Novels by Sissy Garis

"You..."Hindi man nakikita ni Harvey ang nangyayari, ramdam niya na sinadya ng babae ang ginawa nito. Halatang-halata sa boses niya ang galit.Simula noon, lubos niyang kinamumuhian ang mga taong masyadong lumalapit sa kanya—lalo na ang mga babaeng may hindi magagandang intensyon.Ang babaeng ito… mukhang mali ang naging tantiya ko sa kanya!’ sigaw ng isip ni Harvey.Kanina, habang nandoon si Joshua, malamig at walang emosyon ang paraan ng kanyang pagsasalita. Ngunit ngayon, pag-alis ng lalaki, bigla itong nagbago?"Sinadya mo ba ito?" Mariing itinukod ni Harvey ang kanyang mga kamay, saka nagsalita habang nagpipigil ng galit. "Oo, kaya mo akong gamutin, pero mali kung iniisip mong may ibang posibilidad sa ating dalawa. Pinapayuhan kitang huwag na huwag kang mag-isip ng kung ano-ano!"Halos hindi pa nakakapag-isip nang maayos si Valerie nang marinig niya ang sinabi ni Harvey. Sa gulat at inis, napatawa na lang siya sa sobrang pagkaasar.Ilang taon lang silang hindi nagkita, pero kail

Tahimik na nakaupo si Harvey sa tapat ni Valerie, walang bakas ng emosyon sa kanyang mukha. Pero sa loob niya, alam niyang mula pa lang sa simula ay wala naman talaga siyang gaanong inaasahan sa babaeng ito—ang sinasabing milagrosang doktor na ubod ng tigas ng ulo. Lalo na matapos niyang marinig ang mga sinabi nito kanina, mas lalo lang niyang naramdaman na hindi ito mapagkakatiwalaan.Ang dahilan kung bakit hindi pa rin niya ito pinaalis ay dahil iyon na lang ang huling alas niya—isang desperadong pagsubok. Iniisip niyang baka sakaling may makita itong paraan para malunasan ang kanyang sakit, kahit pa parang suntok sa buwan na ito.Hindi naman alam ni Valerie kung gaano karaming bagay ang iniisip ni Harvey tungkol sa kanya. Tahimik niyang binalikan ang mga medical records at treatment history mula sa ibang doktor. Sinuri niya ang mga resulta ng pagsusuri at pinagmasdan muli ang mga larawan mula sa iba't ibang tests.Sa unang tingin, wala naman siyang nakikitang kakaiba. Pero makalipa

"Nagmamadali ako!" apakunot ang noo ni Valerie.‘Ano bang problema ng mga taong ‘to? Kung may problema, tumawag na lang sana ng pulis! Bakit pa kailangang maghanap ng reporter?’ Sa isip ni Valerie.Kung lalabas sa publiko ang tungkol dito, siguradong malaking gulo ang haharapin niya.Mariin niyang kinagat ang kanyang labi. Alam niyang siya mismo ang nagdala ng gulo sa sarili niya—parang tinapakan niya ang sariling bitag. Wala na talaga siyang lusot sa sitwasyong ito.Isa pa, ayaw naman niyang makilala sa ganitong paraan!Pero kung tutuusin...Hindi ba’t gamutan lang naman ito? Kapag natapos ang paggamot, tapos na rin ang transaksyon. Walang magiging koneksyon sa pagitan nila ni Harvey. At higit sa lahat—isang bilyon ang consultation fee.Kung hindi niya tatanggapin ito, talagang malaking kawalan.Maaari niyang gamitin ang perang ito para bilhan ng magarang bahay si Vanessa!Sa isiping iyon, walang alinlangang hinablot ni Valerie ang cellphone ni Joshua. Bahagya siyang ngumiti nang mala

Napansin ni Joshua na tila walang balak tumuloy si Valerie kaya agad siyang nagtanong, "Doktora Sevilla? May problema po ba?"Umiling si Valerie, pilit na pinapanatili ang kalmado sa kanyang ekspresyon. Bagama't nagulat siya nang malamang si Harvey pala ang pasyente, nanatili siyang composed. Wala pa naman siyang tinatanggap na consultation fee at wala ring agreement, kaya kahit umatras siya ngayon, hindi niya ito matatawag na breach of contract.Isa pa, wala na siyang balak pang magkaroon ng kahit anong kaugnayan kay Harvey. Ano mang koneksyon ang mayroon sila noon ay tuluyan na niyang pinutol. At higit sa lahat — wala siyang balak na tanggapin ang listahang ito.Dahil dito, marahan niyang ibinaba ang boses at nagsalita, "Pasensya na po, pero... hindi ko po matatanggap ang pasyente ninyo. Hindi ko po siya maaaring gamutin, kaya mas mabuti pong maghanap na lang kayo ng ibang doktor."Nanlaki ang mga mata ni Joshua, tila nagulat sa sinabi niya. "Ha? Sandali lang po, Doktora... ano pong

Nakita ni Valerie ang mga luha ng bata, at pakiramdam niya ay may kung anong pumipiga sa kanyang puso.‘Ang munting batang ito… paano ba siya tatahanin?’ tanong niya sa kanyang isipan.Hindi niya kayang makita ang mga batang umiiyak. Tuwing umiiyak ang anak niya sa bahay, palaging nadudurog ang puso niya. At ngayon, ganoon din ang nararamdaman niya kay Hiro.Napabuntong-hininga siya at walang nagawa kundi sabihin, “Si Tita kasi, may trabaho pang kailangang tapusin, pero ganito na lang… Bibigyan kita ng contact number ko, pwede mo akong i-message kapag may oras ka, okay ba ‘yon?”“Totoo po?”Namumula pa rin ang mata ni Hiro, pero hindi na siya umiiyak. Sa halip, nagliwanag ang kanyang mga mata at bakas sa mukha ang tuwa at sorpresa.Nang makita ni Valerie ang ekspresyon nito—halos kapareho ng anak niya tuwing natutuwa—hindi niya natagalan ang ideyang tanggihan ang bata.Tumango siya. “Siyempre, hindi kita lolokohin.”“Yehey!”Muling sumigla ang bata at nagkaroon ng gana sa pagluluto. N

Ginugol ni Joshua ang halos buong umaga sa paghahanap, ngunit hanggang tanghali ay wala pa rin siyang makitang bakas ni Hiro.Habang lumilipas ang oras, lalong bumibigat ang pakiramdam ni Harvey. Halos dumadagundong ang tensyon sa buong bahay ng Alcantara, at lahat ng tao roon ay tila naglalakad sa manipis na yelo. Walang mangahas magsalita, ni lumapit man lang kay Harvey na ngayo'y nakaupo at tahimik na nagngangalit ang panga.Ang matandang mayordoma ay halos maluha-luha na sa matinding pagsisisi. "Kasalanan ko ito... ako ang dapat sisihin! Kung sana'y mas naging maingat ako, hindi mawawala ang batang master. Diyos ko... sana walang masamang mangyari sa kanya," hikbi nito habang nanginginig ang boses.Nananatiling tikom ang bibig ni Harvey, ngunit bakas sa mukha niya ang matinding pag-aalala. Ang mga manipis niyang labi ay mahigpit na nakasara, at ang mga kamao niya'y nakakuyom na parang anumang oras ay pwedeng magwala.Sa kaloob-loobang isip niya, masyado na siyang kinakabahan. Sa m