Novels by Sissy Garis

Nang makita ni Zyda ang paglapit ni Vanessa kay Harvey at ang paraan ng pagtanggap nito sa bata, hindi na siya kailangang tanungin pa. Mabilis niyang naintindihan—kilala nga talaga ni Harvey ang batang ito.Nanlaki ang mga mata niya sa gulat. Patay... Mukhang hindi basta-basta ang pinanggalingan ng batang ito. Kung may taong pinoprotektahan si Harvey Alcantara, siguradong hindi ito pangkaraniwang pamilya.Nanlamig ang katawan ni Zyda. Alam niyang sumabit siya sa maling tao. At kahit pa nagsisisi siya ngayon, huli na ang lahat.Hindi na rin siya binigyan ng pagkakataon ni Harvey na magsalita pa. Diretso na itong nagsabi, “Kung talagang pinaninindigan mong sinaktan ng batang ito ang anak mo, sige, magpa-medical kayo ngayon. Once na lumabas ang resulta at totoong may injury ang anak mo, I’ll take full responsibility. I can offer compensation.”Tumingin siya nang diretso kay Zyda, walang bahid ng takot o pag-aalinlangan.“Pero,” dagdag niya, “kung nag-imbento ka lang ng kwento para siraan

Nang marinig ng guro ang pagtatalo, nahirapan siyang magsalita. Napahiya siya, at halatang hindi siya komportable sa sitwasyon. Alam niyang hindi basta-basta ang nanay ni Zoe—si Zyda. Kilala niyang hindi ito madaling kausap.Pero kahit ganoon, hindi niya puwedeng basta na lang paalisin ang isang estudyante. Kaya pilit siyang ngumiti habang nagsasalita, “Mommy, parang masyado po yatang lumalaki ang isyu. Away-bata lang naman po ito, konting gulo sa pagitan ng mga bata...”Pero hindi pa man siya tapos magsalita, biglang dumilim ang mukha ni Zyda.Pinigil nito ang sarili pero halatang may gigil sa tinig habang mariing nagsalita, “Teacher, binugbog ang anak ko, tapos sasabihin mong hindi seryoso ‘yon? Paano kung nabalian siya? Paano kung napilayan? Saka ikaw ang teacher nila, trabaho mong bantayan ang mga bata. Kung imbestigahan ‘to, ikaw ang unang mananagot. Alam mo naman siguro kung sino ang asawa ko, ‘di ba?”Maliwanag ang gusto niyang iparating—na kung papanigan pa ni Teacher Angel si

Masyado nang mabilis ang takbo ni Zoe kaya’t hindi na siya naabutan ng guro. Sa halip, pinabalik na lang muna nito si Vanessa at ang iba pang bata sa kanilang silid-aralan. Siya na ang bahalang magpaliwanag ng insidente sa principal.Habang pabalik na sila, biglang sinalubong sila ni Hiro na nagmamadaling tumakbo papalapit.Pagkakita niya kay Vanessa, agad siyang huminto at nagtanong, halatang nag-aalala, “Vanessa, I heard someone bullied you. Totoo ba?”Napaisip si Vanessa. Kahit hindi naman siya nasaktan, totoo namang sinubukan siyang saktan ni Zoe. Kaya’t tumango siya.Mas lalong kinabahan si Hiro. “Are you hurt? May sugat ka ba?” tanong pa nito.Umiling si Vanessa. “Hindi naman ako nasaktan. Kasi hindi naman ako kaya ni Zoe. Pero siya ang naunang nanakit, kaya ngayon nalaman na ng teacher. Ngayon, umiiyak siya at gusto nang tawagin ang nanay niya.”Bahagyang nangiwi ang batang babae. Sa tono ng boses at ekspresyon niya, halatang wala siyang respeto sa ugali ni Zoe—iyakin at tumata

Saglit na nag-isip si Vanessa bago iniabot kay Hiro ang hawak niyang Rubik’s Cube. “O siya, eto na lang. Kung maibabalik mo ito sa ayos, maniniwala na ako sa’yo.”“Good!” sagot ni Hiro agad, sabay kindat.Kinuha niya ang Rubik’s Cube at inikot ito nang ilang beses para pag-aralan ang ayos. Pagkatapos masuri, nagsimula na siyang mag-ikot nang mabilis.Pinanood siya ni Vanessa nang may buong atensyon.Ang mga daliri ni Hiro ay mabilis at banayad sa bawat ikot ng Rubik’s Cube. Walang alinlangan ang kilos niya, kabaligtaran ni Vanessa na kailangang huminto paminsan-minsan upang mag-isip. Sa sobrang bilis ng kilos ng bata, halos malula si Vanessa sa panonood.Wala pang isang minuto, huminto na si Hiro. Maayos na nakalatag ang Rubik’s Cube sa mesa—kumpleto na at pare-pareho ang kulay sa bawat panig.“Look, it’s all done,” sabi ni Hiro na may ngiti.Napanganga si Vanessa. “Wow! Ang bilis mo! Ang galing mo!”Ngumiti lang si Hiro at umiling. “Mabagal pa nga ‘yan. ‘Yung nasa world record, ilang

Hindi napansin ni Valerie ang ekspresyon ng bata, tumango na lamang siya at mahinahong sinabi, “Oo, salamat sa pag-aalala mo. Dahil nakatawag ka na rin, aalis na muna si Tita.”Pagkasabi nito, hinaplos niya ang ulo ng bata bilang paalam, saka siya lumakad pabalik.Pagkaalis ng babae, napabuntong-hininga si Hiro.Ang mas masaklap pa, ni hindi man lang nagalit si Daddy, parang wala siyang interes o balak na kumilos man lang... baka nga gusto na lang nitong manatiling single habambuhay!Sa inis, tiningnan ni Hiro ang kanyang ama na may halong pagkainis sa mukha.Hindi naman alam ni Harvey na tinititigan na siya ng anak niya na may pagdududa.Maya-maya, dumating din si Joshua.Pagkarinig ng mga yabag, agad na nagtanong si Harvey, “May nangyari ba sa trabaho? Bakit parang ang tagal ng tawag mo?”May bahid ng pagtataka ang mukha ni Joshua nang sumagot, “Si Riley ang tumawag. Akala ko may emergency, pero kung anu-ano lang ang pinagsasabi. Pakiramdam ko, sinadya niya akong abalahin.”Napatiti

Matapos tulungan ni Valerie si Harvey paakyat sa master bedroom, hindi niya maiwasang mapatingin sa paligid ng silid.Kapareho ito ng istilo ng nasa ibaba—modernong kulay abo, simple, at malinis. Isang malamig na disenyo na bagay na bagay sa personalidad ni Harvey.Pagkapasok ng maliit na bata sa kwarto, agad itong nagsalita at masunuring nagboluntaryo. “Maghahanda na po ako ng mainit na tubig para kay Daddy!”“Samahan na kita,” sagot ni Valerie, na hindi kampante na hayaan ang bata nang mag-isa.Ngunit bago pa sila makalapit, biglang namatay ang lahat ng ilaw sa silid. Napuno ng dilim ang buong paligid kaya napaigtad si Valerie sa gulat.“Ano’ng nangyari? Bakit nawala ang ilaw?” tanong niya, medyo kinakabahan.Sa kabilang banda, mukhang ayon ito sa plano ng bata. Halos hindi niya maitago ang tuwa sa nangyaring brownout.Pero nagkunwari siyang nagtataka, at sinabing, “Hindi ko po alam... parang nawalan ng kuryente?”Napakunot-noo si Valerie. Parang may mali.Nakatira sila sa isang hig