2 หยั่งเชิง

โรสชะงักไปเล็กน้อย ใจของเธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้แค่ชวนไปดื่มธรรมดา การได้เห็นนายแบบหนุ่มหล่อเหลามาทักทายเธอแล้วเสนอให้ไปดื่มด้วยกัน มันเก็ชัดเจนอยู่แล้วว่ามันจะไม่ได้จบลงเพียงแค่การดื่มแน่นอน เธอรู้สึกได้ถึงบางอย่างในตัวลูคัสที่กำลังดึงดูดเธอเข้าสู่ความปรารถนาอันเย้ายวน

แต่เธอก็รู้ดีว่าการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนายแบบชื่อดังที่ทำงานในบริษัทเดียวกันนั้นอาจทำให้เกิดปัญหาได้ มันไม่ใช่สิ่งที่มืออาชีพควรทำ เธอควรจะปฏิเสธ... ควรจะตั้งสติและเดินออกจากสถานการณ์นี้ แต่แววตาสีฟ้าของเขาที่จ้องตรงมา เหมือนกับมีอำนาจบางอย่างที่ทำให้เธอตัดสินใจลำบาก

"ผ่อนคลายบ้างก็ดีนะครับ" ลูคัสเอ่ยพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงนุ่มๆ ของเขาทำให้โรสรู้สึกสบายใจ "หรือคุณกลัวว่าไปกับผมแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?" นายแบบหนุ่มเย้าแหย่เธอเล็กน้อย

คำถามนั้นทำให้เธอชะงัก ลูคัสเอียงศีรษะเล็กน้อย ขยับโน้มเข้ามาใกล้เธอ รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจะหยอกล้อ แต่ก็ซ่อนอะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจคาดเดาได้ "บางที... เราอาจจะสนุกด้วยกันนะครับ โรส… "

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นทุกขณะเมื่อได้ยินเสียงที่เรียกชื่อเธอ ราวกับเสียงของเขาได้แทรกซึมเข้าไปในความคิดของเธอ ทำให้ความคิดเริ่มปั่นป่วน

ความลังเลที่เคยถาโถมราวกับโซ่พันธนาการ ทั้งกฎของบริษัท ความคาดหวังในฐานะดีไซเนอร์ผู้มีชื่อเสียง และความจริงที่ว่าเขาอายุน้อยกว่าเธอถึงสิบปี กลับถูกความปรารถนาอันแรงกล้าเผาไหม้จนมลายหายไปหมดสิ้น ความคิดที่เคยพยายามยึดมั่นอย่างมีเหตุผลกลับถูกกลบจนสิ้น ราวกับว่าในตอนนี้ เธอไม่เหลืออะไรนอกจากความต้องการที่กำลังครอบงำทั้งตัวของเธอ

“ก็ได้...แค่ดื่ม...” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับพยายามย้ำเตือนตัวเองเสียมากกว่าพูดให้เขาฟัง

คำตอบนั้นทำให้มุมปากของเขายกขึ้น ลูคัสจ้องเธอด้วยสายตาที่ราวกับอ่านทะลุถึงจิตใจ

"แค่ดื่มครับ..." เขาพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงไว้ด้วยบางสิ่งที่เกินกว่านั้น ราวกับกำลังบอกเป็นนัยว่าเขาก็รู้ทันเธอเหมือนกัน

ความเย้ายวนที่ส่งผ่านมาในทุกอิริยาบถของเขานั้นทำให้โรสรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ได้เร่งร้อน เขาทำราวกับเป็นนักล่าที่รู้ดีว่าเหยื่อจะยอมเดินเข้ามาหาในที่สุด เธอเจ็บใจแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเลือกที่จะเดินเข้าไปเองจริง

“ไปกันเถอะครับ” ลูคัสเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือออกมาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่เธอไม่สามารถต้านทานเขาได้

โรสรู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้ไม่มีทางย้อนกลับได้ หากแต่ความคิดที่ว่า ถ้าลองสักครั้งจะเป็นอะไรไป ก็แล่นวาบขึ้นมาในใจ

"ลูคัส..." โรสกล่าวชื่อของเขาแผ่วเบา แต่ก่อนที่เธอจะทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ลูคัสก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอใจเต้นเกือบจะกระเด็นออกมาจากอก

"ครับ?" เขาตอบรับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้าเธอทำให้ฉันเสียเวลา...” เธอแกล้งทำเสียงเข้ม แต่ดวงตากลับมีประกายยั่วเย้าอย่างเปิดเผย

“ผมสัญญา...ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่คุณไม่มีวันลืม” เขาตอบกลับทันควันโดยที่เธอยังไม่ทันได้พูดจบ

โรสชะงักไปเล็กน้อยและจ้องมองมือของเขา ก่อนตัดสินใจคว้ามือของเขา และเมื่อปลายนิ้วได้สัมผัสกัน เธอก็รู้สึกความร้อนที่ปลายนิ้วนั้นราวกับจะเผาไหม้ทุกความลังเลที่เหลืออยู่ ในจังหวะนั้นเอง เหมือนเส้นแบ่งบางอย่างระหว่างพวกเขาพังทลายลง เธอไม่ได้ปฏิเสธเขาอีกต่อไป...

***ณ บาร์แห่งหนึ่ง***

บรรยากาศในบาร์ที่สลัวไหวไปตามแสงสี ยิ่งขับให้โต๊ะเล็กๆ ที่โรสและลูคัสนั่งอยู่เหมือนเป็นโลกส่วนตัว ท่ามกลางเสียงหัวเราะและบทสนทนารอบข้าง ลูคัสเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย ดวงตาสีฟ้าสวยของเขาจับจ้องโรสด้วยความสนใจที่อย่างไม่ปิดบัง

“คุณชอบไวน์หรือเปล่าครับ? หรืออยากลองอะไรแรงกว่านี้หน่อย?” เขายิ้มบางๆ พลางถามเสียงทุ้ม เย้าแหย่ แฝงด้วยความเย้ายวน

โรสสบตาเขา พลางยกแก้วขึ้นจิบไวน์ การเริ่มเกมที่ต่างฝ่ายต่างรู้กันดีแต่ไม่มีใครแสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง ความคิดที่ว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะพยายามเล่นเกมยั่วเย้าเธอทำให้โรสหัวเราะในใจ

"ฉันชอบทุกอย่าง… ที่รสชาติดีน่ะ...." โรสตอบพลางวางแก้วลงช้าๆ เธอยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย รู้สึกถึงความสนุกที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น ลูคัสคงคิดว่าเธอจะปล่อยให้เขาควบคุมทุกอย่างไปตามแผนที่เขาวาง แต่เธอก็มีวิธีของตัวเองเหมือนกัน

“เหมือนผมเลยครับ…” ลูคัสพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนริมฝีปาก ดวงตาสีฟ้าคมกริบที่จ้องมองโรสอยู่ทำให้บรรยากาศรอบตัวอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ดึงดูดในเวลาเดียวกัน

โรสเลิกคิ้วขึ้น เธอรู้ว่าเขากำลังยั่วเย้าเธอ และเธอก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ถูกรุกเร้าได้ง่ายๆ “แล้วเธอล่ะ?” โรสถามกลับอย่างยั่วเย้า

เธอเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ กอดอกอย่างผ่อนคลาย เธอลองหยั่งเชิงเขาดู "ทำไมถึงสนใจฉันล่ะ ทั้งๆ ที่เธอมีคนอื่นที่...เด็กกว่า สวยกว่า… ฉันอายุ 40 แล้วนะ"

ลูคัสหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบเธอ “คุณรู้ตัวใช่ไหมครับ ว่าคุณไม่ได้ดูเหมือนคนอายุ 40 เลย...”

โรสขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบนั้น แต่ก็รู้ดีว่าเขากำลังชักนำเธอไปในทางที่เขาต้องการ ทว่าเธอไม่ได้หวั่นไหวง่ายๆ แบบนั้น “คำตอบง่ายจัง เธอไม่กลัวบ้างเหรอ...ถ้าเรื่องของเราหลุดออกไป....” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ลากยาว พลางจ้องเขาราวกับจะทดสอบปฏิกิริยา

“ทำไมผมต้องกลัวด้วยล่ะครับ?” ลูคัสโน้มตัวเข้ามาใกล้ รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่มุมปากยังไม่หายไป “ความสัมพันธ์ที่ดี… มันต้องมีความเสี่ยงนิดหน่อยอยู่แล้ว หรือคุณไม่คิดอย่างนั้น?” เขามองเธอด้วยสายตาที่นิ่งลึกและมั่นคง มันเต็มไปด้วยความหมายที่โรสอ่านไม่ออก

โรสหัวเราะในลำคอออกมา เธอชื่นชมในความมั่นใจของเขาไม่น้อย เด็กหนุ่มคนนี้รู้จักวิธีเล่นกับความรู้สึกและความต้องการของคนอื่น และเธอเองก็ไม่ต่างกัน