Chapter 1

-Xia Aphrodite C. Lazarte-

.

.

.

Nagising ako nang marinig ang ingay sa sala. Kunot-noo kong pinakinggan kung ano ang mga ingay habang unti-unting bumabalik ang aking wisyo.

Mga nababasag at nagtutumbahang gamit ngunit ang mas nakaka bahala ay ang sigawan nina Mama, at ni ate.

Agad akong napabangon sanhi ng biglang pagsakit ng aking ulo, kaso hindi ko na iyon ininda at kaagad na isinuot ang pambahay na tsinelas bago nagmamadaling bumaba.

My jaw dropped at the sight of our living room. Para itong dinaanan ng bagyo. Kahit saan ka lumingon may mga basag na plato at mga nagtutumbahang gamit. Mas nabahala pa ako nang makita ko sina Mama at ate na umiiyak. Si ate ay pilit na pinipigilan si Mama na magwala pa habang si Mama naman ay naghihisterya na at sigaw nang sigaw kay Papa.

Papa is just there, standing on the middle of our Sala, hindi inda ang mga maliliit na sugat na dulot ng mga tinapon ni Mama na mga babasaging plato. Hindi ko maiwasang mag-alala.

"Ma? Pa? Ano pong nangyayari? Ate? "

Iyon ang aking tanong nang tuluyang makababa. Nanatiling nakayuko si Papa, si Mama naman ay humahagulhol na ngayon at si ate, niyayakap si Mama.

"Hayop ka, Josephino! Paano mo nagawa sa amin ito? A-Ano pa bang kulang sa akin? H-Ha? B-Bakit mo nagawang mambabae gayong lahat-lahat naman ay binibigay ko sayo! Lahat-lahat, Leoncio! Tiniis ko ang lahat, sumama ako sa'yo dahil m-mahal na mahal kita, tapos ngayon eto? Hayop ka!!! "

Napaawang ang aking bibig at tila binomba ang aking buong pagkatao. Para akong na blangko at kahit rinig ko naman ang sinabi ni Mama, tila gusto pang magkaila ng aking isipan. Parang gusto kong magpanggap na binabangungot ako ngayon, o kaya ay magbingi-bingian na lamang. Ngunit ang sakit na dahan-dahang gumagapang sa aking kalooban maging ang mga iyak ni Mama at Ate ang siyang malakas na sumampal sa akin, pinapatunayang hindi ito bangungot at totoo ang aking narinig kanina.

Nagwala muli si Mama at wala akong nagawa kundi mabato sa aking kinatatayuan. Hindi man lang tumanggi si Papa, hindi rin siya sumagot.

Nanlabo ang aking paningin. At nag-unahan kaagad ang aking mga luha sa pagbagsak.

"Hayop ka! Lumayas ka! Lumayas kang tangina ka!!! "

At sa walang lingon-lingon, umalis na nga si Papa. Hindi man lang niya ako nilingon, ni 'Sorry' wala akong narinig, hindi man lang siya nag explain...

Gusto kong sumigaw, gusto kong magwala at higit sa lahat, gusto kong manuntok na lang at ang mukha ng babae ni Papa ang puntiryahin. Napupuno at nag-uumapaw ng galit, at sakit ang aking pagkatao.

Ngunit hindi ko magawang unahin ang aking sarili nang makita ko si Mama na dumausdos na sa sahig habang humahagulhol. Pilit pa nitong inaabot ang mga plato sa gilid na hindi pa napipino at may balak pa yatang magtapon kaya lumapit na ako at yumuko sa kanyang harapan bago sila niyakap ni ate.

"Mama, tama na. Tumahan na po kayo. "

Niyakap niya kami pabalik ni ate nang sobrang higpit na para bang sa amin nalang siya humuhugot ng lakas.

"M-Mahal na mahal ko kayo ng ate mo... "

My heart clenched repeatedly. Para iyong tinutusok ng libo-libong mga karayom. Paulit-ulit at mas dumidiin. Ang luhaang mukha ni Mama ay para akong sinasakal, hindi makahinga at nakakapanghina.

Paano ito nagawa ni Papa? Paano niya nagawang maghanap pa ng iba? Maganda si Mama, singkit, maputi at higit sa lahat, maalaga at mapagmahal. Sa Labing-pitong taon kong nabubuhay, habang lumalaki ako ay nakikita ko kung gaano ka mahal ni Mama si Papa. Papa, too, was sweet with Mama, sending her jokes and their flirting never ends... I never heard them exchange 'I love yous', but I was confident that they love each other and that we are one of those happy family.

Or so I thought.

Until now, I still can't believe it. I'm waiting for the twist, I'm waiting for someone to suddenly hit my face and wake me up saying I'm having a nightmare, I'm waiting for someone to suddenly shout, "it's a prank! ", but none came, none happened.

I feel like I'm in some sort of alternate universe. I've smacked my head for how many times, hoping that it is only one of my horrible imaginations, but I just ended up with an aching head and much bruised heart.

Waves and waves of pain seemed to clutch my heart repeteadly. It's too much. It's too heavy that it feels like someone is suffocating me to death. But I don't care. I don't care how painful it is, I just want Mama to stop hurting. If only... If only I could transfer all the pain she's feeling to me, I would've done it in a heartbeat. It's already very painful for me, I can't even imagine how painful it is for Mama that she's the one cheated and betrayed by the man that she loves—by her husband, to be precise.

"Ma, naubos na ang mga pinakamamahal mong porcelanang plato para sa pista. "

Binatukan ako ni Ate at tiningnan nang masama na para bang isa akong problemang tinubuan ng ulo't katawan. Ngunit sapat na iyon pagkat napatawa ko si Mama, na kahit sa pagitan ng sakit, alam kong nakikita niya parin kami— ang kanyang pag-asa.

Hindi rin nagtagal ay nakatulog na si Mama, dala narin siguro ng pagod sa sobrang pag-iyak. Nandoon si Ate at binabantayan si Mama habang ako naman ay piniling maglinis dito sa baba.

Inabala ko ang aking sarili sa paglilinis, pagtatapon ng mga basag at maging pagbubuhat ng mga furnitures na tinumba ni Mama kanina. Hindi ako tumigil hanggang sa namalayan ko nalang ang gabi.

Nang matapos ay tila wala sa sarili akong naglakad. Hindi alam kung saan tutungo, ngunit dinala ako ng aking mga paa sa boulevard na malapit sa amin. Dahan-dahan akong sumalampak sa semento, at kahit ayaw ko ay hindi ko na mapigilang umiyak at humikbi. Madaling araw narin at ang tangi kong naririnig ay ang malakas na ingay ng mga alon maging ang mga insektong nakatago sa dilim.

Madilim, ngunit kumikislap parin ang dagat dahil sa buwan na nakatanglaw dito. I break down when no one's watching. I break down because I can't bear it anymore, I can't suppress it inside any longer.

I am bare and vulnerable. Sa dilim kung saan walang huhusga sa akin, sa dilim kung saan kaya kong maging mahina kahit sa konting sadali lamang.

Ngunit natigil ang aking hikbi nang may humarang sa aking paningin. Napaangat ang aking tingin sa may-ari ng panyong nakalahad sa aking harapan. Hindi ito nakatingin sa akin at sa halip ay nasa harap lamang ang atensyon. Hindi ako nakagalaw, nagdedebate sa aking isipan kung tatanggapin ko ba o hindi. Hindi ko kilala ang estrangherong ito na basta na lamang naglahad ng panyo.

"Tanggapin mo na. Nangangawit na ang kamay ko. "

Sa nanginginig na kamay ay tinanggap ko nga ito. Hindi ko alam ngunit bigla namang bumilis ang tibok ng aking puso, hindi ko matiyak kung dahil ba sa kaba dahil hindi ko kilala ang tao na bigla na lamang tumabi sa akin ng upo o dahil narin sa ibang bagay.

"Wounds do heal, but it will leave scars. You won't be the same anymore, it will either make you stronger... or a more coward and fragile person. I hope you'll be the former. "

He suddenly utter, breaking the defeaning silence between us. Kunot-noo ko siyang nilingon, hindi na mapigilang tingnan ang kanyang mukha. Because he's facing the sea, I could really see his long and proud nose, just like his Adam's apple, just a bit smaller than his nose. Nadedepina rin ang kanyang panga. The rest, I can't really describe already because aside from it's dark, naka side view rin siya kaya hindi masyadong kita.

Masyado naman yata siyang feeling close, ano?

All of a sudden, my heart suddenly stop beating for a while when he finally turn his face on my way. I can't really clearly see his face, but I am sure that he's got the looks, but then I was once again left in awe when the moonlight reflected his face a bit. My lips parted, now seeing his face. His eyes... His eyes are so dark. It's mysterious, like a black hole.

"You should be careful next time if you come here in that state. You're vulnerable and when scumbags spot you, you're a dead meat. "

He said with a cold voice. It's already cold here specially because it's already late and we're at the shore, but his voice is really giving me different kind of chills. Nang hindi ako umimik ay binaling niya ulit ang kanyang tingin sa harap.

I don't know but I stopped crying. It's still heavy, but his presence quite distracted me from the numbing pain.

Siguro dahil medyo naguguluhan pa ako kung bakit nandito ang taong 'to at higit sa lahat, kung sino siya. But I was just too tired and in pain to ask. It was like I can't form any coherent thoughts, but I'm still conscious. It was as if I'm awake, but empty.

We stayed there until dawn. Walang nagsalita at tanging ang mga insekto at ang marahas na alon sa dagat lamang ang ingay na namamagitan sa aming dalawa. Hindi ko siya kilala, he's wearing a hoodie and hell, nasa medyo madilim na parte kami ng boulevard, ngunit wala akong makapang kahit anong takot. Instead, my heart seemed to begin relaxing, and my tears just stopped falling.

He is a stranger... but my heart reacted calmer than when I met other people I knew. I ransacked my mind if there was a time I am this comfortable with a stranger, but I can't remember any.

"Uuwi na ako, mag-uumaga na. Ikaw din. Where do you live? "

Tumayo na siya, pinapagpagan ang likod ng kanyang maong pants. Nakatingala lamang ako sa kanya, para bang batang nahihiwagaan sa bagong kagarap. Napakurap-kurap pa ako nang makita ang kanyang kamay na nakalahad. Nakatitig pa ako do'n nang bahagya akong mapaigtad nang igalaw niya ito sa aking harap bago nagsalita.

"Miss? Nangangalay na ang kamay ko. "

Sa nanginginig na kamay ay inabot ko nga ito. As my fingers touch his, I felt the sudden energy flowing inside of my body. It shocked my nerves, like making them livelier than before.

What is this? Why? Why do I feel this kind of feeling?

He help me up, and finally I found my voice to speak.

"S-Salamat... "

I croaked. Nakita kong bahagyang umangat ang kanyang mga balikat na para bang nagulat siya nang marinig ang aking boses. He turned to me, and now his eyes and mine connected again.

"I-Ingat ka pauwi... S-Salamat ulit... "

And I did what I think would make my heart beat normally again. I left, leaving him still looking at the direction where I stood a while ago.

Madaling araw na at bahagya nang sumisilip ang liwanag sa kalangitan, but my mind continue to wander, his face lingered along with his deep eyes and voice. Bahagya kong kinapa ang aking dibdib. It's still beating so loud, it's still chaotic in there.

Shit. Anong nangyayari sa akin?

Wala parin ako sa sarili hanggang sa makauwi. The house still feel heavy, like the way it is when I left. Once it was warm, it was lively, and it is my safe haven, but I can't feel it anymore... It's making me feel suffocated again, like I am drowning and couldn't resurface anymore.

I sighed. Napaka tahimik ng bahay. Umakyat ako sa itaas at tinahak ang kwarto nina Mama. My heart hurt everytime my eyes will settle on the picture frames hanged on the walls on my way to their bedroom. Napakarami no'n at halos mapuno na ang dingding. Mama wants to hang them, tho. Remembrance daw sa bawat okasyon, o kahit iyong mga pangit at nakakatawang picture namin ni ate, andoon.

I stopped on the biggest frame in the middle, our family picture. Sa studio pa talaga namin 'to tinake, naalala kong anniversary iyon nila Mama at Papa. Kakasweldo lang ni Papa at imbes na bumili ng bagong maleta, mga damit at sapatos dahil sa nalalapit niyang trabaho sa ibang bayan, pinilit niyang gastusin ang pera para mag celebrate. Pinagalitan pa nga siya ni Mama pero nilambing-lambing niya ito habang kumakain kami sa isang restaurant hanggang sa bumigay na nga si Mama.

I cried silently again. The memories are making our situation more painful and... unacceptable.

We were happy...

Nang hindi ko makita sina Mama ay tinungo ko ang kwarto ni ate at doon sila nakitang magkatabi. They're already asleep. Napabuntong-hininga na lamang ako bago sila kinumutan nang maayos bago lumabas at tinungo ang aking kwarto.

I immediately went to the bathroom to take a half bath. Doon ay nakita ko rin ang iilang mga sugat sa aking kamay, sa braso at sa tuhod pababa sa paa. Must be when I was cleaning the living room. Hindi naman malalaki kaya hindi ko na iyon pinansin at nagbihis ng pantulog.

I want to sleep. I want to forget. I'm too tired to do anything, to feel anything and even to think... but why can't I just fell asleep?

Kahit na gustong-gusto ko nang magpahinga, ang ingay-ingay at ang gulo ng aking isipan, ang daming tumatakbo doon.

Paano na? Ano na ang mangyayari bukas? Ano na ang mangyayari sa pamilya namin?

Paano si Mama?

Ngunit natigil ako sa aking iniisip nang makapa ang isang tela. Like an automatic reaction, a smile slowly stretch between my lips. Sandali pa akong namangha. Paano ko nagawang ngumiti sa gitna ng mabigat na problema?

But then, I couldn't overthink anymore... because finally, my eyelids began to close, and finally... I fell into oblivion.

His hanky did help me, I guess?

.

.

.

~~~to be continued...