Xyrica’s POV: Ang akala ko ay mananatili lang ako sa guest room buong hapon habang nanunuod ng videos sa social media o kaya’y kausap sa cellphone ang Akinomo Phoenix Gang. Pero nagkamali ako, kasi sa oras na binuksan ko ‘yung bibig ko patungkol sa ‘fake boyfriend’ na makakatulong sa kapatid ni Cyborg ay hindi na niya ako tinantanan. Sa buong oras na nag-usap kami ng kapatid ni Cyborg— nakatingin siya sa akin na para bang binabalaan niya ako laban sa isang bagay. Naintindihan ko lang ‘yung ibig sabihin ng mga titig ni Cyborg pagkatapos naming mag-usap ng kapatid niya. Malapad ‘yung ngiti ng kapatid ni Cyborg at nagpasalamat— tapos bumalik lang ito sa kwarto niya noong natapos na ang lahat ng tanong niya. Napahinga nalang ako ng malalim noong kami nalang ni Cyborg ang natira sa salasala tapos napahiga sa malaking couch. Umabot ng tatlong oras at apatnapung minuto ang pag-uusap namin ng kapatid ni Cyborg sa dami ng tanong nito. Halos naubusan nga ako ng maisasagot kasi sa tingin ko bu
Xyrica’s POV:The warmth of a hand caressing my cheek has woke me up, but I immediately thought it was Cyborg. I squinted my eyes to see if I was right because the room was a little dark. After reading what was inside the folder, I purposely turned off the lights to let myself rest for a bit.Babangon na sana ako pero biglang may pumasok sa kwarto at binuksan ‘yung ilaw. Kaagad kong nakita ang mama ni Cyborg, siya pala ‘yung humahawak sa pisngi ko kanina pa, ang buong akala ko ay si Cyborg. At saka— kahit nakabukas na ‘yung ilaw at nakita niyang gising na ako ay patuloy lang siya sa ginagawa niya.“You poor girl, you must have cried your eyes out because your eyes look swollen right now. I’m sorry to intrude— but I felt like I needed to see what’s going on with you because I’m worried,” nag-aalalang sabi ng mama ni Cyborg sa akin at ‘yung buhok ko na naman ang inayos niya.I felt like a baby chick being taken care of by its mother, and people might think I’m brazen because I’ve never
Xyrica’s POV:Saglit na napawi ang galit na naramdaman ko dahil sa ngiti ng mga magulang ko sa litrato. Magkatabi ‘yung mga magulang ni Cyborg at magkatabi naman ‘yung mga magulang ko. Sa tingin ko ay nasa early twenties na sila ng mga panahon na ito— hindi ko alam kung ipinanganak na ba ako o hindi basta’t ang importante ay masaya sila.“Isa iyan sa business charity na ginawa nila. Ang pamilya kasi ninyo ang gumagawa ng mga party para matulungan ang mga bata at matatandang may malubhang karamdaman. Iba rin ‘yung charity party para sa mga batang nabibigyan na oportunidad na makapag-aral. Noong bigla nalang silang nawala ay natigil din ang party kaya naisipan naming ipagpatuloy kung ano ‘yung naumpisahan nila. Hindi namin intensyon na nakawin kung ano ‘yung nagawa nila,” sabi ng mama ni Cyborg.I traced my finger on my parents’ faces and emotionally said, “They look happy in here.”“Sa pagkakaalala ko ay iyan ‘yung araw na naging mag-fiancé ang dalawa. Pasensya na kung hindi ako sigura
Xyrica’s POV:Sinabi ko kay Cyborg na pag-iisipan ko ‘yung ideya na kausapin si nurse Dawn tungkol sa litrato pagkatapos niya akong pilitin ng ilang beses. Pero ang totoo, hindi pa talaga ako ganyan ka kumbinsidong makita ang nakikita ni Cyborg. Natatakot din kasi ako kapag sa huli ay mali pala ang akala ni Cyborg, baka magtanong si nurse Dawn kung sino ang mga taong nasa litrato. Ayaw ko pa namang sabihin kahit kanino ang tungkol dito.May mga bagay akong dapat inuuna kesa sa kausapin si nurse Dawn sa isang bagay na hindi pa naman sigurado kung tama ba. Makakapaghintay naman siguro iyon, hindi ba? Ang gusto kong unahin sa ngayon ay ang pakikipag-usap kay Eric Magnayon kasi sa tingin ko ay may patutunguhan ang pag-uusap namin sa oras na magkaharap kami. At kung totoo nga ang sinasabi ng dalawang sulat na natanggap ko— baka kay Eric ko lang malaman ang totoo.Pagbalik namin ni Cyborg sa Gangster Academy ay tinago ko ang folder kasama ang letters na natanggap ko. Ito kasi ang mga bagay
Xyrica’s POV:Sa halip na sagutin ni Eric Magnayon ang tanong ko ay umatras lang ito at nagpaalam upang sundan ang asawa sa kusina. Pagkatapos niya kaming iwan ay nagkatitigan lang kami— naisip din siguro nina Cyborg at miss Ludwig na walang masama sa tanong ko. Nagtataka lang naman talaga ako kung bakit niya nagawang magtanong kung pinadala ba kami ni dean Steinfeld sa pamamahay niya.“Sa tingin ba ninyo ay nagawa na ni dean Steinfeld na magpadala ng tao rito para kausapin ang mag-asawa?” Pabulong na tanong ko kina Cyborg at miss Ludwig. Ang mga ekspresyon nito ay halatang nagtataka pa rin kung bakit ganoon nalang ang reaksyon ni Eric Magnayon.Nagkibit-balikat ang dalawa at parehong nakatingin sa pinto kung saan pumasok sina Teresa at Eric. Naghihintay siguro sila kung kailan lalabas ang dalawa sa kusina. May plano kayang tumakas ang mag-asawa gamit ang pinto sa likuran nila? Baka ayaw nila kaming kausapin kasi ito ‘yung pinag-uutos ni dean Steinfeld?“Come on, Xyrica. Stop thinking
Xyrica’s POV:Hinigpitan siguro ni Teresa ang pagkakahawak sa asawa niya kasi napahinga ito ng malalim at umupo ulit. Saka niya lang ito binitiwan noong umupo na rin ako sa upuan ko— tumayo lang naman ako kasi gusto kong pigilan sa pag-alis si Eric. Mabuti nalang at kasama namin ngayon ang asawa niya kasi sa tingin ko ay makakakuha kami ng matinong sagot kay Eric dahil kay Teresa.“Teresa,” pagtawag ni Eric sa asawa niya. Ang mukha nito ay parang nagmamakaawa na huwag na ituloy ang pag-uusap, pero tinitigan lang siya nito ng masama.Binalik ni Teresa ang atensyon sa binabasa niya habang tahimik naman kaming apat. Kung may itatanong man siya tungkol sa nakuha naming impormasyon ay maaari namang ang asawa niya na lang ang kausapin niya kasi wala naman kaming alam.“Pasensya na kung ginawa namin—”Cyborg was interrupted as Teresa pointed out at something written in the paper. Then she turned into her husband and asked, “Ang nakasulat dito ay may case kang tinatrabaho bago ka nag-resign.
Xyrica’s POV:Ilang minuto kaming nag-usap kung posible bang konektado si dean Steinfeld at David Corona sa pagpapatigil ng accident case ng mga magulang ko. Mabuti nalang at may kaibigan pa si Eric sa Police Station kung saan siya huling nagtrabaho… susubukan niya raw magtanong at baka alam ng mga dati niyang kasama. At dahil interesado sina Teresa at Eric sa rason kung bakit kami nagpunta sa bahay nila ay nakalimutan na nilang magtanong kung kaano-ano namin ang mga namatay.Dahil binigay sa akin ni Eric ang notes at pictures sa huling case na pinagtatrabahuan niya ay nadagdagan na naman ang impormasyong nasa kamay namin. Kahit walang impormasyon si Eric na magpapaugnay kay dean Steinfeld sa aksidente ay kumbinsido pa rin ako na may kinalaman siya. Sa totoo lang, noong una ay ayaw kong maniwala kasi mukhang hindi naman siya ‘yung tipo na nakikisawsaw sa business ng ibang tao. Pero dahil sa sinabi ni Eric… gusto ko na tuloy halungkatin ang mga bagay na tinatago ni dean Steinfeld.Tini
Xyrica’s POV: Pag-alis ni Michiaki kagabi ay kinuha ko ‘yung picture namin ng pamilya ko. Nagtataka pa rin ako kung nasaan na sina mama at ‘yung mga kapatid ko dahil hindi naman pala sila nasali sa car accident. Isa-isa ko silang tinitigan hanggang sa huminto ang nga titig ko sa ate ko. Tinignan ko ito ng mabuti, gusto ko kasing malaman kung ano talaga ‘yung nakita ni Cyborg at napagkamalan niya ‘yung bata sa litrato na si nurse Dawn. Hindi ba’t ang sabi ng ibang tao ay kahit ilang taon kayong hindi nagkita ng pamilya mo ay makakaramdam kayo ng lukso ng dugo? Sa pagkakaalam ko ay hindi ko pa ito nararamdaman kahit kanino— kaya malabo yatang magkapatid kami ni nurse Dawn. Dahil dito ay naisipan ko tuloy makipagkita sa kanya ngayong araw, para subukan ‘yung sinasabi nila na ‘lukso ng dugo’. Lumabas ako sa kwarto para sana puntahan si Cyborg, kaso hinihintay niya rin pala ako. Nagkatitigan muna kami at saka siya nagsalita, “Are you still mad at me?” “Hindi naman ako galit sa ‘yo, Cybo