02

Sa harap niya, may isang babaeng maganda ang mukha.

Nagpapakilala ito nang may kumpiyansa, "Hello, little master, ako si Hazel. Medyo magaling naman ako sa medisina, handa akong tulungan ang daddy mo..."

Pagkarinig ng pambungad nito, biglang sumimangot ang cute na bata.

Oo, kasama nga siya ng daddy niya ngayon para magpagamot. Pero... kailan pa sinabi na naghahanap sila ng stepmother?!

Sino ang nagpakalat ng ganitong nakakabaliw na tsismis?!

At saka, saan naman nakakuha ng lakas ng loob ang auntie sa harap niya? Ang kapal ng makeup sa mukha nito!

Halata sa mukha ng bata ang pagkadismaya.

Nakita ni Valerie ang ekspresyon nito at naintindihan agad ang gustong ipahiwatig kahit hindi ito nagsalita.

"Pfft..."

Hindi napigilan ni Valerie ang mapatawa.

Ang tawa niya ay biglang napansin ng mga tao sa paligid.

Napalingon ang lahat at nagbigay-galang, "Doc. Valerie!"

May bulungan pa sa tabi, "Ay oo nga pala, kahit pansamantala lang siya rito para sa isang operasyon, siya ang pinakamagaling na doctor! Paano ba makakumpara si Doc. Hazel?"

Napansin din ni Valerie na aksidenteng nakakuha siya ng atensyon.

Ngumiti siya nang magalang, "Pasensya na, hindi ko sinasadya na makaabala. Sa tingin ko lang... baka nagkamali kayo ng intindi. Mukhang hindi naman naghahanap ng stepmother ang batang ito."

Napatingin ang lahat sa bata na parang nagtatanong. Nagkamali?

Pero sabi nga, narinig daw ito ng "intelligence network" sa ospital — ang janitor sa opisina ng dean mismo. Paano magiging mali iyon?

"Anong alam mo para masabi mong hindi siya naghahanap?" tanong ni Hazel na halatang naiinis.

Binalikat siya ni Valerie, "Hula lang."

Napangiwi si Hazel at balak pang magsalita nang biglang bumaba mula sa upuan ang bata.

Sa boses nitong parang kuting, sinabi nito, "Tama si Auntie, hindi talaga ako naghahanap ng stepmother. Pero ngayon, nagbago ang isip ko! Auntie, love at first sight kita! Pwede ka bang maging mommy ko?"

Natulala ang lahat, pati na si Valerie.

Hindi inaasahan ni Valerie ang ganitong "confession." Napahinto siya ng dalawang segundo bago mapangiti na lang, halo ang tawa at pagkalito.

‘Serioso ba ang maliit na bata na 'to?’ tanong niya sa kanyang isipan.

Nakayuko siya, ngumiti at tinanong ang bata, "Baby, seryosohan kasi ang paghanap ng stepmother. Alam ba ng daddy mo 'to?"

Diretso at seryoso ang sagot ng bata, "Sa pamilya namin, ako ang in-charge diyan! Kapag sinabi kong pwede, pwede!"

Natatawa at wala nang magawa si Valerie. Parang katuwaan lang talaga ng bata.

Siyempre, bata pa ito — likas na makulit at mahilig magbiro. Naisip tuloy ni Valerie ang anak niyang yumaong bata pa. Minsan din kasi iyon, tuwing may guwapong lalaki na nakikita, sinasabi nito. "Pwede 'tong maging daddy ko!"

Pinat ni Valerie ang ulo ng bata at ngumiti, "Pasensya na, baby. Hindi pwede si Auntie maging stepmom mo. Hanap ka na lang ng iba ha? May gagawin pa si Auntie."

Pagkatapos niyang sabihin iyon, mabilis siyang nagpaalam at bumalik sa lounge para magpalit ng damit.

Hindi na inisip ni Valerie ang nangyari kanina. Pero hindi maiwasan na maalaala ang cute na batang iyon.

Naalala niya tuloy ang anak niya.

Anim na taon na ang nakalipas simula nang makipaghiwalay siya kay Harvey. Sa panahong iyon, nagpakalayo-layo siya. Balak sana niyang magtrabaho pero pinagbawalan siya ng pamilya ng mga Lozano.

Sa desperasyon, dumating ang tunay niyang mga magulang at kapatid na parang mula sa langit, at dinala siya pabalik sa Gailan City. Pagkatapos, nabuntis siya at nanganak ng kambal, pero namatay ang kanyang anak na lalaki sa pagsilang, kaya isang anak na babae lang ang naiwan.

Sa tuwing naaalala niya ang nakaraan, hindi maiwasan ni Valerie na makaramdam ng lungkot. Ang masayang pakiramdam niya kanina ay biglang naglaho.

Makalipas ang ilang sandali, nagpalit siya ng damit at naghanda nang umuwi. Kakatapos lang niya ng isang napakahirap na operasyon, kaya pakiramdam niya ay sobrang pagod na. Gusto niyang makauwi agad para makapagpahinga.

Ngunit hindi niya inaasahan na pagbukas pa lang niya ng pinto ay nandoon ang munting batang nakita niya kanina, nakatayo sa harapan niya.

Nagulat si Valerie nang makita ang bata, kaya bahagya siyang napataas ang kilay.

Ngumiti nang matamis si Hiro at nagsabi, "Wow~ Kanina naka-mask si Auntie kaya hindi ko nakita nang buo ang itsura mo. Akala ko maganda ka, at hindi ako nagkamali! Ang galing talaga ng paningin ko! Auntie, ang ganda mo!"

Napatawa si Valerie sa sinabi nito.

"Saan mo natutunan ang pambobola mo, ha? Ang galing mo na sa murang edad pa lang! Ano pa kaya kapag lumaki ka?" Hindi niya napigilan ang sarili at marahang pinisil ang makinis na pisngi ng bata. "Kahit pa purihin mo ako, hindi ko puwedeng maging mommy mo!"

Nalungkot naman ang bata. "Bakit naman po? Ang gwapo kaya ng daddy ko, bagay na bagay kayo, Auntie!"

Todo-promote pa si Hiro sa sarili niyang ama.

Ngunit matigas ang sagot ni Valerie. "Walang dahilan! Una sa lahat, hindi ko kilala ang daddy mo. Pangalawa, hindi nakakain ang kagwapuhan. At higit sa lahat... wala akong balak mag-asawa, kaya itigil mo na 'yan, ha."

Bahagyang nadismaya ang bata. Kahit ngayon lang niya nakilala ang babae, hindi niya maipaliwanag ang kakaibang lapit ng loob niya rito. Hindi gano'n ang nararamdaman niya sa ibang tao.

Pero para sa kanya mukhang wala talagang balak si Valerie...

Wala siyang nagawa kundi tanggapin ang sagot nito. "Opo..."

Pagkatapos ay bigla siyang nagtanong, "Pero, puwede po bang gamutin mo ang sakit ng daddy ko? Sabi nila ikaw daw ang pinakamagaling na doktor, at kakatapos mo lang ng isang mahirap na operasyon! Matagal nang may sakit si Daddy, at maraming doktor na ang hindi nakagamot sa kanya. Puwede po bang tulungan niyo siya?"

May halong pag-asa ang mukha ng bata habang nagsasalita. Wala naman talagang balak si Valerie na magtagal sa ospital na iyon. Marami pa siyang kailangang tapusin sa Madlen City, at ang operasyong iyon ay special na request lang sa kanya. Pero hindi niya maipaliwanag kung bakit bigla siyang nakaramdam ng awa sa bata.

"Kung tungkol sa pagpapagamot, hindi naman imposible! Nandito ba ang daddy mo sa ospital na ito? Kung oo, dalhin mo ako sa kanya. Gagawin ko ang makakaya ko."

Biglang lumiwanag ang mga mata ng bata, at masigla niyang sinabi, "Tara na! Nasa opisina ng dean si Daddy. Dadalhin kita doon, Auntie!" Agad niyang inabot ang maliliit niyang kamay at hinawakan ang kamay ni Valerie, tila natatakot na tumakas ito.

Napatawa si Valerie at hinawakan din ang kamay ng bata. "Sige, tara!"

Samantala, sa opisina ng dean, katatapos lang makipag-usap ni Harvey kay Dean Tolentino.

Dumating siya roon para ipakilala ni Dean si Dr. Mandy at mag-donate ng mga bagong medical equipment para sa ospital.

Napaka-entusiastiko ni Dean Tolentino at personal na inihatid siya palabas ng opisina. Paglabas nila, agad napansin ni Harvey na wala na ang anak niya.

Saglit siyang tumingin sa paligid gamit ang malamig at matalim niyang mga mata, pero hindi niya pa rin ito makita. Napakunot ang noo niya at nagtanong, "Nasaan si Hiro?"

Nahihiyang sumagot ang assistant niyang si Joshua, "Tumakbo po! Mukhang nalaman ng iba na nandito kayo. May kumalat na chismis na kung sino man ang makagagamot sa inyo ay puwedeng makapag-asawa ng mayamang pamilya at maging stepmom ng batang master. Sabi ng bata, hahanapin daw niya kung sino ang nagkalat ng tsismis!"