Third Person's POV
Tahimik na nakatayo si Primo sa labas ng NICU. Nakatuon ang atensiyon niya sa bagong pasok na nurse at tumingin sa incubator kung nasaan ang kambal ni Claret.He was in deep thoughts. Ang liit ng dalawang baby. Ang balat ng mga ito ay pink. He felt sorry for the babies. Hindi niya mawari kung bakit ganito ang nadarama niya."Mr. Montealegre, sa ngayon ay hindi pa pwedeng pumasok at mahawakan ang twins."Hindi naramdaman ni Primo ang presensiya ni Doctor Romero na dumating at tumabi sa kaniya. Nakatingin din ito sa kambal.Sinulyapan ni Primo ang doctor. Kunot ang noo niya. "I'm not asking."Nagkibit-balikat ang doktor. "Sana pag-isipan mo ng mabuti ang kapalaran ng pamilya mo ngayon, Mr. Montealegre. You have a beautiful family. I hope you won't ruin it for something shallow..." Kimi ang ngiting binigay sa kaniya ng doktor at iniwan na siya doong tulala.For something shallow? Anong mababaThird Person's POVTwo months ang lumipas bago nakauwi sa tahanan nila sina Claret at ang kambal niya. Hindi naging madali ang lahat.Inabot ng isang buwan bago niya nagawang pa-dedehin ang kambal sa bisig niya. Nagkalaman na rin ang kambal niya kumpara sa nakalipas na dalawang buwan.Malaki ang naitulong ni Melanie at ate Choleng sa pag-alalay kay Claret sa kambal. Mula sa pagpapatulog sa mga ito, sa pag-alaga at sa pagpapa-dede minsan sa mga na-pump na breast milk ni Claret.Mahirap talagang mag-alaga ng newborn baby lalo na at kambal pa ang kaniya. Halos walang tulog si Claret. Masakit pa nga ang tahi sa tiyan niya pero patuloy ang paggalaw niya.Hindi niya rin malubayan ang kambal dahil palagi niyang nasa bisig ang dalawa. Feeling her twins skin to skin is their bonding.Nakakatulog ng mahimbing ang kambal kapag ramdam nila ang balat ng nanay nila. Kaya gano'n nag ginagawa ni Claret bago nilalagay ang kambal sa sarili ni
Third Person's POVIsang linggo ang lumipas. Mas pinagtutuunan ng pansin ni Claret ang kambal niya. Wala siyang ibang inatupag kundi ang mga anak niya. Gusto niyang maibigay ang lahat ng pangangailangan ng kambal niya... Pero ang bigyan ito ng tatay ay mukhang mahirap.Ni minsan ay hindi nga niya mahagilap si Primo sa bahay nila. Palagi itong busy sa hotel... O baka busy kay Selene...Napabuntong hininga ako at nilapag si Ace sa crib. Tumingin si Claret sa anak niyang si Amelie na gising pa at gumagawa ng maliliit na ingay. Napangiti si Claret at binuhat si Amelie mula sa crib. Pina-dede niya ang anak. Lumapit siya sa vanity table at humarap sa cellphone niyang naka-On."Claret, sure ka bang okay ka pa d'yan? You know I can help you, 'di ba? Kahit ano pa. Ayaw kong mag-suffer ka, Claret." Si Melanie mula sa kabilang linya.Naka-video call ang babae kay Claret. Nasa ibang bansa si Melanie para sa isa
Third Person's POVMag-isang bumaba si Claret. Iniwan niya ang kambal sa pangangalaga ni ate Choleng.Kahit ramdam niya ang panlalambot ng tuhod niya ay matapang siyang humarap kay Primo.Hindi makapaniwala si Claret. Hindi man lang siya binalaan nito na magdadala pala ito ng reinforcement mula sa hospital... Para ano? Para may patunayan 'di ba? Hindi man lang ba nito hihingin ang opinyon niya?"Anong ibig sabihin nito, Primo?" bumiyak ang boses ni Claret. Hindi niya pala kayang harapin ang sitwasyon na 'to. Hindi pa nga nagsisimula, wasak na wasak na siya.Tama nga ang sinabi ng katulong, may doctor at isang nurse nga. Napabuntong hininga si Primo at tumingin sa nakakaawang pigura ni Claret. Kita niya ang pagka-down ng babae. "For the paternity test," tipid na saad ni Primo. "No. Ayaw ko, Primo. Hindi ko 'to i-a-allow." Nanatili ang tingin ni Claret kay Primo. Hindi niya pinansin ang ibang tao sa p
Third Person's POVD'Andrea's Family House Sa loob ng study room ng mga D'Andrea ay mag-isa at may kausap sa telepono si Ricardo D'Andrea."Boss, ano pong gagawin pa rito sa alaga niyo?" salita ng isang boses sa kabilang linya."Bantayan niyo lang. Huwag ninyong patayin... Sa ngayon." Madilim ang ekspresyon sa mukha ni Ricardo D'Andrea."Sige, boss. Areglado." Magiliw na reply ng tauhan.Binaba na kaagad niya ang tawag at may tinawagang panibagong numero."Ano? Nakuha niyo na ba?""Yes, boss. On move na po."Niluwagan nito ang suot na necktie at tumayo na sa kinauupuan. Wala na siyang sinayang na oras."I'm coming. Siguraduhin niyong walang nakasunod sa inyo. Hindi pa natin alam kung makakatunog ba ang bubong Montealegre na 'yon." Napangisi si Ricardo.Hindi niya alam kung bobo ba o ano ang bilyonaryong gusto ng anak niya pero hanggang ngayon wala pa ring alam si Primo Monte
Third Person's POVKukunin pa sana ng lalaki ang cellphone kaya lang ay may tumuhod na sa sikmura nito.Napadaing ito at kaagad na napahiga sa madilim na kalsada. Hindi pa nga ito nakahinga ay may sumipa na sa kaniya.Pinulot ni Ben ang kwelyo ng hindi pamilyar na lalaki sa lupa at pinahawak ito sa iba pang kasama niyang tauhan sa magkabilang braso nito.Kapos ang hininga ng lalaki at napangiwi sa natamong bugbog."Sinong boss mo?" Mariin na hinawakan ni Ben ang mukha ng lalaki. May hula na si Ben pero gusto niya pa ring marinig sa boses ng lalake ang totoo.Maluha-luha ang kawawang lalaki pero hindi ito sumagot. Sinikmuraan ulit ito ni Ben at sinuntok ng dalawang beses ang mukha ng lalaki.Kaagad itong sumuka ng dugo. Hinila ni Ben ang buhok ng lalake at pwersahan itong inangat. Sinuri niya ang mukha ng lalake.Marahas niyang binitawan ang lalaki na nagpatumba rito sa kalsada. Sinenyasan ni Ben ang ib
Third Person's POV(Flashback)18 years ago......Maririnig ang maliliit na hikbi ng isang batang lalake sa isang walang tao na hallway ng hospital. Pinipigilan nitong mapahagulgol dahil sobrang tahimik ng hallway. Siya lang mag-isa roon.Napatigil ang paghikbi nito at dali-daling pinunasan ang mukha gamit ang sarili nitong kamay nang makarinig ito ng mga yapak."Hello... Gusto mo gummy?" satinig ng isang batang babae. Napaangat ng tingin ang batang Primo at nakita ang isang batang babae na nakangiti sa kaniya habang nakalahad sa harap niya ang hawak nitong sachet ng isang kilalang gummy worm brand.Hindi niya alam pero nairita siya sa style ng buhok nito. Nakatirintas kasi at may kataasan."Go away." Taboy ng batang Primo sa batang babae. Nainis siya dahil may umabala sa pag-iisa nito sa hallway."Ayaw ko. Bakit ka muna umiiyak?" Umupo ang batang babae sa bakanteng upuan sa tabi niya. Napaatras n
"Bakit ngayon ka lang nakauwi, Primo? You've never been home for the past three days. Nakailang balik ako sa opisina mo pero ayaw mo raw magpa-istorbo sabi ng sekretarya mo? May nangyari ba sa construction ng new branch hotel project?" Salubong ko sa asawa kong dire-diretso ang pasok sa kwarto namin. Ni hindi man lang ako binalingan ng tingin.Nakasunod ako sa kaniya. Tahimik na tinitimbang kung bad mood ba ito o pagod lang. Pangatlong gabi na akong naghintay sa kaniya kung uuwi pa ba siya. Palagi ko nga siyang pinagdadalhan ng lutong-bahay sa opisina niya pero hindi ako sigurado kung kinakain niya ba iyon dahil hindi naman naibabalik sa akin ang mga tupperware ng sekretarya niya.Walang-imik nitong tinanggal ang butones ng coat niya. Nang akmang huhubarin niya ang suot na coat ay tinulungan ko siya. I heard him sigh.He looked at me for a while. He tried to nudge off my hands on his coat. Pero wala na siyang nagawa ng nahubad ko na ito sa kaniya. Matikas ang tindig nito. Abot hanggan
"That's the choice you only have, Claret. You only have to sign it. As simple as that, you are free from me. You get your share of what I have. Kung anong mga pinangako ko noon. The property and the money. Just your sign, Claret." Huling salita ni Primo kagabi bago niya ako iniwang mag-isa sa kwartong namin.Iyak nang iyak ako ng gabing iyon. Ni hindi ko na siya nasundan palabas ng kwarto dahil nawalan na ako ng lakas. Literal na sumasakit ang puso ko. Nahirapan akong huminga dahil sa tagal ng pag-iyak ko. Nakatulog akong umiiyak habang nakasalampak sa sahig sa gilid ng kama. Paggising ko ay maga ang mga mata ko at masakit ako ulo ko. Pati ang lalamunan at tiyan ko ay masakit rin. Nanlalata akong tumayo at tumungo sa banyo para mag-ayos. Kailangan kong makausap ulit si Primo. Hindi ko hahayaang masayang lang ang pinagsamahan namin.Nalukot ang mukha ko at napahawak sa tiyan ko nang maramdaman ang parang pag-alsa ng sikmura ko. Agad akong napaupo sa may inidoro at sumuka nang sumuka