Chapter 4

I wake up in unfamiliar room. It was all white and nothing more. Nang ilibot ko ang paningin ko ay nahagip ng mata ko ang isang lalaki na hindi pamilyar sa akin. Agad siyang tumayo at nag tungo sa pwesto ko. He looks serious while walking. 

"Sa susunod huwag kang mag lalakad ng pagod at may sinat. You look like a dead person earlier" he said trying to check me. 

Lumayo ako ng kaunti ng dumampi ang mga palad niya sa noo ko. He chuckled upon witnessing it. 

"Huwag kang mag alala. I'm not going to bite you. I'm a trained wolf" he joke before he continue to touch my forehead.

"Sorry. Hindi ko sinasadyang abalahin ka."

"It's not a big deal. Basta you should be careful next time. The bill was settled and you can discharge naman na. So if you want I can take you home. Baka kung ano pa ang mangyari sa iyo dyan. Saan ba ang bagay niyo?" He asked me. Umiling ako sa kaniya bago ako ngumiti. 

"Salamat. Ako na ang bahalang umuwi sa bahay." I told him.

"Okay. It's you choice. But if you need a friend I can be that one. I am Ace. I'm going.  Be careful love okay." he said before winking. Hindi ko mawari pero napangiti ako sa kaniya. He even wave his hand before walking away. 

After kong lumabas ng hospital ay agad akong umuwi. I need to go home. Mag luluto pa ako pag dating ko. Hindi ko alam ang oras pero nag sisimula ng lumubog ang araw. Ibig sabihin nun ay mag gagabi na.  

Nakagat ko ang labi ko habang iniisip kung paano ba ako makakauwi. I don't have my phone. Wala rin ang wallet ko. 

Isang itim na mustang ang pumarada sa harap ko. Tatabi na sana ako ng mag salita ang nasa loob. 

"I told you I'll take you home. Wala kang pambayad so how can you commute." Umiiling niyang saad sa akin. Tatanggi pa sana ako kaso kailangan ko ng makauwi. Ayokong baka dahil dito ay mag away na naman kami. 

Sumakay naman ako ng binuksan niya ang pasenger seat. Buong byahe ay tahimik ako hanggang sa makarating kami sa tapat ng bahay namin. Hindi rin siya nag salita pero sumusulyap ito sa gawi ko ng nakangiti. 

"Salamat. I'll pay you na lang. Babalik ako. Kukuha lang ako ng pambayad sa loob" I told him. I hear his chuckle again.  

"No need. Your thank you is more that enough for me. Go. Baka hinahanap ka na ng nanay mo" aniya bago kumaway at nag laho. I am still standing in front of our gate. 

Dale was like him too. That's the reason why I fall for him. Dahil sa malalambing niyang salita. Dahil sa mga ngiti niya. Dahil mabait siya. I once save him but he didn't recognize me as his savoir. He was recognizing me as his enemy. 

"Sigurado ka bang ikaw ang gumawa nito?" Iyon agad ang bungad sa akin ni manang ng makita niya akong may isinasabit sa dingding ng bahay. Isa iyong malaking Lilly flower. 

Napangiti ako ng matapos ko itong maisabit sa pader. Ito ang una kong likha. Hindi man kasing ganda ng mga likha ng kapatid ko at least ito pinaghirapan ko. 

"Oo Manang. Panget po ba?" I asked her. Umiling siya bago lumapit sa akin.

"Maganda ka naman mag pinta ah. Hindi mo lang talaga hinahasa. Mas magiging magaling ka pa kesa sa kakambal mo. Mas lamang ka sa kahit saang angulo sa kapatid mo tandaan mo yan." She whisper. 

"Hindi po. Mas lamang siya. Hindi ko kailangan ng lahat ng bagay. Nasa kakambal ko ang Isang bagay na gusto kong maging pagmamayari. I want Dale's heart Manang but my sister own what I am dreaming." malungkot kong salaysay. 

Kahit ako ang maging bida sa lahat ng bagay. Kahit makuha ko lahat ng parangal. Hindi ko makukuha ang puso ng taong iniibig ko. I can't make his mine. And I hate the fact that Dale was my husband now but still he was looking after her. 

"Yung ibang gawa mo ibebenta mo ba?" 

"Hindi ho Manang. Dito lang ho iyon. Ginawa ko po yun para dito." 

"Magugustuhan yan ni Dale. Mahilig rin siya sa mga pinta-pintang ganiyan. Ang dami niyang biniling ganiyan para sa kapatid mo. Lalo na noong nag aaral pa lamang siyang mag pinta" 

"Matagal na pong talent ni Rose ang pag pinta Manang"

"Hindi. Dito nga nag aaral ang batang iyon eh. Lalo na kapag may mga kompetisyon. Todo insayo iyon. Sa kwarto ni Dale maraming nag kalat na mga ganiyan noon. Pag may mali ay agad nilang itatapon hanggang sa maging perpekto ang gawa niya." she said. Agad namang nangunot ang noo ko dahil doon. How come. She was very good at painting. I can't deny it. Pero why did she need to practice like that? 

"Bakit ba siya mag eensayo Manang?"

"Minsan kasi nanginginig ang kamay niya" she answered.

Mas lalo akong naguluhan dahil doon.  Why is she shaking? Dahil ba sa sobrang galit? Sa kaba? Bakit? Hindi naman siya ganun kapag kami ang nasa harap niya. Kaya ba sobrang mahal siya ni Dale dahil humahanga ito sa katatagan at tibay ng loob ni Rose? But why did she need to fake it. Why did she need to do this? 

"Hindi siya ganun eh" she said. 

"Hindi ko rin alam. Basta kapag nadalaw ang batang iyon lagi siyang umiiyak. Nag susumbong ng kung ano-ano" Manang said before finally leave her. 

Buong gabi ay iyon lamang ang nasa isip ko. Bakit niya naman ipapakita ang ganun. We are identical twin. But when you look more longer and closer my looks was the opposite of hers. My face and feature was more soft while hers was strong. I often smile while she always laugh. I am more fragile by look but more stronger but she was more stronger by look by easily to break. 

We are the opposite of each other. Kahit sa mga paborito ay magkaiba kami. Sa lahat ng bagay mag kasalungat kami. Hindi kami mag kakasundo sa iisang bagay.  

It was 8 in the morning ng tuluyan ng umalis si Dale sa bahay. Agad naman akong nag tungo sa kwarto ko upang mag patuloy. Gumawa ako ng Isang work room sa loob ng walk in closet ko. Hinati ko iyon sa dalawa at nilagyan ng partisyon. 

I poured a red paint in the canvas before starting to stroke something in black color paint. Red simbolizes happiness while black was elegance. It was like my sister Rose. I started to stroke a curves and straight. At unti-unti ay nabubuo ang isang itim na bulaklak. 

It was a Rose but in color of black with the background of Red. 

"Why color Black? Rose are mostly red. Do you want me to be gone?" iyon agad ang narinig ko mula sa aking likuran. 

And I saw my sister there.  Standing while staring right into my painting. She was smirking while looking at that. 

"Painters have its own back story and meaning about their piece." I answered her before placing another canvas into the stand. 

"Pero iba ang dating sa akin. It was as if you are cursing that painting because I was name after that. Isn't it right" saad ni Rose mula sa aking likuran. 

Rinig ko ang mga yapak niya habang palapit sa pwesto ko. Pero hindi ko siya pinansin. Hinayaan kong lumublob ang mga kamay ko sa mga pinturang nasa harap ko. I don't know what to do because I am nervous while she was stepping more closer. 

"Aren't you happy? You should be happy. I already grant your wish. 'di ba gusto mo siya. You should be happy he is your husband" she continue. 

"Ikaw masaya ka ba? Nasiraan mo na ako sa kanila. Kontento ka na ba? You should held a party. You won. Lahat ng premyo nasa sayo. Aren't that good news Rose?" I talk back. 

I hear her chuckle before I finally look at hers. Nakaangat ang kaniyang mga kilay habang nakatingin sa canvas. We looks elegant at her red long dress. 

"Of course I am happy. I am always happy. Ikaw masaya ka ba?" she asked back. 

Now I got it. Lahat ng iyon ay pag papanggap. Her concern. Her attitude. Her niceness towards me. Everything. Everything is a lie. But I don't know why? Why did she do this. How could she do this. I am her half. Her twin sister. We are connected but it feels like we aren't sisters the way she treated me. Siguro nabulag lamang ako ng mga pag tatangol niya. Ng mga bagay na inuunawa niya sa akin. And I hate the fact that I am just one of her audience na naniwala sa mga naging arte niya. 

"Of course I am. I am always happy you know that. At least ako totoo ako. No mascara. No cover. No layers. Not disposable and I am authentic. Parang bag lang yan Rose eh. May mga mirror copy pero iba pa rin ang kalidad ng original. At sa ating dalawa alam mo kung sino ang original at yung mirror copy lang" I said bago ko winisikan ng puti ang canvas. 

"Yeah. I know who was the original here. Ako yung authentic ikaw yung mirror copy. Ako yung original ikaw yung replacement. Ako yun lahat Lilly. Everything is me."

"Yeah. Everything is you. But mark this. I may not that person now but sooner or later ako na ang magiging lahat." saad ko bago ako tumayo. Ipinahid ko ang pinturang nasa kamay ko sa sout kong apron bago ako tumayo at nag lakad palabas. 

Nag tungo ako sa kusina at doon na nag hugas. Rinig ko pa rin ang mga yapak niyang naka sunod sa akin. After I wash my hand ay agad akong uminom ng tubig. Naka sunod pa rin siya sa akin. I rolled my eyes noong humarap ako sa kaniya.

"Mag hapon ka na lang bang susunod sa akin. Why don't you go at my husband's office and be with him hanggang mamaya." Inis kong ani sa kaniya.

"Dale told me to be here. You know dito ko raw siya hintayin. Bakit ganiyan ka? Nag seselos ka ba? Nasasaktan ka ba? You're the wife."

"Oh yes of course. My husband told you to be here. Syempre saan ka ba naman pupunta. Dito naman lagi diba. Even before. Dito ang takbuhan mo. You even lie to have him right"  I smile at him.

"Because I am so lovable than you. I am more attractive than you. Tangapin mo na kasi Lilly sa ating dalawa mas lamang ako."

"Yes of course you are lovable dahil kung hindi, hindi rin ako. We have the same face. But don't you see Rose. Nakuha mo sila kasi you manipulate them. They didn't love you. Naaawa lang sila kasi paawa ka. Kawawa ka naman. They love you dahil baka kulang ka raw nun" I mocked her. 

Nakita ko ang pag igting ng pangga niya habang nakatingin sa akin. For the first time I saw how her pissed face looks like. Her eyes look at me as if she will going to kill me. 

"How dare you. Mas matanda ako sayo!" Sigaw niya pero tumawa lamang ako.

"Mas matanda. Pero I heard that ang huling lumabas ang panganay. Diba sa ating dalawa ako ang huling lumabas. Ibig sabihin yang pagiging panganay mo ay just for a show. Rose we are already at age. At hindi ko mawari why are you acting as if your a 16 years old highschool girl na naagawan ng crush. Oh come on matanda ka na." I told her before leaving her there at bumalik sa aking kwarto.

Pero ng makarating ako sa loob ng aking kwarto ay pinakiramdaman ko ang tibok ng puso ko. Ang lakas niyon. Sobrang lakas na halos kumawala na sa pag kakakulong. 

At hindi ko namalayang lumuluha na pala ako. Ganito ba yun? Iyong katotohanang tinatakasan ko. Bakit? Bakit ganun? Bakit kailangan kong maramdaman to. All this years I thought me and my sister are fine. But why? What happened?

I want to turn back time. 

I want to turn back time to be fine. Para hindi ko na maranasan ang ganito.