Kabanata 03

Kabanata 03

Encounter

Naglakad ako pabalik sa pwesto kanina ng pinsan kong maluwag ang turnilyo sa utak para makumpirma ko kung siya nga ba ang sinigawan.

Staffs and some costumers flocked towards the direction of the commotion. Kinakabahang nagsumiksik ako sa pagitan ng mga nakikiusisa. 

"Where the hell is your manager?!" Napapitlag, hindi lang ako kung hindi ang halos lahat ng taong nakikinood nang dumagundong ang malalim, malamig at nakakatakot na sigaw ng lalaki.

"Hoy!" I squealed when someone suddenly whispered in my right ear. Muntik na akong matumba sa shelf kung hindi ko lang nabalanse ang sarili ko. 

Gulat na nilingon ko ang mapangahas na gumawa no'n sa akin at nakita ko ang babaeng hinahanap ko na nanlalaki at nakaawang ang mga labing nakatingin sa akin ngayon.

Ramdam ko ding may iba pang nakatingin sa akin kaya naman ay umayos ako nang tayo. 

I cleared my throat. Iginala ko ang paningin ko at nakitang nakatingin sila sa akin lahat. 

Naramdaman ko ang pag-akyat nang lahat ng dugo patungo sa pisngi ko. Niyuko ko nang bahagya ang ulo ko at humingi agad nang tawad. "I'm sorry!"

Shit. Ito na nga ba ang sinasabi ko. It's not the second hand embarrassment but the fucking embarrassment itself. Parang gusto ko na lang tuloy magpalamon sa tiles. 

And what? Sorry? 'Bakit ako nag-sorry?!' I asked myself. Ano 'yon, sorry dahil naistorbo ko ang eksena niyo? 

I badly want to hit my head hard with a five hundred page book. 

I swallowed the lump on my throat before raising my head. Natigilan ako at hindi nakagalaw sa pwesto ko nang mapansing malamig na nakatitig sa akin ang isang matipunong lalaki. 

Sobrang tangkad niya. Walang duda na siya nga iyong lalaking tinutukoy ni Sol kanina na 'target' niya. Hindi siya mestizo, moreno siya at mas lalo itong nakadagdag sa umaapaw na sex appeal niya. Bigla akong nahiya sa matayog na ilong at kissable lips niya.

And, oh my god. We made an eye contact. I don't know but for some unknown reason, I felt chills running down my spine. Nakaramdam ako nang kaba at takot sa hindi ko malamang dahilan.

Nagsalubong ang mga makakapal niyang kilay. Agad naman akong yumuko ulit at humingi ng tawad bago lumapit sa kinatatayuan ni Solara. Hinawakan ko ang kamay niya at hinila na siya palabas ng bookstore.

Tulala pa din si Sol at ramdam ko pa din ang panginginig ko dahil sa kabang naramdaman hanggang sa makalayo na kami. 

We stopped when we reached a fast food restaurant. Medyo hinihingal pa kami dahil walang tigil at dire-diretso kaming naglakad palayo. 

Wala tuloy kaming nabili kahit na isang gamit gaya ng plano.

We both released a sigh of relief. "Ano bang ginawa mo?" agad na singhal niya sa akin.

I scoffed. What the hell? So, ako na ngayon ang may kasalanan?

"Was it my fault, huh? Ikaw itong bigla bigla na lang nanggugulat, diba? So, bakit ako ang sinusumbatan mo?" naiinis na tanong ko pabalik.

She sighed. "Okay, I'm sorry. Nagulat lang din ako kasi kanina pa kita kinukublit! Masyado kang focus sa eksena at hindi mo ako napansin kaya binulungan na kita," saad niya.

"Hindi ko naman ine-expect na gano'n ang magiging reaksiyon mo. Hindi ka naman kasi oa katulad ko," naiiyak na dagdag niya pa. Napahilamos siya sa mukha niya at pinaypayan ang sarili kahit na de-aircon naman ang mall. 

Natigilan ako nang may napansin. "Bakit ba tayo natatakot? Ano bang meron? Hindi naman tayo ang involved sa eksena, ah?" takang tanong ko.

She looked at me like I just said the most stupid thing in the whole wide world. Yes, gano'n ka-oa ang reaksiyon niya. "Gaga ka ba?"

I glared at her. "Bakit mo ba ako minumura?!" inis na saad ko.

"Hindi mo ba kilala 'yon, huh?" takang tanong niya.

Umiling naman ako bilang sagot. "Oh my god, Ashanti! Hindi mo talaga kilala?" hindi makapaniwalang tanong niya ulit.

"Hindi nga! Ang kulit mo naman. Sino ba 'yon? Artista?" I was really curious because of the way she acted. I mean, I get it. He's very intimidating kaya baka ay isa nga siyang artista.

"Si Mr. Wuizon 'yon!" sigaw niya na nauwi sa pasinghal na bulong.

Kumunot ang noo ko. "Wuizon, ano?"

"Trystan Lerwin Wuizon, gaga. Seryoso, hindi mo talaga kilala? Hindi ba siya nababanggit ng papa mo? He's the youngest CEO sa bansa natin!" she exclaimed.

I snorted. "Naniniwala ka naman? Eh, parang kaedad o matanda lang sa atin nang ilang taon 'yon, eh."

"Hindi ka ba nanonood ng news? Nagbabasa ng articles? Grabe, napag-iiwanan ka na," umiiling na komento niya.

She sighed. "Nakakatamad mag-explain sayo. Kain na lang muna tayo. Grabe, iyong kaba ko nang makitang kong ang lamig nang titig na binigay niya sayo! Akala ko katapusan mo na. Isang utos lang no'n na ipakulong ka, otomatikong ipapakulong ka talaga. Pero, lawyer naman si Tito. Pero, wala talagang laban si Tito kapag isang Wuizon na ang kalaban tapos pinalayas ka na pala kaya baka hindi ka tulungan ng papa mong makalabas ng kulungan," mahabang litanya niya. Humalakhak siya matapos kaya naman ay bahagya kong hinila ang nakalugay niyang buhok.

"Ouch!" She glared at me and I did too.

"Ang ingay mo talaga kahit kailan," pagrereklamo ko.

"Hmp." Inirapan niya ako. 

Nang makapasok sa Jolibee ay agad na kaming pumila. Mabuti na lang at hindi pa masyadong gano'n karami ang tao kaya hindi mahaba ang pila at may mga tables pa na hindi okupado.

"Bakit ka ba kasi nakikichismis doon?" tanong niya nang mainip sa kahihintay. 

"Hinahanap kita. Akala ko kasi ikaw iyong nasigawan."

She scoffed. "Paano mo naman nasabi, aber?" panghahamon niya.

Nagkibit balikat ako. "Aba, malay ko. Sabi mo 'target locked' at base sa boses, alam kong iyon ang target mo."

"Bakit? Anong meron sa boses? Nakalalaglag ba ng panty? Gwapo 'no? Kahit boses pa lang niya parang maiihi ka na sa kaba, takot at syempre, kilig!" pahayag niya.

Oo, tama ka.

"Hindi. Gano'n kasi iyong mga type mo, diba? Deep and cold voice."

I changed the topic. "At, saan ka ba nagpunta kanina? Anong nangyari do'n?"

She grinned. "Umalis ako kasi nakilala ko na iyong lalaking mababangga ko kung sakali mang tinuloy ko iyong plano ko," she said while still grinning from ear to ear.

"Huh?" tanong ko dahil hindi ko siya naintindihan. 

"S***a, hina mo naman." She rolled her eyes. "Just imagine, paano kung ako iyong sinigawan. Edi, kanina pa ako umiiyak."

"Ano nga kasing nangyari doon?" naiinip na tanong ko.

"Iyong isang staff kasi, nakikipagchismisan pa sa isa pang staff. Patalikod siyang naglalakad kaya natisod. Karma siguro," natatawang pagkukwento niya.

Tinaasan ko siya ng kilay. "Then?"

"Ayun, nabangga si Trystan. Pareho silang natumba sa sahig tapos nakapatong si ate girl sa taas niya. Oh, diba, ang swerte?" dagdag niya pa.

I rolled my eyes. Masyadong pabitin! "And then?"

She snickered at my remarks. "Chill. Ikukwento ko naman, aling Marites."

I scratched my cheeks in annoyance. "So, that's what happened. He got mad and I think he will fire her because that man is a total man hater! Idagdag mo pa na nalaglag ang ibang books sa kanila kaya mas lalong nainis si Trystan. Sino ba naman ang hindi maiinis, diba?" tanong niya.

Sabagay, may point siya. "But, why would he fire her? Kawawa naman."

"He can do whatever he wants. Isa siyang bilyonaryo, girl. Just one snap of his finger, then, boom. You're fired na agad." She even snapped her finger to make it more dramatic.

It was finally our turn to order now kaya tumahimik muna ako. I stated my order and told Sol that I'll just go and find us a vacant table. 

"Sige." She nodded and I made my way to the center to look for a vacant table. 

I saw one near the entrance and exit so I immediately went there and sat on one of the chairs. I fished out my phone from my handbag and opened my I*******m account. Habang naghihintay kay Sol at sa order namin ay inabala ko ang sarili ko sa pag-scroll nang biglang may naisip ako.

I went to g****e and type his name.

Trystan Lerwin Wuizon.

Pangalan pa lang, alam mo na agad na mataas ang katayuan sa buhay. But, I didn't expect him to be this rich. Young billionaire, huh.

Madaming results ang lumabas pero pare-pareho lang naman ang content nilang lahat. Limitado lang ang impormasyong inilalabas tungkol sa kaniya.

I opened one article and began reading it.

Trystan Lerwin Wuizon is one of the youngest billionaire in the world. He's known as the youngest CEO of the Philippines. Despite being twenty year old, Trystan already have the potential to rule his late father's business.

I stopped reading. So, twenty pa lang siya? He's just two years older than me.

I quickly exited g****e and turned my phone off. Itinaob ko ito sa itaas ng mesa at inangatan nang tingin si Sol na kararating lang.

Tinulungan ko siyang ilabas lahat ng order namin mula sa tray at pinagkasya sa taas ng mesa. 

"Thank you for the food, lord." we both uttered.

"Lamon na," pang-aaya niya.

Tahimik naman akong kumain habang paminsan minsan naman ay dumadaldal siya. Hindi ko na halos maintindihan ang mga pinagsasabi niya.

Tango lang ako nang tango. "Hindi ka naman nakikinig, eh!" nakangusong reklamo niya.

"Nakikinig ako," saad ko naman.

Umiling siya. "Hindi, eh. Sige nga, kung talagang nakikinig ka, anong huling sinasabi ko?" nanghahamon na saad niya at tinutok ang tinidor niya sa tapat ko na tila ba handa nang tusukin ako ano mang oras. 

Natahimik naman ako saglit. "Hindi, eh. Sige nga, kung talagang nakikinig ka, anong huling sinabi ko?" I repeated the last thing she said.

I smirked. "Iyon. Iyon ang sinabi mo."

Inambahan niya ako gamit ang tinidor. "S***a, kailan ka pa naging pilosopo?" nanglalaki ang mga matang tanong niya.

I heaved a loud gasped. "Pwede bang ibaba mo 'yan? You might hit me!" pagrereklamo ko. The fork is just inches away from my face.

"Ayoko nga."

I shot her a death glare. Hinawakan ko siya pulso niya at pilit na binaba ang kamay niyang may hawak na tinidor.

Napakabrutal din nitong mag-isip minsan.

"Ano ba kasi 'yon at nang matahimik ka na?" naiinis na tanong ko.

Binalik ko na ang atensyon ko sa pagkain ng sundae pero ngayon ay nakinig na ako sa sinasabi niya.

"Ang sabi ko, tingin mo sino ang pogi sa tatlong magkakapatid na Wuizon?" she asked with her twinkling eyes.

Tatlong magkakapatid?

Tumango siya na tila ba'y narinig niya ang tanong ko sa aking isipan. She rolled her eyes. "Girl, you said it out loud."

I pursed my lips. Nagkibit balikat ako. "Iyong kanina pa lang naman ang nakikita ko sa kanila," sagot ko.

"Let me give you a little knowledge about the Philippines Youngest CEO slash billionaire dahil hindi ka nagbabasa ng news articles at nanonood ng news sa tv."

Agad naman akong umalma sa sinabi niya. "Excuse me? Nanonood ako ng balita at nagbabasa ng news articles, for your information."

I wiped the side of my lips as I finished eating my sundae. Si Sol na lang ang hinihintay kong matapos bago umalis.

Tumayo na siya at inaya na akong umalis dahil fries na lang naman ang natitirang pagkain niya. She ate it while we're walking towards the exit. The lady guard smiled at us. "Thank you for coming!"

Pareho namin siyang sinuklian ng matamis na ngiti. 

"Oo nga, pero hindi ka naman umaabot sa entertainment part. Lagi ka lang nakatutok kung holiday ba, may nangyaring aksidente o di kaya kung may bagyo o lindol. Baka nga hindi mo na kilala sinong presidente natin ngayon," mahabang litanya niya habang nginunguya ang fries.

"Don't talk when your mouth is full," pagsasaway ko.

She opened her mouth. "It's not full," she argued.

Kitang kita ko ang durog na fries na naghahalo sa laway niya. "Gross! Kumain ka na nga lang." 

She stuffed all the remaining fries inside her mouth before walking towards the trash can. Tinapon niya ang pinaglagyan ng kinain niya sa non-biodegradable kaya naman ay napahilamos na lang ako sa mukha ko.

Linapitan ko siya. "Kailan ka pa naging bobo?"

She shot her brows up. "Ano? Bakit bigla bigla ka na lang nang-iinsulto diyan. Inaano kitang gaga ka?" kunot noong tanong niya.

I flicked her forehead. "Biodegradable 'yan. Bakit sa non-biodegradable mo linagay? Nakakahiya ka," nakangiwing sagot ko.

"That's all? Eh, paano kung trip ko lang. Wala naman silang magagawa. It's not as if they'll know," saad niya

I rolled my eyes and just let her be. Bahala siya sa buhay niya.

"Tara na, umuwi na tayo."

"Wait up!" rinig kong sigaw niya.

She jogged to keep up with my pace. "Uuwi na tayo agad? Eh, wala pa nga tayong nabiling kahit na isang gamit. Kumain lang tayo sa Jolibee. Sinabi mo na lang sanang gusto mo lang mag-Jolibee, edi na dapat nag-order na lang tayo!" pagrereklamo niya.

"If you want to go shopping, then go. Uuwi na ako. Sumunod ka na lang."

Bigla akong nawalan ng ganang maglibot libot. I suddenly felt lazy. I just want to sleep all day.

Napabuntong hininga ako. Gusto ko nang umuwi. Gusto ko na lang itulog ang katamarang nararamdaman ko. And I won't deny that that encounter was also one of the reason why my mood suddenly changed. That simple encounter.

—

Note: Sorry, hindi ko napansin na putol pala itong Kabanata 03. Ayan, edited na.