Happy reading! Kilig ang Aria niyo sa kamandag ni Atty. Enzo. Balak yata lamangan anv kanyang daddy hahahaha 🤣
=Enzo Dane’s Point Of View= Nasapo ko ang noo habang kaharap si dad. “Dad, it’s been months…” mahinahon na sabi ko. “I know anak, may mga kaso talagang ganito. Minsan ay inaabot pa ng taon. Matindi ang kalaban natin ngayon.” Kinuha ni dad ang folder ng kasong ito at inilapag ‘yon sa harapan ko isa-isa. Hindi ko alam na ang kasong ito ay aabutin ng ganito katagal… Napakahirap, ngunit hindi kami sumusuko ni dad. Wala pa naman kaming kaso na naipatalo… Huminga ako nang malalim, pilit na inuunawa ang mga papeles at ebidensyang inilatag ni dad. Alam kong matagal na ito—tatlong buwan na ang nakalipas mula noong nagsimula kami sa kasong ito, at sa bawat linggo, mas lalo lang itong humihirap. Pero hindi ko kayang magpatalo. Ito na marahil ang isa sa pinakamahirap na kaso na hinawakan ko, pero sa bawat pagkabigo at pagtanggap ng mas maraming dokumento, ramdam kong kinakailangan kong patunayan ang sarili ko, hindi lang bilang abogado kundi bilang anak ni dad. Maya-maya pa’y tumunog ang
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View= While Enzo is resting beside me, naramdaman ko ang pagbigat ng kanyang paghinga. Nang silipin ko ay napalunok ako nang makita na nakaidlio na siya habang hawak ang makapal na mga documents. ‘Kulang siguro ang tulog nito…’ Huminga ako ng malalim at ginising siya upang palipatin sa kwarto dahil hindi ko naman siya kayang buhatin. “Mm?” “Lipat ka sa room, baby… Doon ka matulog,” malambing na sabi ko at dahil doon ay bumangon siya. “Sorry baby, 3 hours lang kasi yung tulog ko…” mahinang sabi niya kaya naman ngumiti ako. “Ayos lang, ano ka ba, halika na. Matulog ka na sa kwarto,” ani ko at hinawakan ang kanyang kamay upang dalhin siya sa kwarto ko. Nang humiga siya sa kama ko ay inayos ko pa ang kumot niya. “Make yourself comfortable baby,” asik ko at hinayaan siyang yakapin ang unan ko. Iniwan ko na muna siya sa kwarto. Malapit na rin naman mag-dinner, ano bang laman ng ref ko? Hindi kasi ako ganoon kagaling sa kusina. Nang buk
=Enzo Dane’s Point of View= Isang linggo ang lumipas mula nang magkita kami ni Aria, at sa kabila ng mga masasayang araw na iyon, may nararamdaman akong kaba na hindi ko alam kung saan galing. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kulang. Nandiyan si Aria, nandiyan ang pagmamahal, pero hindi ko maiwasan ang pakiramdam na may ibang umaagaw ng atensyon niya. Hindi ko rin alam kung anong nangyari, pero lately, nagiging malapit siya sa isang classmate niya sa med school, si Dr. Tristan. Hindi ko naman siya sinisisi, hindi ko rin naman siya minamaliit, pero may mga pagkakataon na hindi ko mapigilan ang sarili ko. Gusto kong magtago sa likod ng pagiging “mature” na boyfriend, pero natatabunan pa rin ako ng selos. Inisip ko na sana, hindi siya maging masyadong close kay Tristan. Hindi ko naman kailangang magselos, pero ang pakiramdam ko, hindi ako ang unang priority niya. Minsan, ang mga simpleng text nila ay may ibang ibig sabihin, kaya hindi ko na kayang pigilin pa. ‘Alam ko
=Enzo Dane’s Point of View= Tatlong araw ang lumipas mula nung nagkaayos kami ni Aria, at sa kabila ng lahat, ramdam ko pa rin ang pagka-selos. Lalo na’t madalas ko siyang makita kasama si Dr. Tristan, lalo na tuwing nagkakaroon sila ng study group o kumakain sila sa labas. Hindi ko na kayang pigilin ang mga nararamdaman ko. Alam ko na wala akong karapatan, pero hindi ko rin matanggap na masyado siyang malapit kay Tristan. Isang araw, nang magkasama kami ni Aria sa café, nakita ko na naman si Dr. Tristan na tumawag kay Aria. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko, pero may kumulo na naman sa dibdib ko. Hindi ko na kayang magpanggap na hindi ko siya pinapansin. Nang matapos ang tawag, dumiretso ako sa kanya. “Si Tristan na naman?” tanong ko, na may kaunting kaba sa boses. Tumingin siya sa akin, at nakita ko sa mata niya ang kalituhan. “Enzo, bakit? Hindi mo na ba ako pinapayagang makipag-usap sa kanya?” Nagkibit-balikat ako, hindi makatingin sa mata niya. “Bakit ba kayo
=Enzo Dane’s Point of View= Tatlong linggo na ang lumipas, at hindi ko pa rin kayang kontrolin ang selos ko kay Dr. Tristan. Bawat oras na magkasama sila ni Aria, naiisip ko na may nangyayari sa kanila. Hindi ko alam kung bakit hindi ko kayang pigilan ang sarili ko. Alam kong wala namang masama, pero hindi ko pa rin kayang tanggapin na ibang tao na naman ang palaging kasama si Aria. Isang araw, pagkatapos ng klase ni Aria, nagpunta ako sa café kung saan sila madalas mag-aral ni Dr. Tristan. Hindi ko na kinaya, at sumunod ako sa kanya. Pagtapat ko sa kanila, si Aria at si Tristan ay nakaupo sa isang sulok ng café, malapit sa bintana, at tila abala sa kanilang mga libro at laptop. Nakita ko si Aria na nakangiti habang nakikinig kay Tristan, at may kung anong hindi magandang nararamdaman na naman ako. Lalo na nang makita kong si Tristan ay nakasandal sa lamesa, parang may matinding kumpiyansa. May mga pagkakataong tinitingnan siya ni Aria ng may ngiti sa mga mata. Hindi ko na
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View=Hindi pa rin labis na makapaniwala si Enzo na bading si Tristan. Natutulala siya habang nagbabasa ng makapal na reading at halos panay ang buntong hininga.“Mukha ka namang kinikilabutan diya ?” asar ko. Pinigilan ko namang ipahiwatig ang tono ng pang-aasar ngunit kusang lumalabas iyon.“It’s not funny, Aria Maeve Sienna. I was hurt by some nonsense I found out late, damn it.” Inilapag niya ang readings at suminghal. Napasandal sa sofa sa kanyang condominium.“Baby…” malambing na tawag ko at lumingkis sa kanya.“Nakakatampo ka, isa ka pa… How could you make me feel like this. I was sleepless thinking you’re not into me anymore just because I was busy, damn it. I hate this,” bulong ni Enzo puno ng pagrereklamo.“I love you baby,” malambing kong sabi. Bumuntong hininga si Enzo at nakalabing tumitig.“No secrets… Dapat sa relationship,” bulong niyang reklamo kaya ngumiti ako.“Hmm. Hindi ba magse-secret kahit bawal ipagsabi sa iba,” paninigurado ko sa
=Aria Maeve Sienna’s Point Of View=The next night, Enzo decided to take me with him. Sa kung saan pinaglalamayan ang dalawang inosenteng nadamay.May dala siyang abuloy na nakalagay sa puti na envelope, pagkapasok namin doon ay marami ang umiiyak dahil isang board passer rin pala ang isa sa nadamay at ang isa naman ay tita ng board passer.Malungkot ang lahat at nang makapasok kami ay sumilip muna kami sa nasawi. “Ako na ang maglalagay ng abuloy. Lapitan mo na muna yung pamilya,” mahinang sabi ko. Inabot ni Enzo iyon sa akin kaya pumunta ako sa may gilid sa kung saan may malaking kahon at pagsusulatan.Pagkasulat ko ay inilagay ko ang pangalan ng law firm nila Enzo. “Salamat po,” nanghihinang sabi ng bantay doon.Ngunit nang hanapin ko si Enzo ay napahinto ako nang sinusugod na siya ng pamilya ng namatay.“Kayo! Kayo ang may kasalanan kung bakit namatay ang anak ko, at kapatid ko!” sigaw ng isang ginang na umiiyak at dinuduro si Enzo.Napansin ko agad ang sakit sa mga mata ni Enzo. R
Sa gabing iyon, nakita ko ang isang Enzo na hindi ko kailanman inakala na makikita ko. Tahimik siyang nakaupo sa gilid ng kama, naka-upo at nakatungo ang ulo, pilit na iniinda ang bigat na nakapatong sa kanyang mga balikat. Hindi ko mapigilang lumapit at maupo sa tabi niya, pero naramdaman kong masyado siyang malayo, kahit na ilang pulgada lang ang pagitan namin.“Aria…” bulong niya, halos hindi ko marinig. Nagulat ako nang makita ang panginginig ng kanyang mga kamay. “Hindi ko alam kung tama pa ba ang ginagawa ko. Ginagawa ko lang naman ang trabaho ko, pero ang daming nasasaktan. Ang daming nadadamay… Parang… parang wala akong silbi kung hindi ko kayang protektahan ang mga inosenteng tao.”Hinaplos ko ang kanyang likod, pilit na nagbibigay ng kahit kaunting ginhawa. Pero ramdam kong mas malalim pa ang sugat na dala niya. Tila hindi sapat ang mga salitang pwedeng sabihin para maibsan ang sakit na nararamdaman niya ngayon.“Enzo…” bulong ko, pero iniwasan niya ang tingin ko. Napansin k