HINDI PINAKINGGAN NI Gavin ang kapatid. Halos manghaba na ang kanyang leeg upang tanawin lang kung nasaan na si Bethany at ang kasama nitong lalaki. Patuloy pang sumabog sa kalawakan ang iba’t-ibang kulay ng fireworks. “Ikaw ang anong ginagawa mo dito?” Tinaasan na siya ng kilay ni Briel. “Malamang, namamasyal Kuya Gav. Nakita mo ba akong umiinom ng kape? Naglalakad kami di ba?” Nang mapansing wala na sina Bethany sa pwesto nila kanina ay mabilis na silang hinawi ni Gavin doon. “Ouch, Kuya Gav!” “Wala na. Hahara-hara pa kasi!” bulalas ni Gavin na patakbo ng nagtungo sa kinatatayuan nina Bethany at River na sa mga sandaling iyon ay pauwi na. “Damn it! Saan na sila nagpunta? Sa hotel?” ikot pa ng mga mata ni Gavin sa paligid, naghahanap kung may malapit bang hotel na marami nga na paniguradong pagod siya kapag inisa-isa niya.“Anong nangyayari sa kapatid mo?” natatawang tanong ni Albert na tinitingnan pa rin ang bulto ni Gavin.Iginalaw lang ni Briel ang magkabila niyang balikat.
MABILIS NA PININDOT ni Bethany ang end button ng tawag habang hindi na niya mapigilan ang pamamalisbis ng kanyang mga luha. Tinakpan na niya ang bibig. Damang-dama niya ang sakit sa tinig ni Gavin. Napaka-transparent. Para siyang sinasakal na ng sarili niyang mga luha ng sandaling iyon. Matapos na bitawan ang cellphone ay nanghihina na siyang tumayo. Gulong-gulo ang kanyang isipan. Gusto niya itong puntahan at pagbigyan ang hiling. “G-Gavin, I’m really sorry…” nausal niyang nagkaroon na ng tunog ang mga hikbi.Bagsak ang magkabilang balikat ni Gavin na tinanggal sa kanyang tainga ng cellphone na hawak. Dire-diretso pang umagos ang kanyang mga luha pababa ng kanyang mukha. Nakatayo siya sa harapan ng glass wall ng kanyang penthouse. Tinatanaw ang masayang kaganapan sa labas ng kanyang tahanan. Nang hindi niya makita na sina Bethany kanina ay nagpasya siyang umuwi na lang. Hindi na itinuloy ang gagawin sanang pag-iisa-isa sa mga hotel na malapit. Ewan ba niya, umaasa pa rin siyang hind
NGUMITI SI BETHANY at marahang itinango ang kanyang ulo sa pag-aakalang nahimasmasan na ang abogado. Hindi na siya nakapagsalita nang biglang bumangon si Gavin at mahigpit siyang niyakap. Amoy na amoy niya ang alak sa katawan at hininga ng abogado. Gayunpaman ay hindi niya kinalas ang mahigpit na pagkakayakap nito sa kanya, bagkus ay marahang tinapik-tapik na nito ang likod ng binata. Biglang umatungal ng iyak si Gavin na parang isang bata. Inilayo niya ang kanyang katawan sa dalaga at hinawakan ang magkabila nitong pisngi. Patuloy siyang lumuha ng pananabik habang hawak ang mukha ng dalaga.“Bakit ngayon ka lang? Bakit ngayon mo lang ako binalikan? Ikaw ba talaga iyan, Thanie?” Marahang itinango ni Bethany ang kanyang ulo na hindi tinanggal ang mga tingin sa abogado.“Ako nga, Gavin. Bangon na diyan. Bumili ako ng pagkain kasi sabi mo gutom ka. Halika, kakain tayo.” Mariing iniiling ni Gavin ang kanyang ulo. Baka mamaya kapag tumayo siya maglaho sa paningin niya ang dalaga. Gusto n
MARAHIL NANG DAHIL sa pagiging busy ni Bethany sa music center kung kaya naman hindi na muling sumagi pa sa kanyang isipan ang tungkol sa nangyari sa kanilang dalawa ni Gavin ng gabing lasing ito. Ang abogado na lingid sa kanyang kaalaman, bagama’t hindi na siya nito tinatawagan ay palihim na patuloy pa rin na nakabuntot sa kanya sa ginagawa niyang paglabas kasama si River at patuloy na pakikipag-date dito. Hindi niya matanggihan ang lalaki na natatagpuan na lang niya na nasa labas na ng music center kada hapon at hinihintay siyang umuwi. Wala naman siyang ginagawa kung kaya naman hinahayaan na lang niya na samahan ito. Masaya naman itong kasamang kumain sa labas. Napakunot ang noo ni Gavin nang makitang matapos na kumain ay sumakay na ang dalawa ng sasakyan ng gabing iyon upang umuwi na rin. “Wala na silang ibang pupuntahan? Uuwi na? Napakahina niya naman!” bulong-bulong niya sa sarili. Sa buong Linggong iyon ay nagawang kalkalin ng abogado ang tungkol sa buong pagkatao ni River at
HINDI NA RIN doon nagtagal si River. Nang maubos ang kape ay agad na rin siyang nagpaalam sa dalaga na inihatid lang siya sa labas ng pintuan. Nang matanaw naman ni Gavin ang bulto ng katawan ng lalaki na papalabas na ng apartment ay mabilis siyang pumasok ng sasakyan matapos na itapon ang pang-ilang upos ng kanyang sigarilyo. Walang lingon sa likod na niyang pinaandar ang sasakyan at mabilis na siyang nagmaneho pabalik ng kanyang penthouse. Pagdating niya ng bahay ay marahas niyang itinapon ang suot na coat sa sofa at dire-diretsong nagtungo sa loob ng music room ni Bethany. Nagliwanag ang buong silid nang buksan niya ang ilaw at tumambad ang mga instruments dito na ibinigay niya sa dalaga noon.“Sampung araw na ang nakakalipas na palagi silang kumakain sa labas, sigurado akong may namamagitan na sa kanila. Hindi lang iyon, nagawa niya pang papasukin ang lalaking iyon sa apartment niya? Ano ang gagawin nila? Magtititigan? Kung kagaya kong mabilis iyon, malamang natikman na niya ang k
KILALA NI BETHANY ang kanyang sarili na hindi niya nga kayang magmaneho sa pangangatal at stress. Hindi na niya napigilan pa ang kagustuhan ni Gavin nang pumara na ito ng taxi upang pasakayin na siya. Iginiya pa siya ng binata papasok doon na hindi naman na tinanggihan pa ni Bethany at hinayaan na lang. “Have fun, Thanie.” anang binata na isinara na ang pintuan ng taxi. Syempre, hindi papayag si Gavin na hindi rin siya pupunta sa lugar na iyon. Pinauna lang niya si Bethany bago siya mabagal na sumunod sa taxi kung saan lulan ang dalaga. Kailangan niyang bantayan pa rin ito lalo na at alam niyang kakatagpuin siya ni River. Iyon ay kung makakapunta pa doon ang lalaki ngayon. “Akala mo hindi ako susunod? Nagkakamali ka, Thanie.” nakangisi pang sambit doon ni Gavin.Panay ang lingon ng taxi driver sa rearview mirror sa dalaga na nakaupo sa likod na bahagi ng taxi. Ayaw niya sanang umiyak, pero ang mga mata niya ayaw magpapigil na bumaba ang kanyang mga luha. Malakas na siyang umiyak. H
NAG-AALALA SI BETHANY na baka kung saan pa pumunta ang kaibigan dahil sa kanyang problema kung kaya naman hindi niya ito nilubayan hangga’t hindi ito pumapayag na sumama sa kanya. Sa puntong iyon ay hindi na siya sinundan pa ni Gavin na kanina pa nanonood lang sa mga kaganapan. Alam ng binata na magiging abala ang dalaga sa pagdamay sa kanyang kaibigan kung kaya naman hindi na siya nag-abala. Napangiti siya nang mapatunayan na hindi nga nakarating ang date nitong si River, batid niyang tagumpay ang naging plano niya na sinong mag-aakala na siya ang mayroong kagagawan? Wala. Tanging siya lang.“Bakit kasi magkasama kayong pumunta doon? Alam niyo namang maraming matang makakakita.” ani Bethany na inilapag ang hot chocolate na kanyang ginawa upang pakalmahin ang kaibigan na late ang reaction sa mga nangyaring gulo, “Tutal hindi ka pa naman divorced dapat patago na lang muna, Rina. Isa ka rin eh. Babae ka. Ikaw pa rin ang lalabas na masama kahit sabihing si Zac ang unang nagloko sa inyo.”
NAPAILING NA LANG si Bethany. Baka kapag nagpatuloy pa silang mag-usap, malaslas niya lang ang ngala-ngala ng lalaking kanyang kaharap. Todo katwiran pa ito, sobrang mali-mali naman ang pinupunto. Pinili na lang niyang huwag magsalita. Tinalikuran niya ang lalaki, nagtungo na ng silid niya.“Rina, nandiyan ang asawa mo—” Napabalikwas na ng bangon si Rina nang marinig niya ang sinabi ng kaibigan. “Ha? Si Zac? Bakit mo siya pinapasok?” Humalukipkip si Bethany at pinandilatan ng mga mata ang kanyang kaibigan na halatang nagulantang. “Labasin mo na. Harapin mo. Kausapin mo. Huwag mo siyang takasan.” “Pero Bethany—” “Sabihin mo makikipag-divorce ka na, tatapusin mo na ang ugnayan mo sa kanya. Ganun lang kabilis.” Walang nagawa si Rina kung hindi ang sundin ang nais ni Bethany. Hinila pa siya ng dalaga paalis ng kama kaya ang ending ay nagdadabog ang mga paang wala pang ayos ng buhok at mukhang lumabas siya.“Rina—” “Upo! Hindi mo kailangang i-greet ako na parang wala tayong naging
MAKULAY, MAINGAY AT naging masaya ang unang Pasko na sama-sama silang nagdiwang nito. Ganun nila ipinagdiwang ang noche buena ng taong iyon. Walang sinuman ang nagbukas ng usapan tungkol sa tunay na relasyon nina Giovanni at Briel. Maliit pa man ang kanilang pamilya ay nagkaroon sila ng parlor games per family. Ang mag-asawang Dankworth ang magkakampi. Ang mag-anak nina Bethany at Gavin. Sina Giovanni at Briel kasama si Brian na tanging palakpak lang ang ginagawa upang ipakita na excited siya. At upang mas maging masaya ang kanilang pagdiriwang doon ay sinali nila ang mga tauhan ni Giovanni at ng kanilang mga maid. Halos lahat naman sa kanila ay nakakuha ng prizes at gifts. Sa kanilang lahat, ang sobrang nag-enjoy sa mga palaro nila ay sina Brian at Gabe.“Bilisan niyo na kasing sundan ni Tito si Brian nang may kakampi ka na at hindi ka nang-aagaw ng anak ng iba.” pahaging ni Bethany nang gustong hiramin na naman ni Briel si Bry, hindi niya kasi mauto ang anak na palaging naka-karga
NANATILING NAKATAYO LANG doon si Briel. Pinapanood si Giovanni na kausapin ang kanilang anak na pulang-pula ang mukha bunga ng kanyang pag-iyak. Particular na ang ilong nito. Lumambot pa ang tingin niya sa anak na halatang naghahanap na ng kalinga ng ama niya. Bilang ina, hindi na niya mapigilan na mahabag sa ginagawa ng kanilang anak.“Brian, tama ang Daddy. Magbibihis lang siya sa kabilang silid at babalik din agad dito.” eksena na ni Briel, nagbabakasakaling pakikinggan siya ng kanyang anak tutal siya naman ang palaging kasama at siya ang nagpalaki.Parang walang narinig si Brian na hindi man lang nilingon ang ina. Isinandal pa nito ang ulo sa dibdib ni Giovanni at patuloy na ipinakita ang kanyang mga hikbi. Puno ng pagdududa ang mga mata nitong patuloy na namula pa doon.“O siya sige, sumama ka na sa Daddy mo at iwan mo na ako dito. Hindi mo naman yata ako love eh. Sige na, Gabriano…” Hindi pa rin nag-react doon si Brian kahit na pinalungkot pa ni Briel ang kanyang boses. Nasakta
MATAPOS NA MARINIG iyon ay nilingon na ni Giovanni ang anak na pinaglalaruan na ang toy cars na kanyang pasalubong. Pinapagulong iyon sa sofa malapit sa kanyang kinauupuan habang panaka-naka ang tingin sa kanya. Tumingin siya ulit sa itaas na palapag ng mansion. Ano kaya at siya na ang umakyat at magsabi kay Briel ng pinapasabi ng ina? Ang lungkot naman kung doon lang din silang tatlo sa mansion kahit pa pagod sa biyahe. Kahit pagod at gusto na rin niyang matulog, syempre gusto rin niyang pumunta ng Batangas para makita ang pamangkin at mga apo dito.“Daddy?” kuha ng atensyon ni Brian kay Giovanni nang mapansin ng bata ang dahan-dahan nitong paghakbang papuntang hagdan upang takasan siya. Puno ng pagiging inosente ang mga matang nagtatanong na iyon. “Where?”Ngumiti lang si Giovanni at namulsa na ang mga kamay. Ang akala niya ay makakatakas na siya sa anak.“Aakyat lang ako. Pupuntahan ko lang ang Mommy.” Patakbong lumapit na sa kanya ang bata at itinaas na ang dalawang kamay na anim
ANG BUONG AKALA ni Briel ay liliko na ito pero nakasunod pa rin talaga ang kotse sa taxi na kanyang sinasakyan. Pikon na napahilamos na siya ng mukha. Sa loob niya mabuti pang sumabay na lang siya sa kanya keysa naman nagmumukha itong stalker niya sa mga sandaling iyon. Pati ang driver ng taxi ay makahulugan na siyang tiningnan at nagtatanong.“Hay naku, ang kulit. Hindi niya naman ako kailangang ihatid. Sabing huwag na eh! Tigas talaga ng bungo niya!” “Stalker mo, Miss?” Hindi pinansin ni Briel ang taxi driver na patuloy siyang inuusisa kung sino ang nakasunod sa kanila hanggang sa mansion. Nagkunwari na lang siyang hindi niya iyon narinig. Hindi naman sila close para magkuwento siya ng mga nangyari. Ipinakita ni Briel ang busangot ng mukha niya pagbaba niya ng taxi pagdating ng kanilang mansion at malingunan na malakas pa talaga ang loob na bumaba ng kotse niya si Giovanni. Nag-iwas naman ito ng tingin nang humakbang na siya patungo ng gate nila matapos na paulanan siya ng nanlili
HUSTONG PAGPASOK NI Briel sa immigration ay siya namang tayo ni Giovanni upang pumasok na sa eroplano. Muntik ng ma-late si Briel sa flight nang dahil sa kaibigan niyang napakaraming tanong na kinailangan niya pang sagutin kahit na pasakay na siya sa loob ng sasakyang gagamitin niya papuntang airport. Deretso na sa pila agad ang babae papasok ng eroplano. Sa lalim ng kanyang iniisip ay hindi na niya namalayan pa na ilang pasahero lang ang pagitan nilang dalawa ni Giovanni na hindi sinasadyang nagkasabay ang pag-uwi nila ng bansa. Paupo na sana si Briel nang mapansin niya sa gilid na bahagi ng kanyang mga mata ang bulto na ang pares ng mga mata ay matamang nakatingin sa kanya. Damang-dama niya ang init noon. Nang lingunin niya naman ito ay saktong dumaan ang ibang pasahero kaya natakpan nila ang bulto ni Giovanni na tulala na naman at hindi makapaniwalang nakikita niya si Briel sa harap. Ganunpaman pa man ay ipinagkibit na lang iyon ni Giovanni ng balikat at naupo na sa designated niya
TUMAGAL PA ANG tingin ni Giovanni sa mukha ni Briel na para bang hinahanap niya kung totoo ba ang sinasabi nito. Ganundin ang babae na ilang sandali lang na ginawa iyon at nag-iwas na ng kanyang tingin. Sinundan ni Giovanni ng tingin ang galaw nito na kumuha na ng tisyu upang ilagay lang iyon sa kanyang isang kamay. Umawang ang bibig ni Giovanni upang magbigay ng kanyang reaction, ngunit hindi niya nagawang pakawalan kung ano iyon. Nagawa na lang makatayo ni Briel mula sa kanyang inuupuan at walang lingon sa likod na siyang iniwan ay nanatili pa rin si Giovanni na tahimik na nakatitig sa mukha ng babae na animo ay tulala. Sinundan nito ang likod noon na tuloy-tuloy ang hakbang papalayo sa kanyang table. Dumating ang order ni Briel na salad para sa kanya na hindi ni Giovanni pinag-ukulan ng pansin. Hanggang sa makalabas ay pinanood niya lang itong sumakay ng taxi at hindi niya man lang hinabol gaya ng unang pumasok sa kanyang isipan. Ewan ba niya kung bakit hindi niya magawang pakilosi
NAMUMUO NA ANG mga luhang napaangat na ang paningin ni Giovanni kay Briel na hindi na inaalis ang paningin sa kanya na gaya ng ginagawa nito kaninang panay ang iwas ng kanyang mga mata. Pigil na ng lalaki ang hinga dahil pakiramdam niya ay hindi na niya makakayanan na hindi pumatak ang mga luha sa harap ng babaeng mahal niya. Sa kabila ng pasakit na nagawa niya na alam niyang nasaktan niya ng labis si Briel, heto at pilit pa rin siya nitong iniintindi kahit na alam niyang sa part nito ay ang sakit na ng mga nagawa niya. Lumambot na ang mukha nito kumpara kanina na nagmamatigas na ayaw makipag-usap sa kanya at hindi niya alam kung anong gayuma ang nagawa na naman niya o marahil ay sobrang mahal pa rin siya ng isang Gabriella Dankworth kung kaya puno na naman ito ng pag-intindi..“Walang may kontrol, Giovanni, naiintindihan mo?” mas malumanay din ang boses ng mga sandaling iyon ni Briel na sa pakiramdam ni Giovanni ay mas lalo siyang nilalamon ng konsensya dahil puro pasakit ang naging
TUTAL AY NAROON na rin naman na si Briel sa sitwasyong iyon ay pinagbigyan na lang niya ang lalaking gawin ang gusto nitong pakikipag-usap umano kahit pa malaki ang duda niya sa kanya. Papakinggan na lang niya ang kung anong gusto nitong sabihin saka siya magre-react. Memoryado na niya ang kanyang isasagot kay Giovanni. Kahit anong gawin nitong luhod, hindi na siya muli pang magpapaalipin sa pag-ibig niya dito. Ilang beses na siya nitong binigo. Muli ba niyang hahay saktan at gamitin lang siya nito? Syempre hindi.“Fine, pero ayoko sa loob ng isang silid na tayong dalawa lang ang naroroon. Ayokong ihahain mo sa akin ang katawan mo na alam mong hindi ko magagawang tanggihan dahil marupok ako pagdating sa'yo. Hindi mo iyon pwedeng gawin sa akin, naiintindihan mo? Doon tayo sa isa sa public places or cafe.” Nahagip ng gilid ng mga mata ni Briel ang ginawang pag-angat ng gilid na labi ni Giovanni na halatang nahulaan niya agad ang pina-plano. Ibahin na siya ng lalaki ngayon. Hindi na siy
HINDI RIN NAGING lihim sa kaalaman ng mga tauhan ni Giovanni ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Briel na tila bukas na libro iyon sa kanilang harapan, kung kaya naman hindi na niya sinaway pa ang tauhan sa ginagawa nitong pangingialam sa desisyon niya kahit na medyo napipikon siya. Kung tutuusin ay mayroon naman talaga itong malaking punto. Papayag ba siyang ganun na lang ang mangyari sa kanila ng babae? Matagal-tagal ng panahon na hindi sila nagkikita ni Briel. Ibig niyang sabihin ay siya lang ang nakatanaw sa malayo. Iba pa rin iyong nakakapag-usap sila. Anim na buwan na sa kanyang pakiramdam ay taon na ang lumipas at matuling dumaan. Laking pasalamat niya nga na nagawa niyang makaya iyon. Alam man niya kung nasaan ito, ganunpaman ay hindi naman nila nakuhang mag-usap sa nagdaang kalahating taong iyon kahit na madalas niyang pagmasdan ito sa malayuan. Lalo pa ngayon na binigyan siya ng mas malaking dahilan upang maghabol at tuluyang makipag-ayos dito. Kailangan niyang muling maku