Chapter 2: Chasing A Star Out of Reach

Aligaga siyang iniahon ang sarili sa tubig, mabuti nalang at nabasa ng tubig ang mukha niya at di mahahalata ang luhang tumulo sa mata niya. Yinakap niya ang sarili at humingi ng paumanhin.

Hindi lumapit sa kanya si Sigmun ngunit mahinahon siya nitong sinabihan ng “Magpalit ka muna doon.”

Yumuko si Cerise at patakbong naglakad. Dagli siyang nagpalit ng isang pastel green na t-shirt at puting shorts. “Sorry, Young Master-”Dagli siyang bumalik at lininis ang nagkalat na tubig nang mahulog siya sa bath tub. Huli na nang mapagtanto niyang naghuhubad pala ito.

Natulala siya nang dalawang segundo bago tumalikod at naglakad palabas ng pintuan. Tinanggal ni Sigmund ang pantalon nito at kaswal na sinabing “Pakisabit nito.”

Akward na kinuha ni Cerise ang pantalon nitong may nakabitin na sinturon. “Gusto mo pa bang manood?”

Tanong nito mula sa kanyang likuran. Kinuha ni Cerise ang polo nito at tumakbo palayo. Napasinghap naman si Sigmund pero hindi niya sinarado ang pinto at naglakad lamang papunta ng shower at in-on ang tubig.

Tinupi ni Cerise ang damit ni Sigmund bago ilagay sa kama, at bumaba. Naisip niyang dito magpapalipas ng gabi ang asawa. Napangiti siya sa salita.

Asawa.

Kaunting araw nalang at wala na siyang karapatan gamitin ang salitang ito.

Habang nasa malalim siyang pag-iisip, biglang nagring ang cellphone niya.

Amara Celeste.

Ang nag-iisang kaibigan niya.

Lumaking m*****a at arogante si Cerise dahil sa nakalakihan niyang labis na atensyon. Madalas siyang iwasan ng iba dahil sa tingin nila’y hindi naman nito kayang makipagkapwa-tao, ngunit sa paglipas ng panahon, sa kabila ng lahat ng kuwentong umiikot tungkol sa kanya, ay may isang babaeng nasa tabi niyang kasama niya sa kabila ng lahat.

Si Amara ay ang kabaligtaran ni Cerise. Masiyahin ito at mabait. Lahat ng tao ay gugustuhin siyang maging kaibigan pero nanatili siyang tapat kay Cerise. Sa mata ni Amara, si Cerise ay isa lamang batang nais din ng kaibigan ngunit namamali lamang dahil sa estado ng kanyang pamilya.

Kilalang makapangyarihan ang Pamilya Harrod, hanggang sa magpakamatay ang tatay ni Cerise na naging daan upang mapagtanto niya ang mga pagkukulang niya at magbago.

“Hindi ka pa ba aalis? You know, that divorce thingy.” Ani Amara.

“Hindi pa yata.”

“I’m still short of someone here. What if tulungan mo ‘ko?”

“Okay. Hindi naman na ako magtatagal.” Pagsang-ayon ni Cerise.

“Alam mong papakasalan ni Sigmund si Vivian?”

Pag-iiba nito ng topic.

“Sabi niya.” Sagot naman ni Cerise habang naglalakad papuntang bintana at pinagmasdan ang kadiliman ng kalangitan. Gabi na pala, parang kanina lang ay maliwanag pa ang langit habang nagpipinta ito ng iba’t ibang kulay.

“Ah, Ceri? Mahal mo pa ba siya?”

Nabigla naman siya sa tanong nito.

Nagsisimula nang maglitawan ang bituin sa kalangitan. Bituin. Kung mailalarawan niya si Sigmund, siya ay isang bituin. Kumikinang, at mahirap abutin. Wala siyang magawa kundi ang pagmasdan ang ganda nito mula sa malayo. Kahit noong bata pa lamang sila mahal na niya ito pero alam niyang hindi niya kailanman maabot ito.

“Gusto mo bang lumipat pagkatapos ng divorce? Tutulungan kita.” Alay nito.

Napasinghap naman si Cerise. “Doon nalang ako sa bahay namin ni Mama.”

“Ah Ceri…”

“Bye!” Biglaan niyang binaba ang tawag matapos makitang pababa na si Sigmund na nakasuot lamang ng silver nightgown. Hindi na siya tumitig at dagling umayos ng tindig. Hindi naman talaga mapagkakailang guwapo ito, sa pagkakakilanlan man o ang kanyang hitsura. Alam na alam niya ito bata palang sila pero sa iba naman nakalaan ang mga mata nito.

Limang taon ang tanda nito sa kanya. Naging mag-asawa sila dahil lamang sa kanilang Lolo at sa sakit ng taong gusto nito. Ang Beauch Family ay hindi kailanman tatanggap ng babaeng hindi kayang magbunga ng sanggol bilang manugang kaya siya ang naging malakas na pambato ng Beauch Family, at para kay Vivian, ay kinausap naman ito ni Sigmund.

Asawa lang siya ni Cerise sa pangalan. Tinulungan nitong maresolba ang problema ng pamilya Harrod, at pinagamot ang kanyang ina pagkatapos. Sa paraang ito, lahat sila ay nagkaroon ng benepisyo sa kasal.

“Nakasulat sa agreement na ang condo na ito ay para sa’yo.”

Ang condong binigay sa kanilang mag-asawa na may malinaw na tanawin ng dagat kung saan bawat sentimetro ng lupain ay pera, ano pa bang mas malaking katumbas nito? Napangiti na lamang siya.

“Baka ayaw ni Ate Vivian.”

Biglang nakaramdam ng pagkairita si Sigmund nang marinig niya ito. Napalingon siya sa kusina at kumuha ng red wine.

“Have a drink.”

“Pero uuwi na ako.”

“No?”

“…”

Naglakad si Cerise papunta sa kanya at kinuha ang baso.

‘Bakit naman niya iisipin na di ko kayang uminom?’ Tanong niya sa sarili.

“You are…twenty this year…”

“Twenty-three.” Pagtatama niya.

Tumango naman si Sigmund. Suot niya ang paborito niyang green, at shorts nitong kita ang tuhod niyang nang mga bata pa sila’y madalas may sugat. Pero ngayon, makinis at walang lamat ng sugat-sugat nitong tuhod noon dahil sa kakulitan. Ang green nitong suot na dati ay naaalala pa niyang madalas ay palaka ang print ngayon ay isang burda na ng bulaklak na para bang mas nagbibigay diin sa kanyang pagiging dalaga. Alam niyang maganda si Cerise, sobrang ganda, na sa puntong lahat ng tao ay titingin dito.

Di niya namalayang ubos na pala ang nasa baso nito. Napagtanto niya lang nang magsalita ito.

“It’s late Young Master Sig. Matulog ka na at di na kita didisturbohin.”

Paalis na sana ito nang mapako ito sa kanyang kinatatayuan.

“Nasa labas ang tauhan ni Lolo. Let’s sleep together. Wala kang ibang pupuntahan.”

Dismayado namang napatingin sa kanya si Cerise. Pero hindi man lang ito natinag. “Same as before.”

‘Anong same as before?’ tanong niya sa sarili habang tinitingnan ang papaakyat na pigura ng lalaking kausap niya kanina lang.

‘Siya sa sofa tas ako sa kama?’ Tanong niya ulit sa sarili niya. Masyadong malaki ang sofa sa sala para matulog siya kaya pwede siyang matulog dito. Pangungumbinse niya sa sarili.

“Hindi mo naman iniisip na matutulog ako katabi mo, do you?”

Tila nahalata yata nito ang kanyang iniisip at bumalik sa may hagdan upang tingnan siya. Napag-isip-isip niyang baka ito na ang huling beses na magkakasama silang dalawa, pero hindi niya makumbinse ang sariling hindi sumama sa kanya.

Kalagitnaan ng Mayo kaya hindi malamig. Wala siyang ibang pwedeng maidahilan kung sakali man.

Matapos nilang mahiga, naramdaman niyang katulad rin ito nang gabing ikinasal sila.

Hindi sila magkatabi, pero magkasama. At kahit sa ngayon, hindi man lang nagbago ang pagtingin niya dito, o ang pagtingin nito sa kanya.

-------

Pinaalam na ni Sigmund sa kanya bago palang ang pagkikita nila ni Vivian kaya handa na siya nang makita ito sa tanghalian sa Café Manila.

Nang makita siya nito ay agad itong ngumiti at hinawakan ang kanyang kamay. “Ilang taon na mula nung huli kitang makita? Ang laki mo na!”

Napangiti naman si Cerise. “Opo.”

“O ba’t naman magpo-po? Ang laki-laki na ng Ceri namin, napakaganda pa. Siguro maraming poging lalaki ang nagkakagusto sa’yo sa abroad ‘no?”

Masasabing lumaki si Cerise na bubuntot-buntot sa kanila mula noong bata pa siya, pero dahil nga nakasama mo silang lumaki, sa paningin nila, bata ka pa rin.

“Syempre. Pero isa lang ang gusto ko.”