Chapter 3

My heart is beating rapidly as I go down the stairs. Nasa kalahati pa lamang ako ng hagdan ay naririnig ko na ang boses ng kaniyang magulang. They are arguing with a high range of voice. Noong tuluyan na akong makababa ay nakita ko na sila ng tuluyan. I saw his father and his mother together with his siblings.

"What? Ganun na lang yun? That witch marry your brother! I want an annulment. I want that bitch to suffer behind bars!" His mother shouted as she slammed the table. Agad naman akong napatalon sa gulat. 

Lahat sila ay napatingin sa akin tila inaasahan na nila na papunta ako. His mother look at me while smirking. Siya ang unang nag tungo sa akin bago tuluyang lumapat ang kaniyang palad sa pisngi ko. 

My tears falls down as she tried to pull my hair. Pinigilan agad siya ng kaniyang asawa habang ako ay nakatulala lamang. Dale's brother pull me away at dinala sa kusina. Sumunod naman agad ang kaniyang kapatid na babae. Inayos nila ang buhok ko habang pilit na pinupunasan ang mga luha ko. 

"I'm sorry on behalf of my mother. Ayaw niya talaga sayo." she said while drying my tears. 

"It's fine. Alam ko naman." I answered her before walking away. 

Buong mag hapon akong nag kulong sa kwarto ko na iyon. Walang ibang ginawa kundi ang umiyak lamang ng umiyak. I don't know what to do. Why did I say yes. Why did I? Ganito ba kalaki ang galit sa akin ng kakambal ko para ipahamak ako ng ganito?

But why? We are sibling. Kaming dalawa na lang so why did she do this? 

Ilang katok ang narinig ko mula sa aking pinto. Kusa na iyong bumukas ng hindi ako nag salita. It was manang holding a tray of food. Ngumiti siya ng makita niya ako. Agad naman akong umayos ng upo noong mag latag na siya ng pagkain sa kama ko. 

Kinuha niya ang suklay mula sa harap ng salamin bago marahang sinuklay ang buhok ko. 

"Pasensya ka na kay ma'am hah. Hindi mag tatagal ay matatangap ka rin nila. Hindi ka masamang bata Lilly. Sadyang mali lang talaga ang naging paraan para mapabilang ka sa pamilya nila. Tandaan mo Lilly darating ang araw na sila na mismo ang aakay sayo." saad niya bago pinagpatuloy ang pag suklay niya sa buhok ko. 

"Ayos lang po. Siguro hindi talaga ako para dito. Mag titiis lang po ako ng isang taon at ako na mismo ang mag bibigay sa kaniya ng annulment papers manang. I know that he was dying to be freed. I hope I can take that one year." malumanay kong tugon. 

"Sa loob ng ilang buwan alam kong mag kakamabutihan kayo ni Dale. Mamahalin ka ni Dale. Higit pa sa kaya niyang ibigay. Higit pa sa naibigay niya na sa iba." nag simula na namang bumuhos ang mga luha ko. Hindi ko na alam kung kailan na naman maaampat ito. Gusto ko ng tumigil pero hindi ko kaya. Hindi ko alam kung paano.

"Manang kung sumuko ba ako kay Dale magagalit ka?" Iyon ang tanong na umiikot sa isip ko kanina pa. Pero kahit ako ay hindi ko kayang sagutin. 

"Hindi. Kasi alam kong ginawa mo na ang lahat para maging maayos kayong dalawa ni Dale. Tandaan mo lagi Lilly na hindi mo kasalanang napunta ka dito. Napunta ka dito kasi dito ka talaga nararapat"

Iyon ang huling salita ni manang na paulit-ulit na rumehistro sa utak ko. Totoo kaya? Napunta ako dito kasi ito talaga ang para sa akin. Dito talaga dapat ako? Pero bakit maling paraan naman ata ang nag tulak sa akin sa sitwasyong ito. 

Mag aalas nuebe na ng gabi ng marinig ko ang boses niya. Pero hindi lamang siya. I saw another woman with him. He was kissing her. I saw how he undress that woman while he was still in his coat. They climb the stair without breaking that kiss. Nag kalat ang saplot ng babae sa hagdan. Ng tuluyan na silang makapasok ay isa-isa kong pinulot lahat ng damit niya at itinapon iyon sa labas. 

Sa sobrang galit ko ay kumuha ako ng gas ay sinindihan iyon. Hinintay kong matupok ang apoy bago ako pumasok. When I saw her sandals ay agad ko iyong binalibag sa malayo bago nag lakad na parang walang nangyari. Hindi ko alam pero natuwa ako sa ginawa kong iyon. 

Halos mag damag na iyon lamang ang naririnig ko. Ang mga ungol at hiyaw nilang dalawa. Halos hindi ako natulog at hinintay silang matapos. Panay ang tanaw ko sa orasan habang pilit na iniignora ang mga narinig ko. When I'm about to close my eyes ay agad ko siyang nakita sa tapat ng pinto. Hubo habang pawisan. He was now going to take me. I know that. Dahil halos araw-araw ay ganun Ang gawain niya. May iuwi man siyang babae o wala. Pero sa gitna ng lahat ng iyon ay natutuwa ako. Kahit isipin man niyang iyon lang ang kailangan ko sa kaniya wala akong magagawa. Hindi ko mapipilit ang utak niyang ibahin ang pananaw sa akin. 

"Good morning babe" I greeted him as he walk down the stair. Nakasuot ng polong puti ang babae babae habang inayos ang buhok. I know her. She was a model. Nakikita ko na siya dati pa. 

"Good morning girl. Masarap ba yung kagabi? Rinig ko mga halinghing mo hanggang sa kwarto ko" iyon agad ang bungad ko sa kaniya kaya siya napaangat ng tingin. She smirk at me before walking proudly. 

"Of course. Dale gave his best to pleasure me. So who are you?" She asked proud. 

"I'm just the wife. You know the woman he married" sarkasriko kong ani. Nakita ko ang pag tiim bagang ni Dale pero hindi ko iyon pinansin. Alam kong galit na siya pero wala akong pakialam. 

"So you are the wife. Pero bakit ako pa din ang hinahanap niya. Can't you satisfy his needs?"

"Isa ka lang kasing parausan. Alam mo yun. Yung ikaw yung main course pero sa desert natatakam. Ikaw yung dapat pansinin pero yung dessert ang hinihintay. Ganun ka girl. Sayo nag kasa sa iba ipinutok. I hope you get it. Excuse me" I said bago ko binungo ang balikat niya. 

Hindi pa ako nakakaalis ay hinatak agad niya ang buhok ko. Dahil palaban ako hindi ako mag papatalo. I fight her back. I pulled her hair too and kick her legs. Kinamlot ko pa siya bago tuluyang makawala. Kahit hingal ako ay nakangiti pa rin ako habang nakikita ang katawan niyang may galos. Pero hindi ko napaghandaan ang sumunod na nangyari. Dale slapped me. 

Napasalampak ako sa sahig sa sobrang lakas niyon. Halos ayaw ko ng tumayo sa pag kakalugmok na iyon. Ayoko ng bumangon dahil makikita ko ang galit sa mukha niya. Pero dahil ayokong mapahiya sa harap ng kalantari niya ay tumayo ako. I dried my tears before facing him. I even smile kahit ramdam ko pa rin ang hapdi. 

"70% Dale. Marami pa yun pero mababawasan pa sa mga susunod na araw" ani ko bago huminga ng malalim. I wave my hand to them before walking away again. 

Sa Isang daang porsyento na ibinigay ko hanggang saan kaya aabot yung pag tanggap niya sa akin pag wala na ako? Pag sumuko na ako? Hindi ko alam. Hindi ko matansta. 

"Hindi ka ba lalabas Lilly?" Manang asked me when she was me at the veranda. Agad akong ngumiti sa kaniya bago ako muling tumanaw sa labas. 

"Hindi po. Saka na lang po. Ayoko munang makita ang labas ng kwarto ko manang. Baka po mamaya bago siya umuwi." I answered her. Naramdaman ko ang yakap ni manang sa  akin bago siya sumagot.

"Sumusuko ka na ba?"

"Hindi po. Bakit naman? Para ipakita sa kanila na mahina ako. Hindi po manang. Ilang linggo pa lang kami manang kaya ko pa"

"Mabait na bata si Dale"

"Yun din po ang pagkakakilala ko sa kaniya. I told her truthfully. Totoo iyon. Akala ko perpekto siya. Hindi pala. Iba pala yun sa tunay na ugali niya. from my place I saw a white sports car enter the gate. Nakita ko ang kapatid niyang babae na bumaba doon. Kumaway siya sa akin habang nakangiti. 

Sinundan ko lamang siya ng tingin bago ito tuluyang pumasok sa pinto. Why is she here? Ano ba ang dahilan niya para pumunta dito. Hindi pa rin ako lumabas ng kwarto na iyon. Ayoko muna. Wala akong panahon para harapin siya. 

"Mag hihintay iyon sa baba" saad ni manang pero hindi ko siya pinansin. Rinig ko ang buntong hininga niya bago ako iniwan sa loob. Kinapa ko ang gilid ng labi ko na nasugat sa lakas ng sampal niya sa akin. 

Masakit pa rin iyon. Ilang araw na naman bago iyon mag hilom. Maya-maya pa ay bumukas muli ang aking pinto.  Yna his sister enter my room with a bunch of paper bags. 

"Ate tara. Tignan mo to. Babagay to sayo" she cheerfully said after entering my room. Ayoko pa sanang humarap pero kinabig na niya ako. Halos mag dikit na ang kilay niya ng makita ang pasa ko sa gilid ng labi bago ako nakaiwas ng tingin. 

"Gawa ni kuya?" It wasn't question. It was a statement. Na kahit itanggi ko alam kong hindi siya maniniwala. And the next thing I know ay nasa harap na ako ng asawa ko. She drag me into her car before driving it into my husband's office. 

"Yna—"

"How dare you to hurt your wife. Ano ba naman yan kuya. Kasing kitid na ba ng utak ni mama yang utak mo. It's not her fault. Sa tingin mo kung mahal ka ng kakambal niya makikipag palit siya! Huwag kang tanga!" Yna shouted even before his brother finished what he will going to say. 

"Lumabas muna kayo!" Iyon lamang ang nasabi niya sa mga nasa loob ng opisina niya ng mga oras na iyon. Dale's eyes look at me as if it was my plan. At nasasaktan ako sa paraan ng pag tingin niyang iyon. 

"What! Wala kang sasabihin!" Yna shouted again. Pinaglandas niya ang kaniyang mga daliri sa buhok bago ako tinignan ng masama. Lumapit ito sa akin habang ako naman ay umaatras. 

"Nag sumbong ka!" Sigaw niya. Habang mahigpit ang kapit sa mga braso ko. Nanlilisik ang mga mata niya habang puno ng galit ang mga salita niya. Wala akong nagawa kundi ang umiyak habang umiiling. Masyado na akong nasasaktan sa paraan ng pag hawak niya. 

"Stop it kuya nasasaktan na siya!" Yna shouted trying to freed me but Dale hold me more firmly na nag padaing sa akin.

"Nasa plano mong paatrasin siya diba. Rose told me that you sabotage her car para hindi makarating. She told me you want to marry me. How dare you! Kahit talaga kailan ayaw mong nalalamangan ka ng kapatid mo!" He shouted. Mabibigat ang bagsak ng pag hinga niya habang nakatitig sa akin.

"Kuya nasusugatan mo na siya!" And with that ay tuluyan na niya akong binitawan. Dahil sa panlalambot ko ay napasalampak pa ako sa sahig ng opisina niya habang piniproseso lahat ng sinabi niya. Hindi ko alam kung saan ako nag kamali. Hindi ko alam kung saan ako nag kulang. Kung saan ako dapat may punan. Saan ba dapat ako lulugar. 

Dahil sa pag iisip ay tuluyan na akong umiyak. Pinigil ko ang mga luha ko pero hindi ko talaga kaya. I look at him before standing up and hug him tight. 

"I love you Dale. I really do. I hope it wasn't too late for you to know me. And it wasn't too late for me to make things right. Makisama ka please. After a year mag papaannuled tayo. Just a year dale. Just a year" I whisper before walking out. Sa sobrang sagana ng luha ko ay hindi ko na alam na nasa gitna na pala ako ng daan. Sunod-sunod na busina ang narinig ko bago may kung sino ang humatak sa akin sa gilid ng kalsada. 

"Be careful miss. Kung mag papakamatay ka naman siguraduhin mong wala kang idadamay" I just smile at him before everything turns into black.