Chapter 1

"Samantha, naghahanap ka na ng kamatayan?!"

Namulatan niya ang galit na mukha ng isang lalaki, ang itim nitong mga mata ay nag-aapoy sa galit, at ang ugat nito sa mga braso ay naghihimutok habang sakal-sakal ng malaki nitong palad ang kanyang leeg.

Hindi ako makahinga! Pikit ang mga matang sabi niya sa kanyang isipan.

Nagising na lang siya na sakal na siya ng lalaking ito at halos hindi siya maka-react sa mga nakakabiglang pangyayari.

Ramdam niya na unti-unti nang nawawala ang hanging sa kanyang baga. Hirap na itinaas niya ang mga kamay para hawakan ang kamay ng lalaki at subukang kumawala mula sa pagkakasakal nito. Pero mukhang wala itong balak na pakawalan siya. Ang pagsakal nito sa leeg niya ay lalong humigpit. Dahil dun ang paningin niya ay unti-unti nang lumalabo.

Doon biglang bumukas ang pinto ng kwarto at isang hingal na lalaki ang pumasok mula roon. Namutla ang mukha nito nang makita makita ang nangyayari. Dali-daling itong lumapit sa kanila at agad na pinigilan ang kamay ng galit na galit na lalaki.

"Señorito, maghulos-dili po kayo! Baka mapatay niyo si Señorita Samantha!"

"Dapat lang siyang mamatay!" Tiim ang mga bagang sabi ng lalaki habang ang mga mata nito ay puno ng galit.

Dahil hindi mapigilan ng housekeeper ang lalaki, lumuhod ito para magmakaawa. "Señorito, kapag napatay niyo si Señorita Samantha, papaano ninyo haharapin ang lola niyo pagdating ng panahon? Siguradong hindi magiging payapa ang kaluluwa nito."

Lola?

Tila naman natauhan ang lalaking sumasakal sa kanya sa sinabi ng tauhan nito. Lumuwag ang pagkakasakal nito sa kanya hanggang sa tuluyan siya nitong pakawalan.

Nang tuluyang makawala si Samantha mula sa lalaki, mabilis siyang kumilos para umatras palayo hanggang sa tumama ang likuran niya sa headboard ng malaking kama.

Ramdam niya ang pamumutla ng kanyang mukha dahil sa kawalan ng hininga sa kanyang baga dahil sa pagkasakal ng lalaki.

"Señorito, ngayong araw ho ang paghihiwalay ninyo ni Señorita Samantha. Pagkatapos ni'yon ay hindi ninyo na siya muling makikita. Alang-alang ho sa kanyang ina na siyang nagligtas sa iyong lola, nakikiusap ho ako sa inyo na patawarin ninyo ngayon si Señorita Samantha. Pakiusap huminahon ho kayo at huwag magpadalos-dalos," sabi ng tauhan ng lalaki.

Pinilit na ikinalma ng lalaki ang sarili tsaka umalis sa ibabaw ng kama. Sinuot nito ang pajama bago muling humarap sa kanya.

"Ipapadala ko kay Emmanuel ang divorce paper. Pirmahan mo 'yon at umalis ka na. I don't to see your face here again in my mansion. Nagkakaintindihan ba tayo, Samantha?"

Dahil sa hindi pa halos maproseso sa utak niya ang mga nangyayari, hindi siya agad naka sagot.

"Answer me, damn it!" singal sa kanya ng lalaki.

Nanginginig na mabilis siyang tumango. "Oo, pipirmahan ko."

"Now get out!"

Nanginginig na nagmamadaling lumabas si Samantha sa kwarto. At pabagsak na isinara ng lalaki ang pinto. Nasapo niya ang kanyang dibdib. Naguguluhan pa rin siya sa mga nangyayari. Namumutla ang kanyang mukha at sumasakit ang kanyang ulo.

Nang iyuko niya ang kanyang ulo, nanlaki ang kanyang mga mata dahil hindi siya makapaniwala nang makita niya ang buo niyang katawan. She is almost naked at ang buo niyang katawan ay napapaliguan ng pulang marka.

She feel suffocating. Namamanhid ang buo niyang katawan na halos hindi niya madama ang sakit ng katawan niya at hanggang sa ngayon ay naguguluhan pa rin siya kung ano ba talaga ang nangyayari.

"Señorita Samantha," pukaw sa kanya ng lalaking nagligtas sa buhay niya.

Ihahatid ko muna kayo sa magiging kwarto ninyo. Anito na nagpatiunang maglakad. Wala mang kasagutan sa mga gumugulo sa isipan niya ay sumunod na lang din siya rito.

**

Hindi siya nakahanap ng mga damit na pambabae sa cloakroom kasi halos ang lahat ng nandun ay mga puting damit ng panlalaki at itim na pantalon, tila pa iyon magaspang at hindi kumportable suotin.

Ayaw man niyang suotin, wala naman siyang magagawa. She casually pulled out a shirt and trousers and put them on. Ang t-shirt at pantalon ay talaga namang malalaki halos ang pantalon ay nakakaladkad na sa lupa. Para na siyang hanger sa laki ng mga iyon.

Hindi pa rin humuhupa ang pananakit ng kanyang katawan. Pumipintig ang kanyang sentido. Nahihirapang naglakad siya papunta sa sofa, umupo, at saka ipinikit ang mga mata. At sa hindi inaasahan ay biglang pumasok sa kanyang isipan ang mga alaalang hindi naman sa kanya.

Naimulat niya ang kanyang mga mata at hindi makapaniwalang tumingin sa puting kisame ng kwartong iyon. Sumagi sa isipan niya ang lahat ng alaala ng orihinal na may-ari ng katawang kinalalagyan niya ngayon bago siya tuluyang namatay.

Napatingin siya sa salaming nakadikit sa aparador at nanginginig ang mga matang tumitig doon at marahang sinapo ang mukhang alam niyang hindi kanya.

Siya ay si Yvette Dantes na muling nabuhay sa katayuan ni Samantha Vicente...

Ang ina ni Samantha ay namatay at ang ama naman nito ay hindi lamang duwag kundi isang walang kwenta. At si Samantha naman ay lubos na umiibig kay Logan Vicente, ang lalaking halos muntikan nang tapusin ang buhay niya kanina lang.

Napakurap-kurap siya nang may kumatok sa pinto ng kwartong kinaroroonan niya. "Señorita, nakahanda na ho ba kayo?" alam niyang ang lalaking katiwala iyon ni Logan.

Buntong hiningang tumayo si Samantha at naglakad papunta sa pinto para pagbuksan ito.

Kung hindi siya nagkakamali, Emmanuel ang pangalan nito tulad din ng itinawag dito ni Logan at ayon din sa kanyang nakuhang ala-ala.

Walang emosyon na iniabot nito ang dokumento at panulat sa kanya. "Señorita, inutusan ako ni Señorito Logan na ako mismo ang maghatid sa'yo paalis sa mansyon. Isa pa, ito ho ang divorce agreement niyo ni Señorito, pirmahan mo raw nang makaalis ka na."

Tiningnan niya ang divorce agreement mula sa kamay nito at naalala ang sinabi nito noon. Napagtanto niya na ngayon ang anibersaryo ng kasal ni Samantha at ni Logan Vicente, at ngayong araw din kung kailan matatapos ang kasunduan ng dalawang taong pagsasama nila bilang mag-asawa.

Ilang oras pa lang ang lumilipas pero nagawa na agad ang divorce agreement nila? Hindi nakapagtataka ang yaman na meron si Logan Vicente pati na rin ang kagustuhan nitong mahiwalay kay Samantha.

Kinuha niya ang papeles mula sa kamay nito, binuksan ang huling pahina, at walang salitang pinirmahan niya ng maayos ang divorce agreement.

"Tapos na," aniya na ibinalik ang papeles at ballpen kay Emmanuel.

Hindi makapaniwalang tumingin sa kanya si Emmanuel marahil nagulat ito na agad siyang pumirma na walang kahirap-hirap. Bakit pa nga ba niya patatagalin kung alam din naman niyang gagawin ni Logan ang lahat magkahiwalay lang silang dalawa.

"Señorita, hindi mo man lang ba babasahin ang nilalaman ng divorce agreement?" tanong nito.

Umarko ang isang kilay niya. "Dapat pa ba? Wala rin naman magbabago kung babasahin ko o hindi."

"Hindi mo ba gusto malaman kung ano ho ang maaari mong makuha pagkatapos ng paghihiwalay ninyo ni Señorito?"

Mapait niya itong nginitian. "Wala na akong dapat na alamin pa. Hindi ko na kailangan pang basahin dahil dalawa lang naman ang pwedeng maging laman ng kasunduan na 'yan. Una, maaari akong mabaon sa utang at walang makuha na kahot pisong kusing mula kay Logan. Pangalawa, papalayasin ako rito sa manyon. Alam ko rin naman na wala akong magagawa kapag si Logan na ang may gusto.

Nalulungkot ang nga mata nitong kinuha ang papeles at ballpen mula sa mga kamay niya. "Señorita, gusto lang ni Señorito Logan na umalis ka rito sa mansyon."

Mapait niya itong nginitian. "Ipaabot mo sa kanya ang pasasalamat ko."

Walang siyang pakialam sa paghihiwalay nila ni Logan. Oo, Mahal na mahal ng orihinal na may-ari ng katawan iyon si Logan Vicente, pero hindi siya.

Kahit kailan, hindi niya pinangarap ang isang katulad ni Logan na walang puso at masahol pa sa demonyo. Hindi madali na muling mabuhay kaya kailangan niyang pahalagahan ang pangalawa niyang buhay.

Bumaba ang tingin ni Emmanuel sa halos nangingitim niyang leeg dahil sa pagkakasakal sa kanya ni Logan.

"Gusto mo bang tumawag muna ako ng doktor para matingnan ka bago ka tuluyang umalis?"

Marahan niyang itinaas ang kamay at hinawakan ang masakit pa rin niyang leeg. Muli niyang naalala ang pakiramdam na nasa bingit na ng kamatayan.

Mabilis siyang umiling. No, I won't die. Aniya sa kanyang isipan.

"Kung ganu'n, iimpake mo ang ang mga gamit mo, Señorita," anito.

Tumango si Samantha at walang pagdadaawang-isip na umalis siya sa kwarto na nakayapak habang karag-karag ang mahabang suot niyang pantalon papunta sa kanyang silid.

Si Logan ay labis ang galit kay Samantha at ayaw siya nitong makita, kaya ang kwarto nila ay magkalayo.

Ilang minutong paglalakad, sa wakas narating na niya ang sariling kwarto. Sa totoo niyan, ang kwartong ibinigay sa kanya ay isang storage room at ito ang nagsilbing kwarto ni Samantha sa loob ng dalawang taon na pagiging mag-asawa nila ni Logan.

Marahan niyang pinihit pabukas ang seradura at bahagya pa iyong lumangitngit nang itulak niya ang pinto. Napakaliit lang kwarto, lalong sumikip ng nilagyan ng kama at ng ilang maliit na kagamitan.

Talagang kakaunti lang ang mga gamit niya. Meron siyang isang maliit na lamesa na puno ng mga nakakalat na kosmetik, at wala siyang kahit isang disenteng piraso ng damit.

Buntong hiningang naghanap siya ng masusuot na damit sa maliit na kahon pagkatapos ay nagpalit siya ng damit, pagkatapos ay naglagay ng ilang damit sa maleta.

"I'm leaving now. Hinding-hindi na tayo magkikitang muli, Logan Vicente," aniya sa hangin bago hinila ang maleta palabas ng kwartong iyon at dumiretso sa sala kung saan naghihintay si Emmanuel.

Sasakay na sana siya sa elevator para bumaba nang bumukas iyon at iniluwa ang isang may pagkaeleganteng babae.

"Saan ka pupunta, Ate Samantha?" Biglang bumukas ang pinto ng elevator at lumabas ang isang babaeng naka-business suit. Ang kanyang mataas na takong ay gumawa ng ingay sa marmol na sahig na sinamahan ng matinis at malambing nitong boses.