Nobela ni Ipomenscarlet20

Chapter 5: PossessionBREAK TIME nina Freiya at nanatili lang ako sa loob ng room nila. Nakayuko lang ako sa desk at dinadama ang katahimikan ng silid.Sinira ng isang kalabog ang katahimikan. Napalingon ako sa gawing kanan ng silid. Nakita ko kung paano dahan-dahang tumayo ang isang babaeng medyo matured na ang hitsura kumpara sa mga kaklase niya. Napakunot ang noo ko nang may idinikit ang kaklase ni Freiya sa likod ng babae nang hindi man lang nito namamalayan. Tumayo ako at lumapit sa kanila.Nakakunot ang noong binasa ko ang nakasulat sa papel, "Ang Ganda ko no? Inggit ka?" Aba't nakakaano na talaga to ah! Tiningnan ko ang grupo nang mga estudyanteng lalaki, may ngisi sa mga labi nila.Sinubukang umalma ng babae ngunit naunahan siya ng isang lalaki. "Oh ano? Iiyak ka na ba? Magsusumbong ka ba sa mama mo? Owwwwwww" kantyaw pa ng isang lalaki at sinabayan pa ito ng mga kasama niya. Tahimik lamang ang babae at alam kong malapit na itong

Chapter 4: Two Types of YouthKINABUKASAN sinamahan ko si Freiya na pumasok sa paaralan. Napagdesisyonan kasi namin na pagkatapos na ng klase nya kami magsisimula. Habang papasok sya sinubukan siyang patirin ng nakaaway niya kahapon ngunit hindi natuloy kasi kasabay naming pumasok ang guro nila. Dumiretso si Freiya sa upuan niya habang dumiretso naman ako sa bakanteng upuan sa likod. Mula sa kinauupuan ko ay tanaw na tanaw ko ang lahat.May mga nagtatawanan, may pasimpleng nagbubulungan, may tahimik na nag-aasaran at meron namang may sariling mundo na tahimik lang sa mga upuan nila. Typical High School students. Siguro ganito din ako noong hindi pa nangyayari ang lahat ng ito. Siguro gaya nila ay masaya din ako. Happiness, why does I feel like it's one of the many things I lack?Tumikhim ang guro nila upang agawin ang atensyon ng buong klase. "Magandang araw seksyon Daisy." Panimula nito."Magandang araw din po aming guro" the whole class said

Chapter 3 : AgreementNasa ganoong posisyon ako nang may mapagtanto.Papayag nalang ba akong ganito nalang? Papayag na lang ba akong manatili nalang na multo habang buhay?No.Definitely NO! Dapat may gawin ako.So with all the strenght left in me ay tumayo ako. I walked towards the direction kung saan lumiko ang dalaga. I ran even. I'm sure hindi pa iyon nakakalayo. Sa isang liko ko pa ay tumambad sa akin ang isang malaking gusali."GWYNETH UNIVERSITY"Naglakad ako papasok sa malaking tarangkahan ng paaralan. Paroo't parito ang mga estudyanteng may kaparehong kasuotan ng dalaga kanina. So this must be her school. I would surely have a hard time looking for her around. Considering na nasa bukana pa lang ako ay halos di ko na makita ang ibang gusali dahil sa naglalakihang iba pang gusali na nakakalat sa paligid ng paaralan.Without wasting my time ay agad kong sinuyod ng tingin ang buong paaralan. Where could I find her?Palakad-

Chapter 2 : SoulHuni ng ibon at pagaspas ng dahon ang gumising sa akin kinabukasan. Puting silid ang agad na tumambad sa akin nang idilat ko ang aking mga mata. May nakakabit na dextrose sa isa kong kamay at napagtanto kong nasa hospital pala ako. Hindi ko alam kung bakit ako nandito at kung bakit magaan ang pakiramdam ko. Sobrang gaan na hindi ko maintindihan kung bakit. Pinili kong bumangon at tumanaw sa bintana. Maaliwalas ang paligid sa labas ng gusali at maliwanag ang sikat ng araw. Dumako ang paningin ko sa dextrose sa aking kamay, alam kong hindi pwede ngunit hinila ko ito. May lumabas na munting dugo dulot ng pagkakatanggal ng karayom. Itinabi ko ang dextrose at naghanap ng pwedeng ipangtapal sa hospital gown. Sakto at may nakita akong itim na jacket sa sofa ng kwarto. Kinuha ko ito at isinuot. Sakto lang na matakpan ang hospital dress.Alam kong dapat ay manatili pa ako dito pero isa sa pinakaayaw kong lugar ay ang hospital. It only brings back bad memories.

CHAPTER 1 : FadedThe flickering lights from the lamp illuminated my four cornered room as I pull it's switch continuously to disturb myself from unwanted thoughts. Being alone in the middle of the night gives excruciating chills to my system and I never get used to it.Tanging ang lampara lamang ang nagbibigay ng liwanag sa kwarto at ang pagpatay sindi ko nito ay mas lalong nagbigay ng nakakatakot na pakiramdam. Isang bagay na dapat ay matagal ko ng nakasanayan. Sa bawat pagbukas ng ilaw ay iba't ibang klase ng imahe ang lumilitaw sa pagitan ng aking alaala. Bawat pagpatay nito ay ang pagbabalik tanaw ko sa dilim na dati ko ng pinamamahayan.You know living in a dark and lonely room is quiet scary but you have to stay inside cause that's where you grow up, that's where you only find comfort and peace, and at the same time pain."Aera! Balita ko top achiever ka? What rank?" - Naaalala ko pang pagbubukas ni mommy n

Surviving life in the pit of giving up is not a very good choice. It's when you wanted to die, you badly wanted to end it but you're tied with the truth that you have people to fight for. It's when you wanted to let go of that thin string, connecting your inner self to sanity, but you're forced to hold on.Life for some people is somewhat satisfying but not for Zaire Aera Gonzalo. Her life has been everything but love. She's been living with demons inside her head and as she's fighting it everyday, she later find herself losing the battle.Would the world be able to save her before it's too late? As she finally grasp for life, would it still choose to go back to her knowing that she's finally gave it up?