Ang boses ko ay sobrang hina at basag. I had lost all hope seeing him covered in bandages and surrounded by machinery. Halos hindi ko kayanin ang itsura niya—malayo sa dating malakas at matapang na lalaki na kilala ko. Napatakip ako ng mukha at doon humagulgol. Bakit ito nangyari? Why? Ang sakit lang. I know he is a devil, but hindi dapat ganito kalala. Pakiramdam ko tuloy kasalanan ko lahat kung bakit siya nandito. Did I do something wrong? Did Dark deserve all of this? Ang mga kamay ko'y nanginginig habang dahan-dahan kong hinawakan ang kamay niya. Malamig ito at hindi gumagalaw. A loud sob broke out in the tense silence, and all the emotions I'd been holding back came flooding out. Patay na nga lahat ng kalaban, pero ito naman ang naging kapalit. Ang lupit ng tadhana. Pinikit ko ang mga mata ko, umaasang magising siya. Why, Lord? Buo na kami, eh. Why, God? Please... Heal him. Please pagalingin mo siya. I know he's blinded by his dominant nature, his ruthlessness, and hunger for p
Nagising ako nang may tumapik ng mahina sa balikat ko. I rubbed my eyes harshly, making them sting slightly, before staring at the person who was looking at me.“Kumain ka muna,” he said softly. Umiling ako at tumingin kay Dark, who was still lying there, sleeping soundlessly.4 Months Later"Sir, Ma'am, I'm sorry, but he's not making any progress. I think we need to talk about other options—""If you're referring to switching off his machine, then don't bother. Hindi ako papayag. Gigising siya. Alam kong gigising siya. Nangako siya sa akin. May pangako siya sa akin, Grey." Naluluha akong tumingin kay Grey, na ngayon ay umiwas ng tingin, ganun din ang ibang tao sa loob ng room. Napahagulgol ako nang malakas. I was tempted to release my rage on someone.Naramdaman ko nalang na nasa malapad niyang dibdib ako, at hinagod ang likuran ko. "Oh God! Dark will kill me if he finds out I hugged you. But, Cassandra, it's been nearly 5 months and he's not made any progress. He's suffered signif
"I-I want a final moment with Dark alone, Grey." "O-Okay. Take your time. Nasa labas lang kami," he replied gently. I turned my attention to Dark on the bed, not realizing everyone had already quietly left the room, leaving me alone with him. "H-Hey, Dark. My Devil. My Demon. My Typhon. Hindi ko alam kung naririnig mo ako, but I don't care." I paused, my voice trembling. "Dark, bakit ang daya mo? Bakit mo ginawa 'yun? You're going to leave me again. You'll leave me again... pregnant. You j*rk! How can I live without you, Dark? But for our children, gagawin ko. Kakayanin ko, Dark. Pero ang sakit, Dark, alam mo ba 'yun?"My tears started falling as I choked on my words, staring at his peaceful face. "You are the love of my life, there's no denying that. Do you hear me? I love you. I love you so much. Mahal na mahal kita, Dark. Sobra. Mas mahal pa kita kaysa sa pagmamahal mo sa akin. Even if you're a dev*l, a d*mon, and people describe you as a S*tan, I still love you. I'm still in
My mind wasn’t functioning well. Para bang lumipad sa ibang planeta habang tuloy-tuloy ang pag-agos ng mga luha ko, nakatitig pa rin sa kanya. Nakakunot ang noo niya, at ang paraan ng pagtitig niya—nakakatakot at nakakamatay. Ang boses niya, malamig pa sa yelo at puno ng awtoridad. Tama ba ang narinig ko? Hindi ba ako nananaginip? Gising siya, pero hindi niya ako kilala. Kitang-kita ko rin ang doktor sa gilid, gulat na gulat katulad ko. Suminghot ako at pinahid ang mga luha ko, sabay senyas sa doktor na lumabas muna. Tumango siya at sumulyap kay Dark bago tahimik na lumabas ng kwarto. Ngayon, kami na lang dalawa ang natira. Nakatingin siya sa akin, blangko ang kanyang ekspresyon. Nakakunot ang noo niya, at wala kang mababakas na emosyon sa kanyang mga mata. Kitang-kita ko rin ang galit habang nakatingin siya sa paligid, tila di makapaniwala na nasa ospital siya at nakahiga sa kama. Bukas-sara ang bibig ko. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin. Hindi ko alam kung paano m
Pumikit siya habang isang braso niya'y nasa noo. Nakatitig lang ako sa kanya habang nakatayo sa tabi niya.Kaya ko ba? Kaya ko bang ibalik ang mga alaala niya? Paano ko sisimulan? Saan ako magsisimula? Kaya ko bang tiisin ang mga araw na hindi niya ako maalala? Kaya ko bang tiisin ang pakikitungo niya, lalo pa't buntis ako? I want to avoid stress, pero mukhang hindi ko magawa dahil dito. Can I survive this situation? Our situation? Ano naman ang sasabihin ko sa mga anak namin? Their tatay has amnesia? How?"You don't know me?" mahina kong tanong sa kanya. Napadilat siya at tumitig sa akin, nakakunot ang noo."Did I ask if I know you? St*pid," sabi niya, sabay pumikit ulit.Huminga ako ng malalim at hinimas ang tiyan ko. Mukhang di mo na naman makakasama ang tatay mo, anak, kapag iluluwal kita. Katulad ng mga kuya at ate mo. Bakit ganun, anak? Palagi nalang."I-I'm Cassandra.""What's your role in my life?"Do I need to tell him? Paano kung hindi siya maniwala? Masasaktan lang ako. Di
Napatigil ako sa paghikbi at kinuha ang cellphone ko. I dialed the doctor’s number, at ilang minuto lang ay muli siyang pumasok sa kwarto. Pinanood ko lang siya habang tinitingnan ang kondisyon ni Dark. Nakapuwesto ako dalawang metro ang layo mula sa kanila, tahimik na nananalangin na sana nagbibiro lang siya. Sana hindi totoo ang sinasabi nilang may amnesia siya, pero sa isang iglap, parang nawalan ako ng pag-asa. Umiling ang doktor sa akin, at kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang katotohanan—nagka-amnesia nga si Dark. Tumango ako sa kanya, at bago pa siya magsalita, iniharap ko ang kamay ko, sinenyasan siyang iwanan kaming dalawa. Bumuntong-hininga siya, at ipinakita ko ang pasasalamat ko sa pamamagitan ng pag-mouthe ng "thank you."Pagkaalis ng doktor, muling bumalot ang katahimikan sa aming dalawa. Alam mo yung pakiramdam na gusto mo siyang yakapin? Halikan? Ganoon ang nararamdaman ko ngayon, pero pinigilan ko ang sarili ko. Alam kong itutulak niya lang ako palayo. He will just
Masama bang mapagod? Tao din naman ako. Alam ko kung paano mapagod ng sobra. Hindi ko na kaya. Ubos na ako. Nanghihina na ako. Tulala akong lumabas ng kwarto. Ang mga ingay at kaguluhan sa paligid ay hindi ko pinansin. Para bang ako na lang ang tao sa mundo. Parang nakalutang lang ako habang naglalakad. Ano nga ba ulit ang nangyari? Hindi ko na alam. Sa isang iglap, naging ganito agad ang lahat. Bakit ba? Bakit parati na lang ganito? Bakit parati na lang ako malungkot? Tama. Lumabas ako sa kwarto dahil hindi ko na kaya. Ang bigat ng nararamdaman ko, parang hindi ako makahinga. Hindi ko kayang marinig o makita siya, lalo na’t hindi niya ako kilala. Para saan pa ang pananatili ko doon? Para saan pa ang pagkapit ko sa kanya? Tao din naman ako. Napapagod din ako. Alam ko kung paano mapagod ng sobra, at hindi ko na kaya. Ubos na ako. Nanghihina na ako. Mas masasaktan pa ako kung ipipilit ko ang sarili ko sa taong ayaw naman sa akin. Sa taong hindi na ako kailangan. Sa taong wala na
May pangako siya sa akin. May mga sinabi siya, pero lahat ng iyon ay napako dahil lamang sa isang aksidente. Do we deserve this? Do I deserve all this pain? Ang sakit talaga. Mamumuhay na naman ako kasama ang mga anak ko lang. Walang tatay na mag-aaruga sa kanila. Walang ama na gagabay. Wala akong masasandalan. Wala. Wala na. Ang saklap naman ng buhay ko, sobra. Ganito na lang palagi. Haay! Kailangan ko na talagang tanggapin na ganito ang kapalaran ko. Ganito na ang magiging buhay ko habang-buhay. Ayos lang kahit masakit, andyan naman ang mga anak ko. Hindi naman ako tuluyang nawalan. Nandito pa rin sila. Sila ang aking lakas at buhay. Isama mo pa ang batang nasa sinapupunan ko. Madadagdagan na naman kami. Ayos lang yan, anak. Kahit wala si tatay sa tabi ni nanay, sisiguraduhin ko na pupunuin ko kayo ng pagmamahal. Mahal na mahal ko kayo. Kayo ang lakas ko. Kayo ang pag-asa ko. Kayo ang dahilan kung bakit patuloy pa akong nabubuhay. Kung bakit lumalaban pa ako sa kabila ng lahat n