1 สายตาที่จ้องมองจากอีกฟาก

โรสก้าวออกมาจากอาคารกระจกสูงของเอเจนซี่โมเดลลิ่งที่เธอทำงานอยู่ แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอยต่ำอยู่บนท้องฟ้าตกกระทบผิวของเธอทำให้เธอต้องยกมือขึ้นบังตา เธอเพิ่งเสร็จจากการประชุมกับทีมสไตลิสต์ และตอนนี้เธอกำลังจะเดินกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ของตัวเองในใจกลางเมือง

 ตอนนี้เป็นเวลาที่คนส่วนมากเริ่มจะเลิกงานกัน ทำให้ท้องถนนเริ่มจะวุ่นวายไปด้วยผู้คนที่รีบเร่ง แต่สำหรับเธอแล้วเสียงเหล่านั้นดูเหมือนจะเบาลงกลายเป็นเสียงที่รบกวนความคิดอันหนักอึ้งของเธอ

 โรส หญิงสาววัย 40 ปี เป็นสไตลิสต์ชื่อดังที่มีชื่อเสียงในวงการแฟชั่น เธอได้รับการยกย่องในฐานะผู้หญิงที่มีทั้งความสามารถและสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ เธอเคยทำงานกับแบรนด์ใหญ่ๆ ทั้งหลาย มีชื่อเสียงในฐานะนักจัดสไตล์ให้กับเหล่านายแบบและนางแบบชั้นนำ ภาพลักษณ์ของเธอเป็นที่ยอมรับ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตส่วนตัวของเธอง่ายขึ้น

 สามเดือนที่ผ่านมาโรสเพิ่งหย่าจากสามี ชายที่เธอเคยคิดว่าเป็นคู่ชีวิตคนสุดท้ายของเธอ การแต่งงานที่ดำเนินมากว่าหลายปีจบลงอย่างรวดเร็วด้วยคำพูดสั้นๆ จากเขา

 ‘ฉันเบื่อแล้ว... เธอแก่เกินไปสำหรับฉัน’ 

 คำนั้นเหมือนตะปูที่ปักลงในหัวใจเธอ ความเจ็บปวดที่รู้ว่าชีวิตคู่ของเธอพังลงไม่ใช่เพราะอะไรที่เธอทำผิด แต่เพราะเธอแก่เกินไปสำหรับเขา มันเป็นความจริงที่โหดร้าย สามีของเธอเลือกจะทิ้งเธอไปเพื่อผู้หญิงที่อายุน้อยกว่า สดใหม่กว่า และแน่นอน... มีเสน่ห์ดึงดูดในแบบที่โรสเคยมีเมื่อหลายปีก่อน

 และถึงแม้ว่าโรสจะอายุ 40 ปีแล้ว แต่เธอก็ดูแลตัวเองอย่างดีรูปลักษณ์ของเธอยังดูอ่อนกว่าวัยอย่างเห็นได้ชัด เธอมีผิวพรรณที่นุ่มเนียน เส้นผมยาวสลวย ความสูงและรูปร่างเพรียวของเธอทำให้ผู้คนยังคงมองเธอด้วยความชื่นชม

 แต่คำพูดของสามีที่บอกว่า ‘เธอแก่เกินไป’ ไม่ได้มาจากความจริง มันคือคำพูดที่ถูกออกแบบมาเพื่อทำร้ายจิตใจเธอ เพื่อให้เธอรู้สึกแย่จนยอมถอยออกมาเอง เขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับความจริงที่เขาคือคนเห็นแก่ตัว เขาต้องการปลดปล่อยตัวเองจากความสัมพันธ์ที่เขาเบื่อหน่ายด้วยการทำให้เธอรู้สึกด้อยค่า 

 คำเหล่านั้นเหมือนยาพิษที่กัดกร่อนความมั่นใจในตัวเองของเธอ จากผู้หญิงที่เคยมั่นใจในความงามและความสามารถของตัวเอง โรสกลับกลายเป็นคนที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า 

 หลังจากหย่าขาดจากสามี ชีวิตของโรสก็เหมือนกระจกร้าวที่พังทลายลงต่อหน้า ในช่วงแรกๆ เธอจมอยู่ในความเศร้าจนเหมือนหัวใจถูกบีบไว้แน่นทุกครั้งที่นึกถึงความเจ็บปวด แต่แม้จะอยู่ในจุดที่มืดมนที่สุด แต่เพื่อนๆ ของเธอก็คอยอยู่เคียงข้าง ช่วยฉุดดึงเธอให้กลับมายืนอย่างมั่นคงอีกครั้ง

 เพื่อนๆ ของโรสคอยบอกเธอว่าเธอมีคุณค่ามากเกินกว่าจะเสียเวลาให้กับผู้ชายเลวๆ ที่เห็นแก่ตัว เมื่อเวลาผ่านไป น้ำตาก็ค่อยๆ เหือดหาย และในที่สุดเธอก็ได้กลับมามองตัวเอง และให้ความสำคัญกับตัวเองอีกครั้ง

 โรสตัดสินใจอย่างชัดเจนว่าเธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายหัวใจเธอได้อีก ชีวิตนี้จะไม่เสียเวลาให้กับผู้ชายเลวๆ อีกต่อไป มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะเป็นฝ่ายเลือก เธอรู้ว่าด้วยอายุของเธอ มันสายไปแล้วที่จะมีความรักอีกครั้ง เธอตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตแบบไม่แคร์โลก จะสนุกสุดเหวี่ยงไปกับทุกอย่างที่เธอต้องการ เติมเต็มความสุขที่เธอเคยพลาดไป

 เธอตั้งใจจะเป็นคนใหม่ คนที่พร้อมจะใช้ชีวิตในแบบที่เธอเลือกเอง ชีวิตนี้มันสั้นเกินกว่าจะมาจมอยู่กับอดีต เธอจะกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขในแบบที่เธอเป็น ไม่จมอยู่กับความเศร้าอีก

 และวันนี้ก็มีบางอย่างแตกต่างออกไป ความรู้สึกที่เธอพยายามเก็บซ่อนมันไว้ลึกๆ กำลังพลุ่งพล่าน ความห่างเหินจากสัมผัสทางกายตั้งแต่การหย่าร้างนั้นทำให้เธอรู้สึกถึงความปรารถนาที่ร้อนแรง เธอต้องการมัน ความรู้สึกที่เธอไม่เคยยอมรับมันอย่างเต็มปาก เธอรู้ดีว่าเธอคิดถึงมัน 

 โรสเดินไปตามทางเดินท่ามกลางบรรยากาศที่เหน็บหนาว โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่จากอีกฟากของถนน

 ใต้ร่มเงาไม้ต้นหนึ่ง สายตาคู่นั้นติดตามทุกก้าวย่างของเธอ คอยเฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวของเธออย่างเงียบเชียบ มันเป็นความเงียบที่ชวนให้รู้สึกอึดอัด แต่โรสกลับไม่ได้รู้ตัวถึงการมีอยู่ของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในเงามืด ภายใต้ไฟถนนที่สลัว เขามองดูเธอด้วยความเยือกเย็น แต่แฝงไปด้วยแรงปรารถนาบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในแววตาสีฟ้าหม่นของเขา

 เขายืนอยู่ตรงนั้น สังเกตทุกท่าทาง ทุกอิริยาบถ รอยยิ้มที่โรสไม่อาจมองเห็นปรากฏบนใบหน้าของเขา มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่าง มันดูลึกลับและคาดเดาไม่ได้

 โรสเดินต่อไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับตามอง ลมพัดผ่านตัวเธอ ทำให้เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่ารอบกาย ทว่ามันไม่ได้หยุดชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองเธออยู่ เขาไม่เคลื่อนไหว เพียงแค่รอ รอจังหวะที่เหมาะสม

 เมื่อโรสเดินไปได้ไม่ไกลจากตรงนั้น เขาก็เริ่มเคลื่อนตัว ก้าวเดินอย่างใจเย็นมุ่งตรงเข้าหาเธอจากด้านหลัง เสียงฝีเท้าของเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่เมื่อเขาใกล้พอ เขาก็เอ่ยทักทายเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่มีเสน่ห์

 “สวัสดีครับ...” 

 โรสหันขวับกลับไป เธอจำเสียงนี้ได้ทันที เธอมองเห็นลูคัส 

 เขาเป็นหนึ่งในนายแบบชื่อดังที่อยู่ร่วมบริษัทด้านแฟชั่นและโมเดลลิ่งเดียวกัน แต่เธอไม่เคยได้ร่วมงานกับเขา ร่างสูงใหญ่และผมบลอนด์ของเขายิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของเขาดูสมบูรณ์แบบ ท่ามกลางผู้คนมากมาย ลูคัสโดดเด่นราวกับเป็นสิ่งเดียวที่ดึงดูดสายตาของทุกคน

 “ลูคัส?” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงพยายามควบคุมไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไป มันน่าอายเกินไปที่ผู้หญิงวัย 40 จะมาใจเต้นกับผู้ชายที่อ่อนกว่าแบบนี้ และอายุของเขาก็อ่อนกว่าเธอถึง 10 ปี โรสรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เห่อร้อนขึ้นมาบนใบหน้า เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแม้ภายในใจจะสั่นไหวไม่หยุด เธอเคยเห็นเขาผ่านๆ ในบริษัทหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันต่อหน้าแบบใกล้ชิดขนาดนี้ ลูคัสหล่อเกินไปสำหรับเธอ... หล่ออย่างไม่น่าเชื่อว่ามีอยู่จริง

 เขาพยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มออกมาให้เธอ โดยที่แววตายังคงจับจ้องเธออยู่ 

 “ผมเคยเห็นคุณหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ทักทายเลย วันนี้... คุณดูสวยมากนะครับ” 

 คำชมเชยของเขาแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง และโรสรับรู้ได้ว่ามันมีเจตนาแอบแฝงที่ชัดเจน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยกับวิธีการเข้าหาผู้หญิงของเขา แต่ลึกๆ แล้วเธอรู้ว่านี่คือสิ่งที่เธอกำลังรอคอย และเธอไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้

 "คุณกำลังจะไปไหนเหรอครับ?" ลูคัสถามพร้อมกับยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยรอฟังคำตอบของเธอ

 “ก็กลับบ้านน่ะ...” เธอตอบเขา แต่ความคิดในหัวกลับสับสน เธอรู้สึกว่าคำพูดนั้นไม่ตรงกับสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ

 รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกปรากฎบนริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนไร้พิษภัย จากนั้นเขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เล็กน้อยพอให้เธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่ติดตัวเขามา 

 "ดื่มอะไรหน่อยไหมครับ? ผมรู้จักบาร์ดีๆ แถวนี้..."