ka ba sa mama mo? Owwwwwww" kantyaw pa ng isang lalaki at sinabayan pa ito ng mga kasama niya. Tahimik lamang ang babae at alam kong malapit na itong
Surviving life in the pit of giving up is not a very good choice. It's when you wanted to die, you badly wanted to end it but you're tied with the truth that you have people to fight for. It's when you wanted to let go of that thin string, connecting your inner self to sanity, but you're forced to hold on.Life for some people is somewhat satisfying but not for Zaire Aera Gonzalo. Her life has been everything but love. She's been living with demons inside her head and as she's fighting it everyday, she later find herself losing the battle.Would the world be able to save her before it's too late? As she finally grasp for life, would it still choose to go back to her knowing that she's finally gave it up?
Chapter 5: PossessionBREAK TIME nina Freiya at nanatili lang ako sa loob ng room nila. Nakayuko lang ako sa desk at dinadama ang katahimikan ng silid.Sinira ng isang kalabog ang katahimikan. Napalingon ako sa gawing kanan ng silid. Nakita ko kung paano dahan-dahang tumayo ang isang babaeng medyo matured na ang hitsura kumpara sa mga kaklase niya. Napakunot ang noo ko nang may idinikit ang kaklase ni Freiya sa likod ng babae nang hindi man lang nito namamalayan. Tumayo ako at lumapit sa kanila.Nakakunot ang noong binasa ko ang nakasulat sa papel, "Ang Ganda ko no? Inggit ka?" Aba't nakakaano na talaga to ah! Tiningnan ko ang grupo nang mga estudyanteng lalaki, may ngisi sa mga labi nila.Sinubukang umalma ng babae ngunit naunahan siya ng isang lalaki. "Oh ano? Iiyak ka na ba? Magsusumbong ka ba sa mama mo? Owwwwwww" kantyaw pa ng isang lalaki at sinabayan pa ito ng mga kasama niya. Tahimik lamang ang babae at alam kong malapit na itong
Chapter 4: Two Types of YouthKINABUKASAN sinamahan ko si Freiya na pumasok sa paaralan. Napagdesisyonan kasi namin na pagkatapos na ng klase nya kami magsisimula. Habang papasok sya sinubukan siyang patirin ng nakaaway niya kahapon ngunit hindi natuloy kasi kasabay naming pumasok ang guro nila. Dumiretso si Freiya sa upuan niya habang dumiretso naman ako sa bakanteng upuan sa likod. Mula sa kinauupuan ko ay tanaw na tanaw ko ang lahat.May mga nagtatawanan, may pasimpleng nagbubulungan, may tahimik na nag-aasaran at meron namang may sariling mundo na tahimik lang sa mga upuan nila. Typical High School students. Siguro ganito din ako noong hindi pa nangyayari ang lahat ng ito. Siguro gaya nila ay masaya din ako. Happiness, why does I feel like it's one of the many things I lack?Tumikhim ang guro nila upang agawin ang atensyon ng buong klase. "Magandang araw seksyon Daisy." Panimula nito."Magandang araw din po aming guro" the whole class said
Chapter 3 : AgreementNasa ganoong posisyon ako nang may mapagtanto.Papayag nalang ba akong ganito nalang? Papayag na lang ba akong manatili nalang na multo habang buhay?No.Definitely NO! Dapat may gawin ako.So with all the strenght left in me ay tumayo ako. I walked towards the direction kung saan lumiko ang dalaga. I ran even. I'm sure hindi pa iyon nakakalayo. Sa isang liko ko pa ay tumambad sa akin ang isang malaking gusali."GWYNETH UNIVERSITY"Naglakad ako papasok sa malaking tarangkahan ng paaralan. Paroo't parito ang mga estudyanteng may kaparehong kasuotan ng dalaga kanina. So this must be her school. I would surely have a hard time looking for her around. Considering na nasa bukana pa lang ako ay halos di ko na makita ang ibang gusali dahil sa naglalakihang iba pang gusali na nakakalat sa paligid ng paaralan.Without wasting my time ay agad kong sinuyod ng tingin ang buong paaralan. Where could I find her?Palakad-
Chapter 2 : SoulHuni ng ibon at pagaspas ng dahon ang gumising sa akin kinabukasan. Puting silid ang agad na tumambad sa akin nang idilat ko ang aking mga mata. May nakakabit na dextrose sa isa kong kamay at napagtanto kong nasa hospital pala ako. Hindi ko alam kung bakit ako nandito at kung bakit magaan ang pakiramdam ko. Sobrang gaan na hindi ko maintindihan kung bakit. Pinili kong bumangon at tumanaw sa bintana. Maaliwalas ang paligid sa labas ng gusali at maliwanag ang sikat ng araw. Dumako ang paningin ko sa dextrose sa aking kamay, alam kong hindi pwede ngunit hinila ko ito. May lumabas na munting dugo dulot ng pagkakatanggal ng karayom. Itinabi ko ang dextrose at naghanap ng pwedeng ipangtapal sa hospital gown. Sakto at may nakita akong itim na jacket sa sofa ng kwarto. Kinuha ko ito at isinuot. Sakto lang na matakpan ang hospital dress.Alam kong dapat ay manatili pa ako dito pero isa sa pinakaayaw kong lugar ay ang hospital. It only brings back bad memories.
CHAPTER 1 : FadedThe flickering lights from the lamp illuminated my four cornered room as I pull it's switch continuously to disturb myself from unwanted thoughts. Being alone in the middle of the night gives excruciating chills to my system and I never get used to it.Tanging ang lampara lamang ang nagbibigay ng liwanag sa kwarto at ang pagpatay sindi ko nito ay mas lalong nagbigay ng nakakatakot na pakiramdam. Isang bagay na dapat ay matagal ko ng nakasanayan. Sa bawat pagbukas ng ilaw ay iba't ibang klase ng imahe ang lumilitaw sa pagitan ng aking alaala. Bawat pagpatay nito ay ang pagbabalik tanaw ko sa dilim na dati ko ng pinamamahayan.You know living in a dark and lonely room is quiet scary but you have to stay inside cause that's where you grow up, that's where you only find comfort and peace, and at the same time pain."Aera! Balita ko top achiever ka? What rank?" - Naaalala ko pang pagbubukas ni mommy n
Surviving life in the pit of giving up is not a very good choice. It's when you wanted to die, you badly wanted to end it but you're tied with the truth that you have people to fight for. It's when you wanted to let go of that thin string, connecting your inner self to sanity, but you're forced to hold on.Life for some people is somewhat satisfying but not for Zaire Aera Gonzalo. Her life has been everything but love. She's been living with demons inside her head and as she's fighting it everyday, she later find herself losing the battle.Would the world be able to save her before it's too late? As she finally grasp for life, would it still choose to go back to her knowing that she's finally gave it up?