Chapter 2

Lumipas na ang gabi, pero hindi pa umuuwi si Gian. Kahit hindi ako mahal ng lalaking 'yon, ay nag-aalala parin ako sa kaniya. Hindi siya umuwi noong umaga, at hindi rin umuwi kagabi.

Sa tuwing naiisip ko na baka kasama nito ang girlfriend niya ay hindi ko maiwasang masaktan. Nang ikasal ako sa kaniya, kahit mahirap at masakit ay nakipaghiwalay ako sa boyfriend ko. Kung ano ang sinabi ng mga magulang niya sa akin ay siyang ginawa ko. Kaya naman nasasaktan ako kapag naiisip na nagawa kong magsakripisyo pero siya ay hindi. Madalas ko parin siyang marinig na kausap ang girlfriend niya. At ang madalas na 'yon, halatang sweet sila. Bagay na hindi niya magawa sa akin, hindi ko na rin naman inaasahan na maging sweet siya sa akin eh.

Nang lumipas ang oras at wala paring dumating na Gian ay napagpasyahan kong tawagan nalang si mama para kamustahin. Ilang minuto rin ang tinagal ng pag-uusap namin hanggang sa nagpaalam na siya.

Kahit mahirap at napakalaki ng sakripisyo ko, masaya naman ako dahil ang nakinabang 'non ay ang pamilya ko. Sabihin nang napaka-materyalist kong babae, at mukha akong pera o kung ano mang iparatang nila sa akin, pero hindi nila alam ang totoo. Kung ito lang ang paraan para mapabuti ko ang buhay nila, handa akong magsakripisyo.

Naglilinis ako ng sala nang tumama ang braso ko sa kanto ng kahoy na upuan. Mabilis ko itong hinawakan at napapikit sa sakit. Halos mangilid ang luha ko nang tingnan ko ang malaking pasa rito. Maging ang mga sugat ko sa ibang parte ng katawan. Hindi ko maiwasang maawa sa sarili ko.

Nakahihinga lang ako ng maluwag kapag wala si Gian dito sa bahay, pero nag-aalala naman ako kapag hindi siya umuuwi. Mabuti rin na hindi siya umuwi dahil siguradong madaragdagan nanaman ang mga sukat at pasa sa katawan ko.

Bigla ko tuloy naalala ang lahat ng naranasan ko sa ilang buwan palang naming pagsasama.

~

Hindi pa ako tuluyang nakakapagpaalam kay mama nang malakas niya akong hilahin papasok sa kotse niya. Hindi ko na nagawang tingnan pa si mama sa pag-aalalang baka nakita niya ang ginawa ni Gian. Iyon ang araw na titira na ako sa bahay niya.

Nang makarating sa bahay niya ay agad itong pumasok sa loob. Ni hindi man lang ako tinulungan sa mga bag ko. Hindi ko rin naman ineexpect na tutulungan niya ako eh, kaya ako na ang nagdala ng lahat ng gamit ko sa loob.

Ngunit nang makapasok sa loob ay hindi ko maiwasang 'wag mamangha. Napakaganda ng bahay niya! Hindi na bago sa isang anak ng CEO ng kompanya. Ang siyang mas nakapagpanganga sa akin ay dahil ito ang unang beses kong makapasok sa ganito kagandang bahay, hindi, parang mansyon na nga. Mas exciting dahil dito na ako titira!

Sinundan ko lang siyang maglakad hanggang sa umakyat ito sa second floor. Mas lalong maganda dito sa taas! Ang daming kwarto! Habang naglalakad ay isa-isa ko lang na pinasasadahan ng tingin ang nadaraanang mamahaling bagay. Sinundan ko siya hanggang sa isang pinto ngunit natigilan din nang huminto siya.

"I'm going to my room. We're not sleeping together so go find yourself a room. Bakante lahat ng nakikita mo, pumili ka nalang ng isa." Huminto ito at walang emosyon akong tiningnan sa mata. "Actually, you can choose as many as you want. Bahala ka sa buhay mo," dagdag niya bago pumasok na sa loob. Malakas nitong sinara ang pinto.

Naiwan akong gulat sa tapat ng pinto ng kwarto niya. Hindi ko pa nga alam ang pasikot-sikot sa bahay niya ay iniwan na niya ako.

Akala ko 'yon na ang unang beses na makikita ko ang ugali niya. But the next morning nang umuwi siyang lasing na lasing, hindi ko inaasahan na mararanasan ko ang araw na kamumuhian ko.

I was washing the dishes nang binato niya ako ng susi ng kotse niya. Hindi naman gaano kalakas kaya hindi gaanong nasaktan ang likod ko na tinamaan. But suddenly, hinila niya ako at binato paupo sa sala.

"Who are you? Anong ginawa mo kina dad at mom para pumayag silang ikasal ako sa 'yo?" he asked dahilan para mangapa ako ng isasagot.

"Hindi ko rin alam kung bakit ako ipinakasal sa 'yo." I want to answer it to him. I don't even know his parents para hingian ako ng pabor na ikasal sa kaniya. His parents are the one who came on our house para hingiin ang permiso ko. Binayaran niya kami. Alam nilang hirap kami sa buhay, kaya I have no choice but to accept it, kahit pa may kasintahan ako noon.

"Answer me, why?!"

"Hindi ko alam, hindi ko alam. Kung ayaw mo palang ikasal sana sinabi mo noon pa. Ayuko rin naman eh, kung hindi..." Hindi pa ako tapos magsalita nang sampalin niya ako. Dalawang beses niya akong sinampal bago nagsalita.

"And you're blaming me now, huh?!" Halos mabingi na ang taenga ko sa sigaw niya. Bakit ba kailangan pa akong saktan. All my life kahit si mama hindi ginawa sa akin 'to.

"Sorry. Kung gusto mo, aalis nalang ako. Bukas na bukas din, aalis ako. Promise," nagsimula na akong umiyak, pero natawa lang siya sa sinabi ko.

"Really? Talaga ba? P*****a edi sana noong unang araw palang pinalayas na kita! You think that's easy? Sa tingin mo ganun-ganun nalang 'yon?" Natatakot na ako sa kaniya. Wala na akong nagawa kun'di yakapin ang sarili ko, habang umaagos ang luha sa mga mata ko. "Hindi ka pwedeng umalis. Hindi mo ako pwedeng takasan. You agreed with this marriage, and I will make sure that you will suffer. You will never be my wife, Jane. Never! May girlfriend ako, at ikaw ang sumira ng relasyon namin. Ikakasal na dapat kami!"

Ginulo niya ang kaniyang buhok matapos banggitin ang huling linya. Kita ko ang sakit sa mga mata niya. Pero hindi lang naman siya eh, we're in the same situation. May boyfriend din ako! Matapang ko siyang tiningnan at sinagot kahit na takot na takot na ako.

"May boyfriend din naman ako, ah. Nakipaghiwalay ako sa kaniya para lang sa kasal na ito." Nag-igting ang mga panga niya sa narinig. Mali ata na sinabi ko pa 'yon.

"'Yon pala, eh bakit ka pumayag?! Bakit ka nagpakumbinse sa magulang ko na ikasal sa akin ha? Don't you love your boyfriend? Well, mahal ko ang girlfriend ko. And you just ruined our relationship. Bakit, ha? Bakit!"

'Dahil sa pera at allowance na kapalit na ibibigay ng magulang mo'

I wanna answer him that pero hindi mabigkas ng bibig ko. Iyak lang ako nang iyak habang sinisigawan niya ako. Akala ko tapos na ang pananakit niya, pero sapilitang pinatayo niya ako at dinala sa banyo.

Gigil niyang kinuha ang hose ng tubig at tinutok sa akin. Ginawa kong panangga ang kamay ko at nilagay sa mukha.

"You will suffer, Jane. Unang beses palang ito, but I will make sure na mararanasan mo ang araw na pati ako ay kamumuhian mo. I will never love you, never." Matapos ng sinabi ay pinatay niya na ang tubig, akala ko ay tapos na, akala ko ay iiwan niya na ako. Ngunit ginamit niya ang hose at ipinalo sa likod ko. Agad akong namilipit sa sakit at pilit na inabot ang likod na natamaan. "Tandaan mo, wala kang kwentang babae. Wala!"

~

Hindi ko na namalayan na may tumulong luha sa mata ko nang maalala ang mga unang araw ko rito. Ilang buwan palang kaming nagsasama pero naranasan ko na lahat ng pagmamalupit mula sa kaniya.

Nagpakawala ako ng buntong-hininga at iwinaksi lahat ng alaalang iyon. Napagdesisyunan kong i-text nalang si Gian dahil kahit nananakit siya ay nag-aalala parin ako sa kaniya. Hindi siya umuwi kahapon ng buong araw at kagabi.

Hindi ko pa tapos itype ang message ko nang tumawag siya. Gulat man dahil unang beses ko palang na makatanggap ng tawag mula sa kaniya mabilis ko parin itong sinagot. Ngunit hindi pa dumadampi ang kamay ko sa screen ng cellphone nang mamatay agad ang tawag. Kumunot ang noo ko at hinintay na baka tumawag pa ulit siya. Baka kasi napindot niya kaya namatay. Ngunit lumipas na ang isang minuto at hindi na talaga siya tumawag.

Napagdesisyunan kong 'wag nang isend ang message. Naisip ko na baka nasa trabaho 'yon ngayon.

~

GIAN POV

After what happened on us last night, I can't hide the smile on my face as I woke up with Shane on my side.

"Good morning, love," I great her. Sumilay ang hindi makapaniwalang ngiti sa labi niya.

"Love? You never called me love. Hmm, 'yan ang tawagan niyo ni Jane noh. Akala ko ba walang Jane for now."

Mabilis ko siyang sinagot. "Of course not. I will never love her, I will never call her that way. Ikaw lang ang love ko, forever." I kissed her on her lips dahilan para hindi na siya makasagot.

Mahaba iyon, at sapat nang sagot sa tanong niya that she is the one I love, not that Jane.

Lumipas ang oras at nagpaalam na si Shane na aalis na. She has work to do today kaya hindi ko na siya pinilit pang mag-stay. I just invited her for drink, hindi para samahan ako until this day.

I have decided to call Kian na siya munang bahala sa company. I made him in charge for today's work dahil ayuko munang pumasok. I just want to drink all day, forget all my problems, at bukas na harapin ang trabaho. I need a break, stress na nga sa mansyon, stress pa sa trabaho.

I was about to call Kian when I clicked the wrong number. I clicked Jane's number kaya dali-dali ko itong pinatay. Baka mamaya mag-assume nanaman ang babaeng 'yon. Dahil sa inis ay dinilete ko ang number niya. Lagi nalang siyang epal sa buhay ko. Ngayon imbes na si Kian ay number niya ang napindot ko.

What a stress to start a day!

Matapos itext si Kian, now I am sure I sent it to the right number, nag-order na agad ako ng maiinom na alak. I made sure na hindi nakakalasing ang inorder ko, I want to drink until night and I have to stay myself awake. Mamayang gabi ako magpapakalasing. For now, pampawala muna ng stress. Hindi sapat ang paglalasing ko kagabi. I will forget her, kahit dalawang araw lang.