Chapter 9

Tirik ang araw na sumisilip sa bintana. Dalawa kami ni Chelsea na nakaupo sa kama, habang si grim reaper ay nakatayo sa harapan namin. Para siyang tatay na nangangaral sa aming magkapatid.

"Ibig sabihin wala rin akong pagpipilian?" Laglag balikat na saad ni Chelsea. Wala akong imik mula kanina, dahil hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa kaniya ang lahat. Naaawa ako sa kaniya, kaya si Keir na lang ang nagpaliwanag ng lahat, tutal siya naman talaga dapat.

"Kaya hanggat hindi pa namin nahahanap ang kaluluwa mo, sa diplomat hotel ka muna mananatili at bawal kang lumabas," paliwanag ni Keir.

"Teka, paano kaya kung sumama ako sa inyo? Ikaw ate Quinn, hindi ba buhay ka naman? Edi tutulong ako sa inyo, habang hindi pa natin nahahanap ang kaluluwa ko." Gulat akong napatingin sa kaniya, tumingin din ako kay Grim reaper na kung tumingin sa akin, akala mo ako ang dapat magdesisiyon dito.

"Ano ate? Pwede ba? Sige na, hindi ako papayag na pasukan ng ibang kaluluwa. And'yan naman kayo, kaya alam ko na walang ibang makakapasok sa katawan ko." Pakiusap nito at hinawakan pa ang kamay ko.

"Pakiusap, sige na ate, sige na Keir." Halata sa mga mata nito ang pagsusumamo. Nakapakom pa ako sa ulo, habang nakaharap sa kaniya.

"E-ewan ko, ano ba Keir?" Tumingin ako rito na napakibit-balikat pa.

"Hindi ko rin alam, hindi naman tayo ang magde-desisyon dito." Kumawala muna ako ng malalim na paghinga at humarap kay Chelsea.

"Okay, sumama ka muna sa hotel para matanong natin sa demonyong multo," saad ko rito. 

Napairap pa ako dahil naalala ko na makikita ko na naman ang Florence na iyon. Umalis na nga ako para tumakas, pero mukhang karugtong na ng kaluluwa ko ang mga ito.

"Salamat." Sabay yakap nito.

Matapos ang usapan namin tumawag ako sa bahay, dahil kailangan namin makabalik sa Baguio kaya hindi na ako makakadaan sa bahay. Pero nangako naman ako na uuwi ako sa birthday ko, para sa bahay mag-celebrate. Pwede naman akong umuwi, basta wala lang talagang makasalamuha na mission o iba pang pangyayari na magaganap.

"Deretsyo na ba tayo ng hotel?" Tanong ko habang pababa ng hagdan. Nasa likuran ko silang dalawa, habang bitbit na ni Chelsea lahat ng gamit niya. Nakausap na namin si Finley, mabuti na lang at madali itong mapaniwala at busy sa pakikipag-usap sa jowa niya at puro na lang oo ang sagot. 

"Kung wala ka ng ibang lugar na gustong puntahan kasama ako." Hindi ko hinarap si Keir, pero alam kong nang-aasar ito.

"Akala ko talaga mag-jowa kayo, nakakahiya tuloy." Nilingon ko pa si Chelsea, matapos niya itong sabihin.

"Okay lang, ang mahalaga hindi totoo." Sabay pa kaming natawa matapos ko itong sabihin.

Dahil sa gulat ko kanina, hindi pala ako nakapag-react agad sa sinabi niya. Ngayon ko lang naalala nang bigla niyang sabihin.

"Sa likod na ako." Aangal pa sana si Keir ng pumasok na ako sa loob, mabuti na lang talaga may kasama na kami at hindi na ako tatabi pa sa madaldal na Grim reaper na ito.

"Huwag ka na mahiya, Chelsea." Napaayos pa ito ng kaniyang buhok bago sumakay. Inayos ko ang upo ko palapit sa bintana, para isipin na hindi kasama si Keir. Tahimik silang dalawa at mukhang nahihiya pa si Chelsea. Basta ako dito lang ako, titingin na lang ako sa paligid.

"Teka! Hinto! Hinto!" Hinampas ko pa ang braso ni Keir. Nasubsob naman ako sa unahan matapos nitong mabilis na humingo.

"Ano ba?!" Inis na sigaw ko kay Keir, habang nakahawak sa ulo ko. 

"Sabi mo hinto." Inosenteng sagot nito.

"Sabi ko nga hinto, pero hindi ka ba marunong magdahan-dahan?" Reklamo ko, pwede naman kasi siyang huminto ng dahan-dahan, e. 

"Ayos ka lang ba ate?" Tanong ni Chelsea. 

Nakayuko pa rin ako habang nakahawak sa ulo. Nakaharang ang buhok ko kaya may naisip akong kalokohan. Baka kapag ginawa ko ito titigil na si Keir. Lumunok ako at muling umarte.

"Ayos lang naman." Malamya kong saad at inangat ang ulo.

"Nasaan si Grim reaper?" Tanong ko pa kay Chelsea. Marahan naman akong humarap sa pwesto ni Keir, para magpanggap na hindi siya nakikita.

"Ito siya." Agad na turo ni Chelsea.

"Wala naman siya." Nakita ko ang pag-ayos ng upo nito at humarap sa akin. Maging ang mukha niya ay nagtataka.

"Hindi mo ako nakikita?" Kunot noong tanong nito.

"Nasaan? OMG! Wala na akong third eye?" Pumalakpak pa ako dahil sa tuwa. Pinipilit kong 'wag matawa sa reaction ni Keir, nakauwang pa kasi ang bibig nito at nakakunot ang noo.

"Sigurado ka ba ate?" Nakangiti akong tumango sa sinabi ni Chelsea.

"Tutal hindi ko na siya nakikita aalis na ak–" 

Bubuksan ko na sana ang pinto, para bumaba ng muling imaneho ni Keir at mas mabilis ang pagpreno nito, dahilan ng muli kong pagkakauntog. Mas masakit ito ngayon kumpara kanina.

"ANO BANG PROBLEMA MO?!" Bulyaw ko kay Keir, masama ang tingin ko sa kaniya.

"Ayan, nakikita mo na ulit ako." Umirap ako at humalukipkip. Bwisit! Naisahan niya ako, maghintay ka lang, mapapaniwala rin kita at makakatakas din ako. 

"Ano ba kasing ginagawa niyo? Nahihilo ako sa inyo." Sabay pa kaming napatingin kay Chelsea. Napabuntong hininga pa ako at tumingin kay Keir.

"Tutal andito na tayo, hulihin na rin natin ang multo na sinasabi nila rito sa Sheran beach." Sabay turo ko sa kaniya. 

Mga bata pa lang kami naririnig ko na ang kwento ng multo na nanghihila daw, kaya marami raw ang namamatay sa beach na ito.

"Sabi ko na, gusto mo pa akong makasama." Napailing pa ito at nagmaneho papasok dito. Dahil kasama namin siya nakita rin siya ng mga taong nagbabantay rito. Nakakatakot naman siguro na hindi makita ang driver namin.

"Kahit hanggang 7:00 pm lang, ba-byahe pa kasi kami mamaya." Kausap ko sa isang staff na andito. Hindi na rin namin kailangan ng cottage dahil wala naman kaming bitbit na gamit, entrance lang ang binayaran namin.

"Okay, saan natin siya hahanapin?" Tumingala ako para tingnan ni Keir. Sa rami ng iniisip ko, dumagdag pa kung hindi ba niya nararamdaman ang mga kaluluwa. Nagdududa na talaga ako sa kaniya kung Grim reaper ba talaga ito, o sad'yang isang kaluluwa na pinalayas ng kambal niya.

"Mas magandang maligo muna tayo habang naghahanap." Lumingon ako kay Chelsea, na nakatayo sa gilid ko. Oo nga pala may dala siyang damit, kaya pwedeng-pwede siya maligo.

"Tara ate, mag-swimsuit tayo." Hinila niya ako, pero hindi ako umalis sa kinatatayuan ko.

"Ayoko nga, ikaw na lang. Ganito lang ako." Sumimangot ito dahil sa sinabi ko. Hindi naman kasi ako nagsusuot ng gano'n, kaya ayoko. Isa pa may kasama kaming lalaki na hindi ko kilala. 

"Samahan mo na lang pala ako." Dali-dali niya akong hinila para kumuha ng damit, matapos nito ay nagtungo kami sa restroom. Hindi na sumunod si Keir, nanatili siyang nakatayo roon.

"Ate may gusto ka ba kay Keir?" Napatigil ako sa tanong ni Chelsea, nasa loob siya ng isang cubicle at dalawa lang kaming narito sa restroom.

"Ano ka ba? Mukha bang gusto ko siya?" Kung alam niya lang talaga kung anong mga iniisip ko para lang malayo sa grim reaper na iyon. Isa pa bakit niya iisipin na gusto ko iyon? Bwisit na bwisit nga ako kapag kasama siya.

"Mabuti na lang, 'wag na 'wag ate." Kumunot ang noo ko sa sinabi nito. Pero hindi ko na binigyan ng pansin hanggang sa lumabas siya.

"Ayos lang po ba?" Napatingin naman ako sa kaniya. Maganda ang kurba ng kaniyang katawan, malaki ang balakang at maganda ang dibdib. Mabuti pa siya ganito ang katawan, mas matanda ako sa kaniya, pero mas malaki ang hinaharap niya. Nakasuot kasi siya ng two piece na kulay blue at talagang kitang-kita ang pinagmamalaki nito.

"Sana all talaga." Natawa pa ako at ganoon din siya. Humarap pa siyang muli sa salamin at inayos ang suot niya.

"Wag ka lang masyadong tatakbo baka mapigtal." Biro ko pa sa kaniya. Feeling ko sa sobrang bigat ng dibdib nito, mapipigtas na ang strap ng bra niya.

"Palabiro ka talaga ate, tara na." Ngumiti lang ako at sumunod na sa kaniya palabas. Napatingin pa ako sa pwesto ni Keir, pero wala na siya roon. Baka nainip sa tagal namin at siya na ang naghanap ng kaluluwa, mabuti naman alam niya ang trabaho niya.

Habang sinasauli ni Chelsea ang gamit niya, inilibot ko ang paningin sa paligid. Maganda pala talaga rito. Maraming naglalakihang bato at pino rin ang mga buhangin. 

Pumikit pa ako at lumanghap ng sariwang hangin. Ang sarap talaga sa tabing dagat, ang sarap ng hangin at ang relaxing ng tunog ng alon. 

Muli akong lumanghap ng hangin at dumilat. "Ay kabayo!" Napaatras pa ako dahil sa gulat. Bakit sa luwag ng lugar ang hilig niyang sa harapan ko sumulpot bigla-bigla.

"Bakit ba palagi kang nasa harapan ko, ha?" Angil ko rito, pero wala na namang pagtataka ang makikita sa mukha niya. Paano maging ganito kakalmado kay Keir?

"Bakit ba palagi ka kasing gulat?" Inosente nitong tanong. Hindi ko na siyang sinagot dahil baka humaba ang usapan, ako naman palagi ang talo.

"Tara na?" Napatingin pa ako kay Chelsea na atat maligo. 

"Wow." Rinig kong saad ni Keir, napangisi pa ako at tumingin dito. Mga lalaki talaga, mapabuhay o patay walang nag-iiba kapag nakakakita ng sexy.

"Bakit ikaw?" Mahinang tulak ni Keir.

"Hindi naman ganiyan kaganda ang katawan ko, umalis ka nga." Itinulak ko siya at sabay kaming tumakbo ni Chelsea sa dagat. Atat na rin ako, dahil ang tagal na rin noong huli kaming nag-outing. 

Tuwang-tuwa kami habang nagtatampisaw sa masarap na tubig dagat, si Keir ay nasa pampang lang habang nakatingin sa paligid. Naglalakad-lakad ito na parang ninanamnam din ang masarap na hangin.

"Masaya siguro ang mission mo, ano ate?" Napatingin pa ako kay Chelsea.

"Kung alam mo lang, kung pwede lang mahanap ko na lahat ng hinahanap nila, ginawa ko na para lang bumalik sa normal ang buhay ko," saad ko rito habang patuloy sa paglangoy.

"Normal ba ang buhay mo noon?" Napatikom ako sa tanong na ito. Normal nga ba ang buhay ko noon? 

"O iniisip mo lang na normal ka?" Mahinahong saad nito. Hindi ako makasagot sa tanong niya, dahil maging ako ay hindi ko alam kung ano ang sagot. 

"Wag na nga natin pag-usapan, tara punta tayo sa batuhan, ate." Aapila pa sana ako namg bigla akong hinila nito palagoy. May tatlong bato na andito at talagang malalaki, ang sarap sana magpicture, para gawing profile picture ang kaso nasa kotse ni Keir ang cellphone ko.

"Ang ganda rito ano?" Sabi ni Chelsea at tumalikod na sa akin para hawakan ang bato. Umatras ako habang lumalangoy. Nakatalikod pa rin kasi siya sa akin, dahil para siyang may tinitigan sa bato. 

"Kap–" Naputol ako sa pagsasalita ng biglang may humila sa akin pailalaim, mabuti na lang at nakalangoy ako paitaas. Hingal na hingal ako dahil sa bilis ng tibok ng puso ko, hindi mganda ang pakiramdam ko sa part na ito. 

Tumingin ako kay Chelsea para sana ayain na siya nang muling may humila sa akin pailalaim, sa puntong ito ay hindi ako agad nakaahon dahil sa lakas ng pwersa nito.

Nagpumiglas ako pero hindi ko kinaya. Dilat ang mga mata ko habang pailalim, bumagal ito at pakiramdam ko ay nakalutang na lang ako. Marahan ang pagpikit ko ng may isang babae ang bumungad sa aking harapan. Ngumiti ito sa akin at inalok ang dalawa niyang kamay, na isang simbolo para sumama ako sa kaniya. Tumango pa ito habang nakangiti. 

Mukha siyang mabait dahil sa amo ng kaniyang mukha, kung siya man ang sinasabing kumukuha ng mga tao, maaaring may nais siyang iparating sa akin.

Marahan kong hinawakan ang kaniyang kamay, napapikit pa ako dahil sa sobrang lakas ng pwersa na tumama sa mukha ko, nahirapan akong huminga at tila dinala ako sa kung saang lugar.

"Bilisan niyo!" Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko, bigla akong napaupo at pinagmasdan ang paligid. Narito pa rin ako sa Sherman beach, pero base sa pwesto ng araw ay umaga ngayon.

"Baka madapa kayo!" Napatingin ako sa isang babae na nasa likuran habang pinapagalitan ang mga bata na nagtatakbuhan. Nanlaki ang mga mata kong titig sa kaniya, lumagpas ito sa akin at pakiramdam ko hindi niya ako nakikita.

Siya ang babae kanina habang nalulunod ako. Ito ba ang nais niyang ipakita sa akin? Ito ba ang nais niyang malaman ko?

Lumingon ako, pero muli akong napapikit dahil sa malakas na hangin. Pakiramdam ko ay muli akong dinala nito sa kung saan at tama nga ako. Pagdilat ko ay hapon na at narito ako sa malalaking bato, kung saan kami nagpunta ni Chelsea.

"T-tulong!" Napalingon ako sa babaeng tumatakbo, napasunod pa ako ng tingin matapos nitong lumagpas sa akin at sumunod ang dalawa pang lalaki. Namumukhaan ko ang isa sa kanila, siya ang nakausap ko kanina sa entrance.

Tumakbo ako palapit sa kanila. Gutay-gutay ang suot na damit ng babaeng ito at maging ang buhok niya ay gulo-gulo. Umiiyak ito habang yakap ang kaniya sarili, tuwang-tuwa naman ang dalawang ito sa ipinapakitang takot ng babae.

"Maawa kayo." Pakiusap nito pero agad siyang napasigaw nang hawakan siya sa magkabila nitong kamay. Tumakbo ako para itulak sila pero wala akong nagawa, tumatagos lang ako sa kanila.

"T-tulong!" Pilit kong sigaw. Alam kong walang makakarinig sa akin, pero pinilit ko pa rin. Dahil baka sakali na may makarinig sa sigaw ko. Pinilit kong tulungan ang babae pero hindi ko nagawa. Sinubukan kong tumulong, maging ang mga mata ko ay patuloy sa pag-iyak, dahil sa awa ko sa kaniya. Nasa harapan ko sila mismo at nakikita ko kung anong ginagawa nila, pero wala akong magawa, hindi ko manlang siya matulungan.

Matapos nilang pagsamantalahan ang babae ay hindi pa sila naawa, nilunod nila ito hanggang sa mawalan ito ng buhay. Hindi ko na napigil ang mapaluhod dahil sa panghihina ng tuhod ko, gusto ko silang gantihan at lunurin din, pero hindi ko magawa dahil hindi ko sila mahawakan.

"Pare, mahuhuli tayo kapag hindi natin ito nagawan ng paraan, itapon na natin sa dagat." Utos ng isang lalaki at pinaalon nga nila ang bangkay nito. Umayos pa sila ng tayo at luminga-linga, nang wala silang nakitang ibang tao ay agad silang tumakbo sa kung saan.

Humihikbi akong tumayo at lumingon. Mula sa paglingon ko ay isang bagong pangyayari na naman. Umaga ng muli at ang dalawa ay aligaga na naglalakad, halatang may seryosong pinag-uusap ang dalawang ito. Muli silang lumakad at lumagpas sa akin dahilan ng muli kong pagsunod.

"Anong gagawin natin? Gabi-gabi akong binabangungot." Aligaga na wika ng isang lalaki.

"Patay na siya, titigilan niya rin tayo," saad pa ng isa.

"Pero paano kung hindi? Natatakot ako para sa pamilya ko, ayaw ko namang makulong." 

"Ano ka ba? Hindi tayo makukulong kung walang makakaalam, teka alam ko na. Ang sabi ng lola ko dapat nag-aalay, paano kung tuwing sasapit ang full moon mag-aalay tayo ng buhay sa kaniya," paliwanag pa nito.

"Paano? Papatay tayo ulit?"

"Ayaw mo ba? Para hindi niya na tayo gambalain kahit kelan. Lulunurin natin ang sino man para ialay sa kaniya, walang ibang makakaalam nito kung hindi tayo lang. Palalabasin nating may ibang kaluluwa na gumagawa no'n." Mahabang paliwanag nito. 

Muli akong lumakad, pero napatigil ako. Napapikit dahil sa paninikip ng aking dibdib. Nang muli kong idilat ang mga mata ko ay bumalik ako ilalim ng dagat. Nakangiti sa akin ang babaeng ito. Bumaba ang tingin ko sa kamay ko ng mapansin na may inilagay siya rito, maya-maya pa naramdaman ko ang isang pwersa na humila sa akin paitaas.

Mabilis akong napayakap sa kaniya at napauwang ang bibig, para lumanghap ng hangin. Halos kapusin ako sa paghinga, pero unti-unti ko rin naman itong nabawi. Napapikit pa ako dahil sa hapdi ng mga mata ko, hindi ko rin magawang lumangoy kaya nagpadala na lang ako sa kung sino man ang nagligtas sa akin.

"Ang sinabi mo hahanapin mo ang kaluluwa na nasa dagat, hindi mo naman sinabi na gusto mong sumama sa kaniya." Kahit pa nanghihina ako ay natawa ako sa sinabi nito. Hindi ko naman alam na marunong pala lumangoy ang mga Grim reaper.

Naramdaman ko ang pagbuhat niya sa akin at doon ko lang nakita ang mukha niya. Straight na straight ang buhok nito dahil sa basa, ngumiti pa ito sa akin bago inalog ang kaniyang ulo. Tumalsik ang ilang butil ng tubig at sa sandaling ito ay tila bumagal ang oras, habang nakatingin ako sa kaniya. Muli niyang ibinaling ang tingin sa akin at ang mga ngiti nito ay sumasabay sa liwanag ng araw. 

Bakit parang matagal ko ng kilala ang mga ngiti na ito?

"Ate Quinn." Si Chelsea agad ang sumalubong sa akin nang ibaba ako ni Keir.

"Ano ba kasing nangyayari?" Mangiyak-ngiyak nitong tanong. 

"Nakita ko na ang nangyari sa kaniya, kilala ko na ang pumatay sa kaniya." Nanlaki ang mga mata nito sa sinabi ko. Kahit med'yo nanghihina ay tumayo ako, may iilang mga staff ang narito sa amin, dahil malamang nagulat din sila sa nangyari sa akin.

"Silang dalawa." Sabay turo ko sa dalawang lalaki. Nagkatinginan pa sila at gulat na gulat sa paratang ko. Nakita ko ang panginginig sa kanilang katawan. Makalipas ang mahabang panahon mabubuko na rin ang kanilang ginagawa.

"B-bakit kami? A-ano bang sinasabi mo?" Galit na sigaw ng isang lalaki at tinuro pa ako.

"Ito, isa sa inyo ang may-ari nito, nakita ko kung paano niyo pagsamantalahan ang babae at kung paano kayo magplano para pumatay ng iaalay sa kaniya." Inabot ko ang isang pin na ibinigay sa akin ng babae. Kinuha ito ng manager at gulat ding napatingin dito. 

"Sa 'yo ito Dexter, ang sabi mo noon nawala mo ito sa bahay niyo," sabi ng manager.

"Ibig sabihin, kayo ang may kagagawan sa pagkamatay ni Belia? Mga hayop!" Inawat pa ng ibang naroon ang pagsugod ng manager, mababakas ang galit sa mukha niya.

"H-hindi kami, hindi ako. Teka! Bakit napunta sa 'yo ito? Magnanakaw ka!" 

Umilag ako dahil sa pag-amba nito ng pagsugod sa akin, pero humarang si Keir dahilan ng pagtalsik ng lalaking iyon. Hindi man kalayuan, pero sumuka ito ng dugo. Dahil sa natunghayan ni Chelsea, napakapit pa ito sa akin.

"Dapat sa inyo binubugbog." Galit na saad ng mga tao at saka nila ito pinagkaguluhan. Nakita ko kung paano sila namilipit sa mga suntok at bugbog ng mga naroon. Tumawag na rin kami ng pulis para sa kaso na ito, muli akong tumingin sa pampang at nakita ko ang babaeng ito. Maaliwalas na mukha at nakangiting sumama sa isa pang Grim reaper.

"Nawa'y maging payapa na ang iyong kalukuwa." Mahina kong bulong at pumasok na sa sasakyan namin. 

Ito ang pangalawang beses kong makatulong sa mga kalukuwang hindi matahimik, alam kong hindi lang sila. Marami pa sa paligid, pero bakit ngayon nalilito na ako sa gusto ko?

Gusto kong takasan ang kakayahan kong ito, pero gusto ko ring tulungan sila hanggat mero'n akong ganitong kakayahan. Saan nga ba talaga ako papanig?

"Ang galing mo naman pala ate." Pamamangha ni Chelsea.

"Nagkataon lang." Tamad kong saad habang nakasandal ang ulo sa salamin ng bintana.

"Pero bakit gano'n? Hindi ba kapag 40 days wala na silang maaalala?" Umangat ako ng tingin kay Keir.

"Depende, sa kaso niya may mga buhay na inalay sa kaluluwa niya, kaya patuloy na bumabalik sa kaniya ang mga alaala." Napaalis ako sa pagkakasandal ng ulo ko at tumingin kay Grim reaper.

"Ano pang mga pangyayari ang pwedeng magtagal ang alaala ng isang kaluluwa?" Gusto ko pa kasing malaman para naman hindi na ako magtatanong pa ulit.

"Paghihiganti at pagmamahal," sagot nito.

"Katulad ng ano?" Tanong pa ni Chelsea. Ito sana ang itatanong ko pero naunahan na niya ako.

"Sa labis na paghihiganti hindi nawawala sa kanila ang mga alaala, pero madalas sila ang mga bad spirit. Nahihirapan ang mga Grim reaper pagdating dito, dahil sa lakas ng pwersa nila." Paliwanag nito at napatango kaming sabay ni Chelsea.

"Hindi na sila nabibigyan pa ng pagkakataon na ma-reincarnate 'di ba?" Dagdag ko pang tanong, tumango ito at nagsalita.

"Oo, sa oras na matalo sila, kusa na silang maglalaho," sagot nito habang sa kalsada pa rin ang tingin.

"E, paano sa labis na pagmamahal?" Tanong ko muli.

"May mga tao kasi na hindi nila kayang pakawalan ang isang namatay, kapag hindi nila matanggap ito ay hindi basta nawawala ang alaala ng mga taong namayapa na. Mas matagal silang naiiwan sa lupa, kahit nasa kagustuhan na nilang umalis hindi nila magawa. Dahil patuloy na kaugnay nila ang kaluluwa ng taong ayaw silang pakawalan." Mahabang paliwanag nito at para kaming tanga na nakanganga sa harap niya, habang nagpapaliwag.

"Naglalaho rin sila at hindi na nabibigyan ng pagkakataon na muling isilang, pero kaunti lang ang may ganitong kaso. Naaagapan pa naman ng ibang Grim reaper lalo na kung gusto na talagang umalis ng isang kaluluwa," dugtong pa nito. Ibig sabihin walang pinagkaiba ang dalawa? Maaaring hindi na muli pang ma-reincarnate ang isang kaluluwa kapag may isang tao na hindi sila nais pakawalan? 

Nakaka-stress din pala ang trabaho nila, akala ko susundo lang ng mga kaluluwa. Pahirapan din pala.

Siguro sa kanila si Keir lang ang hayahay, puro lang gala at ngayon dalawa na ang assistant. Nice one, wala na itong ibang gagawin kung hindi mang-asar.

Pero ano pa kaya ang mga klase ng kaluluwa ang makakasalamuha ko? Oo nga pala, makikita ko na naman ang demonyong multo na iyon. Dapat malaman ko na kung ilan na lang ba ang hahanapin namin, para naman aware ako at madaliin ko na. 

Gusto ko mang tulungan lahat pero may buhay rin naman akong dapat harapin.