บทที่ 6 ทุ่งละเมอ

ขณะที่ทะเลมรกตค่อยๆ ห่างออกไปข้างหลัง ไรอัน ลีอา เอลเลียต และอาเรียน่าต่างรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น การเดินทางที่เต็มไปด้วยอันตรายเริ่มทิ้งร่องรอยแห่งความเหนื่อยล้าให้พวกเขา ทุกคนไม่พูดอะไรมาก เพียงแค่เดินหน้าต่อไปโดยมีความหวังว่าพวกเขาจะได้พักในไม่ช้า

ในที่สุดพวกเขาก็ถึงฝั่ง พวกเขาได้พบกับสถานที่แห่งหนึ่งที่มีทุ่งดอกไม้สีสันสวยงามมากมาย สถานที่นี้ถูกปกคลุมด้วยดอกไม้หลากสีที่ชูช่อบานสะพรั่งไปทั่ว ทุ่งดอกไม้นั้นดูเงียบสงบและน่าหลงใหลจนเหมือนภาพวาดที่เต็มไปด้วยสีสันที่สดใส พวกเขาต่างมองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจและความยินดี ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการหยุดพักหลังจากการเดินทางที่ยากลำบาก

“พี่ลีอา ดูนี่สิคะ” อาเรียน่าเรียกเสียงใส พลางจับจูงมือของลีอาให้เดินดูดอกไม้หลากสีเหล่านั้นอย่างร่าเริง ลีอาเดินตามเด็กน้อยพลางยิ้มอ่อน แต่ก็ดีแล้ว เธอชอบที่จะเห็นรอยยิ้มของเด็กสาวมากกว่าสีหน้าที่เป็นกังวลและหงอยเหงา

ส่วนเอลเลียตและไรอันพากันเดินสำรวจทุ่งดอกไม้บริเวณนี้ เพื่อหาที่เหมาะๆทำที่ไว้นอนพัก

เอลเลียตปล่อยเฟนิกซ์ให้บินออกหาอาหารและสำรวจบริเวณนี้จากมุมสูง ก่อนจะหันมาช่วยไรอันเตรียมของ

และแล้วแสงสุดท้ายของวันก็ลาลับไป เอลเลียตก่อกองไฟขึ้น ขณะที่คนอื่นๆ เริ่มจัดเตรียมที่พักด้วยความเงียบสงบ ท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆ เปลี่ยนสีเป็นครามเข้ม ดวงดาวเริ่มปรากฏขึ้นทีละดวง ให้แสงสว่างที่อ่อนโยนและน่าหลงใหล

“รู้สึกเหมือนนานมากแล้ว ที่ไม่ได้นั่งดูดาวแบบนี้” ลีอาเปรยขึ้น เธอนั่งเอนตัวไปข้างหลัง ทิ้งน้ำหนักไว้กับสองแขน แหงนหน้าทองท้องฟ้าที่ดารดาษไปด้วยกลุ่มดาว

“ดูตรงนั้นสิ เจ้าเห็นไหม ที่สว่างกว่าดาวอื่นใด เจ้ารู้ไหมว่าชื่ออะไร” ไรอันที่นั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง ชี้มือขึ้นไปบนท้องฟ้า ลีอามองหาอยู่สักครู่ จึงได้เห็น

“นั่นไง ข้าเห็นแล้วๆ” เธอพูดด้วยความตื่นเต้น “แล้วมันชื่ออะไรหรอ”

ไรอันมองมาทางลีอา “มันชื่อว่า…ดาวลีอา”

ลีอาหันกลับมา เมื่อมองสบกับดวงตาของเขา ใจของเธอเต้นรัวเร็วราวกับจะกระโจนออกมานอกอก ไรอันโน้มตัวเข้าหาลีอา มือหนารวบเอวร่างแบบบางในขณะที่อีกมือก็เชยคางลีอาให้เชิดขึ้นรับจูบของเขา ริมฝีปากหนาบดเบียดกับริมฝีปางบางอย่างนุ่มนวล ปลายจมูกทั้งสองปัดป่ายกัน เรียวลิ้นร้อนของไรอันเกี่ยวกระหวัดรัดรึงลิ้นน้อยๆของลีอา เธอรู้สึกว่าส่วนลึกในตัวเริ่มเปียกชื้น สองมือเรียวสอดเข้าไปในเรือนผมของไรอัน ขยำเส้นผมของเขาตามแรงอารมณ์ของเธอ มือหนาเลื่อนลงต่ำไล่จากลำคอลงมาถึงเนินอก และเคล้นคลึงเม็ดบัวอย่างแผ่วเบา

“อ๊ะ…” ลีอาครางเสียงแผ่ว เธอหายใจถี่รัว และเป็นฝ่ายรุกเข้าไปจูบไรอัน มือบางสอดเข้าไปสัมผัสกับกล้ามเนื้ออกตึงแน่น ไล้เรื่อยลงไปจนถึงส่วนสงวนที่แข็งจนดันกางเกงออกมา ไรอันไม่ยอมน้อยหน้า มือเขาล้วงเข้าไปขยำอกอวบอิ่มของลีอา เนื้อนุ่มเด้งหยุ่นพร้อมเม็ดบัวที่แข็งสู้นิ้ว

“พี่ไรอัน พี่ลีอา มากินข้าวกันค่า” เสียงใสของอาเรียน่าดังขึ้นไกลๆ ไรอันตะโกนกลับไป เค้าค่อยๆละมือจากทรวงอกอิ่มอย่างเสียดาย ลีอารีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าและทรงผมให้เข้าที่ เธอรู้สึกร่างกายร้อนผ่าวโดยเฉพาะตรงใบหน้า ไรอันเห็นเช่นนั้น จึงรวบตัวเธอมากอด และกระซิบข้างหูน้อยๆว่า “ข้าว่าข้ารักเจ้าเข้าแล้ว” ไรอันผละออกมองตาลีอาหวานเชื่อม ก่อนจับมือเธอพาเดินกลับไปหาพวกพ้อง

ตกดึก ขณะที่ทุกคนกำลังจะหลับ ดอกไม้ชนิดหนึ่งก็เริ่มเปิดกลีบของมัน ดอกไม้นี้มีชื่อว่า “ฝันราตรี” ซึ่งมีลักษณะพิเศษเป็นดอกไม้สีดำเข้มที่มีเส้นสายสีทองพันรอบกลีบดอก เมื่อมันบานเต็มที่ กลิ่นหอมหวานที่น่าหลงใหลก็เริ่มลอยฟุ้งไปในอากาศอย่างช้าๆกลิ่นของฝันราตรีนั้นไม่เหมือนกลิ่นใดๆ ที่พวกเขาเคยเจอ มันมีกลิ่นหอมที่ลุ่มลึกและซ่อนเร้นบางอย่าง ทุกคนที่สูดดมกลิ่นนั้นเข้าไปจะเริ่มเข้าสู่ห้วงฝันที่ลึกและหน่วงเหนี่ยว ห้วงฝันที่พวกเขาได้พบกับสิ่งที่พวกเขาปรารถนาที่สุดในชีวิต

ไรอันเห็นตัวเองกลับมาในวัยเด็ก อยู่ในอ้อมกอดของแม่และพ่อ ครอบครัวที่เขาสูญเสียไปอย่างไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงหัวเราะของน้องสาวและกลิ่นหอมของอาหารที่แม่เคยทำ ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบเหมือนวันเก่าๆ ที่เขาเคยฝันถึง

ลีอาพบว่าตัวเองยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยสีสัน แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ไรอันยืนอยู่ข้างๆ เธอ ใบหน้าของเขาอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขาที่จับมือเธอไว้ พวกเขายืนเคียงข้างกันในโลกที่ไร้ความขัดแย้งและความมืดมิด

อาเรียน่าเห็นตัวเองอยู่กับพ่อแม่ พวกเขานอนกอดเธอไว้ตรงกลางเหมือนอย่างเคย แม่เล่านิทานให้เธอฟัง เสียงแม่ช่างละมุนละไม ส่วนพ่อก็จะคอยทำเสียงประกอบการเล่าของแม่

ขณะที่พวกเขาติดอยู่ในห้วงฝัน ดอกฝันราตรีก็เริ่มค่อยๆ กระชับพันธนาการของมัน หากพวกเขาไม่สามารถหลุดพ้นจากห้วงฝันนี้ได้ พวกเขาจะติดอยู่ในโลกแห่งความปรารถนาและจะไม่มีวันกลับมาสู่ความเป็นจริงได้อีกต่อไป

ขณะที่เอลเลียตกำลังหลงอยู่ในฝันอันแสนสุขเช่นกัน เขาเริ่มสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาด ดวงดาวที่เคยส่องแสงในฝันเริ่มสลัวลง และเขาได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ไม่คุ้นเคย เสียงนั้นบอกให้เขา “ตื่นสิ อย่ายอมแพ้ต่อความฝัน สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่เรื่องจริง” เป็นเสียงที่แปลก แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

เอลเลียตตระหนักได้ว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในอันตราย เขาใช้พลังพิเศษที่ได้รับการฝึกฝนมาเพื่อเข้าถึงจิตใจของตนเองอีกครั้ง เขาเริ่มตระหนักได้ว่า ฝันนี้คือกับดักและเขาต้องหนีออกไป

วิธีแก้พิษของฝันราตรีคือการรู้เท่าทันว่าโลกที่เห็นนั้นไม่ใช่ความจริง และต้องใช้พลังจิตใจในการตระหนักและหลุดออกจากห้วงฝันนั้น เอลเลียตจึงรวบรวมพลังใจทั้งหมดเพื่อแหกออกจากฝัน และในที่สุดเขาก็สามารถตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความจริงได้ เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขารีบไปปลุกเพื่อนๆ คนอื่นให้ตื่นจากห้วงฝันด้วยคำพูดที่กระตุ้นให้พวกเขา “พวกเราต้องไปกำราบลูเซียสนะ อย่าลืมความตั้งใจสิ จงกลับมา!”

ในห้วงฝันที่ดูสมจริงราวกับโลกแห่งความเป็นจริง ความฝันของลีอาเปลี่ยนฉากไป เธอพบว่าตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่งดงามเกินกว่าที่เคยพบเห็น ดอกไม้สีสันสดใสกำลังชูช่อรับลม แสงแดดอบอุ่นส่องประกายลงมาจากท้องฟ้าสีฟ้าใส หัวใจของเธอรู้สึกสงบสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นภาพของครอบครัวที่อยู่เบื้องหน้า แม่ของเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ พร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ในขณะที่พ่อกำลังเดินเล่นอยู่ข้างๆ เหล่าฝูงสัตว์ที่เธอเคยเล่นด้วยในวัยเด็กวิ่งไปมาอย่างร่าเริง ทุ่งหญ้าที่เธออยู่ช่างสวยงามและอบอุ่น ทำให้เธอรู้สึกอยากอยู่ที่นี่ตลอดไป

แต่แล้ว เสียงของเอลเลียตดังขึ้นแผ่วเบาในหูของเธอ ราวกับเป็นเสียงสะท้อนจากอีกโลกหนึ่ง "ลีอา... พวกเราต้องไปกำราบลูเซียส จงกลับมา!"

คำพูดของเอลเลียตทำให้ลีอาชะงักเล็กน้อย เธอหันมองไปรอบๆ ก่อนจะมองเห็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานของแม่อีกครั้ง แต่ในสายตานั้นกลับมีบางอย่างที่ผิดปกติ ลึกๆ ในใจของเธอเริ่มรู้สึกถึงความขัดแย้ง ภาพที่เคยงดงามเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดอกไม้ที่เคยสวยงามเริ่มเหี่ยวเฉา เงาทะมึนเริ่มแผ่คลุมเข้ามาจากขอบฟ้า ความรู้สึกอุ่นใจที่เคยมีเริ่มสลายไปเป็นความหนาวเย็น

ลีอาพยายามขยับตัวออกจากภาพนี้ แต่ยิ่งเธอพยายามหนีออกจากห้วงฝัน ความปรารถนาในใจของเธอกลับดึงรั้งเธอเอาไว้ เหมือนกับเธอกำลังถูกยึดเหนี่ยวจากพันธนาการที่มองไม่เห็น เธอมองไปรอบๆ เห็นแม่ของเธอที่ยิ้มให้เหมือนเดิม แต่ตอนนี้รอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความเศร้า แม่ของเธอก้าวเข้ามาใกล้ เอื้อมมือมาจับมือของลีอาแน่นขึ้น “อย่าทิ้งข้า... เจ้าไม่ต้องไปไหนอีกแล้ว อยู่กับข้าที่นี่เถิด”

น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาของลีอา หัวใจของเธอเจ็บปวด เธออยากอยู่กับครอบครัว แต่เสียงของเอลเลียตก็ยังดังสะท้อนอยู่ในใจ ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความจริง “นี่ไม่ใช่ความจริง... นี่ไม่ใช่” เธอกล่าวกับตัวเอง แต่สายตาของแม่ที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนทำให้เธออ่อนแรงลง

ในขณะเดียวกัน ไรอันก็กำลังติดอยู่ในห้วงฝันของตัวเอง เขายืนอยู่ท่ามกลางสนามรบที่เงียบสงบ ไม่มีเสียงกรีดร้องหรือเสียงดาบกระทบกันเหมือนเคย ในอ้อมแขนของเขาคือครอบครัวของเขา ทั้งสองยืนยิ้มให้เขา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ พ่อของเขายื่นดาบให้เขาอย่างนุ่มนวล “เจ้าไม่ต้องต่อสู้อีกแล้ว ไรอัน ข้าภูมิใจในตัวเจ้า” เสียงของพ่ออ่อนโยนราวกับสายลมที่พัดผ่าน

ไรอันมองดูดาบที่อยู่ในมือของเขา และรู้สึกถึงความรู้สึกที่เขาเฝ้าหามาทั้งชีวิต ความสุขที่ได้อยู่ในที่ๆ เขาเป็นที่รักและได้รับการยอมรับ ทันใดนั้น เสียงของเอลเลียตก็ดังขึ้นในจิตใจ “ไรอัน พวกเราต้องไปกำราบลูเซียส! จงกลับมา!” แต่ไรอันกลับลังเล ดวงตาของเขาสับสน “ข้าควรจะไปหรือควรอยู่ที่นี่?”

ท่ามกลางความสับสน เสียงของเอลเลียตย้ำเตือนให้ไรอันหันกลับมามองความจริง เขาเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่งที่แปลกประหลาดในภาพที่สมบูรณ์แบบนี้ ดาบที่พ่อมอบให้เขาเริ่มแตกหัก พื้นดินที่เขายืนอยู่เริ่มพังทลาย ภาพรอยยิ้มของพ่อและแม่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหม่น สิ่งที่เคยดูงดงามเริ่มแสดงออกถึงความหลอกลวง

"นี่ไม่ใช่ความจริง..." ไรอันพูดกับตัวเอง "มันเป็นเพียงภาพลวงตา" แต่พ่อของเขายังคงยื่นดาบให้เขา พร้อมกับกล่าวอย่างอ้อนวอน "อย่าไปเลย เจ้าไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากข้ากับแม่"

“พี่ไรอัน พี่จะทิ้งข้าไปจริงๆหรือ” น้องสาวเข้ามากอดรั้งเขาไว้ นางเงยหน้าทองเขาพร้อมน้ำตานองหน้า

ไรอันรู้สึกถึงแรงดึงรั้งจากครอบครัวที่เขาโหยหามาตลอดชีวิต เขาเกือบจะปล่อยใจให้กับภาพที่หอมหวานนั้น แต่แล้วเขาก็จำได้ถึงพันธะที่เขามีกับเพื่อนๆ และภารกิจที่ยังรออยู่ข้างหน้า เขารวบรวมพลังใจที่เหลืออยู่ หายใจลึกๆ และบังคับให้ตัวเองหันหลังจากภาพลวงตานั้น เขาหยุดอยู่ชั่วขณะก่อนจะพูดเสียงหนักแน่น "ข้าต้องไป ข้าต้องกลับไปสู้"

ในจิตใจของลีอา เธอก็ทำในสิ่งเดียวกัน เธอค่อยๆ ปล่อยมือจากแม่ที่เคยรักและโหยหามาตลอด แต่ตอนนี้รู้แล้วว่านั่นเป็นเพียงความปรารถนาที่ลวงหลอก "ข้าต้องไป ข้าจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่" เธอกล่าวพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ก้าวออกจากฝันนั้นด้วยความมุ่งมั่น