Chapter 4

Kinabukasan, maaga akong gumising para magluto ng almusal ni Gian. Habang nagluluto ay hindi ko parin maiwasang hindi maalala ang mga narinig at nakita ko kagabi, pero hindi ko nalang hinayaan ang sarili ko na maapektuhan ng nangyari.

Even it hurts me, kinakaya kong umarte na parang walang nangyari, na parang wala akong nakita. I acted like it was just a normal day.

Saktong-sakto na natapos akong maghain sa mesa nang bumaba si Gian. Nakabihis na ito at ready na ready nang pumasok sa trabaho. Agad ko siyang yinaya para mag-almusal.

"Gian! Kain ka muna o. Nagluto ako ng almusal!" Masigla akong nagsalita, kahit na walang emosyon ang mukha niya nang bumungad sa akin.

I thought he will just ignore me, gaya ng lagi niyang ginagawa kapag niyayaya ko siyang kumain, pero hindi ganun ang nangyari ngayon. Naglakad ito palapit sa mesa at umupo sa paboritong pwesto niya.

Hindi ko expected na hindi niya ako dededmahin ngayon. Mabilis ko siyang nilapitan at pinagsilbihan. Nilagyan ko ng sinangag at ulam ang pinggan niya. Nilagyan ko rin ng mainit na tubig ang tasa niya na may kape. Hindi ko maiwasang mapangiti habang pinagsisilbihan siya. This is the first time na wala siyang masyadong puna sa akin, kaya naman talagang masaya ako.

"Hindi ka kumain kagabi kaya inagahan ko talagang gumising para lutuan ka ng almusal. For sure you're hungry. Kain ka ng mabuti," buong ngiti at masigla kong wika sa kaniya. But I don't know why I suddenly remembered what I saw and heard last night nang magsalita ako. I can't blame myself kung biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha ko.

Nakatingin lang ako sa kaniya habang kumakain when he stopped eating dahil sa sinabi ko. I thought may nasabi nanaman akong mali kaya kinabahan ako. Mabuti na lamang at matapos ang ilang segundo ay wala naman itong ibang sinabi. Humigop lang ito sa kape na tinimpla ko. Seryuso ko lang siyang pinagmamasdan nang idura niya naman ang nainom nang kape at ibinato sa harap ko ang tasa. This time, ang kaba na namuo na sa dibdib ko kanina ay mas lalong nagpakabog sa dibdib ko.

"Ilang beses ko na bang sinabi sa 'yo na ayuko ng may asukal? How many times do I have to tell you that I don't drink coffee with sugar?" Napahawak lang ako sa dibdib ko, hindi makasagot habang kinakain ng kaba sa dibdib ko. "And look! Tingnan mo itong mga inihain mo. I already told you that I don't eat sausage and egg. Ito nalang ba ang kaya mong ihain sa akin? Don't you know how to cook, huh? P*****a talaga! Ang aga-aga sinisira mo ang araw ko!"

Hindi na ako nakasagot. Tahimik lang ako habang sinisigawan niya ako. Hindi ko maiwasang maawa para sa sarili ko. Kahit mga simple lang ang inihain kong almusal, pinaghirapan ko rin 'yang lutuin. Nakarami rin ako ng natamong paso sa pagprito ng mga 'yan.

"Pasensya na," 'yon nalang ang salitang lumabas sa bibig ko. Pero mali ata na sinabi ko iyon dahil sumilay ang inis sa mukha niya. Agad na gumuhit ang takot sa mukha ko nang kunin niya ang pinggan na may sinangag bago lumapit sa akin.

"You just ruined my breakfast and my day, tapos sasabihin mong pasensya na?" Pasugod itong lumapit sa akin habang ako ay paatras na umiiwas sa kanya. Pero huli na nang bumangga ang likod ko sa pader, wala na akong matatakbuhan. "I already told you that don't you dare ruin my day. Dahil hindi mo pa ako nakikita kong paano magalit, Jane!"

Ibinato nito ang pinggan na may sinangag dahilan para mapapikit ako. Mabuti nalang at sa pader ito tumama at hindi sa akin mismo. Pero nagtamo parin ako ng galos dahil sa mga bubog na tumama sa braso ko.

"You know I really hate you! I really, really hate you! Alam mo kung ano 'yong gusto ko sa 'yo? Saktan ka! That's what I love to do with you, make you suffer!" Sunod nitong kinuha ang isa pang tasa ng kape na tinimpla ko para sa sarili ko. Agad akong namilipit sa sakit nang ibuhos nito ang mainit na tubig sa braso ko. Halos sumigaw na ako sa sakit nang dumaloy ito pababa sa katawan ko. "That's it, Jane. Scream! Sumigaw ka sa sakit. You wanna live with me, then suffer."

Sumisigaw na ako sa sakit at hapdi na dulot ng mainit na tubig na ibinuhos niya sa akin. Matapos ng ginawa ay umakyat ito sa kwarto niya. Tuloy-tuloy lang ang buhos ng luha sa mata ko habang nakaupo na sa sahig at pilit na iniinda ang hapdi sa katawan. I am in the same position nang bumaba ito, may dala-dala itong tuwalya at ibinato ito sa akin nang makalapit.

"You runied my day, pero bumawi ka naman. You made my day happy, Jane. I am happy seeing you suffer." Matapos magsalita ay inayos nito ang suot na suit bago tuloy-tuloy na naglakad palabas.

Nang marinig ang malakas na kalabog ng pinto, doon ko tuluyang hinayaan ang sariling humagulgol. Ginamit ko ang ibinato niyang towel para koberan at kumportahin ang sarili. Sobra, sobra, sobra na itong ginagawa niya. Sinaktan niya ang puso ko kagabi, tapos itong katawan ko naman ngayon. Pero kahit anong gawin niya, ayaw sumagi sa isip ko na iwan siya. I always remember my family dahilan para isipin ko na kailangan kong magtiis at magsakripisyo.

Kahit masakit ang itaas na parte ng katawan ko, mula sa hapdi at sugat na natamo, pinilit kong tumayo para ligpitin ang mesa at mga nagkalat na kanin at bubog. Habang ginagawa ang lahat ng iyon ay tuloy-tuloy lang na umaagos ang luha ko.

Kunting tiis pa, Jane. Kaya mo 'to. Matututunan ka rin niyang mahalin, it may not now, but it will, on the future.

Kasalukuyan na akong nasa sala, habang nilalagyan ng ointment ang napaso kong itaas na parte ng katawan. Katatapos ko lang ligpitin ang mga kanin at bubog na nagkalat at mas lalo ko lang naramdaman ang sakit at hapdi ng mga sugat ko matapos kumilos.

Napahawak ako sa dibdib at ulo ko nang sabay itong biglang kumirot. Napapikit ako habang iniisip na sana 'wag itong sumabay ngayon. Na sana mawala rin agad.

Simula noong nasa sampung taon ako, nagsimulang pasulpot-sulpot na sumasakit ang dibdib ko. Minsan ay sumasabay pa ang ulo ko. Hanggang sa tumanda ako, sasakit at mawawala rin matapos ang ilang minuto ang naranasan ko, kaya kahit minsan ay nahihirapan sa iniinda ay pinagpapahinga ko nalang. Dahil mahirap ang buhay namin noon, hindi na namin nagawang ipatingin ang sarili ko sa doctor.

Maya-maya pa'y tumunog ang cellphone ko indication na may tumatawag. Agad ko itong kinuha at binasa muna ang pangalan ng nasa screen. Agad na sumilay ang ngiti sa labi ko oras na nakita ang pangalan ng tumatawag.

"Hello, Dave," agad na sabi ko nang sagutin ang tawag.

"Jane, kumusta?" Halata ang excitement sa boses niya. Napatingin naman ako sa sarili ko dahil sa tanong niya.

"Ito, ayos lang," gusto kong sumagot nang mahaba sa tanong niya, pero tanging 'yon lamang ang mga letrang lumabas sa bibig ko. Ayos lang kahit nasasaktan na ng sobra. "Ikaw ba, kumusta?"

"That's good to hear. Ito, same as you ayos lang din, tapos... namimiss ka na." Hindi ko mapigilang kiligin sa sinabi niya. Isa ito sa namimiss ko sa kaniya, ang masyado niyang pagiging matamis bumanat.

"I miss you too. So, kailan ba tayo ulit pwede magkita?"

"Ang tanong, pwede ba tayong magkita? Hindi magagalit ang asawa mo?" Napayuko ako sa sinabi niya. Saglit akong natahimik.

"Lagi naman siyang nasa trabaho. Pwede naman, saka mag-isa lang ako lagi dito sa bahay. Nabobored na ako, kahit minsan gusto ko rin lumabas," sagot ko. Napahawak naman ako sa puso ko nang bigla ulit itong kumirot, medjo masakit ito ngayon kaya napaaray ako. Mabilis naman akong binato ng tanong ni Dave nang may pag-aalala.

"Anong nangyari? Bakit parang may masakit sa 'yo? May nangyari ba? Tell me, Jane," sunod-sunod na wika niya pero hindi ko siya agad sinagot. Nanatili akong nakapikit habang pinakikiramdaman ang dibdib. Maya-maya naman'y umaliwalas ang pakiramdam ko. Napabuntong-hininga nalang ako. 'Please, 'wag muna ngayon, kausap ko pa si Dave eh.'

"Ahh," tumikhim ako. "Wala, wala, natama lang 'yong siko ko sa upuan. Okay narin ako, don't worry," pagsisinungaling ko.

"Okay. Mabuti naman. Kapag may nararamdaman ka, problema, o kahit ano pa 'yan, tawagan mo lang ako ha. Pupuntahan agad kita," hindi ko maiwasang mapangiti hearing those words from him. "Sige na, I'll end this call na muna. May asikasuhin lang ako. I'll just call you next time. Ingat ka!"

"Ikaw rin, ingat ka." I let him end the call. Nang matapos ang tawag ay ibinaba ko ang cellphone.

Muli akong napahawak sa dibdib ko. 'Bakit napapadalas ang pagsakit ng dibdib ko?' Matagal na itong nawala at hindi ako sinusumpong, bakit kailangang bumalik, at ngayon pa talaga?

Binaliwala ko nalang ang nararamdaman. Pinagpatuloy ko ang paglalagay ng ointment sa natamong paso. Sari-saring ideya ang sumasagi sa isip ko habang ginagawa 'yon. Pero isa rito ang nagpatawa sa akin. Lahat ng nangyari at natamo ko kay Gian ngayong umaga ay bumalik sa isip ko. Naisip ko, how stupid I am. Ilang beses niya na ba akong sinaktan? Ilang beses na ba akong may natamong sugat at pasa mula sa kaniya? Pero kahit ganun, hindi ko siya magawang iwan. Gustong-gusto nang umalis ng katawan ko, pero sinasabi ng puso ko na kailangan kong manatili at magtiis sa tabi niya. Sabihin nang mukha akong pera, pero ginagawa ko naman ito para sa pamilya ko.