CHAPTER 1 - THE MISSION

My husband and I have been married for a year now, and we only have two things in common. First, we don't love each other. Lastly, we are both blinded by the inheritance that both of our families will give us. Kaya nga kami nagpakasal kahit na hindi namin mahal ang isa't isa, ang tanging habol lang namin ay ang makukuha naming kayamanan. 

Isipin mo gold digger kami pareho kahit mayaman naman ang pamilya namin. Anyway, kasalukuyan akong nasa elevator. Papunta ako sa opisina ng asawa ko, pinatawag niya kasi ako, sa dahilang siya lang ang nakakaalam.

"Ma'am Lauren good afternoon po," bati sa akin ng receptionist nang madaanan ko ang pwesto niya.

"Good afternoon din," nakangiting wika ko, subalit napakunot ang aking noo nang lumapad ang ngisi niya sa akin. Ano ang problem nito?

Sa halip na makipagtitigan pa ako sa kanya, nauna na lamang akong umiwas ng tingin at hinakbang ang daan patungo sa elevator.

Pagtungtong ko sa palapag kung saan matatagpuan ang opisina ng asawa ko, ay agad akong humakbang tungo sa kanyang opisina. Nang pihitin ko ang door knob ng malaking pintuan ng kanyang opisina, ay bumukas naman ito agad na siyang dahilan upang magtama ang mga mata namin ng aking asawa.

"You're late," kalmadong bungad niya sa akin.

Tumulis ang aking nguso nang naupo ako sa sofa kung saan siya tumatanggap ng bisita. "Paano ako naging late? Wala ka naman sinabing oras, tsk!"

Kumunot ang kanyang noo at dinampot ang phone niyang nasa table niya. Bahagya niya iyong kinalikot, saka napabuntong hininga na binaling muli ang tingin sa akin.

"Hindi ko pala napindot ang send button, sorry. Anyway, kanina ko pa gustong makausap ka, the moment I sent my message to you, dahil importante ang nais kong sabihin."

"No problem, relax ka lang diyan at sabihin mo sa akin ang lahat ng detalye ng sasabihin mo," tugon ko.

Mula sa nasa gitnang table ng kanyang opisina, ay lumakad siya sa aking gawi na mayroong bitbit na envelope. Nang siya ay maupo sa aking harapan, in-ekis ko ang aking braso sa harap ng aking dibdib at tumaas ang isa kong kilay.

“Don’t tell me tinawag mo ako para sa trabaho, Leon?” nakangiting usisa ko, subalit nanatiling kalmado ang ekspresyon ng kanyang mukha.

Sa halip na sagutin niya ako agad, bumaling siya sa hawak niyang envelope at binukas iyon. Naglalaman iyon ng litrato, nais ko sanang silipin nang patago ang mga iyon nang kusa na niya itong ibigay sa akin.

“We both agreed na kung makikipagkita tayo sa mga flirts natin, dapat sa private. Pero ano ‘yang mga ‘yan?” kunot noong tanong niya, kaya napalunok ako.

The photographs he gave me were the photos of me and some models I flirt with. I don’t know their names, I have forgotten, but why does Leon have these photographs? Don’t tell me mayroon siyang inutusan para sundan ako? OMG, did Leon catched feelings for me? Oh no—

“Hey, don’t overthink Lauren,” he cut off my thoughts, kaya naman ako’y napakurap.

“Why do you have these pictures anyway? Stalker ka na ba ngayon?” usisa ko, saka inabot sa kanya pabalik ang mga litrato, na agad namang tinanggap ng kanyang kamay.

“Stalker? Sino naman ang i-stalk ko? Ikaw? We’re living under one roof, Lauren. Hindi na ako mag-aabalang i-stalk ka. Anyway, these photos weren't originally mine. Galing ‘yan sa kaibigan kong photographer. Akala niya niloloko mo ako, so he gave me these photos.”

Napangiwi ako, so his friend misunderstood it, kaya pala mayroong photograph. Pero, hindi ko naman sila masisisi, alam nilang kasal kami, pero hindi nila alam, kasunduan na namin na okay lang kahit magkagusto kami sa iba, lalo na at wala naman kaming nararamdaman para sa isa’t isa.

“This is a warning for the both of us, if we don’t want our parents to know about our affairs, we should keep it in private, gaya ng una nating usapan.”

“Okay Boss Leon.”

“Do you really understand what I am saying Lauren?”

“Oo naman!”

“You should keep everything in private, is that fine?”

“Oo nga, ito naman, para naman akong bobita niyan e! Huwag kang mag-alala, Leon. Next time na makikipag-date ako sa iba, I’d make sure na wala nang makakita sa amin basta-basta. I personally picked a good place for a date.”

“At saan naman? Huwag mong sabihing magre-renta ka ng restaurant for a date?”

“Of course not, husband! Masyadong magastos iyon, magiging CEO ka man sa nalalapit na panahon, kailangan pa rin magtipid.”

“So saan mo nga naisip? So I can approve it or not. Mahirap na kasi baka kung saan-saan mo pa maisip.”

“Asawa ko naman, para kang walang tiwala sa akin.”

“Stop calling me names, Lauren. Just tell me.”

“Saan pa nga ba, e ‘di sa sementeryo! A picnic date will be great, s‘yempre wala naman gaanong naglalagi sa sementeryo, kaya safe talaga!” 

He chuckled and shook his head. Ano’ng trip nito? Nakakatawa ba ang sagot ko? Hindi naman masama kung sa sementeryo.

“That idea is good, pero sino naman ang makikipag-date sa ‘yo sa sementeryo aber?”

“Hindi mo na problema ‘yon,” tugon ko saka ngumiwi.

“Anyway, since alam ko namang naintindihan mo na kung gaano kasama ang kalalagyan natin once na nakipag-date ka pa sa mga lugar na masyadong kalat ang mga taong kilala natin, I would go for the actual reason why I asked for you.”

“Wala ka bang kape rito? Pero, tuloy mo lang ang sinasabi mo, kukuha lang ako ng tubig,” tugon ko, napailing naman si Leon.

“I don’t have coffee here, I usually ask for it from my secretary.”

“Oh okay, p’wede na ang tubig, tutal hapon na rin naman.”

Pagkakuha ko ng tubig ko, saka lamang niya muling tinuloy ang kanyang mga sinasabi.

“Our parents were back from their trip,” panimula niya, lumipad naman ang tingin ko sa gawi niya.

“Kailangan ba nating sunduin sila nang magkasama?”

“Hindi naman, nakabalik na kasi sila sa kani-kanilang mga bahay. Pero gusto nilang makipag-dinner sa ating dalawa. May gusto raw sila sabihin sa atin.”

Kumunot ang noo ko. “Hindi ba pwedeng i-chismis na lang nila para malaman natin? Bakit kailangan dinner pa? Aarte na naman tayo nitong sweet e!” nakangusong saad ko.

“Parang lugi ka pa ah?” nakakunot noong wika niya.

“Si asawa ko naman, nagtatampo agad!”

Umikot ang kanyang mga mata at napabuntong hininga. He easily gets annoyed kapag tinatawag ko siya sa mga ganoong paraan. Anyway, there is no meaning behind it. Pang-asar ko lang talaga sa kanya, dahil napakadalang kong makakita ng ligaw na ekspresyon sa mukha niya.

***

It’s night, at kasalukuyan kaming kaharap ng pamilya namin. My Mom and Dad were sitting next to each other, ganoon din naman ang parents ni Leon na kasalukuyang nasa akin ang atensyon. Both of them were smiling, na akala mo mayroong balak na masama. Nagsi-angat ang balahibo ko sa batok, saka dinako kay Leon ang aking tingin.

Nakaupo siya sa tabi ko at bahagya akong napasinghap nang magtama ang aming mga mata. “Leon, do you have any idea on what they will tell us?”

He sighed and avoided my gaze. He faced his empty plate , and shifted his eyes into his glass of wine. “I have no idea, I tried convincing Mom to tell me about it, but she refused. Gusto niya sasabihin nila sa harapan natin. Just thinking about what they might say gives me a funny feeling. I think may ipagagawa silang hindi kanais-nais,” sagot niya at napabuntong hininga.

Napalunok ako saka napatingin sa kisame. Whatever it is, it seems like Leon’s assumption would be correct.

Nang dumating ang aming mga pagkain ay agad ko iyong nilantakan. Nagugutom na ako, kailangan ko nang kumain.

“So, kumusta kayong dalawa?”

Nasamid ako sa paunang tanong ng nanay ko. Naramdaman ko naman agad ang palad ni Leon sa aking likuran. Nang gumawi ang aking mga mata sa kanya, napaiwas ako agad, hindi ko inaasahan na nasa akin na rin ang kanyang tingin.

Kasalukuyan pa ring nasa likod ko ang isa niyang kamay, samatalang may hawak namang isang basong tubig ang isang niyang kamay na nasa harapan  ko na.

“Drink first, baka mamatay ka,” he whispered, kung hindi lang ako nasamid, baka inapakan ko na nang madiin ang kanyang paa. How dare he?

Akala ko naman romantic atmosphere na, i-dog show din pala ako in the end, hmp!

“Ayos naman po kami, Ma,” tugon niya kay Mommy, nagpuns naman ako ng bibig at binalingan ang parents ko saka ngumiti nang pagkalapad-lapad.

“Tingin ko naman kumportable na kayo sa isa’t isa. Tama ba?” nakangiti namang tanong ng Daddy ni Leon.

“Yes naman po!” confident na sagot ko.

“Does that mean, natutulog na kayo sa isang kwarto?” his Mother asked, dreamily.

Halos malaglag naman ang panga ko nang makita ang lapad ng ngiti ng Mommy ni Leon.

“Yes Mom, magkasama na kami sa isang kwarto at magkatabi pa matulog,” kalmadong tugon naman ni Leon, kahit na punung-puno ng kasinungalingan ang sinabi niya.

We’re answering like that dahil alam naming iyon ang gusto nilang marinig. Dahil hindi talaga namin gustong mahalin ang isa’t isa, kailangan naming magsinungaling, just to make our parents happy.

“What an improvement,” nakangiting tugon ni Mommy.

“Nakakatuwa naman ang mga anak natin, balae, isipin mo noong isang taon ayaw magsama sa iisang bubong, ngayon magkasama na sa iisang kwarto? Magkatabi pa!” natatawa at tila proud pa na saad ng Mommy ni Leon.

“Kung ganoon naman na pala ang pagsasama ng mga anak natin, ano pang hinihintay natin? Sabihin na natin ang pinakapunto ng dinner na ito,” natatawang sagot pa ng nanay ko, kaya sumeryoso ang aking mukha.

“You’re correct, balae,” tugon naman ng Mommy ni Leon, samantalang nanatiling nakangiti sina Daddy.

“Keep your ears open, hindi ko uulitin para sa ‘yo ang mga sasabihin nila,” bulong ni Leon, na hindi ko na sinagot.

“So, dahil kumportable naman na kayo sa isa’t isa, tumatanda na rin kami at nalalapit na sa hukay, paano naman kaya kung bigyan niyo na kami ng apo?” wika ng Mommy ni Leon.

Nalaglag ang panga namin ng asawa ko sa kanilang kahilingan. So they would ask for our own child after all? Paano namin gagawin ‘yon, e hindi pa nga kami nagkikita sa iisang kwarto para matulog? Gumawa pa kaya ng baby?

==