"ANDAMI nito!" sabi ko nang dumating na ang pina-deliver ni France na pagkain. Akala mo isang buong pamilya kakain niyon eh kami lang namang dalawa."Kaya mong ubusin 'yan," nakatawang sabi niya habang pinupupog ako ng maliliit na halik sa pisngi. Napaka-clingy namin ngayon sa isa't isa. Nakakandong ako sa kaniya. His left hand wrapped around my waste habang ang isa ay gamit niya pang-abot sa pagkain."Ako lang talaga? Aba! Ikaw ang --- ano ba?!" kunwari pang saway ko sa kaniya nang simulan din niyang halik-halikan ang leeg ko. "A-Alam mo namang malakas ang kiliti ko diyan!" Napahalgak pa nga ako ng tawa.Pero tila wala siyang pakialam. Bumaba pa ang halik niya sa balikat ko. "Huy! Ano ba? Kumain muna tayo."Gutom na gutom na kasi ako. Ikaw ba naman makipag-ano hanggang hapon non-stop. Ni wala pa kaming tulog. Walang kain, walang pahinga. Bagsak na nga halos ang katawan ko pero siya ang lakas-lakas pa rin."Opo, sorry," tugon naman niya pero napaigtad ako nang bahagyang gumalaw ang ka
"READY, baby?" Nakasandal si France sa may pintuan nang malingunan ko. Sakto namang kasasara ko lang ng maletang pinahiram niya kung saan ko inimpake ang mga susuotin ko para sa two-day trip namin. Basta lang ako pumayag nang hindi ko man lang naitanong kung saang bansa ang punta namin."Okay na," sabi ko saka muling sinilip ang sarili sa harap ng salamin. Dress ang suot ko ngayon na lagpas tuhod ang haba. Nakalugay lang ang mahaba kong buhok na hindi ako sanay talian. Mula sa repleksyon ng salamin ay nakita kong unti-unting lumalapit sa akin si France. As expected, niyakap niya ako mula sa aking likuran."Please stop seducing me, baby, baka hindi na naman ako makapagpigil," masuyo niyang bulong sa akin habang tila sinasamyo pa ang halimuyak ng aking buhok. Para na namang lasing ang mga mata niyang mapupungay. "Hindi ko na kasalanan 'yon, kung adik ka," pabiro kong tugon. Napaigtad pa ako nang bigla niyang angkinin ang mga labi ko. "Ayan ka na naman, akala ko ba nagmamadali tayo?" Ga
IT was 3pm nang lumapag ang eroplanong sinasakyan namin sa India. Bago sumakay ng taxi ay dumaan at kumain muna kami sa unang restaurant na nakita namin. Hindi ako pamilyar sa mga pagkain doon, but somehow, nairaos ko naman ang gutom ko. Sumakay agad kami ng taxi. Kaming dalawa ang nasa backseat habang si Carlo ang nasa unahan at nakikipag-usap sa driver. Tahimik lang kaming dalawa dahil papikit-pikit ang mga mata ni France. Halatang pagod sa biyahe. Nakaidlip naman ako kanina kahit papa'no kaya masigla pa rin ako hanggang ngayon. Hinayaan ko siyang ipatong ang ulo niya sa balikat ko. Matapos ang almost thirty minutes na biyahe ay tumigil din kami sa tapat ng isang building. Kakaiba ang structure niyon dahil sa crystals gawa ang disenyo sa labas. At ang taas, lamang pa yata sa kompanyang pag-aari ni Francisco sa Pilipinas. Nangawit pa ako kakatingala. At panay rin ang lingon sa paligid. Andami kong nakikitang bumbay. "Let's go," sabi ni Francisco sa akin. Hindi kami magkadikit dah
PAGPASOK namin sa kuwarto ko, ine-expect ko nang pagagalitan at sesermunan ako ni France. Ngunit pagpinid ko pa lang ng pinto ay agad niya akong ikinulong sa kaniyang mga bisig."I missed you," bulong niya habang pinupupog ng halik ang aking noo at bumbunan. "How were you noong wala ako, hmmm?" Pero hindi ko siya maintindihan. Kanina lang kitang-kita ko ang pigil niyang emosyon. Bakit ngayon parang ang sweet-sweet na niya sa akin? At kunwari pa siya sa tanong niyang kinukumusta ako. Alam kong batid niya kung ano'ng ginawa ko."Magalit ka sa akin," sabi ko. Dahil gusto kong pag-usapan namin si Sara. Ewan ko ba, pero alalang-alala ako sa kaniya. Kumusta na kaya siya? Hindi ko ma-imagine na sinasaktan siya ng asawa niya. She's too beautiful to deserve that. Isa pa, wala naman siyang ginawang masama."And why should I get mad, baby?" malambing niyang tanong sa akin. Sinubukan pa niya akong halikan pero itinulak ko siya."I-Iyong kanina..." simula ko. "Bakit--""No. Hayaan mo na 'yon. Lab
PUMARA ako ng jeep at sumakay kami pabalik sa Carmona. Hindi niya pa nasasagot ang tanong ko kung paano niya ako natunton pero naisipan kong mamaya na lang mag-usisa. "Parang mas gumanda ka ngayon, 'nak. Naging blooming, siguro masaya ka na ngayon sa kinalalagyan mo," sabi pa ni mama habang nasa biyahe na kami. Medyo naipit pa kami sa traffic nang nasa San Pedro na kami. 'Pag alas-singko ng hapon talaga, rush hour pa rin. Asiwa lang akong ngumiti. Hindi ko alam kung paano ko sasabihing masaya na kasi ako sa buhay ko dahil stress-free na ako ngayon. Plus may partner akong mayaman. Ayokong maging mayabang sa harap niya."Kumusta ka naman ngayon? Saan ka tumutuloy?" tanong niya pa. Parang hindi ako sanay na ginaganito niya ako. Dati naman kasi wala siyang pakialam sa akin, ang mahalaga lang sa kaniya ay magbibigay ako ng pera kapag sahuran na. "Okay naman ho. Nagbo-boarding house ako sa malapit sa pinagtuturuan kasama ang isa pang co-teacher ko." Sorry kung kailangan kong magsinungali
"DITO ka na lang matulog. Walang ibang available na kuwarto," nahihiya pang sabi ko matapos papasukin si France sa loob ng aking silid. Ito lang kasi talaga ang pinakamaayos sa lahat. Inilibot pa niya ang kaniyang mga mata. Ang ipinagtataka ko, bakit wala man lang akong napansing pagkadisgusto sa mga nakikita niya. Parang normal lang sa kaniya ang lahat. Tumango at ngumiti pa. "Okay," malumanay niya pang tugon habang nakatingin sa akin. "So ito pala ang kuwarto mo rito, not bad." Naupo pa siya sa gilid ng kama at hinila ako patabi sa kaniya. "Sometimes, I'm curious about having a simple life. Nakakasawa ring puro magaganda at mamahaling bagay ang nakikita sa paligid."Nagulat pa ako sa tinuran niya. Magkahinang pa rin ang aming mga mata. Pilit kong binabasa ang isipan niya. At wala akong kaplastikang nakikita maliban sa malamlam niyang titig sa akin."B-Baligtad naman tayo," utal na tugon ko. Nagpapakatotoo lang. Marahil gano'n ang nararamdaman namin dahil sa magkaibang estado ng bu
"ANDAMI-DAMI mo namang pinamili," asik ko habang padabog na ikinakabit ang seatbelt."Bakit ba kasi pinoproblema mo 'yon?" kalmado at natatawa namang sagot ni France. Dumukwang pa siya sa 'kin para i-check kung tama ba ang pagkakakabit ng seatbelt ko bago niya ikinabit ang sa kaniya. Nakasimangot pa rin ako dahil naiinis talaga ako sa kaniya. Kung saan-saan pa kami pumunta para mamili ng kung anu-anong ipamimigay sa bahay. Hindi raw nagpapa-impress pero daig pa ang nagbibigay ng dote. Ipinangangalandakan talagang marami siyang pera."Tapos ano? Nakakahiya sa mga makakakita. Iisipin ng mga kapitbahay naka-jackpot kami. Lalo tuloy parang ayaw ko na bumalik sa bahay," reklamo ko pa. Kulang na lang magdikit na ang aking mga kilay."Bakit kasi iniisip mo ang sasabihin ng iba? Hindi ka naman ganiyan dati. Ang tapang-tapang mo nga. Kung ayaw mo nang umuwi sa inyo, eh 'di huwag. Idadaan ko na lang 'to kung gusto mo? Sa libing na lang tayo babalik?" May pilyong ngiti sa mga mata niya. Siyempre
DAHIL sem-break na sa school, marami-rami ang binaon ko. Halos lahat yata ng damit na nandoon dinala ko na. Wala naman siyang comment nang makita ang maletang bitbit ko kaya umalis na rin kami. Walang dala miski na isa si France maliban sa wallet at susi ng kotse niya.Excited pa ako habang nasa biyahe na kami. Panay lingon ko sa paligid sa pag-iisip na baka nandoon na kami. Ngunit dahil sa traffic, inabot kami ng halos dalawang oras bago nakarating. Pumasok kami sa isang pamosong subdivision na halos ikaluwa ng mga mata ko sa gaganda ng bahay na aking nakikita. Daig ko pa yata ang nasa Beverly Hills.Tumigil kami sa tapat ng isang malaking gate. Hindi kita ang loob sa sobrang taas ng bakod. Tatlong beses siyang bumusina at pinagbuksan din kami. Lalo akong hindi makapaniwala. Napakalaking bahay ang bumulaga sa akin. Este mansion na nasa gitna ng malawak na garden. Parang mall sa laki at unique architectural design. Napatingin pa ako kay France na pa-smirk na ngumiti sa akin nang magk
FOUR years later."BILISAN mo na! Andaming reklamo!" Konting-konti na lang talaga, masusugod ko na ang lalaking ito. Napakakupad kumilos. Halatang sinasadya. Alam nang may hinahabol ako."Nalaglag nga ang wallet ko. Pinulot ko pa.""Alam mong ito iyong pinakahihintay ko tapos andami mong pasaring. Bilis na!" Nagtatakbo ako at hinabol naman ako ni Francisco. Akay-akay ko ang aming kambal. Nagpabili pa kasi ng ice cream sa daddy nila, sabi ko mamaya na, pero dinalihan ako ng iyak. Ito namang isa, antagal-tagal bumili. Sinabing sumingit na lang, pumila-pila pa. "Bullshit!" Ayun na nga. Muntik nang madapa, nakapalampa. "Mommy, Daddy dropped the ice cream!" umiiyak na sabi ni Karlize. "The other one is mine!" pang-aasar naman ng isa sa kakambal. Bumitaw si Kristoff sa akin at nilapitan ang ama. Kinuha sa kamay nito ang isang ice cream na hindi nadisgrasya ni France."Mommy!" Tuloy ang iyak ni Karlize.Pero ako, sa ibang bagay nakatingin. Nanlaki pa ang mga mata ko nang makitang nagkukum
1 YEAR later..."NAKAKAINIS ka talaga! Dito na naman tayo!" nakasimangot na himutok ko paglabas namin ng airport. Actually, kagabi pa ako nagrereklamo. Pero hindi ako pinapakinggan ng aking asawa. Panay sabi na sumama na lang daw ako kasama ang aming kambal. Tig-isa kaming may buhat kina Karlize at Kristoff. At nagsama kami ng isang assistant para may magdala naman ng maleta. "Dapat nga dati pa kita dinala ulit dito," kalmadong tugon ng tukmol.Lalo akong napasimangot sa sinabi niya. "Andaming bansa, Francisco. Bakit dito ulit?"India."I promise next time, sa ibang bansa na talaga tayo. But right now, may mahalaga tayong taong kikitain dito. Trust me."Sumakay na kami ng taxi. Habang nasa biyahe ay abala siya sa cellphone niya. Hindi na lang ako kumibo at inasikaso na lang ang mga bata. Mayamaya, tumigil na kami sa tapat ng isang mataas na building. "Remember that time, baby, noong isinama kita rito?" ani France pagkakababa namin ng taxi. Napatingala naman ako. Paano ko malilimuta
"CONGRATULATIONS! It's a baby girl!" masayang anunsiyo ng sonologist."Yes!" Ngiting tagumpay na napasuntok pa ako sa ere. Hinampas ko pa ang balikat ni France na nasa tabi ko lang. "Pa'no ba 'yan? Panalo ako sa pustahan."Nang-uuyam siyang tumingin sa akin. "Saglit lang, I still have another card." Nakangising bumaling ito sa sonologist. "What about the other one?"Nanlaki ang mga mata ko. Ano'ng other one?Nangingiti naman habang nakatingin sa monitor ang sonologist habang pinaiikot-ikot sa tiyan ko ang object na gamit para makita ang loob ng sinapupunan ko."The other one is a boy. Congratulations for having a fratenal twins!"Sa isang iglap ay nawala ang ngiti sa aking mga labi. Shocked! A-Ano'ng fraternal twins? "A-Ano hong kambal? Ano'ng girl at boy? Iisang baby lang ang laman ng tiyan ko!" histerikal ko pang sabi sa sonologist."I'm sorry, baby." Agad ginagap ni France ang isa kong kamay. "But it's true. Kambal ang anak natin. I'm sorry, I convinced the doctor na huwag munang i
FOUR months after...Hinintay ko talaga 'to. Sabi ko kay Francisco itaong ika-fifth month ng tiyan ko ang kasal namin. Aba sabi niya kasi 'pag at least five months na ang tiyan ko puwede na ulit. Hindi 'yon nawala sa isip ko. Halos bilangin ko nga ang mga araw na dumaraan. Nitong mga nakaraan, sinusubukan ko pa ring makiusap sa kaniya, pero ayaw niya talaga. Sabi ko kahit once a month, ayaw pa rin. Nag-research na nga ako lahat-lahat. Kahit ipinakita ko na sa kaniya na okay lang basta hindi maselan ang pagbubuntis ay ayaw talaga. Pero minsan napapaisip ako. How about him? Alam kong hindi niya kaya 'yong tiisin ng ganoon katagal. Not unless, may pinagdedepositohan siya.Pero minsan, nakikita ko siya sa madaling araw. 'Yong 'pag akala niyang tulog na ako. Babangon siya at pupunta sa CR at inaabot siya ng halos isang oras doon bago lumabas. Minsan nga nakakatulugan ko na lang ang paghihintay. Pero isang beses tinangka ko siyang pasukin kaya lang ni-lock niya ang pinto. Nang tanungin ko s
"GOOD morning!" Ang matamis na halik sa labi ni France ang gumising sa akin. Agad akong napamulat nang maamoy ang mabango niyang katawan. Bagong ligo."B-Baby..." namamaos na anas ko nang muli niya akong gawaran ng marubdob na halik sa labi. Tinugon ko siya nang puno ng pananabik. Mahigpit pa akong kumapit sa batok niya para mas maging malalim ang aming halik. Lalo akong nanabik nang maramdaman ang dahan-dahang paglapat niya ng katawan sa akin."I'm sorry about last night. 'Yong totoo, hindi ko rin kayang magtiis. I want you too," bulong niya pa sa tainga ko na mas nagpabaliw sa akin. "Ang sabi ko naman kasi sa 'yo puwede pa eh. Nagpapaniwala ka sa doktor na 'yon," segunda ko pa. "That's why I'm sorry. Gusto kong palagi kang maligaya."Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Ako na ang nangunang maghubad sa sarili ko. Dahil wala siyang ibang suot nang mga sandaling iyon maliban sa nakatapis na tuwalya sa ibabang bahagi ay naging mabilis ang lahat. Ramdam na ramdam ko kung gaano katigas
"OY, ano'ng ginagawa mo diyan?" nakapameywang na tanong ni Francisco.Napaangat ako ng tingin. "W-Wala, may sinisilip lang ako."Na-miss ko kasi ang office niya. Ilang taon din akong hindi nakatungtong doon. Curious lang din naman kasi ako kung sino na ang tumatao. So hindi na pala talaga siya. I wonder, ano na kayang pagkakaabalahan niya sa buhay? Tatambay-tambay na lang din ba?"Tara na! May makakita pa sa 'yo diyan!"Umakyat na nga ako ng hagdan. Inabot niya ang kamay ko nang malapit na ako sa dulo. Hinila niya pa ako pataas. May mga kinuha lang siyang ibang gamit sa penthouse kaya nandito kami ngayon. I miss this place too. Naalala ko noon patakbo-takbo pa ako rito no'ng may dumating siyang hindi inaasahang 'buwisita'. I wonder where they are now too. Kapag may nanggulo ulit talaga, mananapak na ako."Kanina pa ako hanap nang hanap sa 'yo akala ko kung saan ka na nagpunta," sabi pa niya."So saan na tayo pupulutin nito? Saan tayo titira?" tanong ko."Ikaw, kung saan mo gusto-""T
"THANK you," bahagyang nakangiti kong sabi sa babaeng receptionist nang ibigay na niya sa akin ang susi. Bitbit ang mga pinamili ko ay nagderetso na ako sa elevator para puntahan ang room na nakalaan para sa akin. Pagpasok sa kuwarto ay agad kong inilapag sa mesa ang mga plastik na dala ko. Dali-dali akong nahilata sa malambot na kama. It was such a tiring day. Pero magaan sa pakiramdam.DUMISTANSYA ako kay Mike nang magtangka siyang lumapit sa akin. Kung dati ay may kakaiba akong nararamdaman sa presensya niya, ngayon ay tila wala na."So you went all the way here for him?" malungkot na wika ni Mike. Naglakad-lakad kami hanggang sa kung saan makaabot ang mga paa namin. Tutal parehas naman kaming walang alam sa lugar na 'yon. Hanggang sa may nakita kaming park na medyo malapit sa plaza. Napasinghap ako. "O-Oo..." nakatungo kong tugon. Hindi ko magawang salubungin ang mga mata niya dahil sa guilt na nararamdaman ko. And I feel so sorry for him. "P-Paano mo nalaman?" tanong ko."I saw
'I'll be waiting..' Mga katagang paulit-ulit na lumilitaw sa utak ko. Maaga pa lang, naghihintay na ako sa tawag ng warden. Nag-umagahan na pero halos hindi ko magalaw ang pagkain. I was so occupied by her thoughts. The way Sandy looked at me yesterday, the way she touched my hands, the way she checked on me and the way she talked na ramdam kong totoo siya sa lahat ng sinasabi niya.I didn't really expect so much from her. I wanted her to go on, leave and forget me because I'm aware how complicated man I am. But seeing her here yesterday out of the blue changed it all.Until now, nagsisisi ako na hindi ko sinabi ang totoo sa kaniya. I was overly confident that whatever happened I would always find a way para bumalik. But because of that single mistake, I ruined it all. It was true that I was already a married man when we met. To Kirsten, my two-year girlfriend. "France... I'm pregnant." Natigilan ako at nagkatinginan kami. Agad nilukob ng galit ang loob ko."What's the meaning of t
IT'S been a month since it happened at pinilit kong ibalik sa normal ang sistema at pamumuhay ko. Nakabalik pa rin ako sa school matapos tanggapin ng principal ang alibi ko nang halos dalawang linggo akong nawala. Sinabi kong nagkaroon ng emergency kaya biglaan ang pag-uwi ko sa probinsya. Kung paano ko ito nakumbinsi ay nagpapasalamat na lang ako. At buti na lang din hindi ipinaalam ni Mike sa publiko ang nangyari kung hindi ay tiyak pagtatampulan ako ng chismis."Pero iyon ba talaga ang totoong nangyari?" Ngunit sa tatlong kaibigang naimbitahan ko sa naudlot kong kasal ay hindi ako ligtas sa pagdududa."Noong araw ng kasal mo, halos mabaliw kakahanap sa 'yo si Mike. Pati kami halos masiraan na rin kakaisip kung ano'ng nangyari at bigla kang nawala. Ilang araw na ang nakalipas, palagi niya kaming pinupuntahan dito, nangungulit. Baka raw may alam kami. Hindi naman siya puwedeng magbintang nang walang ebidensya pero... may kinalaman ba si... France sa nangyari?"Sa loob ng halos apat