บทที่ 6 ทุ่งละเมอ (1)

ในที่สุด เมื่อทั้งคู่รวบรวมพลังจิตใจและตระหนักถึงความจริง พวกเขาก็สามารถฉีกห้วงฝันที่ลวงหลอกนั้นออกมาได้ ความจริงเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้นอีกครั้ง ทันทีที่พวกเขาตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความจริง เสียงของเอลเลียตยังคงก้องอยู่ในหู "พวกเราต้องไปกำราบลูเซียส... อย่าลืมความตั้งใจของพวกเรา"

ไรอัน ลีอา และเอลเลียตต่างพากันหอบหายใจแรง ร่างกายของพวกเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อหลังจากที่ต้องฝ่าฟันห้วงฝันอันลวงตานั้นมาได้ พวกเขาเริ่มรู้สึกถึงความหนักอึ้งที่ผ่อนคลายลงเมื่อกลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริงอีกครั้ง แต่เมื่อหันไปมองอาเรียน่า พวกเขาพบว่าเธอยังนอนนิ่งอยู่ ไม่ได้ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับพวกเขา

“อาเรียน่า!” ลีอาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอรีบเข้าไปนั่งข้างๆ น้องสาวคนเล็กของพวกเขา หัวใจของเธอเริ่มสั่นไหวเมื่อเห็นว่าอาเรียน่ายังคงติดอยู่ในห้วงฝัน ร่างของเธอไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาของเธอปิดสนิท ราวกับว่าเธอยังจมอยู่ในความปรารถนาที่ไม่อาจหลุดพ้นได้

ไรอันและเอลเลียตต่างก็รีบเข้ามาดูอาการของอาเรียน่า "เธอยังไม่ตื่น" เอลเลียตเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอามือจับที่ไหล่ของเธอเบาๆ หวังว่าเธอจะรู้สึกตัว

“เราต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่เธอจะติดอยู่ในนั้นตลอดไป” ไรอันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียด แม้เขาเพิ่งจะหลุดจากความลวงมาได้ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีเวลาที่จะพัก เพราะอาเรียน่ากำลังเผชิญกับการต่อสู้ครั้งใหญ่ของตัวเองอยู่ภายในจิตใจ

ลีอาพยายามเรียกสติอาเรียน่าด้วยการจับมือเธอแน่น "อาเรียน่า ได้โปรด...เจ้าต้องตื่นขึ้นมา พี่สาวอยู่ที่นี่ รอเจ้าอยู่"

เอลเลียตเองก็เริ่มกังวล ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย เขาจับไหล่ของน้องสาวเขาแล้วเขย่าเบาๆ "เจ้าต้องไม่ปล่อยให้ฝันนั้นหลอกเจ้า ตื่นขึ้นมา อาเรียน่า!"

แต่ไม่ว่าจะพูดหรือทำอย่างไร อาเรียน่าก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินเสียงของพวกเขา เธอยังคงถูกขังอยู่ในห้วงฝันนั้น เหมือนกับว่าเธอไม่ต้องการจะกลับมา โลกที่เธอเห็นภายในนั้นอาจหอมหวานเกินกว่าที่เธอจะละทิ้งได้

ภายในห้วงฝันของอาเรียน่า

อาเรียน่ายืนอยู่ในสวนสวยที่เต็มไปด้วยดอกไม้และเสียงนกร้องเบาๆ รอบตัวเธอมีเหล่าผู้คนที่เธอรักและโหยหามาตลอด ทุกคนดูมีความสุข รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของพวกเขา เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจและสบายใจเหลือเกินในที่แห่งนี้

“ข้าไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน” อาเรียน่าคิดในใจ พร้อมกับเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินสวยงาม สายลมเย็นสบายพัดผ่านเส้นผมของเธอ ทำให้ทุกอย่างดูงดงามอย่างไม่มีที่ติ

ที่นั่นงดงามราวสรวงสวรรค์ อาเรียน่าวิ่งเล่นกับสัตว์ตัวน้อยในสวนกว้างใหญ่ และมีลูกสิงโตตัวเล็กมีปีกสีขาวงอกออกมา กระโจนเข้าหาเธอ

อาเรียน่าล้มลงไปกับพื้นหญ้า เด็กสาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ เมื่อเจ้าสิงโตน้อยเลียใบหน้าของเธออย่างรักใคร่

“ฮ่าๆ พอได้แล้ว หน้าข้าเปียกไปหมดแล้ว” อาเรียน่าลุกขึ้น เธอวิ่งเล่นกับสัตว์วิเศษอีกหลายตัว ไม่ว่าจะเป็นลูกม้าตัวน้อยมีเขาเดียวงอกกลางหัว หางยาวเป็นพวงสีสวย กระต่ายตัวน้อยที่มีปีกจิ๋วงอกขึ้นมา

ภายนอกห้วงฝัน

"เราต้องทำอะไรสักอย่าง" ลีอากล่าว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความวิตก เธอไม่อยากสูญเสียน้องสาวไปตลอดกาล

ไรอันคิดหนัก เขาหันไปมองเอลเลียตที่กำลังพยายามปลุกอาเรียน่าด้วยการพูดถึงความฝันและความจริง แต่ดูเหมือนว่าอาเรียน่าจะไม่ตอบสนองเลย ไรอันหันมองรอบตัว ทบทวนทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในการเดินทาง พวกเขาจะไม่ยอมให้ฝันลวงนี้พรากน้องสาวไป

“เราต้องดึงเธอกลับมา” ไรอันกล่าวอย่างหนักแน่น “เธอเป็นคนที่แข็งแกร่ง แต่ในฝันนั้น เธอคงเห็นในสิ่งที่เธอโหยหาที่สุด...อาจเป็นพ่อกับแม่ของนางก็เป็นได้”

เอลเลียตมองหน้าน้องสาวตัวน้อย น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เขารู้ว่าความฝันนี้มีความหมายมากแค่ไหนกับอาเรียน่า และการดึงเธอออกมาจากมันคงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่พวกเขาจะไม่ยอมแพ้

ไรอันค่อยๆ เอามือวางบนไหล่ของอาเรียน่า และกระซิบข้างหูเธออย่างแผ่วเบา “อาเรียน่า เจ้าต้องตื่น พ่อกับแม่จากเราไปแล้ว เราไม่สามารถอยู่กับพวกเขาได้อีกในตอนนี้... แต่เจ้ายังมีเรา ข้ายังอยู่ที่นี่กับเจ้า ลีอาและเอลเลียตก็อยู่ เจ้าจะปล่อยให้พวกเราสูญเสียเจ้าไปไม่ได้”

ลีอาก็พยายามพูดกับเธอเช่นกัน "อาเรียน่า ข้าและพี่ไรอันจะไม่ทิ้งเจ้า เจ้าเป็นส่วนสำคัญของพวกเรา...อย่าปล่อยให้ฝันนี้พาเจ้าจากเราไป เจ้ารู้ว่านี่ไม่ใช่ความจริง"

ทั้งสามคนพยายามใช้คำพูดเรียกอาเรียน่ากลับมา แต่โลกในฝันนั้นหอมหวานเกินไปที่จะปล่อยให้เธอหลุดออกมาได้ง่ายๆ

ในห้วงฝัน

“อาเรียน่า” เสียงอันอบอุ่นอ่อนโยนดังขึ้น เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองหา แต่เธอกลับเห็นแสงสว่างจ้าตาเสียจนเธอต้องเอาสองมือน้อยๆปิดตาไว้

“เจ้าควรกลับไปหาพวกพ้องของเจ้าได้แล้ว ตอนนี้ที่นี่ไม่ใช่ของจริง ตื่นเถิดเด็กน้อยแสนดี”

อาเรียน่าถามขึ้น “ท่านเป็นใคร”

“เมื่อถึงเวลา เจ้าจะรู้เอง” อารีน่าค่อยๆเอามือที่ปิดตาตนเองออก เธอเปิดตามองไปรอบๆ แสงสว่างลึกลับนั้นหายไปแล้ว สิ่งที่อยู่ในครรลองสายตาของเธอค่อยๆพร่าเลือนและดับวูบไแ

ภายนอกห้วงฝัน

ทันใดนั้น อาเรียน่าก็เริ่มขยับเล็กน้อย ร่างกายของเธอค่อยๆ ตอบสนองต่อเสียงเรียกจากพี่น้องและเพื่อนของเธอ ไรอันและลีอาโอบกอดเธอไว้แน่นขณะที่เธอค่อยๆ ฟื้นจากห้วงฝันที่แสนอันตรายนั้น สุดท้ายอาเรียน่าลืมตาขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างช้าๆ

“พวกท่าน...ข้า...ข้าเกือบจะไม่กลับมาแล้ว” เธอกระซิบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“แต่เจ้ากลับมาแล้ว อาเรียน่า” ไรอันตอบ พร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น “และพวกเราจะไปด้วยกันต่อไป”

เมื่อพวกเขาทั้งหมดตื่นขึ้นมา ทุ่งละเมอก็กลับมาสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง ดอกฝันราตรีที่บานอยู่ตอนกลางคืนก็กลับเหี่ยวเฉาไป พวกเขาตระหนักดีว่าพวกเขาเพิ่งรอดพ้นจากอันตรายที่ร้ายแรงที่สุดอย่างหวุดหวิด และต้องขอบคุณเอลเลียตที่ทำให้พวกเขารอดพ้นมาได้พวกเขาออกจากทุ่งละเมอในยามรุ่งอรุณ ด้วยความตระหนักว่าไม่ใช่ทุกอย่างที่งดงามจะปลอดภัย การเดินทางนี้เต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่คาดคิด แต่ด้วยความมุ่งมั่นและสติสัมปชัญญะ พวกเขายังสามารถรอดชีวิตและเดินหน้าต่อไปในโลกที่เต็มไปด้วยความลึกลับและเวทมนตร์ที่ไม่อาจคาดเดาได้