Chapter 1

Chapter 1: Anew

-

"I won't say goodbye, Mom, Dad. I might be gone for too long but I promise, I'll be back."

Marahan kong pinunasan ang takas na luha sa aking pisngi at mapait na ngumiti sa harap ng puntod ng aking mga magulang. Mahirap mang iwanan ang lugar kung saan marami akong ala-ala ngunit kailangan kong lumayo para makalimot at ibangon ang aking sarili. Dahil hanggat narito ako, mananatiling nakalubog ang mga paa ko sa sakit at pighati.

For the last time, I looked at the tomb in front of me and caressed it. "I love you, Mom, Dad . . .hanggang sa muli," I whispered. Then, I stood up and fixed myself. I heaved a sigh before turning my back at them.

Exactly nine in the morning when I arrive at Bancasi International Airport. After getting off the plane, I directly went to the arrival lounge and look for Tita Beatriz—my father's stepsister.

Nakilala ko siya at ang kaniyang pamilya dalawang taon na ang nakalipas nang mawalan ako ng pag-asa pang mabuhay. Ang sabi niya ay may tumawag daw sa kaniya upang alagaan ako at doon ko nalamang siya pala ang nawawalang anak ni lola sa pagkadalaga. And she's the only relative I have because my mom is an only child while she's the only sibling of my dad.

Just like Mom, I'm also the only offspring she had with Dad. She was diagnosed of an ovarian cancer when I turned eight. Since then, she never got a chance to bear another child. Until she died together with Dad in a bombing incident at the hospital they're in for a monthly check up. That happened a day before my fifteenth birthday and I became an orphan at that age.

I supposed to be at the orphanage but I run away. Ilang linggo ako noong nagtago para hindi kunin ng mga taga bahay ampunan. Hanggang sa kusa na silang sumuko at hinayaan na lamang ako. I went back to our house and with a little savings that my parents left for me, I was able to go to college. That was when I met Yvor and fell in love for the very first time. He promised that he would never leave me but . . . he lied.

Well, I should've known. Promises are really meant to be broken.

Napahigpit ang kapit ko sa dalang maleta nang magsimulang manikip ang dibdib ko at manginig ang aking mga labi. I clenched my fist and bit my lips.

Remembering those memories still pains me. I know leaving that place is the right thing to do. 'Cause I might drown deeper in pain if I just stayed there.

I need a new kind of living, a new environment.

Huminga akong malalim at marahas iyong pinakawalan saka inilibot ang tingin sa paligid. Hinanap ng mga mata ko ang natatandaan kong hitsura ni Tita Beatriz nang huli kaming magkita. Ngunit sa dami ng nakaabang dito at may mga bago pang dumarating ay nahirapan akong hagilapin siya. Hanggang sa may mapansin akong cartolina sa bandang gilid na iwinawagayway at nakasulat doon ang pangalan ko.

I smiled a little as I gazed at my aunt's direction. She's with her family—that I'm now belong. Beside her is my uncle, Tito Ronel. Next to him is their thirteen years old and five years old son, Justin and Kurt. And lastly, the one who's holding the white cartolina with a written 'Welcome to Butuan, Ate Elise' on it is Maegan, their fourteen years old daughter.

"Welcome home, Luli!" masiglang bati sa akin ni Tita nang makalapit ako sa kanila kasabay ng isang mainit na yakap. I cringed with what she called me. That was my nickname when I was a little. She accidentally saw it in our photo album and the moment she know what it's for, kahit na ayaw ko ay iyon na talaga ang itinawag niya sa akin. Napagod na ako kakasawat kaya hinayaan ko nalang.

Yinakap ko pabalik si Tita at saka nag-mano sa kaniya. "Maraming salamat po," usal ko pagkatapos ay binalingan naman si Tito para makapag-mano rin dito. Habang nginitian at tinangunan ko lang ang aking mga pinsan.

"Kamusta ang biyahe, Iha?" Tito Ronel asked while we're heading towards their pick-up van.

"Ayos lang naman po. May jetlag lang ng kaunti," sagot ko.

"Umidlip ka nalang mamaya sa sasakyan, Luli. Mahigit isang oras pa naman ang biyahe papunta sa bahay," Tita Beatriz suggested.

Tumango na lamang ako at hindi na umimik pa dahil nasa harap na kami ng sasakyan nila. Tito Ronel went to the driver's seat while Tita Beatriz occupied the front passenger's seat. Then, theP four of us settled at the back seat. Justin chose to sit at the left side near the window while his brother, Kurt, sat on his lap. Next to him is Maegan and I'm seated beside her.

"Matutulog ka ba, Ate?" Maegan whispered, smiling at me.

Nginitian ko siya pabalik saka tumango. "Oo. Bakit?" usisa ko.

May kinuha siya sa bandang likoran namin saka ito inabot sa akin. "Heto po, ilagay niyo sa leeg niyo para hindi po kayo mangalay," she sweetly muttered.

Oh, this gesture. . .

It reminds me of him so much. Back in those days when he was still alive, he always did this for me.

Bigla na naman nanikip ang dibdidb ko at nanubig ang aking mga mata nang maalala ang mga panahong kasama ko pa siya. It's been two years, yet the pain he left me after his sudden death feels like it just happened yesterday.

Mapait akong ngumiti habang dinadama ang sakit na dulot ng mga nangyari sa buhay ko.

If I could just bring back time.

Indeed, life is too short. We must not take it for granted. Instead, we should treasure it while it last. We must not wait until it's too late to tell someone how much we love them and how much we care for them. Because the moment they're gone, no matter how loud we shout and cry...they wouldn't hear.

"Hala, Ate. Bakit ka po umiiyak?"

I was pulled back from my reverie when I heard Maegan's voice. Napahawak ako sa aking pisngi at doon ko lang napansin na namalisbis na pala ang aking mga luha. Kaagad ko itong pinahid gamit ang aking mga palad. I looked at her and forced a smile.

"A-ayos lang ako, Mae. Huwag mong sabihin kina Tita ang nakita mo, ha?" paki-usap ko dahil ayoko silang pag-aalalahanin pa.

Mabilis naman siyang tumango at binigyan ako ng matamis na ngiti. "Opo, Ate. Sige po, idlip na kayo. Heto po ulit 'yong unan," aniya.

"Salamat," tanging tugon ko at tinanggap ang iniaabot niyang neck pillow saka ko sinubukang umidlip.

After an hour and a half of travel, we finally arrive at Millano Residence. It's a plain two storey house—painted with a mixture of grey and white, situated at a small subdivision in San Vicente.

Dumeretso na kaagad ako sa ikalawang palapag ng bahay kung saan naroon ang guest room para mas makapagpahinga. Pagkapasok ko sa kuwarto ay isinantabi ko na lang basta sa gilid ang mga gamit ko saka dumeretso sa kama at ilang segundo lang ay nilamon na ako ng dilim.

Gabi na nang magising ako. Kung hindi pa siguro ako kinatok ni Maegan para maghaponan ay baka hindi pa ako babangon. Wala rin naman kasi akong ganang kumain. Ni hindi nga ako nakaramdam ng gutom. Ngunit dahil ayoko silang mag-alala pa kaya heto at nasa hapag ako para sabayan sila sa haponan.

"Luli, may gusto ka bang gawin bukas?" Tita Beatriz suddenly querried.

Saglit akong nag-isip kung anong isasagot. Wala pa akong napaplano na gawin pero gusto kong maging abala. Nang sa gayon maibaling ko sa ibang bagay ang aking atensyon.

"Susubukan ko po maghanap ng trabaho," sagot ko dahil iyon ang unang pumasok sa isip ko. Kailangan ko rin kumita ng pera kaya mainam nga iyon. Para hindi rin ako maging pabigat kina Tita.

"Sigurado ka ba? Ayaw mong pumasyal muna?" paniniguro pa ni Tita.

Tumango ako at bahagya siyang nginitian. "Saka nalang po, 'Ta. Dalawang taon na po kasi ang nasayang ko," ani ko pagkatapos ay uminom ng tubig.

"Sumama ka nalang sa akin bukas, Iha. Baka may bakante roon sa pinapasukan ko," Tito Ronel offered. Kaagad namang sumangayon ang kaniyang asawa.

"Sige po. Maraming salamat. Akyat na po ako," paalam ko nang matapos na akong kumain saka pumanik sa taas.

Kinabukasan, gaya ng sinabi ni Tito ay sumama ako sa kaniya pagpasok niya sa trabaho. Financial consultant siya sa isang lending firm habang si Tita Beatriz naman ay mas pinili na maging housewife.

Pagkarating namin sa kompaniyang pinapasukan ni Tito ay kaagad niya akong pinakausap sa kanilang Head. Ngunit mailap sa akin ang suwerte dahil wala na raw silang bakante.

Bagsak ang mga balikat na umalis ako sa firm matapos kong makapagpasalamat at magpaalam kay Tito. Malaks akong napabuga ng hangin nang makalabas.

Saan na ako pupunta ngayon? Masyado pang maaga para umuwi.

Dahil alas nuebe pa lang naman ng umaga ay naisipan kong maglakad-lakad muna. Hindi naman gaanong mainit at saka magandang tingnan ang paligid ng syudad dahil malinis. Napakaaliwalas din sa paningin ng mga pine trees na nasa gitna ng kalsada. Siguro sinadyang itanim para maging atraksyon.

Dalawampong minuto na ata akong naglalakad nang makaramdam ako ng uhaw. Huminto ako at saktong paglingon ko ay bumungad sa akin ang isang coffee shop.

Siguro naman mayroon silang bottled water.

Hahakbang na sana ako papasok sa coffee shop nang matigilan ako dahil bigla nalang may kotse na huminto sa harapan ko. Nahugot ko ang hininga habang nanglalaki ang mga mata dahil halos isang tapik lang masasagi na ako ng sasakyan. Sa sobrang gulat ay nabitawan ko tuloy ang hawak na folder dahilan para magsilaglagan ang mga papel sa loob nito.

"What the hell, Gavin?! Muntik ka nang makasagasa!" rinig kong sigaw ng isang babae na kakababa lang sa itim na Mercedes Maybach doon sa kaharap niyang lalaki.

The guy irritatedly hissed. "Her fault. She's blocking the way," he simply uttered and went inside the coffee shop, leaving me and the woman he's with dumbfounded.

Kalaunan ay napailing nalang ang babae saka marahas na nagbuga ng hangin pagkatapos ay napalingon siya sa gawi ko.

Bigla akong napaayos ng tayo nang pasadahan niya ng tingin ang kabuoan ko, tila inaanalisa kung nasaktan ba ako.

"Are you okay, Miss?" tanong nito na ngayon ay nasa harap ko na pala. Hindi ako nakasagot. Napabuntong-hininga siya at biglang yumuko. "Here," she said, handling me something. Nang tingnan ko ito, iyong folder pala na nailaglag ko kanina.

Nanginginig ang mga kamay na inabot ko ito. "S-salamat," usal ko, bahagyang nanginginig pa ang mga labi.

"You must be startled," she mumbled. "Pasensiya na sa ginawa ng pinsan ko. He's really a jerk sometimes."

Huminga muna akong malalim para pakalmahin ang sarili pagkatapos ay bahagya siyang nginitian.

"Ayos lang. Hindi naman ako nasaktan," tugon ko.

She nodded. "Thank you. Anyways, are you looking for a job?" she curiously asked.

Kumunot ang noo ko. Paano niya nalaman?

Nang ituro niya ang hawak kong folder ay doon ko napagtanto. Nakita niya siguro ang resume ko.

"Ah, oo," sagot ko. "Sige, alis na'ko." Akmang tatalikod na sana ako para umuwi na dahil biglang nakaramdam ako ng pagod nang hawakan niya ako sa braso.

"I can give you a job if you want," she proposed, smiling widely at me. "Pambawi sa nangyari kanina."

I've got speechless. I don't know what to response. Nagdadalawang-isip ako kung tatanggapin ko ba o tatanggihan ang alok niya. Pero bago pa man ako makapagsalita ay may sumingit sa usapan namin—the guy earlier which I didn't even notice just now that he's already at my side.

Muli kong nahugot ang hininga at napanganga nang bigla siyang napunta sa harapan ko. He's too close that my heart leaped. But what caught my attention is his deep ocean orbs—his melancholic eyes that seems so familiar to me. And hell! Why does he smells so damn good? Teka—bakit ko siya inaamoy?

I mentally shook my head. Diyos ko! Nababaliw na ata ako.

"Here," usal niya saka inilagay ang ilang libong pera sa kamay ko pagkatapos ay mabilis akong tinalikoran. Lalong namilog ang bilogan ko ng mga mata dahil sa ginawa niya. Gustuhin ko mang umangal ay hindi ako makagalaw, tila naestatwa na lamang ako sa aking kinatatayuan.

"It's done. Let's go," turan niya sa babae o pinsan niya pagkatapos ay walang lingong sumakay sa kotse.

Ngumiti sa akin ang babae saka walang pasabing kinuha sa kamay ko ang folder. "I'll just have this and call you for the interview. Take care, bye!" saad nito saka sumunod sa pinsan niya at wala na akong nagawa pa kundi tanawin ang papalayo nilang sasakyan.