Ang boses ko ay sobrang hina at basag. I had lost all hope seeing him covered in bandages and surrounded by machinery. Halos hindi ko kayanin ang itsura niya—malayo sa dating malakas at matapang na lalaki na kilala ko. Napatakip ako ng mukha at doon humagulgol. Bakit ito nangyari? Why? Ang sakit lang. I know he is a devil, but hindi dapat ganito kalala. Pakiramdam ko tuloy kasalanan ko lahat kung bakit siya nandito. Did I do something wrong? Did Dark deserve all of this? Ang mga kamay ko'y nanginginig habang dahan-dahan kong hinawakan ang kamay niya. Malamig ito at hindi gumagalaw. A loud sob broke out in the tense silence, and all the emotions I'd been holding back came flooding out. Patay na nga lahat ng kalaban, pero ito naman ang naging kapalit. Ang lupit ng tadhana. Pinikit ko ang mga mata ko, umaasang magising siya. Why, Lord? Buo na kami, eh. Why, God? Please... Heal him. Please pagalingin mo siya. I know he's blinded by his dominant nature, his ruthlessness, and hunger for p
Nagising ako nang may tumapik ng mahina sa balikat ko. I rubbed my eyes harshly, making them sting slightly, before staring at the person who was looking at me.“Kumain ka muna,” he said softly. Umiling ako at tumingin kay Dark, who was still lying there, sleeping soundlessly.4 Months Later"Sir, Ma'am, I'm sorry, but he's not making any progress. I think we need to talk about other options—""If you're referring to switching off his machine, then don't bother. Hindi ako papayag. Gigising siya. Alam kong gigising siya. Nangako siya sa akin. May pangako siya sa akin, Grey." Naluluha akong tumingin kay Grey, na ngayon ay umiwas ng tingin, ganun din ang ibang tao sa loob ng room. Napahagulgol ako nang malakas. I was tempted to release my rage on someone.Naramdaman ko nalang na nasa malapad niyang dibdib ako, at hinagod ang likuran ko. "Oh God! Dark will kill me if he finds out I hugged you. But, Cassandra, it's been nearly 5 months and he's not made any progress. He's suffered signif
"I-I want a final moment with Dark alone, Grey." "O-Okay. Take your time. Nasa labas lang kami," he replied gently. I turned my attention to Dark on the bed, not realizing everyone had already quietly left the room, leaving me alone with him. "H-Hey, Dark. My Devil. My Demon. My Typhon. Hindi ko alam kung naririnig mo ako, but I don't care." I paused, my voice trembling. "Dark, bakit ang daya mo? Bakit mo ginawa 'yun? You're going to leave me again. You'll leave me again... pregnant. You j*rk! How can I live without you, Dark? But for our children, gagawin ko. Kakayanin ko, Dark. Pero ang sakit, Dark, alam mo ba 'yun?"My tears started falling as I choked on my words, staring at his peaceful face. "You are the love of my life, there's no denying that. Do you hear me? I love you. I love you so much. Mahal na mahal kita, Dark. Sobra. Mas mahal pa kita kaysa sa pagmamahal mo sa akin. Even if you're a dev*l, a d*mon, and people describe you as a S*tan, I still love you. I'm still in
My mind wasn’t functioning well. Para bang lumipad sa ibang planeta habang tuloy-tuloy ang pag-agos ng mga luha ko, nakatitig pa rin sa kanya. Nakakunot ang noo niya, at ang paraan ng pagtitig niya—nakakatakot at nakakamatay. Ang boses niya, malamig pa sa yelo at puno ng awtoridad. Tama ba ang narinig ko? Hindi ba ako nananaginip? Gising siya, pero hindi niya ako kilala. Kitang-kita ko rin ang doktor sa gilid, gulat na gulat katulad ko. Suminghot ako at pinahid ang mga luha ko, sabay senyas sa doktor na lumabas muna. Tumango siya at sumulyap kay Dark bago tahimik na lumabas ng kwarto. Ngayon, kami na lang dalawa ang natira. Nakatingin siya sa akin, blangko ang kanyang ekspresyon. Nakakunot ang noo niya, at wala kang mababakas na emosyon sa kanyang mga mata. Kitang-kita ko rin ang galit habang nakatingin siya sa paligid, tila di makapaniwala na nasa ospital siya at nakahiga sa kama. Bukas-sara ang bibig ko. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin. Hindi ko alam kung paano m
Pumikit siya habang isang braso niya'y nasa noo. Nakatitig lang ako sa kanya habang nakatayo sa tabi niya.Kaya ko ba? Kaya ko bang ibalik ang mga alaala niya? Paano ko sisimulan? Saan ako magsisimula? Kaya ko bang tiisin ang mga araw na hindi niya ako maalala? Kaya ko bang tiisin ang pakikitungo niya, lalo pa't buntis ako? I want to avoid stress, pero mukhang hindi ko magawa dahil dito. Can I survive this situation? Our situation? Ano naman ang sasabihin ko sa mga anak namin? Their tatay has amnesia? How?"You don't know me?" mahina kong tanong sa kanya. Napadilat siya at tumitig sa akin, nakakunot ang noo."Did I ask if I know you? St*pid," sabi niya, sabay pumikit ulit.Huminga ako ng malalim at hinimas ang tiyan ko. Mukhang di mo na naman makakasama ang tatay mo, anak, kapag iluluwal kita. Katulad ng mga kuya at ate mo. Bakit ganun, anak? Palagi nalang."I-I'm Cassandra.""What's your role in my life?"Do I need to tell him? Paano kung hindi siya maniwala? Masasaktan lang ako. Di
Napatigil ako sa paghikbi at kinuha ang cellphone ko. I dialed the doctor’s number, at ilang minuto lang ay muli siyang pumasok sa kwarto. Pinanood ko lang siya habang tinitingnan ang kondisyon ni Dark. Nakapuwesto ako dalawang metro ang layo mula sa kanila, tahimik na nananalangin na sana nagbibiro lang siya. Sana hindi totoo ang sinasabi nilang may amnesia siya, pero sa isang iglap, parang nawalan ako ng pag-asa. Umiling ang doktor sa akin, at kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang katotohanan—nagka-amnesia nga si Dark. Tumango ako sa kanya, at bago pa siya magsalita, iniharap ko ang kamay ko, sinenyasan siyang iwanan kaming dalawa. Bumuntong-hininga siya, at ipinakita ko ang pasasalamat ko sa pamamagitan ng pag-mouthe ng "thank you."Pagkaalis ng doktor, muling bumalot ang katahimikan sa aming dalawa. Alam mo yung pakiramdam na gusto mo siyang yakapin? Halikan? Ganoon ang nararamdaman ko ngayon, pero pinigilan ko ang sarili ko. Alam kong itutulak niya lang ako palayo. He will just
Masama bang mapagod? Tao din naman ako. Alam ko kung paano mapagod ng sobra. Hindi ko na kaya. Ubos na ako. Nanghihina na ako. Tulala akong lumabas ng kwarto. Ang mga ingay at kaguluhan sa paligid ay hindi ko pinansin. Para bang ako na lang ang tao sa mundo. Parang nakalutang lang ako habang naglalakad. Ano nga ba ulit ang nangyari? Hindi ko na alam. Sa isang iglap, naging ganito agad ang lahat. Bakit ba? Bakit parati na lang ganito? Bakit parati na lang ako malungkot? Tama. Lumabas ako sa kwarto dahil hindi ko na kaya. Ang bigat ng nararamdaman ko, parang hindi ako makahinga. Hindi ko kayang marinig o makita siya, lalo na’t hindi niya ako kilala. Para saan pa ang pananatili ko doon? Para saan pa ang pagkapit ko sa kanya? Tao din naman ako. Napapagod din ako. Alam ko kung paano mapagod ng sobra, at hindi ko na kaya. Ubos na ako. Nanghihina na ako. Mas masasaktan pa ako kung ipipilit ko ang sarili ko sa taong ayaw naman sa akin. Sa taong hindi na ako kailangan. Sa taong wala na
May pangako siya sa akin. May mga sinabi siya, pero lahat ng iyon ay napako dahil lamang sa isang aksidente. Do we deserve this? Do I deserve all this pain? Ang sakit talaga. Mamumuhay na naman ako kasama ang mga anak ko lang. Walang tatay na mag-aaruga sa kanila. Walang ama na gagabay. Wala akong masasandalan. Wala. Wala na. Ang saklap naman ng buhay ko, sobra. Ganito na lang palagi. Haay! Kailangan ko na talagang tanggapin na ganito ang kapalaran ko. Ganito na ang magiging buhay ko habang-buhay. Ayos lang kahit masakit, andyan naman ang mga anak ko. Hindi naman ako tuluyang nawalan. Nandito pa rin sila. Sila ang aking lakas at buhay. Isama mo pa ang batang nasa sinapupunan ko. Madadagdagan na naman kami. Ayos lang yan, anak. Kahit wala si tatay sa tabi ni nanay, sisiguraduhin ko na pupunuin ko kayo ng pagmamahal. Mahal na mahal ko kayo. Kayo ang lakas ko. Kayo ang pag-asa ko. Kayo ang dahilan kung bakit patuloy pa akong nabubuhay. Kung bakit lumalaban pa ako sa kabila ng lahat n
"Darling..." Bumuntong-hininga si Nix habang hawak ang mga kamay ko. Halata sa kanyang mukha ang bigat ng loob, parang ang bawat salita niya ay may dalang sakit na pilit niyang pinipigilan.Nasa kwarto kaming dalawa, at ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin. Sinabi niyang may ipagtatapat siya, at sa wakas, ito na ang tamang oras para malaman ko ang katotohanan. Ngunit habang nakatingin ako sa kanya, hindi ko maiwasang kabahan. Ano nga ba ang kasalanan niya? At anong kinalaman ni Virgo sa gabing iyon?Ang dami kong tanong na umiikot sa isipan ko, pero sa tingin ko, si Nix lang ang may sagot sa lahat ng ito."Darling, I don't know how to begin. But I want you to know that none of this has been easy for me." nagsimula siya, habang pilit na iniiwas ang tingin niya sa akin. Halatang hirap siya sa sasabihin niya, pero hindi ko siya binigyan ng pagkakataong umatras."Sabihin mo na, Nix," bulong ko. "Kaya ko 'to. Kailangan kong marinig ang totoo."Tumango siya, parang hinihintay niya ang lak
Ang seryoso at tila galit na si Dr. Montero at isang masayahing lalaki. Pogi, lalaking-lalaki, brown yung mga mata, matangkad, at magulo ang kulay itim nitong mga buhok. May silver earring siya sa kaliwang tenga. Nakatayo lamang kami ni Frozina. Ang mga sanggol ay nasa kanilang duyan mahimbing na natutulog. Napansin ko kung paano hinanap ng mga mata ni Dr. Montero si Frozina. Ang nag-aapoy nitong mga mata ay naging kalmado ngunit saglit lang yun at mabilis sinuntok si Virgo na kinatili naming dalawa. "F*ck! Stop it, motherf*cker. You're damn in my house." Malamig na utos ni Nix sa kanila kung saan ay pilit hinila paalis si Dr. Montero sa ibabaw ni Virgo na tawa lang ng tawa kahit pinag-uulanan na ng suntok. "Grabe ka naman, Doc. Masakit. Ouch! Tama na." Nakangiti nitong turan at umaaktong nasasaktan. "F*ck you, Maranzano. F*ck you!" Malutong na mura ni Doc pero tawa pa rin ng tawa si Virgo habang iniiwasan ang suntok ni Doc na ngayon ay nakatayo na. Nanlaki ang mga mata ko habang
Napangiti akong makitang mahimbing natutulog si Athena sa kanyang duyan. Buti’t hindi iyakin ang anak ko dahil hindi ko talaga kaya kapag ako lang ang mag-isa. Kahit may karanasan akong mag-alaga ng sanggol, natataranta pa rin ako. Madalas blanko ang utak ko at hindi alam kung ano ang uunahin. Nung una nga, naiiyak din ako kapag nakita kong umiiyak ang anak ko. Buti na lang nandiyan si Nix. Bagamat minsan nalilito rin siya kung sino ang una niyang papatahanin—ako ba o ang anak namin. Speaking of Nix, wala siya ngayon sa bagong bahay namin. May kailangan siyang asikasuhin. Hindi ko na tinanong kung ano, pero alam kong may kinalaman ito sa kaibigan niyang si Dark. Inilibot ko ang mga mata ko sa bahay namin. Hindi ito ganoon kalaki, pero hindi rin masikip—sakto lang, at higit sa lahat, komportable. Half-cement ang bahay namin, at ang disenyo ay simple lang. Ayokong puro semento ang paligid dahil parang masakit sa mata at naiinitan ako. Napanganga ako saglit habang iniisip kung gaano k
SAGLIT akong napasulyap sa katabi ko na humahagikhik habang may pinapanood sa kanyang cellphone. Gusto ko siyang batukan dahil dumagdag siya sa problema ko sa buhay. Stress na stress na nga ako sa kakahintay ng jeep tapos sobrang init pa, dadagdag pa siya. Di na ako natutuwa sa life ko ngayon. Lintek talaga. Kung di lang ako mahirap di sana ako magtatyagang maghintay ng jeep para mag-apply ng trabaho. Gusto ko na lang maging kamote. Napatingala ako. Lord! Bigyan mo naman ako ng sign. Aahon na ba ako sa kahirapan? Di na ba lubog buhay ko? Palaging binabagyo buhay ko kaya baha araw-araw. Lubog na lubog. Huminga ako ng malalim at pinagtitinginan ang mga tao. Busy buhay nila kagaya ko pero nakatutok naman sa phone. Kahit saang sulok ng kalye may hawak silang phone. Ako lang ata ang wala. Di bale very soon magkakaroon din ako niyan. "Naku! Ang dami na naman nakidnap. Halos mga babae." "Oo nga! Kaya di ko pinayagan ang anak ko lumabas ng bahay dis oras ng gabi. Delikado na talag
The air in the black market was thick with the scent of desperation and greed, a mingling of sweat, smoke, and the sharp tang of illicit transactions. Phoenix Eadmaer Koznetsov, ex-military captain and now the formidable head of La Nera Bratva, navigated the labyrinthine alleys with the ease of a man who had long ago made his peace with the shadows. The market, hidden in the bowels of the city, was a cacophony of haggling voices and the constant buzz of clandestine activity. Stalls and makeshift shops lined the narrow paths, each offering a variety of contraband: we*pons, stolen goods, counterfeit money, and dr*gs. Phoenix was here for the latter, ensuring a major deal went smoothly. Flanked by his trusted underboss and consigliere, Demetri and Grey, Phoenix moved with a purposeful stride. His presence commanded respect and fear in equal measure. Conversations halted and eyes averted as they passed, the crowd parting like the Red Sea. They approached a small, nondescript tent at
As I arrived home from a long day at work, the warmth of my family’s laughter drifted through the door, and I couldn’t help but smile. The second I stepped inside, our son, Poseidon, dashed over, his little face lighting up as he wrapped his arms around my legs. “Daddy!” he cheered, his voice full of excitement and love. His ate Athena quickly followed, the two of them surrounding me, competing for hugs and my attention. Each one of them reminded me why I fought so hard, why I worked tirelessly, and why I pushed through the shadows of my past every single day. I gazed across the room, and there, in the kitchen, was Athenrose, my darling, bustling with dinner preparations. She caught my eye and gave me that gentle smile she always did—one that carried understanding, love, and acceptance, despite knowing the darkness I came from. As I watched her, memories began to flood back. The life I left behind… It was never something I could entirely forget. I was once a man of honor, a soldier
"Naku, Nix. Kapag ako matapilok, matatamaan ka sa akin." Inis kong sabi ni Nix.Nakablindfold ako at hindi ko alam kung saan ako dadalhin ni Nix na tudo alalay sa akin. Mahigpit akong napahawak sa kamay niyang nasa balikat ko."Calm down, darling. I'll not be fall. I'm here." Mahinahon nitong sabi.Napanguso ako at nagdecide na huwag nang magtanong. Hinayaan ko siya, hawak-hawak pa rin ang kamay niya habang tinatahak namin ang hindi ko alam na daan. Habang inalalayan niya ako, hindi ko mapigilang mapansin ang katahimikan ng paligid. Napakatahimik at tila malamig ang hangin na humahaplos sa balat ko. Ang naririnig ko lang ay ang huni ng mga ibon at ang mahinang ihip ng hangin. Hindi rin masakit sa balat ang init ng araw. Siguro’y hapon na.Huminga ako nang malalim, ninanamnam ang sariwang hangin, habang ang mga hakbang namin ay mas nagiging mabagal at maingat. Ramdam kong malapit na kami sa destinasyon, pero hindi ko maisip kung ano ang naghihintay sa akin.Pagkalipas ng ilang saglit,
"We are going to France, mother? Why po?" Inosenteng tanong ni Athena sa akin. Napahinto ako sa pag-aayos ng damit niya at tumingin sa kanyang mukha. Sumalubong sa akin ang kulay brown niyang mga matang nakuha kay Nix. "Kase nga po, doon ang kasal ni Tita Cassy mo at Tito Dark." Nakangiti kong sabi. Kumunot ang noo niya. "I'm still wondering why po malayo? They can married naman here sa Philippines. Is it required to marry in other country, mother?" Umiling ako. "Hindi naman po. Kase po, si Tito Dark mo doon siya pinanganak at lumaki. Gusto ng Tito Dark mo pakasalan si Tita Cassandra kung saan siya galing, sa bansang malapit sa kanyang puso," mahinahon kong sagot habang sinusuot ko ang maliit na bulaklakin na headband sa ulo ni Athena. Napaka-inosente ng kanyang tanong, at halatang naguguluhan siya sa ideya ng isang kasal sa ibang bansa. "Mother, is it a magical place like in the movies?" tanong niya, may kislap ng excitement sa kanyang mga mata. Tumango ako at ngumiti, pi
"Uy, Cass. Tampo ka pa rin?" tanong ko, sabay kinalabit si Cassandra, na nakataas pa rin ang kilay at tahimik na nakatanim ang mga braso sa kanyang dibdib. Alam kong napikon siya sa balitang ikinasal na ako at may anak na rin, at hindi ko man lang siya naabalan noon para magpaalam o magbigay ng kahit anong clue."Ikaw ha, Lory. Magsasawa ka sa sermon ko mamaya," sabi niya, pero may bahagyang ngiti na rin sa kanyang mga labi. Hindi ko mapigilan ang matawa sa kakulitan ng best friend ko.Habang sinusuyo ko siya, biglang sumingit ang siraulong si Frozina, na kanina pang nagtatawa sa gilid. "Happy? Happy?" bulong niya, sabay kindat at mas lalong lumapit para lang mang-asar.Sinamaan ko ng tingin ang Frozina na 'to. "Ewan ko ba sayo! Bakit ka ba kase dumating, br*hang ka?" inis kong sagot habang pilit siyang tinutulak palayo. "Dapat nga ikaw yung nasa hot seat, eh. Ikaw ang bagong tao dito, tapos asawa ka pa ni Dr. Montero! Bakit ako ang pinag-initan?"Umikot lang ang mga mata ni Frozina a