Chapter 4

“We meet again.”

Tumalon ang magkabilang balikat ko nang makaramdam ako nang mahinang pagpisil sa aking braso. Mabilis kong ikinuyom ang kamao at ipinilig ang ulo para kalimutan ang mga ala-alang sumagi sa isipan ko six years ago.

“Bakit ba naaalala ko pa iyon?” tanong ko sa aking sarili.

“What are you saying?” saad naman ng babaeng nasa harapan ko, ang parehong babae na siyang pumisil sa braso ko kanina lamang.

Nalipat ang paningin ko sa kaniya. “I’m sorry,” pagpaumanhin ko. “W-Who are you again?” lutang kong tanong rito na naging dahilan naman ng kaniyang pagsimangot.

Tinapunan niya ako ng tingin na para bang dalawa ang ulo ko at nawiwirduhan siya sa akin. “What are you saying? Pina-prank mo ba ’ko, Tisha?”

Kaagad akong naalarma matapos maningkit ng kaniyang mga mata. Shit. Nawala sa isip ko na ako nga pala ngayong araw si Mortishia. I’m still here inside the venue, the engagement party still hasn't ended yet.

“O-Of course!” pagbawi ko at saka pekeng tumawa na siya namang kaniyang sinabayan. “Syempre naman pina-prank lang kita ano ka ba . . . ” napahinto ako saglit, nakita ko namang tumaas ang dalawang kilay niya. Kahit anong halungkat ko sa utak ko ay walang pumapasok na pangalan.

Paano ko naman kasi malalaman ang pangalan ng babaeng ito? Hindi ko naman talaga siya kilala.

“Kelsey!”

Parehas kaming napalingon. Kaagad akong nakahinga nang maluwag ng makita si Michelle na naglalakad palapit sa aming dalawa.

“What are you two talking about?”

“Nothing, just some catching up. Ngayon na lang ulit kasi kami nagkita, hindi ba Tishia?”

Hindi ako nakasagot ngunit tumango na lamang ako rito. Minatahan ko si Michelle sinesenyasan siyang paalisin ang babae bago pa kami mabisto.

“That’s too bad, Kels. I really need to talk to my daughter about some emergency at home. P’wede ko naman siguro siyang mahiram?”

Nakita ko ang pagaalangan sa mukha ng babaeng Kelsey ang pangalan ngunit sa huli ay pumayag din itong iwan naming dalawa ni Michelle.

Michelle then dragged me at the corner of the building. Nanlalaki ang mga mata nito at alam kong nangangati na ang mga kamay na sabunutan ako. Too bad, everyone's watching.

“Do your job properly. Gusto mo bang pareho tayong malintikan?” aniya, may pagbabanta sa kaniyang boses.

Hindi ako nagpatinag at hinarap siya. “Hindi ko kasalanang hindi ko sila kilala.”

Mababanaag ang gigil sa mukha niya ngunit nagawa pa rin niyang ngumiti at makipag-beso nang may dumaan sa harapan namin.

“Don’t you dare blow this up,” bulong niya bago ako iwanan mag-isa.

An exasperated sigh came out of my mouth. Maga-alas diyes na ng gabi ngunit parang ang haba-haba pa ng araw. “Gusto ko ng umuwi. Nami-miss ko na si Mory.”

***

Lumipas ang isang oras. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na ako pasimpleng humikab at bumuntong hininga. Gustuhin ko mang kunin ang cellphone ko para tawagan ang anak kong si Mory ay kinuha ito ni Michelle sa akin kanina.

Inilibot ko ang paningin. Sa totoo lang ay hindi ko ramdam na isa itong engagement party. Nakailang lingon na nga ako at halos mabali na ang leeg ko ngunit walang kahit na anong senyales ni Logan. He disappeared after the announcing of the engagement.

Don't get me wrong.

“I just want to see him so that I could avoid him.”

I'm still not ready to face him yet. Kahit pa mukha namang hindi niya ako naaalala at sa paningin niya ay ako si Mortishia, hindi ko pa rin siya kayang harapin.

Gusto ko na lang mai-survive ang araw na ito, idagdag pang napaka-sakit na ng paa ko dahil sa suot kong heels. Kung p’wede lang lumipad ay siguro ginawa ko na.

“Why are you all alone here, Mortishia?”

Napatunghay ako nang marinig na magsalita ang isang babae. Sumalubong sa mga mata ko ang maamo nitong mukha. I thought it was Kelsey but she’s not.

Petite ang katawan nito. Maputi ang kutis at straight ang blonde nitong buhok. I must admit that she looks like a doll.

“So I guess it's true that this wedding is just for the young Adejer’s entertainment.”

Automatikong tumaas ang isang kilay ko dahil sa sinabi niya. Mabilis na umayos ang pagkakaupo ko. “Excuse me?”

“Don’t be silly. As if you didn't know.” Hindi ko nagustuhan nang tumabi ito sa akin at ngisian ako. “Satingin mo ba talaga ay magsasayang ng oras ang mga Adejer sa pipityuging kumpanya ng mga Gustavo?”

Malakas siyang tumawa at tinapik tapik pa ang aking balikat. “They won't even waste a gaze on your family. So don't get your hopes up. This engagement will be a failure just like the other engagement that Cadrus has.”

Kumiling ang ulo ko. Kahit pa hindi na ako kabilang sa pamilya ng mga Gustavo ay na-offend pa rin ako sa sinabi nito.

I leaned over to whisper in her ear. “At least I am the said Fiancé.”

Nang lumayo ako ay pinanood ko kung paano magbago ang kaniyang ekspresyon. Ngumiti muna ako bago tumayo.

I shouldn't get in trouble. Hindi ko kilala ang mga tao rito.

Mabilis akong naglakad para makaalis sa lamesang iyon nang may marinig ako tunog ng napunit.

“Oops.”

Muli akong lumingon sa babae at tumatawa na ito ngayon. Nagbaba ang aking paningin sa suot kong dress. Nanlaki ang mga mata ko ng makitang ang slit sa aking hita ay nagkaroon ng dahilan para mas humaba pa hanggang sa makita na roon ang kaunting bahagi ng aking panloob.

“I’m sorry. I must've stepped on your dress,” saad ng babae sinadyang lakasan ang kaniyang boses para marinig iyon ng iba.

Bumalatay ang inis sa mukha ko at sinubukang takpan iyon ngunit masiyadong masikip ang suot ko.

“Hey, come and get a towel or something,”

“That’s actually sexy,”

“Don’t just stand there.”

Napuno ako ng kahihiyan nang marinig ang mga bulungan ng mga bisita. Ang daming nakiki-usyoso ngunit ni isa sa kanila ay wala manlang umaksyon para tulungan ako. Some of them are even laughing at me like I am some sort of entertainment.

Naalarma ako nang mayroong mag-flash, mabuti na lamang at mabilis akong nakatalikod kaya hindi nakunan ang sitwasyon ko ng camera.

What the heck! Ganito ba talaga ang ugali ng mga tao rito?

“Damn it,” mahina kong pagmumura.

Pilit kong hinawakan ang ibabang bahagi ng suot kong dress at saka sinubukang maglakad para makaalis.

Subalit kaagad akong natigilan nang may humawak sa baywang ko. I was stunned, thereafter an expensive suit wrapped around my waist.

“Are you alright?”

Gumapang ang kuryente sa aking batok pababa sa aking likuran. Nagtaasan ang aking mga balahibo, kasabay noon ay siyang pagwawala ng aking sistema.

It's been six years yet I can still remember how those voice sounded to my ears.

It was deep, raspy, but soft in some ways.

Hindi ako nakagalaw nang iharap niya ako sa kaniya. Napako ang aking mga mata sa kaniyang mukha. Seryoso lamang ang ekspresyon niya bagay na kahit ngayon ay hindi ko pa rin mabasa.

I gasped when he pulled me—rather the sleeves of the suit that he tied to my waist. Pinanood kong ipulupot niya ang sleeves ng suit niya para hindi iyon malaglag mula sa baywang ko.

Our eyes met. Nagtagisan ang pagtitig namin sa isa’t-isa. Ewan ko kung namamalikmata lamang ba ako pero may nakita akong emosyon na dumaan doon.

I can't comprehend what it is but it is the look of sadness.

Ako na ang pumutol sa magkahinang naming mga mata. Mahina ko siyang itinulak para mapalayo sa kaniya.

Tatalikod na dapat ako para umiwas nang maramdaman ko ang paghawak niya sa kamay ko.

“I’ll do it.”

Nangunot ang noo ko sa sunod niyang sinabi. “I’ll do what you wanted. The thing that you asked for.”

Napatanong ako sa aking sarili. I can't help but get curious.

What is it that Mortishia asked for?