Chapter Six

CHAPTER SIX

            IKAAPAT NA araw ng burol ni Tita pero hindi na nagparamdam si Sir North. Nadisyama ako sa kadahilanang hindi ko alam. Siguro dahil lang sa napakapango siya at akala ko ay tutuparin niya.

            “Kanina pa ako salita ng salita pero wala naman pala sa sarili yung kausap ko.” sarcastic na ani Arlene.

            Ngumiwi akong tumingin dito. “Pasensya na.” Hinaplos ko ang salamin ng kabaong ni Tita at mapait na ngumiti. “Ano ulit yung sinasabi mo?” tanong ko at lumingon kay Lyn.

            “Hays, Cam. Magpauloy ka lang sa pagiging lutang mo’t iisipin ko na talagang nami-miss mo si Sir.” she said dryly.

            Inirapan ko siya. “Of course not. Huwag ka ngang ganiyan, nakita mo nang nakaburol pa ang Tiyahin ko panay ka tukso.” Kunwa kong naiinis na turan.

            “Ay! Sorry naman ha. Ilang araw ka na po kasing ganyan. Palagi kang may hinihintay sa labas ng pintuan wala namang kung ano sa labas kundi nagsusugal o nakikiramay na araw-gabi mong nakikita diyan.” Sarcastic niya pang sabi sa’kin.

            Tiningnan ko siya ng masama at inirapan. Hindi ko na lang papatulan ang pambubuska niya dahil nasukol naman na ako. Tama siya. Alam ko namang si Sir North talaga ang inaabangan ko sa araw-araw simula ng dumating ito nung nakaraan.

            “Camilla, hija. Nakikiramay kami.” ani Aling Monina, tiningnan ko `to at nginitian ng maliit.

            “Maupo muna po kayo.” Paanyaya ko at tinuro ang upuan sa harapan ko.

            “Abe, saan ka na titira pagkatapos ng libing? Sinong makakapisan mo? Delikadong mag-isa ngayon,” nag-aaalala niyang ani.

            Nagkibit-balikat ako, “Dito pa rin po ako titira pero hindi ko alam kung sinong makakasama ko kung sakali.”

            “Dalaga ka namang tao! Pwede mong patirahin dito yung lalaking nagpunta dito nung nakaraan!” turan niya at hinampas pa ako sa braso.

            “Sino hong lalaki?” pa-inosente kong tanong.

            “Yung gwapong nagdala nung bulaklak dito. Unang araw ng burol! Alam mo bang usap-usapan na boypren mo daw ‘yon.” mahina ngunit puno ng paghihinalang aniya.

            Nanlaki ang mata ko dahil sa narinig. “Hindi ko po boyfriend yung nagpunta nung nakaraan! Boss ko po ‘yon. Sa kompanya niya ho ako nagt-trabaho,” pagdedepensa kong turan dito. CCTV ang peg ninyo?

            “Boss ba talaga? Bakit hindi mo na lang pikutin at pakasalan para maalis ka na sa lugar na `to!” malisyosang aniya.

            Nakangiwi akong umiling sa kanya. “Hindi ho. May girlfriend po yung Boss ko, anak mayaman rin. Sopistikada at pang modelo.” mapait kong sabi.

            “Maganda ka rin—”

            “Alam ninyo Aling Monina, gusto munang makapagtapos ng pag-aaral ni Camilla bago makipag-relasyon kaya h’wag niyong pilitin,” singit ni Tatay Berto habang nakatingin kay ALing Monina.

            Hindi na nakapagsalita ang matanda sa sinabi ni Tatay Berto kaya nagpaalam agad na sa labas daw siya. Nagkatinginan kami ni Tatay Berto, umupo ito sa tapat ko.

            “Wag mong pansinin ang matandang ‘yon, baka mamaya ay i-tsismis ka pa no’n sa mga kapitbahay.” Umiling-iling si Tatay.

            Natawa ako ng mahina. “Opo naman po, ‘Tay. Wala pa rin naman po sa isip ko yung pag-aasawa, lalo na ngayong wala na si Tita.” Malungkot ang huling tinuran ko.

            “Pwede ka namang sa bahay na lang tumira pansamantala,” aniya saka bumuntonghininga.

            Sunod-sunod akong umiling. “Huwag na lang, ‘Tay. Dito na lang po ako dahil magt-trabaho rin naman ako, kakaylanganin ko lang ng amtutulugan. Aalis, uuwi, tutulog, repeat lang,” ani ko.

            “Saan ka namang pupunta?” nagtatakang tanong niya.

            “Inalok po kasi ako ng Boss ko na maging katulong niya. Stay-in po, pumayag na rin ako dahil Executive Assistant niya ako.” pagpapaliwanag ko sa kanya.

            “`Yun bang lalaking nagpunta nung nakaraan yung Boss na tinutukoy mo? Hindi ba delikado ‘yon?” nag-aalalang tanong niya.

            “Hindi naman po. Mabait naman po yung boss ko, saka hanggang sa matapos ko lang naman po yung OJT ko ako doon,” turan ko pa na mukhang sinang-ayunan naman na niya dahil tinanguan na lang ako nito.

            Tiningnan ko ang kabaong ni Tita sabay ngiti ng mapait. Magkasama na kaya kayo ni Tatay diyan, Tita? Babantayan niyo ako ah. Kayo ng bahala sa’kin. Nakakalungkot lang dahil hindi mo na naabutan ang pagtatapos ko, hindi mo na ako masasabitan ng medals kung sakaling meron.

NORTH’S P.O.V.

            KANINA ko pa gustong umalis sa meeting kung nasaan ako dahil paulit-ulit na lang ang naririnig ko sa kanila. Parang wala naman silang ginagawang pagbabago. Tsk. Kinuha ko ang report at binasa. Umiling ako at umigting ang panga sa pagpipigil ng galit.

             I raised my hand to stop the speaker without any emotions in my face. They all looked at me, I lowered my hand and threw their shitty report in the middle. I don’t like people who are wasting my time.

            “What is that?! Didn’t I tell to our team that change your report?! I don’t see any improvement to that! I become more shitty than before!!” I yelled to them.

            They look so scared while looking at me.

            They hesitate to answer but still do. "S-Sir… I--We changed it," he says.

            I shake my head to disapproval. “Well, I’m not impress even a bit.” I said coldly. “This meeting is adjourned.” I laugh without humor. “Do you really think that I don’t read the reports? Clean this mess or you will lose your jobs.”

            I LEFT the conference room and go straight in the elevator. Sa parking lot ako bumaba. Sumakay ako sa kotse ko at pinaandar paalis sa building. Hindi pa man ako nakakalayo ay nakita ko na ang kapatid kong si Aura na nakatayo sa labas ng isang café.

            Nagsalubong ang mga kilay ko. Anong ginagawa niya do’n? Itinigil ko ang sasakyan ko sa mismong harapan nito. Binuksan ko ang bintana sa kanan ko at sumilip do’n.

            “Aura!” tawag ko ng pansin niya.

            Gulat siyang tumingin sa’kin pero agad ring nakabawi sabay ngiting ngiwi?

            “Aris… what are you doing here?” she asked me na para bang natataranta na siya. Sumakay siya sa kotse ko.

“I’ll asked you the same question. What are you doing here?” malamig kong tanong.

“I’m going to call you na nga because I want to bili some bagong stuffs.” aniya habang nagsusuot ng seatbelt.

            Tumango ako. I believe her, Aura is the type of girl who will buy what she like and want. Madalas pa ang gusto ay branded at siya pa lang ang meron.

            Ini-start ko ang kotse.

            “What stuff?”

            “Basta! Just go to the nearest mall!” bossy na utos nito.

            I roll my eyes at her. She’s the only person who can boss around me. After all, she’s my twin. Our hearts are connected. She’s connected to me. I can feel if she’s sad or happy. We have this bond that only known by twins. Since she got kidnap, I became protective to her. Ayoko na siyang umaalis sa paningin ko lalo na’t hindi ko alam ang lugar na pupuntahan niya. No one can be near her without my permission. I’m still scared to lose my sister. The past is still haunting me and I cannot stop it.

            “Hey!” aniya sabay hampas sa braso ko.

            “WHAT?!” naiinis kong tanong saka hinawakan ang hinampas niya. When I tell you na masakit mang-hampas si Aura, maniwala kayo. Damn.

            Umalis na kami do’n at nagpunta sa pinakamalapit na Mall. Tahimik lang si Aura habang nakatitig sa cellphone nito, para siyang may kausap na hindi ko naman makita kung sino.

            “Do you want me to come with you?” tanong ko ng nasa parking lot na kami. Tumingin ako sa kanya. umiling lang siya sa’kin.

            “Nah. thank you but no na. I can handle myself naman,” aniya habang nag-aalis ng seatbelt. Bababa na sana siya but I stopped her.

            “Why? Who’s with you?” I hold her arm so she can’t go just like that.

            “H-Ha? A-Ako lang.” nanginginig niyang turan sabay alis ang kamay ko. She try to open the car door but she can’t. I locked it from my side. She looked so annoyed. “What is your ginagawa? I will make sumbong you to Mama.” Pananakot pa niya.

            I smirked at her. “Go. Samahan pa kita kung gusto mo. Nagtatanong lang naman ako kung sinong kasama mong mag-malling,” ani ko.

            Huminga siya ng malalim at sumandal din sa upuan. “Tsk! I’m alone, okay? Wala akong kasama. Our other cousins are busy so solo ko ang day na `to,” aniya.

            “Where’s your bodyguards? I’m paying them to look after you.” Kunot noong tanong ko.

            She roll her eyes to me. “Come on, Aris! I’m not a kid anymore. I can take care of myself,” she said dryly. Umiling ito at hinalikan ako sa pisnge. “Goodbye, Twin. Kita nalang us sa house.” She dismissed and open the door. She go out and walk away from me.

            Nang wala na sa paningin ko si Aura ay inalis ko ang pagkakabutones ng suot kong polo. Hanggang pangatlong butones ang bukas. Kinuha ko ang cellphone ko at dinial ang number ni Dad. Ilang Segundo pa lang ay sumagot na ito.

            “Yes, Son?”

            “Did you know na magm-mall si Aura?” I asked directly.

            I heard him chuckle. “Yes, I heard na nagpaalam siya sa Mama mo kanina.” I nod to his answer. Yes, my sister is living with our parents. Na-trauma na kasi ang parents namin dahil sa nangyari kay Jaime noon.

            “Okay, Pa. I’ll hang up already. Thank you,” ani ko.

            “Well, I’m just going to let you know na yung mga bodyguards na kinuha mo kay Aura is wala na. She shoo them away,” anito.

            “WHAT?!” Gulat kong sigaw.

            “Yes, and please Son. Huwag ka nang kumuha ng panibago dahil kilala mo naman ang kapatid mo. She doesn’t like someone following her like a god. She’s now big enough to handle herself. Give her a time to be independent,” dagdag pa niya.

            Napabuntong hininga ako. “I-I just don’t want to history repeat itself, Pa. You all know how scared I was when my twins got kidnapped. She’s the only sibling that I have. I-I can’t stand seeing her in pain or worst… in danger.” Mahabang lintanya ko habang nakatingin sa labas ng bintana.

            “Hubby, sinong kausap mo? Hear your mother?” tanong niya sa kabing linya. Sa pakiwari ko’y tumayo ang kanyang ama dahil sa langitngit sa kabilang linya. “It’s Aris, wife. Do you want to talk to him?” tanong ng Papa niya sa Mama niya sa kabilang linya.

            Napangiti ako dahil sa masunong pananalita ni Papa tuwing kausap nito si Mama. I can still see the love in their eyes until now. That’s what I like, having a love like that. Yung babaeng mamahalin ko at mamahalin ako habangbuhay.

            “Hmp! Ayoko! Nakaka-inis ‘yang anak mo. Hindi man lang DUMALAW dito sa bahay!” nagtatampong ani ng Mama niya. Umiling na lang ako dahil alam kong sadya niyang ipinaparinig sa’kin ang mga bagay na ‘yon.

            “Pa, can you tell Mama that I will go there tomorrow? Not now dahil may mahalaga akong pupuntahan.” Paki-usap ko dito.

            “Huwag ka nang tumuloy bukas, Aris. Busy ka sa trabaho kaya dapat iyan ang atupagin mo.” Malamig na sabi ni Mommy na kinatigil ko.

            “M-Ma… hindi—”

            “No! Aris, I understand, huwag ka nang tumuloy.” Malamig pa rin ang tono ng pananalita nito. Namatay ang tawag kaya hinagis ko ang phone ko sa backseat ng kotse.

            Galit kong hinampas ang manibela sa harapan ko. Paulit-ulit kong ginawa hanggang sa mawala ang pagod ko. Mapait akong ngumiti. Hanggang ngayon galit pa rin sa’kin si Mama dahil sa kasalanan ko noon. Alam kong sinisisi niya ako sa pagkamatay ng kapatid ko.

Kumirot ang d****b ko, para akong hindi makahinga dahil sa nangyayari. Kinalma ko ang sarili ko saka lumabas ng kotse. Naglakad ako papuntang mall at pumasok ako sa loob ng mall. I will find Aura, I need to talk to her. But I don’t where she is.

            Naisipan kong pumunta sa mga boutique na gusto niyang puntahan. Sumakay ako sa escalator papuntang second floor kung nasaan ang mga boutiques. I let a sigh. Matatagalan ako kung iisa-isahin ko ang mga boutique dito. Kinapa ko ang bulsa ko para kunin ang phone ko pero wala do’n. Damn! Idiot!

            Wala na akong nagawa kundi ang pumasok sa unang boutique na nakita ko, inilibot ko ang paningin ko pero wala doon ang hinahanap ko. Saan naman kaya nagpunta ang isang ‘yon? Wala—napatigil ako nang bumaba ang mata ko sa isang pamilyar na pigurang tumatawa habang nakahawak sa braso ng isang lalaki.

            Nagtangis ang bagang ko ng makilala kung sinong kasama nito. Kinuyom ko ang kamao ko at inilang-hakbang ang pagitan namin. Hinablot ko si Aura na kinabigla nila.

            “A-Aris!” gulat na banggit niya sa pangalan ko ng mag-angat siya ng tingin. Napangisi ako. Inilagay ko sa likod ko si Aura.

            “Anderson.” He called me using a cold voice.

            “Montenegro.” Ganti ko at nakipagsukatan ng tingin.

            Lumagpas sa’kin ang tingin nito at bumagsak sa kapatid ko. Inilahad niya ang kamay niya sa’kin. Humigpit ang pagkakahawak ko kay Aura.

            “Give her to me.” malamig niyang ani.

            Kinuyom ko ang kamao ko at di makapaniwalang tumingin dito. “Why would I do that?” maangas kong tanong.

            He glared at me. “Because she’s mine!” he insisted.

            I pressed my lips together. “Since when? As far as I know you don't like my sister because she's fat don't you? Why claim that now, Montenegro?”

            Hinawakan ako ni Aura sa braso at pilit hinihila. “Aris, let’s go.” Mahinang asik nito.

            “Aura, sumama ka na sa’kin. We can run away from the. We’ll leave this country and start a new life far away.” Pangungumbinsi ni Monetengro sa kakambal ko.

            I laugh without humor. He look at me murderously. “She’s not coming with you Asshole. You lose your chance many years ago. Kaya tantanan mo ang kapatid ko!” galit kong sigaw sa kanya saka hinila si Aura palabas ng Mall.

             Narinig ko ang galit na galit nitong pagtawag sa kapatid ko at ang pagmumura sa’kin. Nilingon ko siya at binigyan ng isang dirty finger.

            “A-Aris nasasaktan ako!” pagrereklamo ni Aura habang naglalakad kami papuntang parking lot. Tiningnan ko lang siya ng masama, niluwagan ko ng kaunti ang pagkakahawak ko sa kanya.

            Nang nasa parking lot na kami ay padabog kong binitawan ang braso ni Aura. Galit akong tumingin dito at hinihintay na magpaliwanag siya. Fuck! Kung hindi pa pala ako nagpasyang sundan si Aura hindi ko pa malalamang nakikipag-meet na naman siya sa gagong ‘yon!

            “Aris, don’t tell this to Papa, please? He will be galit to me if he found out!” paki-usap niya, nasa tono nga niya ang takot sa Tatay namin. Sinong hindi matatakot do’n?

            Tumaas ang sulok ng labi ko habang nakatingin sa kanya na hindi makapaniwala. Salubong na salubong na ang mga kilay ko, ang kamao ko ay naka-kuyom at maputla na.

            “YOU!” dinuro ko siya. “Kaya ba pinaalis mo ang mga bodyguards mo dahil sa walanghiyang ‘yon?! Hindi ka na ba nadala, Aurora?!” galit kong tanong at namewang. Tumingala ako at pumikit ng mariin.

            Narinig ko ang paghikbi ni Aura. Dumilat ako at tiningan siya.

            “Hindi ka ba talaga nadadala? Alam mong gagaguhin ka lang niya.” masakit na kung masakit akong magsalita pero wala akong pakialam. Dapat nang matauhan si Aurora.

            Yumuko siya at pinaglaruan ang dulo ng suot na sleeves.

            “A-Alam ko naman eh… kaya lang what can I do? I do love him!” pagdadahilan niya habang sumisinok-sinok pa.

            “FUCK THAT LOVE! Love can destroy a person!! Ano?! Maghahabol ka na naman?! Pagmumukain mo na namang tanga ‘yang sarili mo?! Damn you! Damn that fucking love of yours to him and fuck him! Your love from him destroyed you, Aurora! It always does! So wake up!” nanggagalaiting sigaw ko.

            Tumalon naman si Aura sa gulat saka natatakot na tumingin sa’kin. Wala akong pake kung may makakita man sa’min.

            Matapang nitong sinalubong ang nagbabaga kong tingin. Umiiyak.

            “Yes. Love destroyed me, once! But love also saved me! ‘Yung love na binibigay ninyo sa’kin. Ano naman kung magpapakatanga ako?! Ano naman kung maghabol ako sa kanya?! Ano naman sa’yo kung magmukha akong kaawaawa? Hindi mo kasi alam ‘yung pakiramdam ng nagmamahal! Hindi mo pa naman kasi sinusubukan!” sigaw niya sa’kin habang umiiyak.

            Umiling ako dahil sa pinagsasabi nito. Masyado ng nab-brain wash ni Montenegro ang isip ng kapatid ko.

            “Anong pakialam ko?! I’m your freaking twin brother! The only sibling you have! Ayokong magpakatanga ka na naman sa lalaking ‘yon, Aurora! He is not worth it! Madala ka naman sa nangyari sa’yo noon!” Galit kong pagpapaalala sa kanya.

            Naawa na ako sa kanya dahil mukhang hirap na hirap na ito kakaiyak. Parang ‘di na rin makahinga. Gusto kong aluin pero hindi dapat, gusto kong makita niyang hindi ako nakikipagiruan. Pero nakakapagtaka lang…

“Oo na! Sige na! ikaw naman ang magaling ‘di ba?! Ako na yung tanga!” galit niya ring sigaw sa’kin. Unti-unti siyang napa-upo sa lapag sabay hampas sa d****b. “A-Anong magagawa ko? T-tanga ‘yung puso ko… kahit ilang beses kong subukan hindi ko talaga siya makalimutan! Tanga kasi yung puso ko! Tanga! Tanga!” humagulgul siya sa harap ko pagkasabi ng mga salitang ‘yon.

            Agad naman akong nilamon ng konsensya ko. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya. Pigil-pigil ko ang mga braso niya para hindi na niya magawang saktan ang sarili.

            “Shh… I’m sorry. Huwag ka ng umiyak.” Mahinahon kong pag-aalo sa kanya. Hinaplos ko ang likod niya para kumalama siya. “I don’t want you to see hurting and in pain again because of that man. You’re my sister.  I love you,” bulong ko sa kanya.

            “I-Im sorry too, Aris. If I can forget him naman matagal ko na sanang ginawa,” aniya.

            “I know. That’s why I’m saying sorry. Naging unreasonable ako, stop crying you’re starting to like a frog.” Biro ko sa kanya.

            Sinamaan niya ako ng tingin. “At least I have a prince who will save me and we will lived happily ever after!” maarteng aniya.

            Tiningnan ko siya at pinunasan ang luha. “He doesn’t deserve you. Nung hindi ka pa payat panay ang tulak niya sa’yo palayo, tapos ngayong mas gumanda ka gaganiyan siya? True love can see the good and bad in us, it’s their choice to accept us.”

            She pouted her lips and nodded to what I say. “I know,” she whispered.

            Tumayo kaming dalawa. “Let’s go shopping. Sa ibang mall na dahil ayoko rito,” ani ko.

            “Why?” tanong niya.

            “I think nagtatampo sa’kin si Mama. I will buy her a gift.” Turan ko.

            She nod. “Yeah, minsan nagtatanong sa’kin si Mama kung saan ka nakatira. Nagtataka kung bakit need mong i-borrow yung condo ko.” sumakay siya sa kotse ko at sumunod ako.

            Napatigil ako pero agad ring nakabawi. Tiningnan ko siya. “Alam mo namang madami akong ginawa sa office, hindi ba? Kaylngan ko ng lugar na mauuwian sa madaling araw para hindi na ako bumiyahe ng malayo.”

            Tiningnan niya ako ng nakakaloko. “Talaga ba? Havoc, told me, you know.”

            I stiff. Damn that kid! Anong sinabi niya kay Aura.

            “What did he tell you?” kunwaring walang alam kong tanong sa kanya. Hindi niya pwedeng mapansing kinakabahan ako kundi hindi na niya ako titigilan.

            Ini-start ko ang kotse.

            “I know about that girl,” aniya.

            “What girl?” tanong ko.

            She smile at me and roll her eyes. “About the girl you choose from University. Nabasa ko yung name na nasa papel, it’s not Camilla Salazar. It’s Arlene Lopez.” Panghuhuli niya sa’kin.

            Damn it! Bakit kasi matalas ang paningin ni Aura?!

            Huminga ako ng malalim at pinaandar ang kotse. Sinubukan kong ibahin ang topic.

            “How’s the café?” tanong ko.

            “Changing the topic, huh?” nakakalokong aniya. “What are you planning? Havoc said you wanted her to live with you,” dagdag pa niya.

            Huminto ako dahil naka-red stop ang traffic light. Binigyan ko ito ng pansin.

            “I’m not planning anything. Naawa lang ako dahil pagod sa trabaho tuwing gabi that’s why I offer her a job,” ani ko.

            She raised a brow. “I don’t want to believe you. I smell something fishy.”

            “Maybe that’s you. You stinks.” Pang-aasar ko pa sabay tawa ng malakad.

            Tiningnan niya ako ng masama. Akma niyang sasampalin ng pinaandar ko na ang sasakyan.

            “NO! I didn’t! Naliligo ako! Unlike you!” naiinis niyang sabi. Nagdadabog na umayos ng upo si Aura at binigyan ako ng nakakamatay na tingin. “Ang galing-galing mong mag-iba ng usapan,” aniya at may kung ano-ano pang ibinulong.

             I mentally smirked. Hindi mo pwedeng malaman ang plano ko, sister. You can’t.