HINATAK niya ako nang hindi ako agad nakakilos. Binuksan niya ang pinto ng front seat at pilit akong pinaupo roon. Napasulyap na lang ako kay Carlo na noon ay walang nagawa kung hindi pagmasdan kami ni Francisco. 'Di nagtagal, sumakay at pinaandar na rin ng huli ang sasakyan."Seatbelt mo," paalala niya sa akin. Kahit hindi pa ako masyadong nakaka-cope up sa kaniyang ginawa ay sinunod ko na rin ang sinabi niya."Ano ba'ng problema mo?" sa wakas ay nanulas din sa bibig ko."You..." mahinang tugon niya."A-Ako? B-Bakit?" Buti pa siya pinoproblema ako, mantalang ako wala namang nakikitang problema sa sarili ko.Saglit niya akong tiningnan. "Look at you, basang-basa ka."Nagkibit-balikat ako. "Eh inagaw ng jowa mo 'yong payong ko eh.""Jowa?" Naningkit ang mga mata niya."Hmmp! Kunwari pa kayo."Pinilit ko siyang ihinto ang sasakyan sa tapat ng bahay nina Carlo. May pamahiin kasi ang matatanda. Pagkagaling daw sa sementeryo matapos makipaglibing ay kailangan lumaktaw sa pinagsigaan ng mga
MAYA'T maya ko mino-monitor ang temperature niya. Natatakot na ako dahil hindi talaga bumababa sa 38 degrees celsius. Nakailang punas na ako sa kaniya at pangalawang beses na niyang umiinom ng gamot. Gusto ko nang tawagan si Carlo para humingi ng tulong dalhin ito sa ospital pero ewan ko, inuunahan ako ng takot at kaba. "Ui, okay ka pa ba?" Sinusubukan ko siyang kausapin. Nakahiga na ako sa tabi niya at pinagmamasdan lang siya. Nanginginig pa rin siya kahit balot na balot na ang kaniyang katawan. Kapag nalalaglag ang bimpo sa noo niya, ibinabalik ko iyon. Hindi ako mapakaling panay din ang sapo sa leeg niya. Kung puwede lang paghatian namin ang init niya ginawa ko na. Pero hindi! Hindi ako concerned sa kaniya. Ayaw ko lang may mangyaring masama sa kaniya dahil takot akong mapagbuntunan ng galit ng pamilya niya. At saka hindi ko naman kasalanan ito, siya ang may kagagawan nito."S-Sandy..." Naalarma ako nang marinig ko siyang magsalita. Binanggit niya ang pangalan ko...?"B-Bakit?" n
"GAGO!" pigil ang tawang sambit ko sabay sabunot sa buhok ni Francisco."Bakit ba?" natatawang saad niya habang inaamoy ang thermometer na kahuhugot niya pa lang mula sa kili-kili ko. "Mabango nga eh parang -- Aray!" Sinabunutan ko siyang muli."Kung wala kang matinong gagawin dito, lumayas-layas ka na. Dapat talaga tumawag na ako ng funeraria nang na-embalsamo ka nang buwisit ka." Nasa gitna ako ng inis, hiya at tuwa. Inis dahil sa pambu-bully niya, hiya dahil sa amoy ko at tuwa dahil sa kaniyang presensya. Ayos na rin na nandito siya at least may nauutusan ako kahit papa'no. Lalo na ngayon, malakas ang signal ng bagyo, anytime soon mawawalan ng kuryente."Thirty-seven point five, medyo mataas pa," seryoso nang sabi niya sabay sapo sa leeg at noo ko. "Okay na 'yan. Mawawala rin 'yan." Hindi naman kasi ako maindahin sa sakit ko."Punasan din kita --""Ayoko!""Hindi puwedeng hindi." Nakahanda na pala sa tabi niya ang planggana at bimpo. Wala tuloy akong nagawa lalo na nang simulan na
"GOODBYE, Ma'am Sandy! See you tomorrow!""Goodbye, Johard! See you tomorrow din!" Nakangiti pa ako habang kumakaway sa nagpaalam kong estudyante. Nakasakay na siya't lahat-lahat sa kanilang sasakyan ay kumakaway pa rin siya sa akin. Bagay na nagdulot ng lubusang saya sa puso ko. Ito talaga ang gusto kong gawin, ang magturo't makisalamuha sa mga bata. Noong una ayaw ko, pero nang maglaon ay nagustuhan ko rin. Maraming pasaway pero pag nakikita ko naman silang natututo at masaya sa klase ko, masaya na rin ako. Bitbit ang mga ginawa kong learning materials kinagabihan ay naglakad na ako pauwi. It's been another long day. Mahigit isang linggo na rin akong nagtuturo sa private school na 'yon. Okay naman. Mabait ang mga co-teachers ko, pati mga head at principal. They welcomed me like a new member of the family. Mababait din naman ang mga estudyante. May klase ako sa Grades one and two, ilang section din. Okay na rin ang starting salary na 16k a month at least malapit lang sa tinitirahan
HINDI ko alam kung paano ako bababa. I mean, alam ko pero naiilang ako sa mga makakakita. Pinagbuksan pa talaga ako ni Francisco ng pinto. Nakaabang pa ang kamay niya para abutin ko. Inihatid niya ako sa school ngayon. Gamit pa ang bagong biling sasakyan niya. Ilang ulit akong tumanggi pero ilang beses niya rin akong kinulit. Ang aga-aga pa niyang nagising.Nahihiya ako dahil baka isipin ng mga co-teachers at estudyante ko na mayaman ako -- o may mayamang nobyo. Siyempre, hindi naman totoo 'yon. Yaman lang, oo, pero relasyon wala. Alam din kasi ng mga katrabaho ko na single ako. Ewan ko sa mga 'yon pati personal life kailangan ikukuwento ko. Ayokong maging tampulan ng chismis kung sakali."Ano na?" untag niya sa akin. Ilang segundo na pala akong palingon-lingon sa paligid. Sa huli, hinarap ko na lang ang hiya ko at nakatungong bumaba ng sasakyan. Hindi ko inabot ang kaniyang kamay."Huwag mo akong susunduin mamaya ah. May lakad ako," sabi ko bago ako tumalikod assuming na susunduin n
KAMUNTIKAN pa akong madapa kakatakbo. Paulit-ulit na tinatawag ni Francisco ang pangalan ko pero tuloy-tuloy lang ko. Kung puwede lang hubarin ko itong heels na suot ko para mabilis akong makalayo, ginawa ko na. Ayaw kong makita ang kaniyang pagmumukha. Masapak ko lang siya."Ikaw naman, sinasakyan ko lang ang mga katrabaho mo eh, masyado kang seryoso," sabi pa niya sa medyo paliit nang boses. Marahil tumigil na kakahabol sa 'kin. Saka lang ako lumingon. "Letse ka. Kailan ka kaya titigil kakagulo sa buhay ko? Pati ba naman sa birthday ng co-teacher ko, magkakalat ka?" gigil na sabi ko.Muli siyang humakbang at hinayaan ko naman siyang makalapit sa akin. Parang trip kong suntukin sa mukha. Hiyang-hiya talaga ako kanina."'Pag sinagot mo na ako," nakangising tugon niya. Pero hindi niya alam, nakahanda na ang kamay ko para sa panga niya. "What was that for?!" gulantang pang tanong niya nang sumayad ang kamao ko sa balat niya. Buti na lang medyo madilim sa kinaroroonan namin at hindi niy
"UHMMM.." Hindi ko alam kung bakit malakas na ungol ang unang kumawala sa bibig ko nang bumalik na ang aking ulirat. Hindi lang basta ungol dahil nakakapit pa ako nang mahigpit sa bedsheet, habang paliyad-liyad ang katawan. Later that I noticed, may tao palang nakadapa at nakasubsob sa ibabang bahagi ko. Bukang-buka pa ang aking mga hita habang damang-dama ko ang malamig niyang bibig na tila gutom na gutom na pinaglalaruan ang bahagi kong iyon. Late reaction pa ako ng pagtulak sa kaniya. Putrages, tirik na tirik pa ang ilaw."Walanghiya ka! Rapist!" sigaw ko saka siya sunud-sunod pang pinagsisipa. Dinampot ko agad ang kumot at itinakip sa aking katawan. "G-Gising ka na?!" kunwari pa ay gulantang na tanong ni Francisco. Agad siyang lumapit ulit sa akin. Parang balewala ang pagsipa ko sa kaniya. Hinawakan niya ako sa pisngi, sa may sintido. "Okay na ba ang pakiramdam mo? Hindi ka na nahihilo?" usisa pa niya."Lumayo ka sa 'kin. Kunwari ka pang demonyo ka!" Kinakapa-kapa ko ang aking sa
NANG marinig ang sinabi ko, para siyang si Flash na agad sumunggab sa akin. "Paki-ulit nga ng sinabi mo, baby," nakangisi niyang bulong sa akin.Pero pulang-pula ako sa kahihiyan. Nagtago ako sa ilalim ng matipuno niyang dibdib. "B-Bingi ka ba?""Gusto ko lang makasiguro, baka nagkakamali ako ng dinig." Pilit niya akong pinaharap sa kaniya. "So pakiulit nga please. Kahit 'yong mga huling salita lang."Nag-iba ako ng tingin. "W-Wala! Sabi ko matutulog na ako." Bahagya ko pa siyang itinulak. "Good mor-night --"Ngunit nahuli na niyang muli ang mga labi ko. Tumugon naman ako agad for the first time. Kumapit pa ako sa batok niya. Ginaya ko kung paano gumalaw ang dila at bibig niya. Dahilan para lalo siyang maging agresibo. Nagtutunugan pa ang bawat sugpungan ng aming mga dila."'Di ko lang talaga expected na sasabihin mo 'yon. I mean ire-request. Are you addicted to me too, baby?" ngiti hanggang tainga niyang tanong. Umirap ako. "Dadaldal ka na lang ba diyan o magsisimula na?" kunway in
FOUR years later."BILISAN mo na! Andaming reklamo!" Konting-konti na lang talaga, masusugod ko na ang lalaking ito. Napakakupad kumilos. Halatang sinasadya. Alam nang may hinahabol ako."Nalaglag nga ang wallet ko. Pinulot ko pa.""Alam mong ito iyong pinakahihintay ko tapos andami mong pasaring. Bilis na!" Nagtatakbo ako at hinabol naman ako ni Francisco. Akay-akay ko ang aming kambal. Nagpabili pa kasi ng ice cream sa daddy nila, sabi ko mamaya na, pero dinalihan ako ng iyak. Ito namang isa, antagal-tagal bumili. Sinabing sumingit na lang, pumila-pila pa. "Bullshit!" Ayun na nga. Muntik nang madapa, nakapalampa. "Mommy, Daddy dropped the ice cream!" umiiyak na sabi ni Karlize. "The other one is mine!" pang-aasar naman ng isa sa kakambal. Bumitaw si Kristoff sa akin at nilapitan ang ama. Kinuha sa kamay nito ang isang ice cream na hindi nadisgrasya ni France."Mommy!" Tuloy ang iyak ni Karlize.Pero ako, sa ibang bagay nakatingin. Nanlaki pa ang mga mata ko nang makitang nagkukum
1 YEAR later..."NAKAKAINIS ka talaga! Dito na naman tayo!" nakasimangot na himutok ko paglabas namin ng airport. Actually, kagabi pa ako nagrereklamo. Pero hindi ako pinapakinggan ng aking asawa. Panay sabi na sumama na lang daw ako kasama ang aming kambal. Tig-isa kaming may buhat kina Karlize at Kristoff. At nagsama kami ng isang assistant para may magdala naman ng maleta. "Dapat nga dati pa kita dinala ulit dito," kalmadong tugon ng tukmol.Lalo akong napasimangot sa sinabi niya. "Andaming bansa, Francisco. Bakit dito ulit?"India."I promise next time, sa ibang bansa na talaga tayo. But right now, may mahalaga tayong taong kikitain dito. Trust me."Sumakay na kami ng taxi. Habang nasa biyahe ay abala siya sa cellphone niya. Hindi na lang ako kumibo at inasikaso na lang ang mga bata. Mayamaya, tumigil na kami sa tapat ng isang mataas na building. "Remember that time, baby, noong isinama kita rito?" ani France pagkakababa namin ng taxi. Napatingala naman ako. Paano ko malilimuta
"CONGRATULATIONS! It's a baby girl!" masayang anunsiyo ng sonologist."Yes!" Ngiting tagumpay na napasuntok pa ako sa ere. Hinampas ko pa ang balikat ni France na nasa tabi ko lang. "Pa'no ba 'yan? Panalo ako sa pustahan."Nang-uuyam siyang tumingin sa akin. "Saglit lang, I still have another card." Nakangising bumaling ito sa sonologist. "What about the other one?"Nanlaki ang mga mata ko. Ano'ng other one?Nangingiti naman habang nakatingin sa monitor ang sonologist habang pinaiikot-ikot sa tiyan ko ang object na gamit para makita ang loob ng sinapupunan ko."The other one is a boy. Congratulations for having a fratenal twins!"Sa isang iglap ay nawala ang ngiti sa aking mga labi. Shocked! A-Ano'ng fraternal twins? "A-Ano hong kambal? Ano'ng girl at boy? Iisang baby lang ang laman ng tiyan ko!" histerikal ko pang sabi sa sonologist."I'm sorry, baby." Agad ginagap ni France ang isa kong kamay. "But it's true. Kambal ang anak natin. I'm sorry, I convinced the doctor na huwag munang i
FOUR months after...Hinintay ko talaga 'to. Sabi ko kay Francisco itaong ika-fifth month ng tiyan ko ang kasal namin. Aba sabi niya kasi 'pag at least five months na ang tiyan ko puwede na ulit. Hindi 'yon nawala sa isip ko. Halos bilangin ko nga ang mga araw na dumaraan. Nitong mga nakaraan, sinusubukan ko pa ring makiusap sa kaniya, pero ayaw niya talaga. Sabi ko kahit once a month, ayaw pa rin. Nag-research na nga ako lahat-lahat. Kahit ipinakita ko na sa kaniya na okay lang basta hindi maselan ang pagbubuntis ay ayaw talaga. Pero minsan napapaisip ako. How about him? Alam kong hindi niya kaya 'yong tiisin ng ganoon katagal. Not unless, may pinagdedepositohan siya.Pero minsan, nakikita ko siya sa madaling araw. 'Yong 'pag akala niyang tulog na ako. Babangon siya at pupunta sa CR at inaabot siya ng halos isang oras doon bago lumabas. Minsan nga nakakatulugan ko na lang ang paghihintay. Pero isang beses tinangka ko siyang pasukin kaya lang ni-lock niya ang pinto. Nang tanungin ko s
"GOOD morning!" Ang matamis na halik sa labi ni France ang gumising sa akin. Agad akong napamulat nang maamoy ang mabango niyang katawan. Bagong ligo."B-Baby..." namamaos na anas ko nang muli niya akong gawaran ng marubdob na halik sa labi. Tinugon ko siya nang puno ng pananabik. Mahigpit pa akong kumapit sa batok niya para mas maging malalim ang aming halik. Lalo akong nanabik nang maramdaman ang dahan-dahang paglapat niya ng katawan sa akin."I'm sorry about last night. 'Yong totoo, hindi ko rin kayang magtiis. I want you too," bulong niya pa sa tainga ko na mas nagpabaliw sa akin. "Ang sabi ko naman kasi sa 'yo puwede pa eh. Nagpapaniwala ka sa doktor na 'yon," segunda ko pa. "That's why I'm sorry. Gusto kong palagi kang maligaya."Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Ako na ang nangunang maghubad sa sarili ko. Dahil wala siyang ibang suot nang mga sandaling iyon maliban sa nakatapis na tuwalya sa ibabang bahagi ay naging mabilis ang lahat. Ramdam na ramdam ko kung gaano katigas
"OY, ano'ng ginagawa mo diyan?" nakapameywang na tanong ni Francisco.Napaangat ako ng tingin. "W-Wala, may sinisilip lang ako."Na-miss ko kasi ang office niya. Ilang taon din akong hindi nakatungtong doon. Curious lang din naman kasi ako kung sino na ang tumatao. So hindi na pala talaga siya. I wonder, ano na kayang pagkakaabalahan niya sa buhay? Tatambay-tambay na lang din ba?"Tara na! May makakita pa sa 'yo diyan!"Umakyat na nga ako ng hagdan. Inabot niya ang kamay ko nang malapit na ako sa dulo. Hinila niya pa ako pataas. May mga kinuha lang siyang ibang gamit sa penthouse kaya nandito kami ngayon. I miss this place too. Naalala ko noon patakbo-takbo pa ako rito no'ng may dumating siyang hindi inaasahang 'buwisita'. I wonder where they are now too. Kapag may nanggulo ulit talaga, mananapak na ako."Kanina pa ako hanap nang hanap sa 'yo akala ko kung saan ka na nagpunta," sabi pa niya."So saan na tayo pupulutin nito? Saan tayo titira?" tanong ko."Ikaw, kung saan mo gusto-""T
"THANK you," bahagyang nakangiti kong sabi sa babaeng receptionist nang ibigay na niya sa akin ang susi. Bitbit ang mga pinamili ko ay nagderetso na ako sa elevator para puntahan ang room na nakalaan para sa akin. Pagpasok sa kuwarto ay agad kong inilapag sa mesa ang mga plastik na dala ko. Dali-dali akong nahilata sa malambot na kama. It was such a tiring day. Pero magaan sa pakiramdam.DUMISTANSYA ako kay Mike nang magtangka siyang lumapit sa akin. Kung dati ay may kakaiba akong nararamdaman sa presensya niya, ngayon ay tila wala na."So you went all the way here for him?" malungkot na wika ni Mike. Naglakad-lakad kami hanggang sa kung saan makaabot ang mga paa namin. Tutal parehas naman kaming walang alam sa lugar na 'yon. Hanggang sa may nakita kaming park na medyo malapit sa plaza. Napasinghap ako. "O-Oo..." nakatungo kong tugon. Hindi ko magawang salubungin ang mga mata niya dahil sa guilt na nararamdaman ko. And I feel so sorry for him. "P-Paano mo nalaman?" tanong ko."I saw
'I'll be waiting..' Mga katagang paulit-ulit na lumilitaw sa utak ko. Maaga pa lang, naghihintay na ako sa tawag ng warden. Nag-umagahan na pero halos hindi ko magalaw ang pagkain. I was so occupied by her thoughts. The way Sandy looked at me yesterday, the way she touched my hands, the way she checked on me and the way she talked na ramdam kong totoo siya sa lahat ng sinasabi niya.I didn't really expect so much from her. I wanted her to go on, leave and forget me because I'm aware how complicated man I am. But seeing her here yesterday out of the blue changed it all.Until now, nagsisisi ako na hindi ko sinabi ang totoo sa kaniya. I was overly confident that whatever happened I would always find a way para bumalik. But because of that single mistake, I ruined it all. It was true that I was already a married man when we met. To Kirsten, my two-year girlfriend. "France... I'm pregnant." Natigilan ako at nagkatinginan kami. Agad nilukob ng galit ang loob ko."What's the meaning of t
IT'S been a month since it happened at pinilit kong ibalik sa normal ang sistema at pamumuhay ko. Nakabalik pa rin ako sa school matapos tanggapin ng principal ang alibi ko nang halos dalawang linggo akong nawala. Sinabi kong nagkaroon ng emergency kaya biglaan ang pag-uwi ko sa probinsya. Kung paano ko ito nakumbinsi ay nagpapasalamat na lang ako. At buti na lang din hindi ipinaalam ni Mike sa publiko ang nangyari kung hindi ay tiyak pagtatampulan ako ng chismis."Pero iyon ba talaga ang totoong nangyari?" Ngunit sa tatlong kaibigang naimbitahan ko sa naudlot kong kasal ay hindi ako ligtas sa pagdududa."Noong araw ng kasal mo, halos mabaliw kakahanap sa 'yo si Mike. Pati kami halos masiraan na rin kakaisip kung ano'ng nangyari at bigla kang nawala. Ilang araw na ang nakalipas, palagi niya kaming pinupuntahan dito, nangungulit. Baka raw may alam kami. Hindi naman siya puwedeng magbintang nang walang ebidensya pero... may kinalaman ba si... France sa nangyari?"Sa loob ng halos apat