Naupo si Iñigo sa lamesa at sumulat sa kanyang checkbook. “Here,” Iñigo handed Aurora a check. “For your trouble. Nakasulat sa likod n’yan ang cellphone number ko. In case you need anything else, tawagan mo lang ako. Tutulungan kita.” “A-ano po ito?” tanong ni Aurora sa pagitan ng kanyang pagsinghot-singhot. “Tseke ‘yan worth 500 hundred thousand pesos, papapalitan mo sa bangko para maging pera. It’s a little token for taking good care of Santiago,” ani Iñigo in a dignified manner. “H’wag na ho, hindi ko ho kailangan ‘yan,” inilapag ni Aurora ang tseke sa katabi nitong lamesa. Iñigo scoffs. “Kalahating milyong piso, ayaw mo? Luluwag ang pamumuhay mo sa perang ‘yan, Aurora. Marami kang mabibili, hindi ka na mahihirapan.” Naisip nya, hassle nga naman ang magpapalit pa ng tseke. Holiday season na, sarado na ang mga bangko at this time of year. And judging by her ignorant looks, baka mahirapan pa si Aurora na mapapalitan ang tseke. Mabilis na dinukot ni Joaquín ang kanyang wallet
He waited for another response from Santiago to defend himself pero wala nang itong ibang nasabi. He feels so frustrated. Kulang, kulang para sa kanya ang reaksyon nito para mabura ang namumuong espekulasyon sa isip nya. “Kung nagpapasalamat nga kayo’y walang anuman. Pero hindi ko matatanggap ‘yang pera ninyo. Umalis na kayo at marami pa akong gagawin sa likod. Nakakaabala na kayo sa akin. Dalhin ninyo ‘yang mga pera ninyo, kundi gagawin ko lang ‘yang pamparikit sa kahoy. Umalis ka na, Santiago, sundin mo ang mga kuya mo. H’wag na h’wag na kayong makabalik pang muli rito sa bahay ko kundi sa mga sikmura ninyo na matatarak ang itak na ito,” matigas at tuluy-tuloy na wika ni Aurora saka tumuloy lumabas sa likurang pinto ng dirty kitchen. Nagkaroon ng saglit na katahimikan nang mapatda silang lahat sa mahabang litanya ni Aurora, ni isa sa kanila ay walang nakasagot sa mga tinuran nito. Kahit si Rafael at ang kanyang pagiging diplomat ay hindi nakaakma sa mga salitang ibinato sa kanila n
He lowers the car window and turn the stereo up. He’s looking really cool as he steps out of his car, adjusting his Ray-ban. He leans on the car door and gazes onto the upcoming black SUV with arms crossed to his chest. Ngayon lang nya napansin na naging mannerism na nya ngayong araw na ito ang pasimpleng pagpukpok sa kanyang dibdib nang ulitin nya itong muli habang nakatanaw sa malayo. Hindi napaparam ang palpitations nya kahit anong inom nya ng tubig. Humakbang sya palapit nang huminto ang itim na SUV sa gilid ng kalsada kasunod ng iba pang sasakyan. Kumatok sya sa pintuan ng backseat. “Hi,” smiling arrogantly sa nakasimangot na babaeng tumambad sa kanya pagbaba ng bintana, itinukod nya rito ang dalawa nyang siko. “Halika na, mi cielo, I feel so empty driving alone. Miss na miss na kita.” “Dito lang muna ako, Joaquín. Hanggang sa makarating lang ng Manila.” Hindi man lang talaga tapunan ni Abby ng tingin ang kagwapuhan nyang taglay. Naiilang na sumulyap si Santiago sa gilid ng mg
“Oops! Ayoko talagang gumigitna sa inyong dalawa; Joaquín, ida-drive ko na ang coche mo,” ani Santiago sa kanya na akma nang hahakbang pababa ng sasakyan.“No! Conduce mi coche, Santiago. Déjame dormir! (No! Drive my car, Santiago. Let me sleep!)” pagalit na wika ni Rafael saka gumapang palipat sa passenger’s seat.Narinig nya ang pag-ingit ni Abby saka humigit ng malalim na hinga. “Tara na, mahal ko," anas nito sabay baba ng sasakyan. “What’s happening?” namemeywang na tanong ni Iñigo nang silipin sila nito. Minasdan ni Iñigo si Abby na niyayakap ang sarili habang naglalakad patungo sa Volvo. “Pagod at puyat,” si Santiago ang sumagot, pagkuway nagkibit ng balikat. “Mamá called. She’s looking for us, I said we’re halfway so we need to get there fast. Kung walang aberyang katulad nito we could get there by dinner… Lahat tayo pagod at puyat kaya nga kailangan nating bilisan para makapagpahinga na tayo. Kung trip na trip ninyong mag-away, just wait til we get home saka kayo magpatayan
“¿Cómo estás, mi amor?” nakangiting sinalubong sya ng yakap ng kanyang ina sa tarangkahan. “¡Mamá te echa tanto de menos! Anoche no viniste a casa, ¿adónde fuiste? Te estaba esperando. No pude dormir bien. (Mamá misses you so much! You didn't come home last night; where did you go? I was waiting for you. I wasn't able to sleep well. )” “Dormimos en casa de mi prometida, Mamá. Te envié un texto. ¿No recibiste mi mensaje? (We slept at my fiancée's house, Mamá. I sent you a text. Didn't you get my message?)” Inilapag nya ang dalawang bag na dala sa sahig ng living room na agad namang dinampot ng nakangiting lalake na sa tantiya nya ay hindi nalalayo sa kanyang edad na nakatayo sa gilid ng hagdan at inakyat sa second floor ng malaki nilang bahay. Nilingon nya si Abby at nakangiting inilahad ang kanyang kamay, “Mi cielo, come on.” Inakbayan nya ito nang mahigpit sa balikat at banayad na hinalikan sa noo. “I was sure I didn’t receive any message from you; hindi nga ako nakatulog eh,” pak
“Shit…” Hindi nya naiwasang hindi mangilabot sa naiisip. Napapikit sya habang wala sa loob na nilalaro-laro ang kahabaan nito sa bumabagsak na tubig galing sa shower. Tahimik syang nanalanging na sana naman ay iadya pa rin ng Panginoon na dumating ang pagkakataong mararamdaman nya ang sarap ng paghagod ni Abby gaya ng ginawa nito sa kanyang daliri kahit medyo aloof si Abby sa kanya ngayon. ‘May panahon pa naman, malay mo magbago pa ang isip. Handa akong maghintay, pero sana h’wag naman sobrang tagal.’ Nagkasunud-sunod ang mahina nyang mura habang ipinagpapatuloy nya ang paghagod sa tigas na tigas nyang masel sa ilalim ng shower at ini-imagine ang mga nakangiting mata ni Abby na nakatitig sa kanya at nilalantakan sya nang buung-buo. Nadama nyang namanhid ang kanyang mga tuhod kaya napatukod sya sa tiles na dingding ng shower room. Napansin nya ang pagbukas ng pinto ng bathroom, sinulyapan nya sa frosted glass na partition nito ang pigura ng babaeng pumasok sa loob at gumawi sa sin
Magiliw na umabresiete sa kanya si Abby sa pagpanaog nila ng hagdan. Nginitian sya nito nang kay tamis nang lingunin sya nito. Hindi nya maitulak ang sariling ngumiti gayong ramdam pa rin nya ang kanyang pagkapikon sa pag-aaway nila kanina pati na sa kanyang Mamá.“Looking good, Eyb!” puri ni Iñigo habang bumababa sila ng hagdan. Yakap-yakap nang may luha pa sa mga pisngi ang kanilang Mamá si Santiago, nakita nya kung gaano nangulila ang kanilang ina sa bunsong kapatid. Naging malaking tulong sa kanila si Abby para sumama ito at magkita silang muli ng kanilang ina, iyon nga lang dahil sa pagtulong na iyon ni Abby ay hanggang sa mga oras na ito ay dala-dala pa rin ang bigat sa kanyang damdamin.“Thanks, kuya,” malambing na tugon ni Abby sa papuri ng kanyang panganay na kapatid. Hinawakan nito ang dulo ng suot nitong fuschia pink na off-shoulder na designer dress na tila nagpapa-cute pa sa mga nakamasid sa kanila.“Maupo na kayo rito, kumain na at makapagpahinga. Hindi maipinta ang mga
“Bakit kailangan rin nya ng passport?” maang na tanong nya sa binanggit ni Leng. Napapahid sya ng mariin sa kanyang bahagyang nangangapal nang mukha. Dahil sa pagod, puyat at anxiousness na nararamdaman ay mabilis syang tinamaan sa red wine na iniinom nya.“Boss, pustahan tayo hindi rin kayo makakapagtrabaho nang maayos sa Main HQ kapag iniwan n’yo si Abby dito. Haha!” biro nito.“She can’t. There’s no reason for her to follow,” seryosong sagot nya.“Ayy, sorry po, boss. Pasensya na po,” agad itong nanghingi ng paumanhin sa kanya nang mahimigang wala sya sa mood. “‘Kala ko kasi ano, ah—”“Akala mo, ano?”“Akala ko po kasi may something kayo… Pasensya na, boss. Hindi naman ako sa tsismoso. Akala ko lang naman! Galante lang pala kayo talaga. Syempre nga naman. Kasi, uhm, close kayo, bestfriend ba. Hahaha! Pasensya na po," pilit nitong itinago ang pagkapahiya sa sinabi sa malakas na pagtawa. "Pero ano po, malay n’yo, baka lang din naman gusto nya pagka-graduate nya, kasi in demand ang nu
Kasalukuyan syang nakatayo sa nakabukas na sliding panel door at nakatanaw sa pink na convertible nang malingon sya sa direksyon ng boses ng babaeng bumati sa kanya. “Wow! You’re so dashing, hon! You don’t fail to sweep me off my feet,” puri ng nakangiting babaeng naglalakad na patungo sa kanya na animo’y nasa fashion runway. “Hm, flopped ba ang party? Konti lang ang tao,” puna nya sa iilan-ilang guests na naroroon sa malawak na garden at ini-enjoy ang tugtugan ng Latin band. “Well, today’s Christmas. Most of the people are spending time with their families. But I’m still expecting a few persons on the list na nakapag-RSVP. So we’ll just have to wait a little longer,” ani Jessica habang chini-check ang mga listahan ng mga pangalan sa bitbit nyang iPad. "Your Mamá doesn't care much, kasi masaya na sya sa pakikipagkwentuhan nya sa mga amiga nya na naririto na.” Hindi na sya umimik at ibinaling muli ang tingin sa kotseng nasa labas. Kanina pa nya binubuo sa kanyang isip kung paano
“Lasing ka na agad, Tiyago?” sita nyang napapahalukipkip sa pamumula ng tisoy na mukha at leeg ng bunsong kapatid nina Joaquín. “Hindi pa, ‘no! Konti palang nainom ko, pwede pa nga tayong magsayaw mamaya eh.” Napasigaw sya nang bigla sya nitong buhatin. “Oist! Ano ba?!” hampas nya sa balikat nito kaya ibinaba rin sya nito agad.“Buntis si Ate Abby,” anas ng medyo nagigitlang si Helena sa kakulitan ni Santiago.“I don’t know but I’m kind of skeptical about it,” kinibit pa nito ang balikat.Inirapan lang ang pagdududa ni Santiago at pinuna ang suot nitong gray na ternong university hoodie at jogging pants. “Hindi ka magbihis ng naaayon sa theme ng party? Kapag nakita ka ng Mamá mo baka magalit ‘yun sa ‘yo,” tinapik nya ang kamay ni Santiago nang ang kulitin naman nito ay ang bulaklak sa kanyang buhok.“Magalit na lang sila kung magagalit sila, nagpapakasaya lang ako. ‘Yun naman ang true meaning ng mga party, ‘di ba? Ang mag-enjoy, uminom at sumaya,” Nalubog sya sa jacket nito nang yaka
Pagbukas nya ng pinto ay napaatras sya nang makita si Helena at ang haggard nitong itsura. Agad syang nakaramdam ng guilt na hindi man lang sya nakatulong dito sa pag-aasikaso sa baba.“Helena? Bakit hindi ka kumakatok? Para kang multo d’yan. Halika, pumasok ka.”“Ate, bababa ka na ba? Sorry ha, kakapalan ko na ‘tong mukha ko. Manghihiram sana ako ng lipstick, baka mayroon kang extra. Wala kasi akong dala.” Matamlay pati ang tinig nito. Halatang-halata ang pagod ng asawa ni Iñigo sa maghapong pagtulong sa kusina.“Meron. Marami,” dinala nya si Helena sa 4-seater na lamesa at binuksan sa harap nito ang kanyang makeup box. “Ito oh. Gusto mo makeup-an kita?” “Hindi po. Marunong ako,” sagot nito. “Sige na, help yourself, hihintayin kita makatapos tapos sabay na tayong bumaba,” ngiti nya. Inumpisahan agad ni Helena ang kanyang pagme-makeup. Inabala naman nya ang kanyang sarili sa pagre-reply ng mga text message ng pampaskong pagbati na natanggap nya sa mga kaklase at kaibigan. Ngumuso sy
Marahan nyang hinawakan ang banat na banat na katawan ng eight inches nitong masel at hinalik-halikan ang ulo nito. ‘Parang sumusubo ng lollipop o kumakain ng ice cream na patunaw na. Smooth lang dapat ang hagod. Labi lang at dila. H’wag mong sasamahan ng ngipin kahit gaano ka pa kagigil. H'wag mo ring hihigpitan ng hawak. Hindi mo kelangang isubo lahat, ‘yung kaya mo lang kesa maduwal ka at ma-turnoff,’ naririnig nya sa kanyang isip ang free lecture ng kaklase nyang babae nang minsang nagbida ito tungkol sa ginagawa nito sa kanyang nobyo. At talaga nga namang manggigigil ka, lalo na kung maririnig mo pa sa taong mahal na mahal mo ang mahihinang usal at ang malalalim at sunud-sunod na paghinga nito habang hinahaplos-haplos ang iyong buhok at mataman lang na nakatingin sa iyong ginagawa—tulad na lang ni Joaquín ngayon. “Hm… that feels fucking nice,” bulong ni Joaquín sabay unat ng mga hita nito nang ipasada nya ang kanyang dila ang mula sa puno ng malaki nitong nota hanggang sa
Dapit-hapon na nang magising syang nakaakbay si Joaquín sa kanya at nakaunan sya sa balikat nito. Nangiti sya, kaya siguro ang haba ng naitulog nya kasi kumportable ang pagkakahiga nya. Tiningnan nya ang walang suot na pantaas na lalakeng katabi nya na mahimbing pang natutulog. Hindi man lang nya namalayan ang pagtabi nito sa kanya. Naroroon sa side drawer ang tray ng pagkaing may takip. Nakita nyang nakabukas pa ang Macbook nito sa lamesa katabi ng bestidang iniwan ni Jessica. Siguro’y inusisa ito ni Joaquín nang makita dahil naiba ang pagkakasampay nito sa upuan. Sa tagal ng panahon, ngayon lang si Joaquín natulog ng may araw pa. Paano’y lagi itong busy kaya hindi na nito nagagawang makapag-siesta. Nasa bakasyon naman sya ngayon, kaya okay lang matulog sya maghapon. ‘Ang pogi talaga,’ isip-isip nya. Pinasadahan nya ng daliri ang baba nitong bahagya nang magaspang sa tumubo nang balbas. Siguro’y kung hindi ito magse-shave ay magma-mature nang konti ang itsura nito—pero gwapo pa r
Nakakatulog na sana sya nang maramdaman nya ang paglangitngit pabukas ng pinto ng kwarto. “Mahal ko? Ngayon palang ako nakakaidlip…” bulong nya sabay sipat nya sa gawi ng pintuan. Dagli syang napaupo sa kama nang ang babaeng kinaiinisan nya ngayon ang nakita nyang pumasok sa pinto. Ngiting-ngiti ito sa kanya at may dala pang dalawang box na inilapag nito sa lamesa. “Hi, Abby! Are you sleeping? The door isn't locked kaya pumasok na ‘ko.” Napagdesisyunan nyang magpaka-casual. Pasko ngayon at na-stress na sya nang todo-todo kanina. At isa pa, wala naman talaga itong ginagawang masama sa kanya. Wala syang dapat ikagalit at hinding-hindi rin nya kailangang magselos. Walang rason para magselos. “Ah oo, patulog na sana ako eh... Ano ‘yang dala mo?” “Your flamenco dress and black sandals, pinabili ng Mamá n’yo sa ‘kin sa Manila. Tig-isa kayo ng hipag mo. I hope I got your size correct. This color suits you well since hindi ka naman kaputian,” ipinakita nito ang kabuuan ng kulay puti
Matapos nyang makakain ng konting kanin na may sabaw ng nilagang baka at palitan ng t-shirt at trousers ni Joaquín ay nagpaalam itong lalabas sandali ng kwarto. “May gagawin lang ako saglit sa labas. Hindi ako magtatagal, babalik rin ako agad,” sinulyapan nito ang cellphone na nasa bulsa pagkatapos ay binuksan ni Joaquín ang malalaking salaming bintana sa kanyang ulunan para makapasok ang hangin sa kwarto. “Okay lang ako rito, kahit h’wag ka nang bumalik,” malamig nyang sagot. “Napakasungit mo naman. Saglit nga lang ako,” malambing na anas nito. “Matulog ka lang muna, paggising mo nandito na ‘ko ulit," tumabi ito sa kanya at hinalik-halikan ang kanyang leeg. "Hm... alam mo ang bango-bango mo talaga ngayon, humahalimuyak ka sa buong kwarto natin, mi cielo. Amoy biko ka ngayon ni Nanay na may konting thinner ng pintura. Masarap at nakaka-adik," natatawang dagdag ni Joaquín. "Nang-iinis ka pa, lumayas ka na nga rito," naiiritang pumiksi sya nang bahagya nang pisilin ni Joaquín a
“Hindi, uhm, nagbigay lang ako ng number ng OB sa kanya,” tumungo sya para iiwas ang tingin sa lalakeng puzzled na puzzled na nakatuon lang ang tingin sa kanya.“Edi nagpapa-checkup ka nga kasi may OB-Gyn ka?” nagugulumihanang tanong ni Joaquín. “Hindi nga… Wala akong OB. Ewan ko.” “Anong ewan mo?!” kumukunot na ang noong susog ni Joaquín. “Ewan ko nga. Hindi naman kasi ako buntis eh. ‘Di ba props lang natin ‘to?” tinumbasan nya ang iritableng tinig ni Joaquín. “Oo nga, eh bakit sabi ni Rafael paglilihi 'yan? Anong meron bakit madalas kang nahihilo ngayon eh hindi ka naman ganyan dati kung hindi ka naglilihi? Madalas ka namang tanghali na magising dati, ni hindi ka nga nakakapag-almusal bago ka pumasok sa school pero hindi ka nahihilo. Ngayon lang."“Eh, anong gusto mong isagot ko sa ‘yo? Na buntis ako? Hindi nga ako buntis,” naiinis na wika nya. Dagli nyang tinakpan ang kanyang bibig nang magpaduwal-duwal na naman sya sa hapdi ng nararamdaman nyang umaakyat na mapait mula sa kan
“Para magkabalikan sila. Hindi mo ba napapansin? Tuwing makakaharap na lang si Jessica laging binibida ni Joaquín ang tungkol sa pagbubuntis ko pati sa kasal-kasal na ‘yan… Pinagseselos nya ‘yung tao.” “Ano?!” malakas na sambit ni Rafael. Kagyat na nagiba pa ang mukha nito sa narinig nito sa kanya. “Kaya ayokong tuluyang makasal kami. Rafael, hindi ito tulad ng laro natin nu’ng mga bata pa tayo. Seryosong commitment ang kasal. Sagrado. Hindi na maaaring bawiin ang lahat kapag natuluyan nga kaming magpakasal tapos naisip nyang si Jessica pa rin ang gusto nya,” pangangatwiran nya. “Nagpapanggap na nga akong buntis eh, pati ba naman sa kasal?” “Oh my God! You’re so unbelievable, Eyb,” pakli ni Rafael. Naiiling na tumayo ito sa kinauupuan sabay biro pa nito. “Selos yata ang dahilan ng pagkahilo mo eh." “Hoy, para sabihin ko sa ‘yo hindi ko kelangang magselos,” depensa nya. “Alam ko ang lugar ko. ‘Eto oh,” sabay proud na itinaas nya ang kanyang kamay na may suot na engagement ring.