บทที่ 8 การเผชิญหน้ากันครั้งแรก (1)

พวกเงามืดนี้ดูเหมือนจะไม่มีชีวิต ไม่รู้จักความเจ็บปวดหรือความกลัว มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นจากความมืดที่ลูเซียสได้ปลุกขึ้นมาเพื่อทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

กองทัพแอสทาราต่างรู้สึกถึงความกดดันที่หนักอึ้ง แต่แม่ทัพอาร์เดนก็ไม่ยอมให้ความกลัวเข้ามาครอบงำ เขาเงยหน้าขึ้นและตะโกนสั่งการ

“ทุกคนเตรียมตัว! อย่าปล่อยให้ความมืดนี้ครอบงำจิตใจเรา! เราคือทหารแห่งแอสทารา เราจะยืนหยัดต่อสู้จนถึงที่สุด!”

ทหารแอสทาราต่างกุมอาวุธของตนแน่น ดาบของพวกเขาเปล่งประกายแสงแห่งความหวัง ท่ามกลางความมืดที่หนาทึบ พวกเขายืนหยัดอย่างไม่สั่นคลอน แม้จะรู้ดีว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่ากลัวและไร้ความปรานีที่สุดที่พวกเขาเคยพบมา

ทันใดนั้น กองทัพเงามืดก็เริ่มเคลื่อนไหว เสียงฝีเท้าที่เหมือนกระซิบของพวกมันดังสะท้อนก้องไปทั่ว ร่างของพวกมันพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทหารแอสทาราเตรียมพร้อมรับการโจมตี ดาบของพวกเขาพุ่งเข้าใส่เงามืดที่เข้ามาใกล้ แต่ดาบที่เปล่งประกายแสงสว่างกลับไม่สามารถทำลายเงามืดเหล่านี้ได้ง่ายๆ มันพุ่งทะลุผ่านร่างของเงามืดไป แต่พวกมันกลับไม่หยุดการโจมตี ความน่าสะพรึงกลัวของเงามืดนี้คือพวกมันดูเหมือนไร้ซึ่งร่างกายที่แท้จริง พวกมันเป็นสิ่งที่สร้างจากความมืด ความเกลียดชัง และความสิ้นหวังที่ลูเซียสได้ปลดปล่อยออกมา

เสียงการต่อสู้ดังก้องกังวาน ความโกลาหลแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ทหารแอสทาราพยายามต่อสู้กับเงามืดที่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน พวกเขาต้องใช้พลังแห่งธาตุของตนในการต้านทานความมืดที่กำลังครอบงำทุกสิ่ง ดาบที่ถูกเคลือบด้วยไฟพุ่งเข้าฟาดกับเงามืดที่แผ่ขยายออกไป เปลวไฟที่ร้อนแรงส่องสว่างในความมืด แต่มันก็ไม่สามารถทำลายเงามืดได้ทั้งหมด มันเพียงทำให้ทหารเงามืดถอยร่นไปได้ชั่วคราว

ไรอันจับดาบของเขาแน่น เขารู้ดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งใดที่เขาเคยเจอมาก่อน เขาหันมองไปยังแม่ทัพอาร์เดนที่ยังคงยืนหยัดสั่งการอยู่ แม้ในยามที่ทหารของเขาล้มลงไปมากมาย แม่ทัพอาร์เดนยังคงยืนอย่างมั่นคง เขาส่งสัญญาณให้ทหารที่เหลือรวมตัวกัน เพื่อเสริมสร้างพลังป้องกันให้แข็งแกร่งขึ้น

“อย่าปล่อยให้ความมืดนี้ครอบงำเรา! จงใช้แสงสว่างและความมุ่งมั่นของเราทำลายพวกมัน!” แม่ทัพอาร์เดนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยพลังและความมุ่งมั่นทหารแอสทาราต่างรวมตัวกันอย่างเป็นหนึ่งเดียว พวกเขาใช้พลังธาตุของตนผสานเข้าด้วยกันเพื่อสร้างกำแพงพลังที่ส่องสว่างขึ้นในความมืด กำแพงพลังนี้เริ่มผลักดันเงามืดออกไปทีละนิด ทหารที่มีพลังธาตุลมเริ่มเรียกพายุเพื่อพัดพาเงามืดออกไป ขณะที่ทหารที่มีพลังธาตุดินยกแผ่นดินขึ้นมาเป็นกำแพงป้องกันจากการโจมตี

แต่แล้วท่ามกลางการต่อสู้ที่ดุเดือด พวกเขาก็เห็นเงาร่างหนึ่งปรากฎขึ้น มันเป็นเงาของชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้กับพวกเขา แต่พวกเขารู้ดีว่าเงาร่างนั้นคือใคร

“ลูเซียส...” ไรอันเอ่ยชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความเจ็บปวด

ลูเซียสค่อยๆ หันกลับมา เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงอันน่าตกตะลึง ใบหน้าของเขาเยือกเย็น แต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าเหลือเชื่อ

'เขาเปลี่ยนไปมาก หลังจากที่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย’ ไรอันคิด

ลูเซียสมีผิวขาวซีดที่ตัดกับเส้นผมยาวสีดำสนิท ผมของเขาถูกปล่อยยาวลงมาถึงกลางหลัง จัดทรงอย่างเรียบร้อย แต่มีเสน่ห์ที่ดูเป็นธรรมชาติ ลอนผมบางๆ ของเขาเคลื่อนไหวไปตามลมเบาๆ เพิ่มความน่าหลงใหลในตัวเขา ใบหน้าของลูเซียสมีโครงหน้าคมคาย ราวกับรูปสลัก สันกรามชัดเจนและจมูกโด่งรับกับโหนกแก้มที่สูง ดวงตาของเขาสีแดงสดดุจเปลวไฟที่เปล่งประกายด้วยพลังแห่งเงามืด ดวงตาคู่นั้นไม่เพียงแค่คมกริบและชวนให้หวาดกลัว แต่ยังมีประกายบางอย่างที่ทำให้ผู้คนต้องตกอยู่ในภวังค์ เมื่อจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา ราวกับว่าพวกมันสามารถสะกดจิตให้ใครก็ตามที่สบตาต้องคล้อยตามไปตามที่เขาต้องการริมฝีปากของเขาบางได้รูป มีรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย้ายวนและลึกลับ รอยยิ้มนั้นแม้จะดูอ่อนโยนในบางครั้ง แต่ก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันและอันตรายได้เพียงชั่วพริบตา

เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีดำเข้มที่ทำจากผ้าซาตินเนื้อนุ่ม ซึ่งพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหวของเขา เพิ่มความสง่างามและน่าเกรงขาม เขายืนอยู่ในแสงสลัวที่ถูกหมอกปกคลุม ทำให้ดูเหมือนเป็นร่างที่ปรากฏออกมาจากเงามืดโดยตรง ออร่าของเขาทรงพลังจนสามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่รอบตัว และทำให้พวกเขารู้สึกทั้งเกรงกลัวและหลงใหลในเวลาเดียวกัน