Chapter 4

Chapter 4: Blow

-   

             

Nang sumunod na araw ay inaantok pa akong umalis ng bahay para sa signing of contact at first day of work ko sa Cradford Empire. Hindi ako halos pinatulog ng magiging boss ko kakaisip doon sa huling sinabi niya kahapon bago ako umalis ng kaniyang opisina.

Nakakainis na saglit pa nga lang kami nagkakilala at nagkasama ganito na agad ang epekto niya sa akin. Paano pa kaya kapag tumagal na?

I heaved a deep breathe out of frustration. Bahala na. I'll cross the bridge when I get there.

Pagkatarating ko sa C.E Tower ay kaagad akong dumeretso sa HR Department. Nandoon na raw si Fellice sa opisina ni Miss Soren at naghihintay sa akin. Boses niya ang gumising sa akin kaninang umaga, telling me about the contract and all.

"Hi, sissy! Good morning!" bungad sa akin ni Fellice nang mapagbuksan niya ako ng pinto matapos kong kumatok kasabay ang paghalik sa aking pisnge.

We just meet yesterday but it feels like we've known each other for ages. We even have call sign which Fellice herself, suggested.

I smiled at her. "Good morning din, sis!"

"Halika, maupo ka muna." Ginaya niya ako paupo sa couch saka siya nagtungo sa kaniyang mesa at kinuha roon ang isang folder. Pagkatapos ay bumalik siya sa puwesto ko at iniabot ito sa akin.

"Here's your contract, sis," aniya saka naupo sa tabi ko. Kaagad ko naman tinanggap ang folder saka ito binuksan. "Basahin mo muna bago mo pirmahan, okay?" paalala niya.

Nag-angat muna ako ng tingin sa kaniya bago tumango. "Thank you."

Ibinalik ko ang atensyon sa hawak saka ito pahapyaw na binasa dahil masiyadong mahaba. And besides, an executive assistant is self-explainable. I already have an idea on what would be my duties and responsibilities. It mostly caters paper works and the CEO's needs.

Matapos pumirma ay isinara ko na ang folder at ibinalik ito kay Fellice na nahinto sa pagkakalikot ng kaniyang cellphone.

"Oh? Ang bilis mo namang binasa?" natatawang komento niya na ipinagkibit-balikat ko na lamang. Tumayo siya at nagtungo muli sa kaniyang lamesa at inilapag doon ang folder saka muling naupo sa tabi ko.

"Nasaan pala si Miss Soren? Hindi ba, alas otso ng umaga ang pasok niya?" maya-maya ay tanong ko dahil mismong opisina niya ito pero wala kahit anino niya ang nakikita ko.

"Male-late raw siya," Fellice replied. "Anyway, Miss Leila asked me to give you a quick orientation about the do's and don’ts of the company. We still have an hour before your boss arrive."

Tumango ako bilang pagsang-ayon saka inilabas ang aking notepad para magtake down notes.

"Okay, ready?" she signalled.

I smiled and quickly nodded.

"So, for the start, I will tell you first a little background of the company," she stated. Tumango lang ulit ako.

"Cradford Empire is not just an ordinary business state 'cause it's beyond than that. It's the top grossing company around the globe but dominates more in Asia and Europe. Sakop nito ang mga sikat na Malls, Hotels, Restaurants, Resorts, airlines, shipping lines, Hospitals at iba pang business ventures sa buong pilipinas pati ang mga branches nito sa iba't-ibang bansa. That's why the company is in demand in every Business News and Magazines," she added and turn her gaze at me.

"Hindi mo ba napanuod sa TV si Miss Leila no'ng sabado?" tanong niya. Umiling lamang ako bilang sagot. "Siya kasi iyong nag-guest sa isang sikat na morning show para i-publicize ang construction ng pang-sampong branch ng C-Mall and C-Hotel sa South Korea. Maliban kasi sa pagiging HR Head ay si Miss Leila rin ang Marketing Director," dugtong niya pa.

Napanganga naman ako sa narinig. "Really? She's that good?" Wow. I didn't expect that. She's totally different from the woman that I saw at the coffee shop. "Teka, 'wag mong sabihin na dalawa rin iyong posisyon mo?"  tanong ko kay Fellice nang mapagtanto na assistant nga pala siya ni Miss Soren.

Humalakhak naman siya. "Yep. Nakaka-stress nga minsan. But I love what I do," tugon niya na may malawak na ngiti sa mga labi.

I nodded. "Yeah, I can see that," I mumbled, looking at her sparkling eyes. Napangiti na lamang ako sa nakikita. She's really something. I wish . . . my eyes will be that lively too.

"Okay, let's proceed," aniya. "For the do’s about the company and also your job, you need to be efficient, trustworthy and respectful. Kailangan mong tandaan ang tatlong 'yan at saka, kailangan mahaba ang pasensya mo. Lalo na't direktang si sir Gavin ang boss mo."

"Hmm," tumango-tango ako. "I really need a lot of patience. Sa ugali ba naman ng lalaking 'yon? Kailangan talaga ng sangkaterbang pasensya," I mumbled, sighing.

"I heard that!" Fellice exclaimed, supressing her laughter. "Well, isa sa mga don’ts ay huwag mong babastusin ang nakakataas sa'yo. Be careful with your words, sissy. Sir Gavin maybe cold, harsh and rude at times but he's still our boss—the owner of the company to be exact. So, we should respect him. Huwag mo nalang pansinin ang pagkabugnutin niya. Ipinaglihi siguro 'yon sa sama ng loob," she added and really burst out laughing.

Napailing ako at napangisi nalang sa kabaliwan niya. Pagkakuwan nang mahimasmasan ay nagpatuloy siyang muli.

"And lastly, ayaw na ayaw ni Sir Gavin ang nale-late saka hindi nakikinig sa mga sinasabi o iniuutos niya kaya, be attentive at punctual ka dapat, sis, ha!"

"Yes, noted!" I said and jot down all of those in my note.

"Alright," usal niya saka tumayo na. Napatayo na rin ako. "Oh, and by the way..." She looked at me from head to toe. "I love your outfit today. It looks good on you!" she complemented, pertaining about my turtle neck white blouse and fitted black skirt ended just an inch above the knee, partnered with a black blazer.

I smiled. "Thank you, sis. Yours is not bad either. You look stunning in that peach dress."

"Bolera!" Hinampas niya ang braso ko na ikinagiik ko. Huminge naman siya kaagad ng paumanhin. "Tara na nga! Hatid na kita sa floor mo. It's almost nine already. Baka maunahan ka pa ng boss mo," she offered.

"Mabuti pa nga. Let's go," sang-ayon ko saka umangkla sa kaniyang braso.

Kasalukuyan akong nag-aayos ng gamit sa aking office table nang mamataan ko ang padating ng aking boss. Tahimik ang buong floor dahil tanging sa executives lamang ito nakalaan. Kaya kaagad na mapapansin sa tuwing bubukas ang elevator dahil ume-echo ang tunog nito sa buong palapag.

Tumayo ako ng tuwid at nang padaan na siya sa puwesto ko ay kaagad ko siyang binati, "Good morning, sir." I even smiled at him.

Ngunit tila wala siyang narinig at parang hangin lamang na derederetsong pumasok sa kaniyang opisina.

Napanganga ako sa kaniyang ginawa at ilang segundo pa muna ang lumipas bago ako nakabawi sa pagkabigla. Pabagsak akong naupo sa aking silya na tila ba nawalan ng lakas.

Oh, God! Kakasimula ko palang pero sinubok na agad ang pasensya ko. If this continues, how long will my patience be with me?

Malakas akong nagbuga ng hangin at hindi na muna inisip ang kagaspangan na ugali ng aking boss. Sinimulan ko na lamang ang mga gagawin at tinuon na roon ang buong atensyon.

Natapos ang tatlong oras ko sa umaga na halos ang ginawa ko lang ay pag-aayos ng kaniyang schedule at pagsagot ng mga emails. Nang mag-lunch break naman ay hindi siya lumabas ng kaniyang opisina. Hindi na nga ako nakapagpaalam pa na kakain sa labas dahil masyado siyang tutok sa kaniyang trabaho. Nag-iwan na lamang ako ng note sa aking lamesa para sakaling hanapin niya ako. Ngunit nang makabalik ako matapos naming mag-lunch ni Fellice ay nandoon pa rin ang iniwan kong post it. Ibig sabihin ay hindi pa talaga siya lumalabas dahil kung nakita na niya ito ay dapat na kinuha niya o baka hindi niya napansin?

Napailing na lamang ako. Bubuksan ko na sana ang laptop para tapusin ang mga kailangan kong gawin nang mahagip ng mga mata ko ang malaking orasan sa itaas ng double door sa opisina ng boss ko.

It's already past one o’clock. What if he hasn't eaten anything yet? Edi, nalipasan na siya?

I heaved a sigh. My soft side is urging me to do something. Kahit gaano kagaspang ang ugali niya, boss ko pa rin siya. A part of me is responsible if ever he collapse out of hunger. Kaya muli akong tumayo at bumaba sa cafeteria para bilhan siya ng makakain. Kaagad din naman akong nakabalik dahil kaunti nalang ang mga taong naroon.

Kumatok ako sa double door ng kaniyang opisina at nang makatatlong beses na ay binuksan ko na ito. Tumambad sa akin ang seryosong mukha ng boss ko na nakatutok ang buong atensyon sa mga binabasang papeles. Gatambak ang mga iyon. Kaya mukhang ni pag-inom ng tubig ay hindi niya nagawa.

Marahan kong inilapag sa coffee table ang dalawang set ng disposable tupperware na ang laman ay two servings of rice meal, which is rice, beef steak with sweet and sour fish saka isang cup ng lemonade.

Tumikhim ako para kunin ang kaniyang atensyon ngunit tila hindi niya ramdam ang presensya ko.

"Excuse me, sir..." I softly uttered but still no reaction coming from him. So I came up with an idea. I went closer to him and position my mouth near his right ear. "Sir..." I whispered and blow an air towards his inner ear which made him stood up in a flash.

"Fuck!"

"Ouch!"

He cursed while I flinched in pain when he accidentally bumped into my shoulder and I lost balance which caused my foot to twitch. Mabuti nalang nakahawak ako sa lamesa kundi baka lumagapak na ako sa sahig. Ngunit hindi ko naisalba ang aking kanang paa. Mabilis na dumaloy sa ugat ko ang kirot nito. Dinungaw ko ito at mukang namaga pa ata dahil nagiging kulay ube na ito.

Hay! Ang tanga, Lura! Hindi ka nag-iingat!

"What's wrong with you?! Why did you do that?!"

Kaagad akong nag-angat ng tingin nang bigla siyang sumigaw. Nagtama ang mata naming dalawa. Napakagat na lamang ako sa aking labi at mas hinigpitan ang kapit sa lamesa nang makita ko ang pagdilim ng kaniyang mukha at pag-igting ng kaniyang panga.

I gulped hard and my heart pounded so fast.

Damn! He's mad.

Kahit nahihirapan sa lagay ng paa ko ay umayos ako ng tayo at alanganing ngumiti.

"S-sorry, sir," paumanhin ko, nanginginig ang mga labi. "K-kanina ko pa po kasi kayo tinatawag but you're too engrossed on working. I brought you food. Alam ko po kasing 'di pa kayo kumakain," I explained and gestured the food at the coffee table.

Napatingin naman siya roon. His brows furrowed and he then face palmed. "You're really stupid," he uttered with a calm voice this time.

I felt a pang on my chest with what he said. Sa halip na simpleng pasasalamat ang makuha ko mula sa kaniya ay iyon ang sasabihin niya? Is it really stupid to be concern at someone? Sana pala hinayaan ko na lamang siyang mamatay sa gutom.

Humugot ako ng hangin sa dibdib saka siya tinanguan. "Kung ayaw niyo pong kumain, itapon niyo nalang po ang mga 'yan..." Tinuro ko iyong mga pagkain saka yumukod. "S-sige po..."

"Wait," pagpigil niya sa akma kong pagtalikod. I flinched a little when my swollen foot aches after I took a few steps.

Nilingon ko siya. "Yes, sir? May kailangan pa po ba kayo?"

Tinitigan niya lamang ang mukha ko sa halip na sagutin ang tanong ko hanggang sa bumaba ang tingin niya sa paa ko pero bago paman niya makita ang pamamaga nito ay pinigilan ko na siya.

"Sir?" I called him, diverting his attention at my foot.

Kumunot ang kaniyang nuo at nag-isang linya ang kaniyang mga labi. "Don't do that again," he firmly said.

Ako naman ngayon ang napakunot ang noo. "What?" naguguluhang ani ko.

He frustratingly sighed. "What you did earlier," aniya.

"Alin doon, sir?" I asked once more, still confused. My eyebrows are now in sync while his hold on my arm hardened. I winced a little.

He eyed me. "Really? You forget it now?" His lips twitched. "Or you just want me to show it to you?"

Bago pa ako makasagot ay napasinghap na lamang ako nang bigla niyang hilahin ang braso kong kanina niya pa hawak. Napasubsob tuloy ako sa kaniyang dibdib. Kaagad sumamyo sa ilong ko ang kaniyang mabangong amoy. Madiin akong napalunok.

Pakiramdam ko ay kakapusin ako ng hangin sa sobrang lapit namin sa isa't-isa. Ni hindi ko siya magawang ilayo sa akin dahil bigla na lamang nanlambot ang mga kalamnan ko.

"W-what are you doing...sir?" habol ang hiningang usal ko. Nagsisimula na namang magrigodon ang puso ko.

"I'll just return the favor..." he said, leaning closer towards my ear and the next thing he did make me froze.

What the hell? Did he just b-bite my earlobe?

Uminit ang pisnge ko matapos maproseso ng aking utak ang kaniyang ginawa. Mabilis akong umalis sa kaniyang pagkakahawak na tila napaso. Saka ako dagling tumalikod dahilan sa labis na pagkirot ng paa ko.

Ininda ko na lamang iyon at nagsimulang humakbang. I almost cried when the pain spread across my entire foot. I bit my lips and clenched my fist to calm my nerves. Pilit kong tiniis iyon hanggang sa mapahinto ako sa paghakbang dahil bigla siyang napunta sa harapan ko. Kaagad akong yumuko at mabilis na pinahid ang nangingilid kong luha.

He held my chin up. "Why are you crying?" he asked, with gentleness on his voice.

I looked away and titled my head. "It's nothing, sir. A-ayos lang po ako," I lied.

"Really, huh?" He mocked. "You're not a good liar."

Binitawan niya ang baba ko pagkatapos ay walang pasabing pinaupo ako sa sofa.

"I'm really fine, sir. I need to go. Marami pa akong gagawin," I said and was about to stood up when he held me in place.

"Just sit there. I'll call the company doctor to check on you," maawtoridad na saad niya saka tinungo ang kaniyang lamesa at may tinawagan sa office line.

"Sir, hindi na po kailangan—"

"Stop being stubborn, Elise and just do what I said," he adjured, cutting my words.

I nodded absentmindedly.

At imbis na matakot sa kaniyang tuno ay mas nangibabaw ang saya sa puso ko.