Kabanata 2

"What?! Is that true?!"

She was shocked. I smiled at her weakly. Matapos akong kausapin ni Alas tungkol sa pakay niya ay kaagad ako nitong pinaimpake ng gamit. Kahit paano umaasa ako noon na hintayin niya at sabay na kaming umalis ay bigo ako dahil sa huli, ipinasundo niya ako sa driver ng mommy niya para ihatid sa bahay niya.

Noong makarating naman sa bahay niya ay tanging maid niya lamang ang sumalubong sa akin at naghatid sa magiging kwarto ko; Alas' room. Halos pigain naman ang puso ko ng makita ang mga larawan nila ni ate sa kwarto, maging ang isang malaking portrait painting ng mukha ni Ate. Hindi ko alam kung makakaya ko bang tagalan na manatili roon dahil sa nasaksihan. Kung pwede lang na sa ibang kwarto o sa guest room na lang ako matulog ay gagawin ko, pero natatakot akong baka bigla na lang magalit si Alas.

"At pumayag ka naman?"

"Out of gratitude and. . . and I feel responsible for my sister's death, pati na rin sa pamangkin ko." napamasahe siya sa kaniyang sentido dahil sa sinabi ko.

"Responsible for their death? If you died too, does that make you still responsible for it? Aksidente ang nangyari, wala ka namang ginawang kung ano para mamatay ang ate mo kaya paanong ikaw ang magiging responsible roon?" hindi ako nakapagsalita. Alam ko naman. Wala naman talaga akong kasalanan. But based on papa's reaction and Alas' treatment, I feel like they're silently blaming me. . . kahit ang mommy ni Alas ay iyon ang nakikita ko sa mga mata.

"You still have time to leave Thena. I can help you, may work ka naman e." I laughed. Work. It wasn't the work itself that I shouldn't be proud of. I am a sales representative. I have a background in finance but dropped out. Hindi ko natapos ang course ko dahil marami akong bagsak. Walang choice, kundi ang huminto. Mama told me to shift and take other courses na para sa akin ay madali pero hindi na pumayag si Papa dahil masasayang lang daw ang ibabayad sa tuition ko, gayong nursing student si ate. Hindi sa minamaliit ko ang trabaho ko at ang mga katulad kong sales representative, I was actually not proud of being a dropped out and not a title degree holder. I don't have a diploma. Nakapag college lang ako pero hindi ako graduate.

Hindi naman kasi ako kasing talino ni ate. Hindi ko kinaya ang course na kinuha ko.

"Hindi na... tatanggapin ko na lang." ayoko umalis. I don't want to disappoint Alas. Ewan ko, tanga nga talaga siguro ako. At the same time, natatakot akong mag-isa. Natatakot akong umalis. Kahit paano, I want to stay with Alas. I wanted to take care of him, because that was what I'd promised to Ate. Hindi ko alam kung bakit at paano, but I saw a letter on my Ate's book, noong nilinis ko ang kwarto niya sa bahay.

It was a letter for me. Hindi ko pa makalimutan ang laman noon at hindi ko akalain na para iyon sa akin.

To: Thalia Athena

You weren't my real sister. Not even blood related, and I admit, I don't like the idea of having a sister that isn't even related to us. Masyadong makulit si mama noon at ako naman hindi maiwasang magreklamo pero wala rin akong nagawa kundi hayaan silang magdesisyon.

When you first came, I wanted to hate you. No, I hated you. Kasi napunta na sa 'yo ang buong attention ni mama. Gusto kita awayin pero kapag susubukan ko nang magmaldita sa 'yo, napapatigil ako dahil sa mga mata mo. Kapag kasi titingnan kita, parang konting pitik lang sa 'yo, konting pagtaas ng boses sa 'yo ay iiyak ka na. That's what I can see in your eyes. You're too vulnerable, lonely and empty. Dahil doon mas pinili ko na lang na huwag ka na lang pansinin at maging malamig ang trato sa 'yo. Somehow, naaawa rin ako sa 'yo.

I met Alas. Pansin ko na noon pa mang dumating ka at pumunta sila sa bahay, iba na ang tingin mo sa kaniya. Nagka crush din ako kay Alas. Ayoko sana noong una dahil ramdam ko talaga na gusto mo siya, pero hindi ko na rin mapigilan ang sarili ko sa pagkahulog sa kaniya lalo na noong magtapat siya sa akin. I want to step down and let you be close to him. Halos gusto na nga kitang hilahin at ipagtulakan kay Alas pero hindi ko nagawa. I'm really sorry. Alam ko nasaktan kita ng sobra dahil doon. Pero mahal na mahal ko talaga si Alas, Athena.

Halos gabi-gabi akong nilalamon ng konsensya ko, noong mga panahong kami ni Alas, kakaisip sa 'yo at sa maaaring nararamdaman mo, at mas lalo akong naiinis at nilalamon ng guilt kapag nakikita kitang ngumingiti pa rin o tumatawa kahit alam kong nasasaktan ka na. Binabati mo pa ako at napakabait mo pa rin sa akin sa kabila ng lahat at hindi ko 'yon matanggap. Gusto kong awayin ka para mailabas mo sa akin ang nararamdaman mo pero hindi ko kaya.

Hindi ko akalain na makakaramdam ako ng ganitong pagmamahal para sa 'yo. Minahal na kita bilang tunay kong kapatid. At kung mayroon mang isang tao na gusto kong magmahal at magalaga kay Alas. I want it to be you. Only you. Una mo siyang nagustuhan. Una mo siyang minahal. Nasaktan kita ng sobra pero ayos lang ba sa 'yo na hilingin ko 'yon?

Athena, please... if ever na mawala ako, ipangako mo sa akin, aalagaan at mamahalin mo si Alas.

I promised her I'll do it. Hindi ko siya maintindihan sa parte na 'yon pero nang makita ko ang isang envelop sa mga gamit niya na halatang pinakatatago niya no'n ko naintindihan kung bakit. Kung hindi kami na-aksidente, mawawala pa rin siya sa amin. Ate's has a heart disease and it's too severe; hindi na magagamot pa. Akala ko noon she only has an asthma. Madalas siyang atakehin, pero hindi ko alam na iba na pala 'yon.

"Are you serious? Dahil ba sa mahal mo siya? For God's sake, Thena." halata ang frustration sa mukha niya at panggigigil sa akin pero hindi ko babawiin ang sinabi ko. Aalagaan ko si Alas at mamahalin habang asawa niya ako. Ibibigay ko ang gusto niya. Ang mahalaga, ano man ang mangyari, alam kong hindi ako nagkulang.

"I am serious, Ali. Gagawin ko 'to for ate and for me na rin. Gusto ko, kasi gusto kong alagaan siya. I will help him heal. Balang araw, magiging okay din siya." sana. At sana ganoon din ako.

"Ang tigas talaga ng ulo mo. Sige, bahala ka. Basta andito lang naman ako for you. Kahit tutol ako dyan sa desisyon mo." ngumiti ako at niyakap siya. Alam ko naman na hindi madali ang desisyon ko pero hindi ko naman kayang hindi tumuloy. Noong una'y hindi ko naman planong maging asawa niya, kahit kaibigan na lang basta magawa ko siyang alagaan at mahalin ay okay na. Pero ngayon na nagkaroon ako ng chance, I will grab it.

Umuwi ako sa bahay ni Alas pagkagaling sa condo unit ni Ali. Naabutan ko ang kotse nito sa garahe kaya alam kong nakauwi na siya. Pagkapasok ko'y naabutan ko siyang paakyat sa second floor, kaya naman dumeretso ako sa kusina para maluto ng dinner namin.

"Hija, nakabalik ka na pala." napatingin ako sa nagsalita at nakita si Nana Isang. Siya ang nangangalaga ng bahay kapag wala si Alas. Sa pagkakaalam ko siya ang nagalaga kay Alas noon kaya naman kinuha siya ni Alas upang mangalaga rito sa bahay niya.

"Opo, ah. . . Mag p-presenta po sana akong magluto ng hapunan." ngumiti siya sa akin.

"Talaga? Para ba 'yan kay Alas?"

"O-Opo sana. . ."

"Mahal mo ang alaga ko ano? Napakaswerte naman niya sa mapapangasawa. Mahal na mahal siya."

"Mahal na mahal ko po siya pero hindi po siya maswerte sa akin." umiwas ako sa kaniya ng tingin at kumuha na ng mga sangkap sa iluluto ko. Sa susunod na Webes ang kasal namin ni Alas. Bilang na lang ang araw at masyado na niya nang minamadali sa hindi ko malamang dahilan.

Nang matapos ay tinulungan na ako ni Nana Isang na magprepara ng hapunan. Pagkatapos ay alangan pa akng tumungo sa kwarto ni Alas upang tawagin ito. Kakatok pa lang sana ako ng bumukas na ang pinto ng kwarto nito at bumulaga sa akin si Alas na nakasuot pang-alis. Itinutupi niya ang sleeve ng suot hanggang siko ng mapatingin siya sa akin.

"What?"

"Nagluto ako ng hapunan—" gusto ko pa sanang dugtungan, umaasang sasabay pa rin siya kahit halatang may importante siyang lakad.

"Hindi ako kumakain ng luto ng iba unless it was Nanang and Cin's." parang may kung anong pumiga sa puso ko dahil sa sinabi niya ngunit pinili kong ngumiti.

"G-Ganoon ba? Pasensya na."

"Nanang's here, don't bother yourself doing things. Focus on the deal instead. Bukas ipapadala ko rito ang susuotin mo for the wedding. Hindi ako rito ngayon matutulog and I won't tell you what am I going to do and where I am going. You don't have to know my whereabouts." tuloy-tuloy na sabi niya tila walang balak na pagsalitain ako. Natapos niya iyon, kasabay ng pagkakatapos niyang tupiin ang kaniyang sleeve, hindi na rin niya ako tiningnan pa at mabilis nang naglakad pababa. The next thing I knew was his voice, calling out to Nana Isang.

Napatitig na lang ako sa papalayong bulto ni Alas hanggang sa tuluyan na itong makalabas ng bahay. I was left standing in the same spot. Tila napako na lang sa kinatatayuan. He clearly doesn't want to talk to me. Minsan iniisip ko kung nakikilala pa ba niya ako? O tuluyan na niya akong nakalimutan at nawala sa alaala niya.

Mabigat ang loob na sinabayan ko si Nana Isang na kumain.

"Mabuting bata si Alas." napatingin ako kay Nana Isang nang magsalita siya. Nakatitig na pala ito sa akin.

"Tahimik lang siya. Kahit ngayon ay nadala niya ang ugaling iyon. Mahirap siyang intindihin. At masikreto. Kabaliktaran siya ni Alestair na pasaway at barumbado. Kaya pasensya ka na hija, sana'y maintindihan mo na may pinagdadaanan ang mapapangasawa mo." alam kong alam ni Nana Isang ang sitwasyon namin ni Alas. Alam ko rin na alam niya na si Ate dapat ang mapapangasawa nito.

"Naiintindihan ko po," palagi ko siyang iintindihin.

"Sana balang araw magawa niya ulit maging masaya. Sana'y maging masaya na rin kayong dalawa."

"Iyan din po ang dasal ko Nanang." palagi.

Hindi nga umuwi si Alas ng gabing iyon. Kinabukasan ay wala ring Alas na nagpakita sa akin. May dumating lang na kahon at nang buksan ko 'yon ay isa 'yong wedding dress. Napangiti ako kahit sa loob-loob ko'y nakaramdam ako ng kirot. Ikakasal ako, pero hindi mangyayari ang dream wedding ko.

Isang beses ko lang mararanasan ang ikasal pero eto at hindi ko man lang mararanasan ang pinapangarap ko. Pero okay lang, si Alas naman ang groom. Ang mahalaga naman doon maranasan ko ang maikasal.

Matapos i-check ang damit ay pumasok na rin ako sa trabaho ko. Medyo konti ang pumupuntang customer sa branch namin dahil sa iba pang kakompetinsya na katapat lang namin at katabi. Hindi ito ang unang beses na matumal ang sales namin, naging madalas ito ng dumami na ang mga kakompitensya.

"Thalia..." napalingon ako sa manager namin.

"Ma'am?"

"Pakiasikaso muna 'yong isa nating customer, nautusan ko kasi si Abby hindi pa bumabalik." kaagad naman akong sumunod. Masigla kong binati ang customer na tinuro ni Ma'am Menty. He looks around 26 or 27, parang si Alas at mukha ring may lahi. He was looking around until I greeted him.

"Oh sorry, ah... I was looking for a new car, hindi kasi ako makapili. Can I have a good suggestion? Recommendation?" sabi niya habang pasulyap-sulyap sa akin at sa mga sasakyan.

"Sure sir, sunod po kayo sa akin." I walk towards the line of cars na natitiyak kong bagay sa kaniya, magugustuhan niya at mas magaganda ang quality. Ito rin kasi ang mas pinakabinibigyan namin ng pansin ni maipagbili dahil bagong labas lang.

"Here sir, I recommend you try this one. This is our latest model." marami pa akong sinabi sa kaniya, I tour him around the car at pinasakay ko pa siya sa loob habang nag e-explain pa rin ako, maging mga parts sa loob ay sinabi ko na rin. Noong una ay okay naman, mukha namang gusto niya at tumatango tango pa pero nitong kalauna'y medyo naiilang na ako sa kaniya dahil sa paninitig niya. He's a good looking guy, but I am not really comfortable when someone's staring at me for too long. My previous clients stare at me too, pero hindi ganoon katagal dahil tutok sila sa pagtingin ng kotse at pag-usisa ng mga parts nito to see if the quality is good, the appearance... unlike this man.

"Thalia. . ." napahinto ako at nahigit ang sariling hininga nang banggitin niya ang pangalan ko sa kalagitnaan ng pagsasalita ko.

"S-Sir... Yes, po? Do you have any questions about the car? Or hanap pa po tayo ng iba?"

"N-No, no, this car is actually good. I'll take it."

"T-Talaga po?!" nawala ang ilang na naramdaman ko at mas napalitan ng saya dahil unang customer ko siya sa araw na ito na mabebentahan ko.

"Uhuh, yup..."

"Naku thank you sir, tara ho I will—" nahinto ako sa pagbaba ng hawakan niya ang braso ko para pigilan ako. I looked at him, and I caught him still staring at me. Noon ko lang napansin na hindi pala itim ang kulay ng kaniyang mga mata. Talagang banyaga ang klase nito. He was staring at me seriously and that made me shiver.

"S-Sir?" Mukha namang natauhan siya at mabilis akong nabitawan. He caressed the back of his neck.

"S-Sorry, I was just. . . Uh... Nevermind. Sige tara." nauna na rin siyang bumaba at kaagad naman akong sumunod. I didn't know, but I felt something weird about him.

Paalis na siya ng bigla niya akong lingunin ulit. Seryoso ang mga tingin nya ngunit kumurba ang mga labi niya at tipid na ngumiti sa akin.

"Hoy teh! Kita ko 'yon. Mukhang crush ka a." nagulat ako sa biglang paniniko ni Abby na kababalik lang.

"Huh? Tumigil ka nga, kung ano-ano nanaman naiisip mo."

"Sus! Alam ko mga gano'ng tingin at ngiti, pero in fairness, teh ah! Ang gwapo ng nabingwit mo! Buti ka pa mga chupapi ang nagiging customer ako mga kalahi ni Pooh. Natawa naman ako sa sinabi niya at nailing na lang.

Hindi nawala sa isip ko ang kakaibang pakiramdam ko sa lalaking iyon. Thunder.

Light Thunder Durchdenwald—that's that guy's name.