Novel-novel oleh มิลเลียนาห์

“อึก… หมวย… ตอดแน่นแบบนี้ ผัวจะแตกแล้ว… อืม…!” แมนกัดฟันกระแทกสุดแรงแล้วปลดลปล่อยในตัวของเธออย่างรุนแรง ก่อนก้มลงมากระซิบเสียงกระเส่าใกล้หูเธอ “ผัวรักเมียนะ…”ไม่รอให้เธอตอบ เขาประกบจูบแลกลิ้นกับเธออย่างดูดดื่มในขณะที่สะโพกยังขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำสีขาวขุ่นให้ออกมาจนหมด ร่างของเขากระตุกอย่างแรง ฉีดน้ำอุ่นข้นเข้าไปในตัวของเธอ จนหมวยรู้สึกได้ถึงว่ามันล้นออกมาหมวยหอบหายใจอย่างหนัก ตัวกระตุกเล็กน้อยในอ้อมกอดของเขา ช่องทางรักยังคงตอดแก่นกายเขาแน่นราวกับจะรีดน้ำของเขาจนหมดตัว แมนถอนจูบออกแล้วกดหน้าผากชนเธอ ยิ้มมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อแมนถอนแก่นกายออกมา น้ำสีขาวข้นๆไหลออกมาพร้อมเสียงลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่ แต่ไข่สั่นยังคาอยู่ในตัวหมวย แมนยิ้มขำกับตัวเองขณะมองร่องสวาทที่แดงฉ่ำไปด้วยน้ำของเขาและของเธอ“ไข่สั่นยังอยู่ข้างในมึงเลยหมวย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย้าแหย่ ก่อนจะใช้นิ้วลูบวนรอบช่องทางของเธออย่างหยอกเย้า หมวยสะดุ้งเฮือก “อื้อ… แมน เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งจับ มันเสียว!!”“ต้องเอาออกก่อนสิเมีย…” แมนยิ้มมุมปาก ก่อนใช้นิ้วกลางค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่ฉ่ำน้ำของเธอ ล้วงลึกจนสัม

หลังจากปิดประตูห้อง แมนก็ทิ้งกระเป๋าไว้ที่มุมหนึ่งก่อนเดินเข้ามาหาหมวยที่ยืนหันหลังอยู่"มานี่ดิ" แมนไม่พูดเปล่า คว้าหมวยขึ้นทันที แม้เธอจะโวยวายแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีจริงจัง"เฮ้ย! ไอ้แมน จะทำอะไรวะ ปล่อยกูลง!" หมวยพยายามดันไหล่เขา แต่ก็เหมือนจะไม่ใส่แรงเท่าที่ควร"ปล่อยทำไมล่ะ วันนี้วันวาเลนไทน์ กูมีของขวัญให้" แมนวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ดวงตาเจ้าเล่ห์จ้องเธออย่างไม่วาง"ของขวัญอะไรอีกวะ ซื้อกระเป๋าให้กูก็พอแล้วไง!" หมวยทำหน้าเหมือนไม่ไว้ใจคนตรงหน้า แมนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกล่องเล็กๆออกมาพร้อมกับยื่นให้"นี่ไง ไอ้นี่แหละของขวัญ" เขาว่าแล้วเปิดกล่องให้ดูหมวยมองของในกล่องแล้วหน้าแดงขึ้นมาทันที "มึงซื้ออะไรมาวะ ไข่สั่นเนี่ยนะ!? ไอ้ห่า!"แมนยิ้มกวนๆ "เออสิ กูตั้งใจเลือกเลยนะ ของดีรีวิวเพียบ อย่าดูถูก""เลือกเหี้ยอะไร! เอาของพรรค์นี้มาให้กูทำไม!?" หมวยมองเขาแบบจะฆ่าให้ตาย"ก็เห็นมึงชอบพูดว่าเบื่อๆ ชีวิตจำเจ กูก็เลยหาอะไรใหม่ๆมาให้ลองไง" แมนยักคิ้ว พร้อมควงสายไข่สั่นเล่นไปมาเหมือนอวด"ลองพ่อมึงดิ! แล้วนี่...ใช้งานยังไงวะ?" หมวยถามเสียงที่เบาลง และแอบเหลือบมองไอเท็มในมือเขาอย่างสนอกส

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว แมนก็กลับมานั่งข้างๆเธออีกครั้ง เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่นเงียบๆ แต่สายตาก็ยังคอยเหลือบมองหมวยเป็นระยะผ่านไปสักพัก หมวยเริ่มขยับตัวและส่งเสียงเบาๆ เหมือนกำลังจะตื่น แมนรีบวางโทรศัพท์แล้วขยับเข้าไปใกล้ “ตื่นแล้วเหรอหมวย?”หมวยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอยังดูง่วงอยู่ เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อความปวดท้องกลับมาอีกครั้ง “อือ... กูยังปวดท้องอยู่เลย”“เดี๋ยวลุกมากินน้ำขิงก่อน กูไปซื้อมารอไว้แล้ว” แมนพูดพร้อมกับช่วยพยุงตัวเธอขึ้นอย่างระมัดระวังหมวยพิงหลังกับโซฟา ขณะที่แมนยื่นแก้วน้ำขิงอุ่นๆมาให้ เธอรับไปดื่มช้าๆก่อนจะยิ้มบางๆให้เขา “ขอบคุณนะมึง...ขอบคุณที่ใส่ใจขนาดนี้”“ก็เพราะกูเป็นแฟนมึงไง” แมนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นเขามองเธอกินน้ำขิงจนหมด แล้วช่วยจัดผ้าห่มคลุมให้เธออีกครั้ง “กินขิงเสร็จเดี๋ยวกูจะนวดท้องให้ต่อ เอาให้มึงหายปวดไปเลย”หมวยเงยหน้ามองเขา สายตาเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง “มึงแม่งดีเกินไป กูไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”แมนยิ้มพลางเอามือวางบนหัวของเธอแล้วลูบไปมาอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องพูดอะไรหรอก แค่กูได้ดูแลมึง กูก็พอใจแล้ว”ในช

ในเช้าวันเสาร์ที่ควรจะเป็นวันสบายๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หมวยนอนคุดคู้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือของเธอกุมท้องตัวเองอยู่ สีหน้าซีดเผือด น้ำตาซึมเล็กน้อยเพราะความปวดที่จู่โจมไม่หยุดแมนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำในมือ เห็นสภาพเธอแล้วก็รีบวางของในมือลงทันที เขาก้าวมาหาหมวยอย่างรวดเร็ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล "มึงเป็นอะไรเนี่ย?"หมวยเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่สบาย "ประจำเดือนมา ปวดท้องมากเลยอะ..."แมนทรุดตัวนั่งลงข้างเธอทันที มือของเขาแตะไปที่หน้าผากเธอเพื่อเช็กว่าเธอมีไข้หรือเปล่า ก่อนจะเลื่อนมาจับที่มือของเธอ "แล้วกินยาแก้ปวดหรือยัง?""ยังอะ...ไม่อยากลุกไปหยิบ" เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรงแมนถอนหายใจเล็กน้อย ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความห่วงใย "โอเค เดี๋ยวกูไปหยิบมาให้ มึงนอนเฉยๆนี่แหละ อย่าขยับตัวเยอะ เดี๋ยวปวดหนักกว่าเดิม" เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้ยา ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ปวดและแก้วน้ำ "นี่ กินซะ"หมวยมองเขาด้วยสายตาซึ้งใจเล็กๆก่อนจะรับยากับน้ำมา "ขอบใจนะ""มึงไม่ต้องขอบใจกูหรอก" แมนพูดพลางดึงผ้าห่มจากโซฟามาคลุมตัวให้เธอ "อยากให้กูช

‘มีกูอยู่ทั้งคน แต่ทำไมมึงมองไม่เห็นบ้างเลยวะ...’คำพูดนั้นดังก้องในหัวผมซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ทุกครั้งที่เธอเผลอแสดงความสดใสออกมา ผมก็รู้สึกเจ็บลึกในใจที่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ลำพัง ผมทำได้แค่มองเธอ มองเธอใช้ชีวิตไปตามทางที่เธอเลือก มองเธอฝันถึงอนาคตที่ไม่มีผมอยู่ในนั้นหมวยนั่งก้มๆเงยๆ สำรวจสิ่งรอบตัวเหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับทุกสิ่งที่พบเจอ ใบหน้าของเธอเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสดใสแบบที่เธอเป็น ผมมองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แสงแดดลอดผ่านใบไม้ตกกระทบใบหน้าของเธอจนดูเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาด ความสวยของเธอไม่ได้หวือหวา แต่มันก็ทำให้ผมหยุดมองเธอไม่ได้ไม่ทันได้คิดอะไร มือผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นิ้วผมกดถ่ายภาพเธออย่างเงียบๆแต่ดันลืมปิดเสียงชัตเตอร์ จนมันทำให้เธอรู้ตัว“เฮ้ย! มึงถ่ายกูทำไม!” เธอหันมามองผมทันทีด้วยสีหน้าตกใจปนขำเสียงหัวเราะแห้งๆหลุดออกมาจากปากผมก่อนที่ผมจะรีบเก็บมือถือไว้ข้างตัว พยายามปกปิดความเขินอายด้วยท่าทีสบายๆ “ก็หน้ามึงตลกดี เลยถ่ายเก็บไว้”“ตลกบ้าอะไรของมึงล่ะ! เอามานี่เลย!” เธอโวยวายเสียงดังพลางพุ่งเข้ามาแย่งมือถือจากมือผมผม

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมเริ่มชอบหมวยตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจจะเป็นตอนเด็กๆที่เราวิ่งไล่จับกันในซอยบ้าน หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอยื่นขนมแบ่งให้ผมแม้ว่าตัวเองจะมีอยู่แค่นิดเดียว หมวยเป็นคนที่ไม่เคยเปลี่ยน เธอยังคงเป็นคนพูดเสียงดัง หัวเราะง่าย และมักจะมองโลกในแบบที่ไม่เหมือนใครเธอไม่เคยรู้เลยว่าผมมองเธอต่างจากที่เธอมองผม สำหรับหมวย ผมเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด เป็นคนที่เธอพูดคำหยาบใส่ได้โดยไม่ต้องเกรงใจ หรือเป็นคนที่เธอฝากซื้อของได้ตลอดเวลาแต่สำหรับผม...หมวยไม่ใช่แค่เพื่อน ผมไม่เคยกล้าบอกเธอ เพราะกลัวว่าอะไรที่เรามีอยู่มันจะพัง ผมแค่เก็บมันไว้ในใจ แล้วแอบรักเธอไปอย่างเงียบๆตลอดมาตอนเข้ามหาวิทยาลัย ผมเลือกที่เดียวกับหมวย ทั้งที่จริงๆผมสอบติดคณะอื่นในที่ที่ดีกว่า แต่ผมอยากอยู่ใกล้เธอ อยากได้ยินเสียงเธอบ่นทุกวัน แม้บางครั้งมันจะดูน่ารำคาญ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันทำให้วันของผมสมบูรณ์แบบในเวลาว่าง ผมมักจะไปหาเธอ ไม่ว่าเธอจะนั่งทำการบ้านในห้องสมุด หรือกำลังหัวเราะกับเพื่อนๆที่โต๊ะกินข้าว ผมชอบแอบมองเธอในจังหวะที่เธอเผลอ เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตอนที่เธอยิ้ม หรือก้มหน้าจดเลคเชอร์อย่

“อืม...แบบนั้นแหละ แมวน้อย...” เอเดรียนครางด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า มือของเขาเลื่อนลงมาจับเอวของเธอ ช่วยนำทางเธอในการขยับสะโพกให้เข้ากับจังหวะของเขาเขายกสะโพกของตัวเองขึ้นเล็กน้อย ส่งเสริมจังหวะของเธอให้เข้ากับเขามากขึ้น การเคลื่อนไหวของเขาเพิ่มความเสียวซ่านให้กับเธออย่างต่อเนื่อง ร่างกายของอลิซสั่นสะท้านกับการตอบสนองของเขา ทุกการขยับของเอเดรียนเต็มไปด้วยความเอาใจใส่และความตั้งใจที่จะทำให้เธอรู้สึกดีที่สุด“แมวน้อย...เธอรู้ไหมว่าพี่ชอบเวลาที่เธอขยับแบบนี้มากแค่ไหน” เอเดรียนพึมพำข้างหูของเธอ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสแผ่นหลังของเธออย่างอ่อนโยน ร่างกายของอลิซตอบสนองต่อสัมผัสนั้นอย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่กระจายไปทั่วทั้งร่างกาย ขณะที่เธอขยับสะโพกอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ดีใจที่เขาเอ่ยชมเธออลิซขยับสะโพกไปมา แต่ความดื้อรั้นของเธอก็ไม่หายไปง่ายๆ เธอยื่นมือไปจับที่เอวของเอเดรียนที่ถูกยิงก่อนหน้านี้ หรี่ตามองเขาด้วยความเป็นห่วง “พี่อย่าขยับมากได้ไหม แผลที่เอวเพิ่งจะหายดีแค่ไหนกัน?” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความประชดประชัน “ถ้าขยับได้ขนาดนี้ คงไม่ต้องให้อลิซดูแลแล้วสินะ”เอเดรียนหัวเ

อลิซผ่อนคลายคอของเธอและค่อยๆรับเขาเข้ามาลึกขึ้นตามที่เขาต้องการ มือของเธอลูบโคนด้วยความนุ่มนวลที่เข้ากันกับการเคลื่อนไหวของปาก สะโพกของเอเดรียนเริ่มขยับตอบสนอง และเสียงครางของเขาก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเธอรู้สึกได้ถึงความคับแน่นและความร้อนในปากของเธอ ความรู้สึกนั้นทำให้ร่างกายของเธอเริ่มตอบสนองโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น และความอบอุ่นเริ่มแผ่กระจายไปทั่วร่างของเธอท้องของเธอเริ่มบิดเบี้ยวเสียววูบในท้องน้อยด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย ส่วนที่อ่อนไหวของเธอเริ่มเปียกชุ่ม ความตื่นเต้นและความต้องการที่ถูกปลุกเร้าทำให้ร่างกายของเธอแฉะมากขึ้นเรื่อยๆ“อืมมมม แมวน้อยของพี่เก่งมากจริงๆ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาของเขามีประกายที่แสดงถึงความต้องการ “อลิซทำให้พี่มีความสุขมาก”คำชมจากเอเดรียนทำให้หัวใจของอลิซเต้นแรงขึ้น ความปรารถนาที่จะเอาใจเขาทำให้เธอเพิ่มความเร็วขึ้น ปากของเธอรับเขาเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ จนเธอรู้สึกได้ว่าเขาใกล้ถึงจุดสุดยอด“อาาส์ พี่ใกล้ถึงแล้ว” เอเดรียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เร่งเร้า มันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะปลดปล่อยอลิซพยายามรับเขาเข้าไปในปากลึกที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

เมื่อเช็ดตัวเสร็จ อลิซก็เตรียมอุปกรณ์ทำแผลที่หมอทิ้งไว้ให้มาใกล้ๆ เธอเห็นบาดแผลที่ถูกพันเอาไว้ยังคงมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยเอเดรียนสังเกตเห็นมือของอลิซสั่นเล็กน้อยเมื่อเธอเอื้อมไปใกล้ผ้าพันแผล “เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่ให้คนของพี่ทำก็ได้”แต่ออลิซส่ายหัวอย่างดื้อรั้น “ไม่ค่ะ อลิซจะทำเอง”เธอหายใจเข้าลึกๆ และเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม เธอจำคำแนะนำของแพทย์ได้ โดยต้องล้างมือให้สะอาด ค่อยๆดึงผ้าพันเก่าออก ทำความสะอาดแผลด้วยน้ำเกลือ ทาครีมยาปฏิชีวนะ จากนั้นจึงพันผ้าพันฆ่าเชื้อใหม่ไว้บนแผลเมื่อทบทวนขั้นตอนเสร็จ อลิซก็ค่อยๆเปิดผ้าพันแผลที่พันรอบแผลของเอเดรียนออก แต่เมื่อเห็นเลือดซึมออกมาจากแผล รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เขาต้องทน มือของเธอก็เริ่มสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ ความกังวลที่กดดันอยู่ในใจทำให้เธอหยุดชะงัก“ไม่ต้องฝืนหรอกนะ แมวน้อย” เอเดรียนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่ให้ลูกน้องมาทำให้ก็ได้ ถ้าเธอไม่ไหว”แต่อลิซส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น ความมุ่งมั่นในแววตาชัดเจน “ไม่ค่ะ พี่ไว้ใจอลิซเถอะ อลิซทำได้” เธอยืนยัน พลางพยายามระงับความกังวลอลิซหยิบผ้าก๊อซและน้ำย

เอเดรียนยิ้มและเอื้อมมือไปกุมมือของอลิซไว้ "โรงพยาบาลมีไว้สำหรับคนที่ไม่มีหมอส่วนตัวอย่างพี่" เขาพูดพร้อมกับขยิบตาอย่างขี้เล่น อลิซกลอกตาเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของเธอยังคงยิ้ม "ยังจะมาเล่นมุกอีก" เธอพึมพำ"เป็นห่วงพี่เหรอ?" เอเดรียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น "ทำไมล่ะ?"อลิซลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองลงไปที่มือที่ประสานกัน "ก็เพราะ... อลิซไม่รู้สิ เป็นใครเห็นแบบนั้นก็ต้องเป็นห่วงรึเปล่าคะ?" เธอยังคงปากแข็งเอเดรียนกุมมือเธออย่างเบามือ “หึหึ พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว..”อลิซรู้สึกสับสนในใจขณะมองเอเดรียน แม้คำพูดล้อเล่นของเขาจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง แต่เธอก็ไม่สามารถสลัดความกังวลที่มีต่อเขาได้ เธอพยายามซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้ใต้รอยยิ้ม แต่เอเดรียนก็สามารถมองทะลุผ่านมันได้อย่างง่ายดาย“เป็นห่วงก็บอกมาสิ หึหึ” เอเดรียนแหย่เธอเล่นอลิซทำหน้ามุ่ย พยายามปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง “เปล่านะคะ...” เธอพูดพลางเบี่ยงสายตา “อลิซก็อยู่กับพี่มาสักพักแล้ว มันก็แค่...รู้สึกผูกพันตามธรรมชาติเท่านั้นเอง” แก้มของเธอเริ่มมีสีระเรื่อ “พี่ดูแลอลิซอย่างดี มันก็ยุติธรรมที่อลิซจะทำแบบเดียวกัน...”เอเดรียนเลิกคิ้วอย่า

อลิซหน้าแดงและหอบเหนื่อยจากการใช้ปาก เธอเช็ดปากด้วยหลังมือโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่ส่งสายตาดื้อรั้นให้เขาเพียงเท่านั้น และเดินกลับห้องไปพักผ่อน อลิซนั้นขี้อายเกินกว่าที่จะยอมรับว่าการทำสิ่งนี้มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีเช่นกันชีวิตของอลิซเข้าสู่กิจวัตรที่เรียบง่ายและสบายขึ้นนับตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับเอเดรียน เธอทุ่มเทเวลาให้กับการเรียนได้เต็มที่ โดยที่เอเดรียนดูแลทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธออย่างใส่ใจ เขาปรนเปรอเธอ ดูแลทุกความต้องการของเธอ และเมื่อพวกเขาอยู่บ้านด้วยกัน ความใกล้ชิดอันเร่าร้อนก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของทั้งสองคนเย็นวันหนึ่ง ขณะที่อลิซกำลังตั้งใจอ่านหนังสือ เธอก็ได้ยินเสียงโกลาหลจากชั้นล่าง เสียงฝีเท้าที่รีบเร่งและเสียงพูดคุยของคนหลายคน แต่ฟังไม่ชัดเจนทำให้เธอเกิดความกังวลอลิซวางหนังสือลงและเดินไปตรวจสอบ เมื่อเธอลงมาถึงบันไดก็เห็นบรรดาลูกน้องของเอเดรียนกำลังพยุงเขาเข้ามาในบ้าน เอเดรียนหน้าซีดและมีเลือดซึมผ่านเสื้อผ้าของเขา ทำให้เสื้อของเขาเปื้อนไปด้วยสีแดงฉาน“เอเดรียน!” อลิซตะโกนออกมาและรีบวิ่งไปหาเขา แต่เธอก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนขัดขวางไว้อย่างรวดเร็ว“ถอยกลับไปครับคุณอลิซ” หน

อลิซพยายามเพิ่มความเร็วในการขยับตัว เธอรู้สึกถึงความเสียวซ่านทุกครั้งที่เธอขยับขึ้นลง "อ๊ะ...อ๊าาา....มันลึกจังค่ะ อลิซเสียว!!" เธอครางออกมาด้วยความสุข"ดีมาก แมวน้อย" เอเดรียนพูดพร้อมกับจับสะโพกของเธอเพื่อช่วยกำหนดจังหวะ "ขยับไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ แล้วหนูจะรู้สึกว่าพี่อยู่ในอำนาจของหนู"อลิซพยายามทำตามที่เอเดรียนบอก ช่วงล่างที่เชื่อมต่อกันนั้นรู้สึกร้อนและชื้นแฉะมาก ทุกครั้งที่ขยับจะเกิดเสียงเปียกแฉะที่ฟังแล้วหยาบโลน เอเดรียนคอยช่วยกำหนดจังหวะและเพิ่มความแรงของการกระแทก "อื้อออ...พี่คะ...มันเสียว...." แมวน้อยครางออกมาอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป"ดีมาก แมวน้อย" เอเดรียนพูดพร้อมกับจูบเธอ "พี่ก็เสียวเหมือนกัน"เอเดรียนคอยช่วยขยับสะโพกสวนขึ้นรับกับจังหวะของอลิซเพิ่มความแรงของการกระแทก "พี่คะ...อลิซจะเสร็จแล้ว!!" อลิซกอดเขาแน่น สะโพกของเธอขยับเองอย่างควบคุมไม่ได้"ปล่อยมันออกมา แมวน้อย..." เอเดรียนพูดด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าเมื่อถูกมาเฟียหนุ่มกระตุ้น การเคลื่อนไหวของอลิซก็ดูมั่นคงขึ้น เธอเร่งความเร็วในการขยับเอาบนตัวของเขา มือหนึ่งของเอเดรียนลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอ อีกมือหนึ่งเลื่อนไประหว่างจุด

โรสยังคงขยับสะโพกรับการกระแทกของเขาอย่างไม่ยอมให้เขาหยุด เธอรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่ทวีคูณขึ้นทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไป“อ๊า... ลูคัส... ไม่ไหวแล้ว... ฉันจะเสร็จแล้ว!” โรสบอกเสียงกระเส่า ขาของเธอสั่นระริก มือของเธอยังบีบยอดอกของตัวเองเพื่อระบายความเสียวซ่านไปพร้อมๆกับสะโพกที่ขยับรับการกระแทกจากเขาลูคัสมองดูร่างของเธอด้วยสายตาที่มืดลง พยายามเก็บอารมณ์ของตัวเองไว้จนแทบจะทนไม่ไหว “คุณไม่ไหวแล้วใช่ไหม?” เขาพูดเสียงต่ำ ขยับสะโพกเข้าไปลึกและแรงขึ้น “ผมไม่อยากหยุดเลย โรส...”แต่เขารู้ดีว่าโรสต้องการอะไร และเขาก็รู้ว่าต้องการทำให้เธอถึงจุดสูงสุดก่อนถึงเวลาของเขา เขาหลับตาลงก่อนจะกระแทกอีกครั้งด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้น “ปล่อยออกมาเลยครับ เสร็จออกมาเลย”ทันใดนั้นโรสก็ปล่อยเสียงครางออกมาในลำคออย่างไม่อาจควบคุมได้ ร่างกายของเธอกระตุกไปตามจังหวะที่เขากระแทกเข้าออก ความเสียวที่พุ่งเข้ามาทำให้เธอหลุดเสียงร้อง "อ๊า... ลูคัส... ฉัน... ฉันเสร็จแล้ว!" ร่างของเธอสั่นระริก ขาเกร็งจนเกือบจะล้มแต่ยังคงยืนอยู่ได้เพราะลูคัสยังคอยจับเธอไว้แน่นลูคัสกระแทกเข้าไปอีกครั้ง เขาครางเสียงแหบพร่า ในที่สุดเขาก็ปลดปล่อ

หลังจากกิจกรรมอันเร่าร้อนหลังโขดหินนั้นจบลง ลูคัสพาเธอกลับมาที่ห้องเพื่อทำความสะอาดและพักผ่อนเมื่อถึงห้องพัก ลูคัสกุมมือโรสแน่น รู้ดีว่าไม่มีสิ่งใดสามารถกั้นเขาไม่ให้เข้าใกล้เธอได้อีกแล้ว เมื่อประตูปิดลง เขาจูงเธอตรงไปยังห้องน้ำ เสียงน้ำอุ่นที่กระทบพื้นดังแว่วเป็นจังหวะ แต่สิ่งที่ก้องอยู่ในใจเขาเป็นเพียงเสียงหายใจของเธอ ที่แผ่วเบาแต่สะกดเขาไว้จนไม่อาจหันเหสายตาไปทางอื่นได้ในแสงสลัวจากไฟในห้องน้ำ ลูคัสมองโรสอย่างที่เขาทำไม่ได้ในที่แจ้ง ร่างกายที่ยังมีละอองน้ำทะเลเคลือบผิวดูเย้ายวนจนเขาต้องเผลอกลืนน้ำลายอย่างลืมตัว มือหนาเอื้อมไปปลดปมบิกินี่ของเธอออกอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาจ้องมองเธออย่างไม่ปิดบังความรู้สึก“คุณสวย...จนผมไม่อยากละสายตาเลย” ลูคัสเอ่ยเสียงพร่า เขาโน้มตัวเข้าใกล้ ปลายจมูกแตะหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่แก้ม โรสหลับตา ปล่อยให้เขาละเลียดจูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน“พอเถอะลูคัส...” โรสพูดเสียงกระเส่า แต่มือของเธอกลับเผลอเกาะต้นแขนเขาแน่นลูคัสยิ้มมุมปาก เขารู้ดีว่าเธอกำลังสู้กับตัวเอง “คุณพูดให้ผมหยุด...แต่ร่างกายคุณบอกให้ผมไปต่อ คุณจะเอายังไงดีครับ คุณโรส” น้ำเสียงแฝง

อีกภาพที่เขาจับได้คือตอนที่เธอก้มลงเก็บลิปสติกที่ตกอยู่บนพื้น ผมของเธอปรกลงมาบังใบหน้า เธอปัดมันไปด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ ท่าทางธรรมดานั้นกลับดูดึงดูดจนเขารู้สึกว่ามือที่จับกล้องสั่นเล็กน้อย แล้วก็มีภาพหนึ่ง เป็นช่วงที่โรสหัวเราะพร้อมกับเพื่อนร่วมงาน แสงสะท้อนจากรอยยิ้มของเธอดูอบอุ่นจนทำให้ห้องทั้งห้องดูมีชีวิตชีวาขึ้น ลูคัสมองผ่านเลนส์ เขารู้สึกเหมือนเธอเป็นภาพถ่ายที่ยังไม่ได้ใส่กรอบ เป็นชั่วขณะที่เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้นลูคัสรู้ดีว่าการกระทำแบบนี้อาจจะไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่อาจห้ามตัวเองได้ ทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหว กล้องในมือก็เหมือนเป็นเพียงทางเดียวที่เขาจะยึดโยงเธอไว้ได้ในโลกของเขาเองเขาเริ่มสะสมภาพของเธอไว้ในแฟ้มส่วนตัวอย่างเงียบๆแต่ความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เมื่อเขารู้ว่าโรสทำงานที่ไหน และพักอาศัยอยู่ที่ใด ลูคัสก็เริ่มสะกดรอยตามเธอในวันหยุดที่เขาควรจะพักผ่อน ลูคัสกลับขับรถไปจอดอยู่ใกล้คาเฟ่ที่โรสชอบแวะไป เขานั่งอยู่ในมุมร้านที่เธอไม่สังเกตเห็น มองดูเธอจิบกาแฟและอ่านหนังสือ บางครั้ง เขาเดินตามเธอไปในห้างสรรพสินค้า จับภาพเธอผ่านหน้าจอโทรศัพท์ขณะเธอเลือกซื้อของใช้เ

บ้านหลังเล็กในเขตชานเมืองยามค่ำคืน เงาของแสงไฟจากหลอดไฟเก่าๆกระพริบอยู่เหมือนมันกำลังจะดับ ลูคัสในวัยเด็กนั่งตัวสั่นอยู่ในมุมมืดของห้องเก็บของเล็กๆ ซึ่งเป็นที่เดียวที่เขารู้สึกปลอดภัย ตุ๊กตาเก่าๆที่มีรอยเย็บซ่อมเต็มตัวอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆของเขาราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่ปกป้องเขาได้ เสียงทะเลาะวิวาทดังระงมมาจากห้องนั่งเล่น เป็นเสียงของผู้ชายตะคอกด่าทอผสมกับเสียงผู้หญิงที่พยายามห้ามปรามแล้วเสียงขวดแก้วก็แตกกระจายดังสนั่น เศษแก้วปลิวกระจายไปทั่วพื้น ทำให้ลูคัสสะดุ้งเฮือก น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลรินออกมา เขากดหน้าซุกกับตุ๊กตาและเอามือน้อยๆปิดหูทั้งสองข้างของตัวเองเอาไว้ เพื่อปิดกั้นเสียงเอาไว้ แต่เสียงที่น่าสะพรึงนั้นยังดังอยู่ เสียงแห่งความเจ็บปวด เสียงแห่งความโกรธที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด"ลูคัส!" เสียงกระซิบดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่พี่สาวของเขาจะปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู เธอพุ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะกอดเขาไว้แน่น ร่างกายของเธอสั่นระริกไม่ต่างจากเขา "ไม่ต้องกลัว พี่จะปกป้องเธอเอง"ลูคัสเงยหน้าขึ้นมองพี่สาว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความความอ่อนโยน เธอพยายามจะปลอบเขาทั้ง

โรสถอยเท้าหนี ความรู้สึกสงสารและโกรธแค้นประดังเข้ามาในใจ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอพยายามพูดด้วยเสียงที่นิ่งที่สุด แต่ก็ยังสั่นอย่างเห็นได้ชัด “ความรักของเธอมันหนักเกินไปสำหรับฉัน ลูคัส ฉันไม่สามารถทนรับมันได้อีกแล้ว ฉันแค่...อยากให้ทุกอย่างจบ...”เขาทรุดลงไปอีกครั้ง หมอบกราบแทบเท้าของเธอ ร่างสูงใหญ่ดูอ่อนแอและสิ้นหวังอย่างน่าเวทนา “ได้โปรด...อย่าพูดแบบนั้น ผมขอโทษ...ขอโทษจริงๆ...ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะครับ”โรสมองเขาด้วยสายตาเปื้อนน้ำตา หัวใจเธอเจ็บปวดเหมือนโดนบีบให้แตกสลาย แต่เธอก็ต้องรวบรวมความเข้มแข็งไว้ เธอไม่สามารถให้ตัวเองใจอ่อนได้อีกแล้วเอมี่ขยับมายืนข้างๆ สายตาจ้องมองลูคัสอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะหันมาพูดกับโรส “เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ฟังอะไรแบบนี้แล้ว ไปจากที่นี่กันเถอะโรส”ลูคัสเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง น้ำตาอาบแก้ม เขาดูเหมือนคนที่หมดสิ้นทุกสิ่ง “โรส...ได้โปรด...ผมไม่มีคุณไม่ได้...”โรสหลับตาลง พยายามสะกดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด เธอรู้ดีว่าการกลับไปหาลูคัสไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แม้หัวใจของเธอจะเจ็บปวดกับสภาพของเขา แต่เธอก็ไม่สามารถลืมสิ่งที่เขาเคยทำได้...โรสทรุดตัวลงนั่

เมื่อโรสย้ายเข้าไปอยู่กับเอมี่ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องของลูคัสจนถึงเอเดน เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเล่าถึงช่วงเวลาที่เธอถูกหักหลัง ความรู้สึกอับอายและเจ็บปวดผสมปนเปจนแทบพูดไม่ออก แต่เอมี่ฟังอย่างเงียบๆโดยไม่ขัดอะไร จนกระทั่งทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกไปจนหมด"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันตั้งแต่แรก?!" เอมี่พูดขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและผิดหวัง "ถ้าเธอเล่าให้ฉันฟัง บางทีเรื่องมันอาจจะไม่บานปลายแบบนี้ก็ได้"โรสก้มหน้าลง น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอพึมพำด้วยความรู้สึกผิด "ฉันไม่กล้าเล่า... ฉันอาย"เอมี่ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ "อายเรื่องอะไร? เรื่องแบบนี้เธอต้องบอกฉันสิ ฉันคือเพื่อนของเธอนะ""ฉันรู้สึกอายที่จะบอกว่าฉันคบกับคนที่อายุน้อยกว่าตัวเองมากขนาดนั้น ตอนแรกมันเหมือนแค่เรื่องสนุก ฉันไม่คิดว่ามันจะลากยาวมาจนถึงจุดนี้... ฉันไม่คิดว่ามันจะซับซ้อนและเลวร้ายแบบนี้เลย"เอมี่ถอนหายใจออกมายาว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลง "ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง เธอไม่ควรเก็บไว้คนเดียวแบบนี้อีก เข้าใจไหม? ต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอต้องบอกฉันทันที เราจะหาทางแก้ไปด้วยกัน"โรสพยักห