Chapter 11

The atmosphere between me and Axel inside his car seems like we were both in a hot seat. Isang sindi lang, malamang na pareho kaming matutupok sa sarili naming apoy.

"What are you thinking?" Suddenly, Axel asks me. Lumingon ako sa kaniya saglit, bago muling bumaling sa bintana ng kotse. "Walang bayad ang pagsasalita, kaya kung ako sa'yo-"

"Mananahimik ako at buhay ko lang ang iintindihin ko!" Mariing putol ko sa kaniya.

We're not friends, not even close enough to start a chit-chat. Tsaka ano ba ang gusto niyang sabihin ko? Halos buong araw na nga kaming magkasama sa Ospital, hindi pa ba siya nagsasawang makipagbangayan sa akin?!

"Manahimik ka na lang d'yan at mag-drive," giit ko pa at bumuntong hininga.

Sa totoo lang, ayaw ko talaga siyang kausapin dahil hanggang ngayon hindi pa rin nawawala sa sistema ko ang halik na pinagsaluhan namin kanina. I can still feel his hot kisses. His tongue was inside my mouth. And his touched. Wala sa loob na napahawak ako sa aking labi ng dahil doon.