Chapter 4: Two types of Youth

Chapter 4: Two Types of Youth

KINABUKASAN sinamahan ko si Freiya na pumasok sa paaralan. Napagdesisyonan kasi namin na pagkatapos na ng klase nya kami magsisimula. Habang papasok sya sinubukan siyang patirin ng nakaaway niya kahapon ngunit hindi natuloy kasi kasabay naming pumasok ang guro nila. Dumiretso si Freiya sa upuan niya habang dumiretso naman ako sa bakanteng upuan sa likod. Mula sa kinauupuan ko ay tanaw na tanaw ko ang lahat.

May mga nagtatawanan, may pasimpleng nagbubulungan, may tahimik na nag-aasaran at meron namang may sariling mundo na tahimik lang sa mga upuan nila. Typical High School students. Siguro ganito din ako noong hindi pa nangyayari ang lahat ng ito. Siguro gaya nila ay masaya din ako. Happiness, why does I feel like it's one of the many things I lack?

Tumikhim ang guro nila upang agawin ang atensyon ng buong klase. "Magandang araw seksyon Daisy."  Panimula nito.

"Magandang araw din po aming guro"  the whole class said in unison.

" Sa puntong ito, gusto kong ipaliwanag niyo sa akin ang dahilan kung bakit ang mga simbolong isinulat sa bawat papel ang napili niyo upang ilarawan kung ano ang kaya niyong isakripisyo o ibigay para sa inyong mga magulang"  paliwanag ng guro.

" Tatawagin ko kayo isa-isa at nais kong magtungo kayo sa harapan upang magpaliwanag. Naiintindihan ba ninyo? " dagdag pa nito na agad sinang-ayonan ng lahat.

" Sandro, ipaliwanag mo kung bakit 'LAHAT' ang isinulat mo sa papel? "

Tumayo ang lalaking medyo may katangkaran at kinuha ang papel na hawak ng guro bago pumunta sa harapan.

"Kung tatanungin ako bakit 'lahat' ang isunulat ko ay dahil, mga magulang ko ang dahilan kung bakit ako nabubuhay. Sila ang nagbigay sa akin ng lakas, ng katatagan upang magpatuloy. Utang ko sa kanila ang buhay ko. At panghuli, ginagawa ko ang lahat ng ito para sa kanila" saad nung Sandro while his eyes were gleaming with inspiration and motivation. He's quiet grateful and everyone can saw it. Tumango ang guro at sinenyasan siyang umupo. 

Nagtuloy-tuloy ang pagtatawag ng guro. Kadalasan sa pumunta sa harapan ay 'LAHAT' ang isinulat sa papel.

"Jackson, sa lahat ng nagsulat sa papel bakit ikaw lang ang nagsulat ng 'WALA' maaari mo bang ipaliwanag?" saad ng guro at napunta sa isang panig ng silid ang kaniyang atensyon. Maging ako ay napalingon din doon. Isang lalaking medyo may katangkaran ang tumayo at nagkamot ng ulo.

"Wala lang po" saad nito ng nakangisi. Sa aking nakikita ay palabiro ito at may nakakaengganyong pag-uugali. Ngunit iba ang ipinapahiwatig ng mga mata nito. 

"Aba'y hindi maaari. Nais naming marinig ang paliwanag mo dito Ginoo."  saad ng guro. Nawala ang ngisi sa labi ng lalaki at napalitan ng mapait na ngiti. 

"Bakit ako magsasakripisyo para sa kanila kung hindi naman sila karapat dapat na pagsakripisyohan." saad ng lalaki. Kababakasan ng poot at galit ang bawat salitang binibigkas nito.

"Pero Jackson, magulang mo parin sila" malumanay na saad ng guro. Napangisi ng mapait si Jackson. 

" Ma'am walang magulang na iiwan ang mga anak sa ibang tao para lang bumuo ng pamilya kapiling ang iba." may pait ang tinig na saad nito habang dahan-dahang naglalandas ang iilang butil ng luha sa mga pisngi. Natahimik ang lahat ng nasa silid, maging ang guro ay hindi din nakaimik. Tumayo ang isang babae at hinagod ang likod ni Jackson.

"Pasensya na po kayo sa inasta ng pinsan ko ma'am." saad ng babae. Tumango ang guro.

" Bakit Georgina? May problema ba si Jackson sa kanila?" tanong ng guro.Tiningnan muna ni Georgina si Jackson bago ito nagsalita.

"Sa amin na po kasi nakatira si Jackson at ang kapatid niyang lalaki simula ng masira ang pamilya nila at iwan sila ng mga magulang nila" tugon ng dalaga.

" Nasaan na ba ang mga magulang nila? "  muling tanong ng guro.

Bumuntong hininga si Georgina. "May mga pamilya na po sa iba." 

Malungkot na tumango ang guro na tila ba nakikisimpatya sa nararamdaman ng estudyante. Maging ako ay nakaramdam ng lungkot para kay Jackson. It must be hard for him and to his little brother.

Biglang tumunog ang bell hudyat ng pagtatapos ng klase. Tumayo ang guro at nagpaalam sa mga mag-aaral. Napalingon ako kay Freiya at nakita kong nakatingin din siya sa akin. Malungkot niya akong nginitian. Napagtanto ko na hindi lahat ng ipinapakita ng tao totoo. Maaaring nagpapanggap lang ito para pagtakpan ang lungkot na nararamdaman. Napalingon ako sa gawi ni Jackson. Kagaya niya, He appears to be funny and jamming, but behind those smiling face is a broken heart. Never underestimate the ability of someone in hiding their pain minsan dahil sa sobrang galing nila, hindi na natin napapansing nagdudusa din sila. And I also realized that there's two types of youth, the one who lives life with his/her parents guiding them and the one with no one at all.

Kinahapunan ay sabay kaming naglakad ni Freiya pauwi sa kanila. 

"Nakakaawa si Jackson no?" simula ko sa usapan.

"Hindi din, kasi alam naman naming makakaya niya yan. Ang tapang tapang niya kaya. Alam mo bang gagawin niya lahat wag lang makuha mula sa kanya ang kapatid niya? Hinding-hindi siya papayag na malayo ito. Kung kailangan niyang gawin lahat, gagawin niya basta wag lang ilayo sa kanya yung kapatid niya" saad ni Freiya. Napatango naman ako.

" Nga pala saan tayo magsisimula sa pagkuha ng impormasyon tungkol sakin?" - Baling ko ng usapan namin sa ibang bagay.

" Bago tayo magsimula alamin muna natin kung bakit naging ganyan ka para may ideya tayo kung ano ang gagawin. "

Sumang-ayon ako sa sinabi niya at nagpatuloy na kami sa paglalakad papunta sa kanila. 

"Hi mom! Ang aga mo atang umuwi ngayon?" - Tanong ni Freiya nang maabutan ang ina niya sa sala.

Humalik muna ang ina sa kanya bago ito nagsalita, "Nag-under time ako nak!" 

"Ahh ganoon po ba? Amm. Akyat muna ako sa taas ma ha. Tawagin mo nalang ako pag kakain na." Saad ni Freiya at nagmamadaling umakyat sa taas ng kwarto niya. Naiwan akong kaharap ang mama niya. Napapailing ito ngunit may munting ngiti sa mga labi habang nakatingin sa direksyon ni Freiya. From the looks of it, mahal na mahal ng mommy niya si Freiya. Bakit kaya ganoon nalang ang naging akto ni Freiya noong una ko siyang nakita? 

As I stare at her mom I could sense how much she love Freiya. That girl must be very lucky having a mom like her. 

Ipinilig ko ang ulo ko saka sinundan sa pag akyat si Freiya. Naabutan ko siyang nakaupo sa kama habang nakaharap sa laptop niya. Nilingon niya ako at sinensyasang lumapit. Naglakad ako patungo sa kanya and there I saw how she searched for the situation that I am in right now.

"Ngayon alam ko na kung bakit ka naging ganyan. It's called Astral Projection it is a phenomenon in where your soul also called as 'Astral body' leaves your 'physical body' and it gains a capability to travel outside the body."  paliwanag ni Freiya.

" Paano naman ako makakabalik nito?" tanong ko.

Bumuntong hininga si Freiya, " Hindi ko pa alam kung paano but we'll find a way. Una sa lahat kilalanin muna natin kung sino ka at kung nasaan ang katawan mo okay? Tsaka na tayo  maghanap ng paraan kung paano." 

Tumango ako at humilata sa kama niya.

" Amm Freiya matanong ko lang. Bakit ganoon ka umasta noong una kitang nakita? Sa palagay ko wala namang problema sa inyo pero bakit parang wala ka sa sarili that time? You seem so lost and lonely." tiningnan ko siya at nakita ko ang pagbuntong hininga niya. Sadness creep over her face. Napayuko siya at napailing, "Dad left us that day to go to his real family." Saan niya sa mahinang boses.

" I'm sorry for that one" untag ko. She smiled sadly and nodded her head. " No worries, alam ko namang darating ang panahon na babalik siya sa totoo niyang pamilya eh. I just dont expect for it to happen so soon." tinanguan ko siya at ibinalik ang tingin sa kisame.

Now I'm wondering what happened to me. When will I be able to find the answers to my questions? In just a snap nakalimutan ko agad kung sino ako. Kung bakit ako napunta sa lugar kung nasaan si Freiya. Kung bakit sa lahat ng tao si Freiya lang ang nakakakita sa akin. Bakit hindi ko maalala kung anong nangyari bago ako naging ganito? Will my questions be answered?  Kung oo , kailan?