Chapter Four

NAPAGPASYAHAN ni Michaela na maglakad na lang pauwi sa tinutuluyang staff house dahil ilang kanto lang naman ang distansya nito mula sa restaurant na pinapasukan. Mas gusto niyang maglakad kaysa maghintay na mapuno ang shuttle service.

Malayo-layo na siya sa restaurant nang may humintong sasakyan sa tapat niya. Hindi niya maaninag ang nasa loob dahil tinted ang salamin nito. Nahigit niya ang paghinga nang bumaba ang salamin ng bintana ng sasakyan at makilala ang taong nagmamaneho nito.

“Ms. Gomez! Bakit ka naglalakad? Hindi mo ba alam na may shuttle service ang restaurant?”

Tanong nang taong walang iba kundi ang kanyang boss, si Jacob.

“Huwag kang mag-alala, Sir, okay lang po ako. Alam ko naman po na may shuttle service, pero mas gusto ko po kasing maglakad. Exercise na rin po.”

“Exercise? Eh, maghapon kang nakatayo, hindi pa ba exercise ‘yon? Halika, ihahatid na kita sa staff house, dadaanan ko rin naman kasi ‘yon.”

“Naku, Sir, huwag na po. Okay lang po talaga sa ‘kin ang maglakad.”

Nagulat siya nang lumabas ito ng sasakyan at kunot noong humarap sa kanya nang nakapamulsa ang dalawang kamay. Napatingala tuloy siya rito. Mukhang hanggang kili-kili lang nito ang tangkad niya.

“Ms. Gomez, lahat na lang ba talaga nang sasabihin ko kailangan may rason ka? Pinapasakay kita para hindi ka na mahirapan maglakad at para na rin madali kang makarating. Sasakay ka lang naman, ‘yon lang! mahirap bang sundin ‘yon?” Medyo may pagkairita na sa boses nito habang pinagsasabihan siya.

Hindi rin tuloy niya maiwasang mairita at sagutin ito dahil unang-una, ito ang nagpupumilit na sumakay siya kahit ayaw niya. Parang wala itong respeto sa desisyon ng iba.

“Sir Jacob, sinabi ko naman po sa inyo na okay lang ako. Mas gusto ko ngang maglakad kaysa sumakay. Kasi kung gusto kong sumakay, hindi niyo sana ako nakikitang naglalakad ngayon. Masyado po kasi kayong makulit at mapilit. At saka, hindi naman na po parte ng trabaho ko ang pagpapasakay niyo sa ‘kin kaya pwede kitang hindi sundin. Mahirap din bang sundin ‘yon, Sir?”

Nilukob siya ng matinding takot ng biglang dumilim ang mukha nito at hinawakan siya nang may diin sa kanang braso.

“Alam mo Ms. Gomez, hindi ko gusto ang paraan nang pagsagot mo sa ‘kin. Boss mo pa rin ako. Kaya kung ako sa ‘yo, susunod ako dahil kung hindi…” kalmado ngunit seryoso nitong sabi.

Mas hinigpitan pa nito ang pagkakahawak sa kanyang braso kaya nanginig siya sa takot.

“Sa-sasakay na po, Sir. Pa-pasensiya na po sa mga na-nasabi k-ko,” halos hindi na siya makapagsalita nang maayos dahil sa sobrang takot at kaba.

Sa wakas ay binitiwan na rin nito ang kanyang brasong bahagyang namula. Walang imik nitong binuksan ang pinto ng sasakyang katabi ng driver’s seat. Hindi na niya hinintay pang muling magsalita ito, kusa na siyang pumasok sa sasakyan.

Hindi niya maiwasang hindi mailang. Ramdam kasi ng katawan niya ang init na nagmumula sa katawan nito. Sabayan pa ng pabango nitong halos pumuno ang amoy sa buong sasakyan.

Kung alam lang nito na kaya palagi siyang gumagawa ng dahilan kapag binibigyan siya ng pabor nito o kung ano pa mang bagay na makapagpapagaan sa trabaho niya, iniiwasan niyang pisikal na mapalapit dito. Baka makalimutan niyang babae siya at kusang maialok ang sarili rito sa sobrang paghangang nararamdaman niya.

Ginagawa lang naman niya iyon dahil para hindi nito mapansin ang pagkagusto niya rito. Unang kita niya pa lang dito ay halos maduling siya at tumulo ang laway niya sa sobrang kagwapuhan nito. Mabuti na lang at agad siyang natauhan ng mga sandaling iyon kaya hindi nito napansin ang bahagya niyang pagkatulala sa harap nito.

Baka kapag nalaman nito na may gusto siya rito, ay baka pagtawanan at laitin lang siya nito. Kaya kahit anong mangyari, itatago niya ang nararamdaman para rito para sa ikatatahimik ng buhay niya.

NAGDIRIWANG naman ang kalooban ni Jacob ng sa wakas ay nagtagumpay siyang pasunurin ang dalaga sa pangalawang pagkakataon. Iyon nga lang, nakaramdam siya ng konsensya para rito nang mapansing medyo nanginginig ito at nawalan rin nang imik ng tumabi ito sa kanya sa sasakyan.

Mukhang sumobra yata ang panggigipit niya rito. Hindi tuloy niya malaman kung kakausapin ba niya ito o hahayaan na lang. Sa huli ay napagpasyahan niyang kausapin na lang ito.

“Natakot ba kita? Pasensiya ka na ha? Sa totoo lang, umiinit kasi ang ulo ko sa tuwing sinagot-sagot mo  ako. Alam mo bang ikaw pa lang ang nakakagawa niyan sa ‘kin?”  malumanay na pahayag niya rito.

Nabaling ang tingin nito sa kanya at napansin niyang tila nabawasan na ang takot sa mukha nito.

“Pasensya ka na po Sir kung sa tingin ninyo ay naging bastos at magaspang ang pag-uugali ko. Hindi ko po intensyon na sagot-sagutin kayo. Sadya po talagang makatwiran akong tao.” Tila naman ipinapaliwag nito ang sarili.

“Alam ko naman iyon at una pa lang, pansin ko na sa ‘yo ‘yan. Sadyang mainitin lang kasi talaga ang ulo ko. And I hope you understand that.”

“Ay oo naman Sir, understanding naman akong tao, eh. Ganoon naman talaga kapag busy kang tao, kapag may negosyo ka tapos sabayan pa ng problema, aba talagang iinit ang ulo mo niyan,” nakangiting sagot nito sa kanya.

Tila naman nabunutan siya nang tinik sa dibdib ng masilayan ang napakaganda nitong ngiti. Alam niyang sa oras na ito ay tuluyan ng nawala ang takot nito sa kanya.

“So, aside from being empleyado ko sa restaurant, pwede rin ba tayo maging magkaibigan? Gusto ko naman kasi magkaroon nang kakaibang kaibigan, iyon bang, simple, mabait at maganda?”

“Oo naman, Sir. Pero simple lang ako, hindi mabait at maganda, hehehe. Ikaw na nga ang may sabi, masyado akong palasagot sainyo.”

Marami pa silang napag-usapan hanggang sa makarating na sila sa staff house. Hindi naman talaga siya dadaan doon, ginawa niya lang talagang alibi iyon para maihatid ito. Sobra siyang nabitin sa kanilang pag-uusap.

Binagalan na nga niya ang pagpapatakbo ng sasakyan pero dahil malapit lang sa restaurant ang staff house, hindi pa rin naging sapat ang oras. Basta ang mahalaga ay okay na sila ng dalaga.