I WAS still wondering what had just happened last night. Napalunok ako nang madatnan ang babae pagbukas ko ng pinto ng kuwarto. She was fast sleeping. I stood beside the bed while watching her. Alas-dos na ng hapon pero himbing na himbing pa rin ito sa pagkakatulog.So this woman was being chased again. This time, mga Intsik naman. Matatanda. Claiming that she's the wife. Pero buti na lang at ako ang unang nakakita sa kaniya. I immediately called a private doctor and sent the hospital a request na kung puwede ay dito na lang siya gagamutin. Marahil kung hindi kilala ang pamilya ko ay hindi maga-grant ang special request ko na iyon. I wonder what's this woman's issue this time. Ironically, our paths crossed again."Uminom na siya ng gamot," sabi ni Aling Citas sa akin. Tumango lang ako. "If she ever tries to leave or escape, please huwag n'yong papayagan. Give her all the necessities she needs," sabi ko bago ako tumalikod."Bakit? Aalis ka, iho?"Tumigil ako sandali."Doon muna ako s
DINNER time na at ako lang mag-isa ang kumakain sa hapag. Gusto ko sanang sumabay sa akin si Aling Citas pero ayaw niya. May sariling oras daw siya ng pagkain niya.Kung tutuusin napakasuwerte ko. Sino ba namang mayaman ang magpapatuloy sa isang hamak na kagaya ko tapos dito pa sa isang penthouse? Coincidence lang kaya ang nangyari? O deja vu talaga. Sa ikalawang pagkakataon iniligtas na naman ako ni Francisco. So dapat ba sa ikalawang pagkakataon din may mangyayari sa 'min? Luh! That's too much."Aling Citas," tawag ko sa katulong. Pero hindi siya mukhang katulong. Parang ina kung ituring siya ni France. Hindi rin ito tumatawag ng Sir. Iho lang. Sa akin naman Ineng, minsan Iha."Bakit, iha?"Nilinis ko muna ang bara sa lalamunan ko. "Nasaan ho si Francisco? B-Bakit wala pa siya?" Malapit na kasi mag-nine ng gabi pero wala pa ito. I'm just wondering kung ganito ba talaga ito. Late na umuwi."Bakit, iha, may kailangan ka ba sa kaniya?""Wala ho!" mabilis kong tugon. I just find this h
"GOOD morning, Ma'am!" Nangunot ang noo ko nang makita ang isang babaeng nurse sa harapan ko. Nasa ospital na ba ako ulit? Ibinalik ba ako ni Francisco?"Dahan-dahan, Ma'am," sabi pa niya nang napabalikwas ako ng bangon. Inalalayan pa akong umupo at sumandal sa headboard."S-Sino ka? B-Bakit---?" Nilibot ko ang mga mata ko sa paligid. Nandoon pa rin ako sa kuwarto ni Francisco. Nakangiting naglahad ng kamay ang babae. "Ako po si Nurse Jean. Kinuha ako ni Sir France para maging private nurse n'yo. I'm here to help and take good care of you until you're fully recovered, Ma'am. Ano nga palang itatawag ko sa inyo?""S-Sandy..." mahinang tugon ko. Ano namang pumasok sa kukote ng lalaking iyon at ikinuha pa ako ng nurse? Gusto niya ba akong gumaling agad para mapaalis na ako ora mismo?""Okay, Ma'am Sandy. Pinsan kayo ni Sir France, 'di ba?"Napamulagat ako."Pinsan?" Tumango ang babae. "Opo. Iyon ang sabi niya. Anyway, Ma'am, kain na muna kayo ng breakfast. Inom ng gamot and then iche-c
TATAWAGAN na lang daw ako...Pang-ilang kompanya na ang nagsabi niyon sa akin. Hindi ko alam kung ano ang wala sa akin na hinahanap nila. I'm a licensed teacher. Kahit dalawang beses akong nag-take, at least pasado ako, lisensyado ako. Pero ayaw ko nang magturo. Kasi baka mapunta na naman ako sa school na mababa magpasahod. Kaya sa office ang ina-aplayan ko. Iyong iba sa call center. Karamihan kasi call center ang available rito sa Alabang. Kaso bagsak ako sa lahat ng interview. First time ko kasi nag-aplay sa mga ganitong klase ng korporasyon."Bahala na nga!" bulong ko. Nalula ako sa sobrang taas ng building na nasa harapan ko ngayon. Nakaawang pa ang mga labi ko habang nakatingala. Sino'ng mag-aakala na last week lang ay nanggaling ako sa tuktok na 'yon? Natulog at uminom ng champagne habang babad pa sa pool.Yeah, right. Nandito ako sa tapat ng kompanyang pag-aari ni Francisco. Naka-formal dress at bitbit ang mga requirements na isinauli niya sa akin the day na umalis ako. No cho
PARA pang nakakita ako ng multo pagkabalik ng ulirat ko. Una ko ba namang nasilayan ang matiim na mga mata ni Francisco. Nakatayo siya sa harapan ko at tila kanina pa nag-aabang sa paggising ko."A-Ano'ng nangyari?" maang ko.Seryoso pa rin ang kaniyang mukha. "Ako dapat ang nagtatanong niyan. Ano'ng nangyari sa 'yo? Bigla ka na lang hinimatay nang walang dahilan. Sinasadya mo ba 'yan para iwasan ako?" But instead of answering his questions, napalingon ako sa bintana sa tapat ng hinihigaan kong kama. Nasaan kaya ako? Hindi naman ito ang penthouse niya."T-Takpan mo!" napapalunok na utos ko sa kaniya. Ininguso ko ang bintana."What?" naningkit pa ang mga mata niya."Sabi ko, t-takpan mo 'yong bintana. Ibaba mo 'yong blinds."Nagsalubong ang mga kilay niya, pero paglaon sinunod din naman niya ako."Ano? May ipag-uutos ka pa?" Namaywang pa siya sa akin. Bad mood agad?Dahan-dahan akong umupo at sumandal sa headboard. "Oo. Ikuha mo ako ng tubig."Nanlaki ang mga mata niya. "Seriously?""
APPLE Street. Iyon ang sinabi niya kahapong kanto kung saan palagi siyang naghihintay ng masasakyang taxi. I know there's only one Apple Street in town. At kanina pa ako roon. Naubos ko nang lahat-lahat ang binili kong kape, wala pa rin siya. Ni anino niya walang paramdam. Wala ring text o reply. I want to call her but am I not going that far?Kagabi pa ako nag-iisip. Am I not over acting? Should I really let her in my life when in fact, hindi ko naman talaga siya kailangan? Hindi kaya nabibigla lang ako? What if lust lang pala ang totoong nararamdaman ko?After a few moments of thinking, dinampot ko rin ang cellphone kong nakapatong sa dashboard and call the number that was written on her resume."Hello?" Pero napalunok ako the moment I heard her voice. "Ms. Magbilao, especial announcement, I'm cancel---""Si Francisco ba 'to?" interrupt niya. Francisco talaga?I gasped. "Oo at ---""Naku! Pasensya na tinanghali ako ng gising. Huwag kang mag-alala, naglalakad na ako. Malapit na ako
NGAYON ang pinaka-official kong first day sa trabaho. Pagdating pa lang ni Francisco sa office, ibinigay niya sa akin agad itong makakapal na libro. Under training daw muna ako. Office management ang tema at ang sabi niya, basahin at pag-aralan ko raw muna ang mga 'yon bago ako mag-proceed sa trabaho ko. Ayaw niya raw ng papalpak-palpak at ng kailangan pang turuan. Tapos tatanungin niya raw ako at the end of the day kung may naintindihan ako sa mga binasa ko. Teacher-student lang ang peg?Iyong totoo, inaantok na ako. Ten pa lang iyon ng umaga at dalawang oras pa lang akong babad sa binabasa ko na sa totoo lang ay hindi ko naman talaga naiintindihan ay pakiramdam ko twenty-four hours na akong walang tulog. Sumasakit na ang sentido ko sumabay pa ang kumakalam kong tiyan. Tinapay at kape lang kasi ako kaninang umaga dahil na-late nga ako ng gising.Isa sa pinakanakakawindang na kailangan ko ring matutunan mula sa libro ay itong buwisit na steno. Akalain mo 'yon, paguhit-guhit lang, ilan
MAGHAHAPON na nang matapos ang meeting. Matapos ng insidenteng iyon ay nanahimik na lang ako sa kinauupuan ko. Seryoso ang mga taong kasama ko habang nag-uusap tungkol sa mga bagay na tinatamad akong intindihin dahil nasa wikang Ingles. Paminsan-minsan sumusulyap ako kay Tom Cruise-lookalike kapag siya na ang nagsasalita. Ini-imagine ko kung totoo nga ang sinabi ni Francisco kung may asawa't anak na nga ito. Sana all na lang.Nang matapos ang meeting ay batid kong may magandang balita. Nakangiti nang bahagya si Francisco nang magpaalam sa mga ka-meeting. Pero nang mapatingin siya sa akin, bigla siyang napasimangot. Sinimangutan ko na lang din siya. Umalis na kami pagkuwan. Ako na saling-pusa, nakasunod lang sa dalawang lalaki na nag-uusap pa rin hanggang sa makasakay ulit kami ng kotse. "Go home now, Ms. Magbilao. Bukas na lang ulit," walang emosyong sabi ni Francisco pagtigil namin sa may parking lot ng kompanya niya."S-Sigurado ka? Three PM pa lang?" kunwa'y kaswal na maang ko."O
FOUR years later."BILISAN mo na! Andaming reklamo!" Konting-konti na lang talaga, masusugod ko na ang lalaking ito. Napakakupad kumilos. Halatang sinasadya. Alam nang may hinahabol ako."Nalaglag nga ang wallet ko. Pinulot ko pa.""Alam mong ito iyong pinakahihintay ko tapos andami mong pasaring. Bilis na!" Nagtatakbo ako at hinabol naman ako ni Francisco. Akay-akay ko ang aming kambal. Nagpabili pa kasi ng ice cream sa daddy nila, sabi ko mamaya na, pero dinalihan ako ng iyak. Ito namang isa, antagal-tagal bumili. Sinabing sumingit na lang, pumila-pila pa. "Bullshit!" Ayun na nga. Muntik nang madapa, nakapalampa. "Mommy, Daddy dropped the ice cream!" umiiyak na sabi ni Karlize. "The other one is mine!" pang-aasar naman ng isa sa kakambal. Bumitaw si Kristoff sa akin at nilapitan ang ama. Kinuha sa kamay nito ang isang ice cream na hindi nadisgrasya ni France."Mommy!" Tuloy ang iyak ni Karlize.Pero ako, sa ibang bagay nakatingin. Nanlaki pa ang mga mata ko nang makitang nagkukum
1 YEAR later..."NAKAKAINIS ka talaga! Dito na naman tayo!" nakasimangot na himutok ko paglabas namin ng airport. Actually, kagabi pa ako nagrereklamo. Pero hindi ako pinapakinggan ng aking asawa. Panay sabi na sumama na lang daw ako kasama ang aming kambal. Tig-isa kaming may buhat kina Karlize at Kristoff. At nagsama kami ng isang assistant para may magdala naman ng maleta. "Dapat nga dati pa kita dinala ulit dito," kalmadong tugon ng tukmol.Lalo akong napasimangot sa sinabi niya. "Andaming bansa, Francisco. Bakit dito ulit?"India."I promise next time, sa ibang bansa na talaga tayo. But right now, may mahalaga tayong taong kikitain dito. Trust me."Sumakay na kami ng taxi. Habang nasa biyahe ay abala siya sa cellphone niya. Hindi na lang ako kumibo at inasikaso na lang ang mga bata. Mayamaya, tumigil na kami sa tapat ng isang mataas na building. "Remember that time, baby, noong isinama kita rito?" ani France pagkakababa namin ng taxi. Napatingala naman ako. Paano ko malilimuta
"CONGRATULATIONS! It's a baby girl!" masayang anunsiyo ng sonologist."Yes!" Ngiting tagumpay na napasuntok pa ako sa ere. Hinampas ko pa ang balikat ni France na nasa tabi ko lang. "Pa'no ba 'yan? Panalo ako sa pustahan."Nang-uuyam siyang tumingin sa akin. "Saglit lang, I still have another card." Nakangising bumaling ito sa sonologist. "What about the other one?"Nanlaki ang mga mata ko. Ano'ng other one?Nangingiti naman habang nakatingin sa monitor ang sonologist habang pinaiikot-ikot sa tiyan ko ang object na gamit para makita ang loob ng sinapupunan ko."The other one is a boy. Congratulations for having a fratenal twins!"Sa isang iglap ay nawala ang ngiti sa aking mga labi. Shocked! A-Ano'ng fraternal twins? "A-Ano hong kambal? Ano'ng girl at boy? Iisang baby lang ang laman ng tiyan ko!" histerikal ko pang sabi sa sonologist."I'm sorry, baby." Agad ginagap ni France ang isa kong kamay. "But it's true. Kambal ang anak natin. I'm sorry, I convinced the doctor na huwag munang i
FOUR months after...Hinintay ko talaga 'to. Sabi ko kay Francisco itaong ika-fifth month ng tiyan ko ang kasal namin. Aba sabi niya kasi 'pag at least five months na ang tiyan ko puwede na ulit. Hindi 'yon nawala sa isip ko. Halos bilangin ko nga ang mga araw na dumaraan. Nitong mga nakaraan, sinusubukan ko pa ring makiusap sa kaniya, pero ayaw niya talaga. Sabi ko kahit once a month, ayaw pa rin. Nag-research na nga ako lahat-lahat. Kahit ipinakita ko na sa kaniya na okay lang basta hindi maselan ang pagbubuntis ay ayaw talaga. Pero minsan napapaisip ako. How about him? Alam kong hindi niya kaya 'yong tiisin ng ganoon katagal. Not unless, may pinagdedepositohan siya.Pero minsan, nakikita ko siya sa madaling araw. 'Yong 'pag akala niyang tulog na ako. Babangon siya at pupunta sa CR at inaabot siya ng halos isang oras doon bago lumabas. Minsan nga nakakatulugan ko na lang ang paghihintay. Pero isang beses tinangka ko siyang pasukin kaya lang ni-lock niya ang pinto. Nang tanungin ko s
"GOOD morning!" Ang matamis na halik sa labi ni France ang gumising sa akin. Agad akong napamulat nang maamoy ang mabango niyang katawan. Bagong ligo."B-Baby..." namamaos na anas ko nang muli niya akong gawaran ng marubdob na halik sa labi. Tinugon ko siya nang puno ng pananabik. Mahigpit pa akong kumapit sa batok niya para mas maging malalim ang aming halik. Lalo akong nanabik nang maramdaman ang dahan-dahang paglapat niya ng katawan sa akin."I'm sorry about last night. 'Yong totoo, hindi ko rin kayang magtiis. I want you too," bulong niya pa sa tainga ko na mas nagpabaliw sa akin. "Ang sabi ko naman kasi sa 'yo puwede pa eh. Nagpapaniwala ka sa doktor na 'yon," segunda ko pa. "That's why I'm sorry. Gusto kong palagi kang maligaya."Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Ako na ang nangunang maghubad sa sarili ko. Dahil wala siyang ibang suot nang mga sandaling iyon maliban sa nakatapis na tuwalya sa ibabang bahagi ay naging mabilis ang lahat. Ramdam na ramdam ko kung gaano katigas
"OY, ano'ng ginagawa mo diyan?" nakapameywang na tanong ni Francisco.Napaangat ako ng tingin. "W-Wala, may sinisilip lang ako."Na-miss ko kasi ang office niya. Ilang taon din akong hindi nakatungtong doon. Curious lang din naman kasi ako kung sino na ang tumatao. So hindi na pala talaga siya. I wonder, ano na kayang pagkakaabalahan niya sa buhay? Tatambay-tambay na lang din ba?"Tara na! May makakita pa sa 'yo diyan!"Umakyat na nga ako ng hagdan. Inabot niya ang kamay ko nang malapit na ako sa dulo. Hinila niya pa ako pataas. May mga kinuha lang siyang ibang gamit sa penthouse kaya nandito kami ngayon. I miss this place too. Naalala ko noon patakbo-takbo pa ako rito no'ng may dumating siyang hindi inaasahang 'buwisita'. I wonder where they are now too. Kapag may nanggulo ulit talaga, mananapak na ako."Kanina pa ako hanap nang hanap sa 'yo akala ko kung saan ka na nagpunta," sabi pa niya."So saan na tayo pupulutin nito? Saan tayo titira?" tanong ko."Ikaw, kung saan mo gusto-""T
"THANK you," bahagyang nakangiti kong sabi sa babaeng receptionist nang ibigay na niya sa akin ang susi. Bitbit ang mga pinamili ko ay nagderetso na ako sa elevator para puntahan ang room na nakalaan para sa akin. Pagpasok sa kuwarto ay agad kong inilapag sa mesa ang mga plastik na dala ko. Dali-dali akong nahilata sa malambot na kama. It was such a tiring day. Pero magaan sa pakiramdam.DUMISTANSYA ako kay Mike nang magtangka siyang lumapit sa akin. Kung dati ay may kakaiba akong nararamdaman sa presensya niya, ngayon ay tila wala na."So you went all the way here for him?" malungkot na wika ni Mike. Naglakad-lakad kami hanggang sa kung saan makaabot ang mga paa namin. Tutal parehas naman kaming walang alam sa lugar na 'yon. Hanggang sa may nakita kaming park na medyo malapit sa plaza. Napasinghap ako. "O-Oo..." nakatungo kong tugon. Hindi ko magawang salubungin ang mga mata niya dahil sa guilt na nararamdaman ko. And I feel so sorry for him. "P-Paano mo nalaman?" tanong ko."I saw
'I'll be waiting..' Mga katagang paulit-ulit na lumilitaw sa utak ko. Maaga pa lang, naghihintay na ako sa tawag ng warden. Nag-umagahan na pero halos hindi ko magalaw ang pagkain. I was so occupied by her thoughts. The way Sandy looked at me yesterday, the way she touched my hands, the way she checked on me and the way she talked na ramdam kong totoo siya sa lahat ng sinasabi niya.I didn't really expect so much from her. I wanted her to go on, leave and forget me because I'm aware how complicated man I am. But seeing her here yesterday out of the blue changed it all.Until now, nagsisisi ako na hindi ko sinabi ang totoo sa kaniya. I was overly confident that whatever happened I would always find a way para bumalik. But because of that single mistake, I ruined it all. It was true that I was already a married man when we met. To Kirsten, my two-year girlfriend. "France... I'm pregnant." Natigilan ako at nagkatinginan kami. Agad nilukob ng galit ang loob ko."What's the meaning of t
IT'S been a month since it happened at pinilit kong ibalik sa normal ang sistema at pamumuhay ko. Nakabalik pa rin ako sa school matapos tanggapin ng principal ang alibi ko nang halos dalawang linggo akong nawala. Sinabi kong nagkaroon ng emergency kaya biglaan ang pag-uwi ko sa probinsya. Kung paano ko ito nakumbinsi ay nagpapasalamat na lang ako. At buti na lang din hindi ipinaalam ni Mike sa publiko ang nangyari kung hindi ay tiyak pagtatampulan ako ng chismis."Pero iyon ba talaga ang totoong nangyari?" Ngunit sa tatlong kaibigang naimbitahan ko sa naudlot kong kasal ay hindi ako ligtas sa pagdududa."Noong araw ng kasal mo, halos mabaliw kakahanap sa 'yo si Mike. Pati kami halos masiraan na rin kakaisip kung ano'ng nangyari at bigla kang nawala. Ilang araw na ang nakalipas, palagi niya kaming pinupuntahan dito, nangungulit. Baka raw may alam kami. Hindi naman siya puwedeng magbintang nang walang ebidensya pero... may kinalaman ba si... France sa nangyari?"Sa loob ng halos apat