Naupo si Iñigo sa lamesa at sumulat sa kanyang checkbook. “Here,” Iñigo handed Aurora a check. “For your trouble. Nakasulat sa likod n’yan ang cellphone number ko. In case you need anything else, tawagan mo lang ako. Tutulungan kita.” “A-ano po ito?” tanong ni Aurora sa pagitan ng kanyang pagsinghot-singhot. “Tseke ‘yan worth 500 hundred thousand pesos, papapalitan mo sa bangko para maging pera. It’s a little token for taking good care of Santiago,” ani Iñigo in a dignified manner. “H’wag na ho, hindi ko ho kailangan ‘yan,” inilapag ni Aurora ang tseke sa katabi nitong lamesa. Iñigo scoffs. “Kalahating milyong piso, ayaw mo? Luluwag ang pamumuhay mo sa perang ‘yan, Aurora. Marami kang mabibili, hindi ka na mahihirapan.” Naisip nya, hassle nga naman ang magpapalit pa ng tseke. Holiday season na, sarado na ang mga bangko at this time of year. And judging by her ignorant looks, baka mahirapan pa si Aurora na mapapalitan ang tseke. Mabilis na dinukot ni Joaquín ang kanyang wallet
He waited for another response from Santiago to defend himself pero wala nang itong ibang nasabi. He feels so frustrated. Kulang, kulang para sa kanya ang reaksyon nito para mabura ang namumuong espekulasyon sa isip nya. “Kung nagpapasalamat nga kayo’y walang anuman. Pero hindi ko matatanggap ‘yang pera ninyo. Umalis na kayo at marami pa akong gagawin sa likod. Nakakaabala na kayo sa akin. Dalhin ninyo ‘yang mga pera ninyo, kundi gagawin ko lang ‘yang pamparikit sa kahoy. Umalis ka na, Santiago, sundin mo ang mga kuya mo. H’wag na h’wag na kayong makabalik pang muli rito sa bahay ko kundi sa mga sikmura ninyo na matatarak ang itak na ito,” matigas at tuluy-tuloy na wika ni Aurora saka tumuloy lumabas sa likurang pinto ng dirty kitchen. Nagkaroon ng saglit na katahimikan nang mapatda silang lahat sa mahabang litanya ni Aurora, ni isa sa kanila ay walang nakasagot sa mga tinuran nito. Kahit si Rafael at ang kanyang pagiging diplomat ay hindi nakaakma sa mga salitang ibinato sa kanila n
He lowers the car window and turn the stereo up. He’s looking really cool as he steps out of his car, adjusting his Ray-ban. He leans on the car door and gazes onto the upcoming black SUV with arms crossed to his chest. Ngayon lang nya napansin na naging mannerism na nya ngayong araw na ito ang pasimpleng pagpukpok sa kanyang dibdib nang ulitin nya itong muli habang nakatanaw sa malayo. Hindi napaparam ang palpitations nya kahit anong inom nya ng tubig. Humakbang sya palapit nang huminto ang itim na SUV sa gilid ng kalsada kasunod ng iba pang sasakyan. Kumatok sya sa pintuan ng backseat. “Hi,” smiling arrogantly sa nakasimangot na babaeng tumambad sa kanya pagbaba ng bintana, itinukod nya rito ang dalawa nyang siko. “Halika na, mi cielo, I feel so empty driving alone. Miss na miss na kita.” “Dito lang muna ako, Joaquín. Hanggang sa makarating lang ng Manila.” Hindi man lang talaga tapunan ni Abby ng tingin ang kagwapuhan nyang taglay. Naiilang na sumulyap si Santiago sa gilid ng mg
“Oops! Ayoko talagang gumigitna sa inyong dalawa; Joaquín, ida-drive ko na ang coche mo,” ani Santiago sa kanya na akma nang hahakbang pababa ng sasakyan.“No! Conduce mi coche, Santiago. Déjame dormir! (No! Drive my car, Santiago. Let me sleep!)” pagalit na wika ni Rafael saka gumapang palipat sa passenger’s seat.Narinig nya ang pag-ingit ni Abby saka humigit ng malalim na hinga. “Tara na, mahal ko," anas nito sabay baba ng sasakyan. “What’s happening?” namemeywang na tanong ni Iñigo nang silipin sila nito. Minasdan ni Iñigo si Abby na niyayakap ang sarili habang naglalakad patungo sa Volvo. “Pagod at puyat,” si Santiago ang sumagot, pagkuway nagkibit ng balikat. “Mamá called. She’s looking for us, I said we’re halfway so we need to get there fast. Kung walang aberyang katulad nito we could get there by dinner… Lahat tayo pagod at puyat kaya nga kailangan nating bilisan para makapagpahinga na tayo. Kung trip na trip ninyong mag-away, just wait til we get home saka kayo magpatayan
“¿Cómo estás, mi amor?” nakangiting sinalubong sya ng yakap ng kanyang ina sa tarangkahan. “¡Mamá te echa tanto de menos! Anoche no viniste a casa, ¿adónde fuiste? Te estaba esperando. No pude dormir bien. (Mamá misses you so much! You didn't come home last night; where did you go? I was waiting for you. I wasn't able to sleep well. )” “Dormimos en casa de mi prometida, Mamá. Te envié un texto. ¿No recibiste mi mensaje? (We slept at my fiancée's house, Mamá. I sent you a text. Didn't you get my message?)” Inilapag nya ang dalawang bag na dala sa sahig ng living room na agad namang dinampot ng nakangiting lalake na sa tantiya nya ay hindi nalalayo sa kanyang edad na nakatayo sa gilid ng hagdan at inakyat sa second floor ng malaki nilang bahay. Nilingon nya si Abby at nakangiting inilahad ang kanyang kamay, “Mi cielo, come on.” Inakbayan nya ito nang mahigpit sa balikat at banayad na hinalikan sa noo. “I was sure I didn’t receive any message from you; hindi nga ako nakatulog eh,” pak
“Shit…” Hindi nya naiwasang hindi mangilabot sa naiisip. Napapikit sya habang wala sa loob na nilalaro-laro ang kahabaan nito sa bumabagsak na tubig galing sa shower. Tahimik syang nanalanging na sana naman ay iadya pa rin ng Panginoon na dumating ang pagkakataong mararamdaman nya ang sarap ng paghagod ni Abby gaya ng ginawa nito sa kanyang daliri kahit medyo aloof si Abby sa kanya ngayon. ‘May panahon pa naman, malay mo magbago pa ang isip. Handa akong maghintay, pero sana h’wag naman sobrang tagal.’ Nagkasunud-sunod ang mahina nyang mura habang ipinagpapatuloy nya ang paghagod sa tigas na tigas nyang masel sa ilalim ng shower at ini-imagine ang mga nakangiting mata ni Abby na nakatitig sa kanya at nilalantakan sya nang buung-buo. Nadama nyang namanhid ang kanyang mga tuhod kaya napatukod sya sa tiles na dingding ng shower room. Napansin nya ang pagbukas ng pinto ng bathroom, sinulyapan nya sa frosted glass na partition nito ang pigura ng babaeng pumasok sa loob at gumawi sa sin
Magiliw na umabresiete sa kanya si Abby sa pagpanaog nila ng hagdan. Nginitian sya nito nang kay tamis nang lingunin sya nito. Hindi nya maitulak ang sariling ngumiti gayong ramdam pa rin nya ang kanyang pagkapikon sa pag-aaway nila kanina pati na sa kanyang Mamá.“Looking good, Eyb!” puri ni Iñigo habang bumababa sila ng hagdan. Yakap-yakap nang may luha pa sa mga pisngi ang kanilang Mamá si Santiago, nakita nya kung gaano nangulila ang kanilang ina sa bunsong kapatid. Naging malaking tulong sa kanila si Abby para sumama ito at magkita silang muli ng kanilang ina, iyon nga lang dahil sa pagtulong na iyon ni Abby ay hanggang sa mga oras na ito ay dala-dala pa rin ang bigat sa kanyang damdamin.“Thanks, kuya,” malambing na tugon ni Abby sa papuri ng kanyang panganay na kapatid. Hinawakan nito ang dulo ng suot nitong fuschia pink na off-shoulder na designer dress na tila nagpapa-cute pa sa mga nakamasid sa kanila.“Maupo na kayo rito, kumain na at makapagpahinga. Hindi maipinta ang mga
“Bakit kailangan rin nya ng passport?” maang na tanong nya sa binanggit ni Leng. Napapahid sya ng mariin sa kanyang bahagyang nangangapal nang mukha. Dahil sa pagod, puyat at anxiousness na nararamdaman ay mabilis syang tinamaan sa red wine na iniinom nya.“Boss, pustahan tayo hindi rin kayo makakapagtrabaho nang maayos sa Main HQ kapag iniwan n’yo si Abby dito. Haha!” biro nito.“She can’t. There’s no reason for her to follow,” seryosong sagot nya.“Ayy, sorry po, boss. Pasensya na po,” agad itong nanghingi ng paumanhin sa kanya nang mahimigang wala sya sa mood. “‘Kala ko kasi ano, ah—”“Akala mo, ano?”“Akala ko po kasi may something kayo… Pasensya na, boss. Hindi naman ako sa tsismoso. Akala ko lang naman! Galante lang pala kayo talaga. Syempre nga naman. Kasi, uhm, close kayo, bestfriend ba. Hahaha! Pasensya na po," pilit nitong itinago ang pagkapahiya sa sinabi sa malakas na pagtawa. "Pero ano po, malay n’yo, baka lang din naman gusto nya pagka-graduate nya, kasi in demand ang nu