Prologue

I stared at the calm and dark sea. The moon reflects on it making it look like there are stars or hidden diamonds shining on it. This is not its usual demeanor. Mostly, the waves are wild and crashing the shore creating that beautiful sound only some people could appreciate. 

Now... It's calm and silent. Like as if it's resting from its wild adventures. 

"Hey... "

My heart flinch, just hearing his voice. I felt him sitting beside me, indian style, on the same spot we used to sit before. 

Napahugot muli ako ng hininga bago napagdesisyonang balingan na siya ng tingin. Nakatitig na siya sa box na nasa harapan namin ngayon. Hindi siya ang Ryu na nasa harap ng ibang tao, gusto ko sana ngunit pinilit kong pinigil ang tuwa sa kaalamang sa harap ko lang siya ganito— bare, vulnerable but still mysterious. 

His eyes were a bit glossy as the moon's light reflect on it. Walang makatalong karagatan sa kung gaano ka misteryoso ang kanyang mga mata. It is deep, plain dark color at first glance but when you stare at it— which everyone usually does, you can see the most intense orbs that turns a shade darker the longer you marvel on it. 

"G-Gagaya ba tayo sa mga palabas? Isasauli mo rin ba ang mga... binigay ko sa'yo? "

Bahagya akong natawa kahit na pigil-pigil ko ang aking emosyon sa pag-uumapaw. Bahagya akong lumunok upang pawiin ang bikig sa aking lalamunan bago nagsalita. 

"Sira. No... I will never return that. Sa akin nalang ang mga iyon, pwede? I want to keep them... Iba i-iyan... " 

Sa sinabi kong iyon ay napalingon siya sa akin... Kailangan ko pang itikom ang aking mga labi upang hindi mapasinghap nang sa wakas ay tingnan niya ako pabalik. Hindi parin nagbabago ang epekto niya sa akin sa tuwing nagsasalubong ang aming paningin. Iyong sandali kang mawiwindang at para bang kahit gaano ka na kapagod, biglang mabubuhay muli ang iyong dugo. 

Gusto ko sanang mas tumabi pa sa kanya at kunin ang kalahating metro na distansya sa pagitan naming dalawa upang humugot ako ng lakas sa kanya. Ngunit kailangan ko nang sanayin ang aking sarili... kailangan ko nang masanay na tumayo sa sarili kong mga paa. 

Sa nanginginig na mga kamay ay inabot ko ang box at inilagay sa pagitan naming dalawa. Humugot muna ako ng hininga bago ko binuksan ang karton. 

"I call this one... M-My Pamana Box... "

Dinugtungan ko pa ng tawa kahit pa bahagya nang pumiyok ang aking boses sa huling sinabi. 

"Ito... Thermos, d-dahil palagi kang walang tubig. Sakto lang ang laki niyan, kaya pwede mong dalhin kahit saan. Tapos d-dahil madali kang ubohin, may recipe din ako dito no'ng warm juice na ginagawa ko sa'yo noon... "

Tumikhim muli ako. Sa loob-loob ay pinapanalangin na sana ay maayos akong makapagsalita hanggang sa huli. 

"T-Tapos... Eto... Vitamins 'yan. Sakitin ka kasi, eh! "

That was a forced humor. 

"Bumili ka kapag naubos na, ha? Inumin mo 'yan after sa breakfast. Once a day lang. Tapos, eto... M-May prinint din akong meal plan na may mga recipe na. 'Wag ka puro instant noodles at processed foods. Magaling ka naman magluto, eh. "

Inilabas ko iyong sunod na nakapa ko. 

"Eto... First aid kit. Palagi ko 'yang dala tapos nagamot na kita noon ng ilang beses kaya alam mo na kung ano dapat gawin... Tapos eto pa, dahil h-hindi naman ako kasing talino ni Sham, nagpasuyo ako ng mga sites tapos links na pwede mong i-browse kapag nahihirapan ka minsan sa mga assignment mo. Kahit naman... may tinatago kang talino, tamad ka minsan mag review kaya ayan... Tapos diba may ibinigay akong p-playlist s-sayo? May mga karagdagan ako ditong mga kanta para may pakinggan ka at makatulog ka nang mabilis. 'Wag kang magpupuyat, ah? Ayon... P-Pahiram din s-sana ako ng phone mo... Ise-set ko ang mga alarms para hindi mo talaga makalimutan... H-Hindi na kasi ako makaka text sa'yo... "

Gumagaralgal ang aking boses paminsan-minsan ngunit nagpatuloy lang ako sa pag-presenta sa kanya sa mga laman ng box na ibibigay ko. Tutok lang ang mga mata ko doon, takot na bumigay sa oras na magtagpo ang aming mga mata. 

Ngunit natapos na ako sa pag-presenta at hindi ko na alam kung ano ang susunod na gagawin. Para bang hindi ko na mahagilap ang mga iplinano ko kanina sa pagkasunod-sunod ng gagawin o sasabihin. 

"Why? "

Nanigas ako at tila tumambol muli ang aking dibdib sa kaba sa tanong niyang iyon kahit iyon lang naman ang sinabi niya. 

I could feel his eyes on me, melting me and giving my heart again a struggle to remain firm. 

"Why are you doing this? "

His question triggered my eyes to stare at his. Andoon ang paghihirap at sakit na minsan ko naring nakita. I remember the first time I saw it... that time, my determination to stay was even more fueled. 

"I hurt you. X— Xi, I hurt you. Why are you still doing this? "

His voice was so strained and it cannot hide his struggles anymore. His question broke the remaining pieces of me. As if it was not yet powderized and crushed to very tiny pieces. 

"H-Hanggang ngayon ba hindi mo parin alam kung gaano kalaki ang p-pagmamahal ko s-sayo? " 

Doon ay hindi ko na napigil ang nag-uumalpas kong emosyon. My heart hurt more. Para bang kahit napakawalan ko na ang aking mga luha ay hindi parin nabawasan ang daan-daang bagahe sa aking kalooban.

Umawang ang kanyang mga labi at kahit sa dilim ay nakikinita ko ang ang pamumula ng kanyang mga mata, ilong pati ang kanyang mga tenga. 

Muli ay bumuka pa ang kanyang baba at nagtangkang bumigkas ng salita ngunit sa huli ay tinikom din. 

"Nasasaktan na ako noon pa... Ang naiba lang ngayon ay... "

Isang hikbi ang hindi ko na mapigilang kumuwala. Hindi ko alam na... mas masakit ito kesa noong sumuko na ako. Para bang ngayon ang tinatawag nilang "climax" o ang "cherry on the top", dinadala ako sa sukdulan. Ito ang tinatawag nilang officially giving up, the closure and good-byes. 

"... n-ngayon ay sumuko na ako dahil... dahil sobra na... S-Sobra na, Ryu na parang hindi ko na magawang mahalin ang sarili ko... Sobra na wala na akong makapang motivation pag n-nakikita kita... Puro sakit nalang... "

Nagtuloy-tuloy ang pag-agos ng aking luha at mula sa aking kinauupuan ay nakita ko ang pagkislap ng kanyang mga mata. 

"R-Ryu... Mahal na mahal kita, sana ngayon ay alam mo na, na hindi ito simpleng puppy love lamang... Mahal na mahal kita na kahit gaano man ka sakit, hindi ko parin mapigilang mag-alala... na kahit sobra mo akong sinasaktan, hindi ko parin magawang magalit o bastang iwan ka na lamang...  "

I clutch my chest. There's just so much. There's so much heaviness and pain in there. I saw him wiping his cheeks with the back of his hands. Like a little boy crying for his lost puppy. 

"Ito nalang sana ang huli kong hihilingin...Ryu, please... Take care of yourself... Please reach your dreams. I can see it, I can see the successful Ryu. I can see the huge potential in you some failed to see. Kaya please, please be healthy and strive for your dreams. I know you can do it. "

With my shaking hands, I reach for his face and wipe his tears. I will miss this... I will miss comforting him... I will miss hugging him... I will miss being with him... 

Nilapit ko ang aking mukha at marahang pinatakan ng halik ang kanyang noo. I saw him closing his eyes and now crying nonstop. 

"Be happy, Ryu... Tuparin mo ang mga pangarap mo... Ako ang isa sa mga pinaka magiging masaya para sa'yo. Ngayon palang, I am very proud of you. I love you..."