Chapter 5

Dalawang ring lang ay sinagot na agad nito ang tawag.

“Hello?”

“Miguel, can you pick me up?” agad kong tanung dito feeling relieved.

“Where are you? Of course.”

“I am at Francis’s residence.” Mangiyak ngiyak kung imporma sa kanya. Napatigil naman ito pansamantala saka nagtanung kung anu ang ginagawa ko rito as he senses my croaky voice.

I don't know, but I really felt humiliated at nasasaktan ako. Hindi naman ako ganito ah, sanay akong makipag away sa kanya, peru ngayun, bakit parang ang hina hina ko. I heard Miguel’s voice with urgency when he said that I will stay where I am because he is coming.

Ngunit sadya yatang binubwesit ako ng gago dahil hindi ko pa man naibaba ang phone. Lumabas na ito ng sasakyan.

“Why are you still standing there? Hop in at ihahatid na kita sa inyu.” parang baliwala lang nitong sabi.

“You don't need to, Miguel is coming to pick me up.” sagot ko pa habang iniirapan siya.

“I said get in!”

“I said I wont.”

“You get in here yourself, or I will carry you?” pananakot pa nito.

“You can’t scare me, you know it, don't you?” sagot ko pa habang pinagkrus ang mga braso ko sa dibdib. Indicating that he cannot shake off of me.

He smirked at me, saka lumapit sa kinaruroonan ko. Nang nakita niyang hindi manlang ako natinag sa paglapit niya ay mas inilapit niya pa ang katawan niya saakin pati narin ang mukha. Nagreregudon tuloy ang puso ko, may it be because of fear or something else.

“Sinung ipinagmamalaki mo ha? Si Miguel ba?” tanung nito while his face is just an inch away from mine. He even bend a little just to level his face to mine.

“You know what? You are an ASS***LE!” sagot ko naman habang diniinan ang salitang iyon. Inilapat ko ang mga palad ko sa dibdib niya at mariin itong itinulak. Habang ginawa ko yun ay may kotse namang sakto ang dating at bumusina sa amin.

Hindi agad ako nakalingun dahil hinawakan niya ang mga pulsuhan ko at hinila pa akong lalo upang mapalapit pa sa kanya, saka ako hinalikan nito sa labi.

Nanlaki ang mga mata kosa kabiglaan, maya-maya ay napakurap pa ako sa mapangahas niyang mga halik.

How dare him! Sa isipan ko pa.

Nagpupumiglas na ako ay ayaw niya parin akong bitawan at mas hinigpitan pa nito ang hawak niya sa akin. Sa gilid ng aking mga mata ay nakita kung nag-ngingit-ngit na mukha ni Miguel na papunta sa aming direksyon. Todo parin ang panunulak ko ng bigla nalang akong nakawala at huli na para mapigilan ko pa si Miguel na ngayun ay hinablot si Francis saka inundayan ng suntok. Kumawala naman agad ang dalawa.

“What are you doing Francis?” hinihingal niyang tanong.

“What do you think? Nakita mo naman siguro na hinahalikan ko siya?” sagot pa nito habang pinunasan ang dugo sa gilid ng labi nito. Parang wala lang na nguniti pa ito sa kausap at parang proud pa sa ginawa niyang kapangahasan.

“Zoey, get in the car.” utos ni Miguel sakin. Magmamadali akong kumilos patungo sa sasakyan niya ng hablutin naman ako ni Francis.

“There is no fucking way she is going with you!” sabat naman nito.

“Francis let go. Sino ka naman para diktahan ako.” asik ko sa kanya.

“Kahit sino pa ako, wala akong pakialam, sasama ka sa akin.” anito at hinila pa akong papasok sa sasakyan niya. Magpumiglas man ay wala na akong nagawa sa lakas niya habang si Miguel naman humabol pa sa amin. But I was already pushed inside the car and had it locked. Sinubukan kung buksan iyon, but I failed, so does Miguel. Umikot na si Francis sa driver’s at pinaandar na iyon saka humarurut palayu. Nakita ko nalang si Miguel na nakatayu habang nakatingin sa amin at patungo na sana sa sasakyan niya ng dumating ang ina n Francis.

Masyadong mabilis ang pagpapatakbo ni Francis kaya napahawak nalang ako sa aking upuan.

“Francis, slow down! You most egoistic as*****.” pasigaw ko’ng utos sa kanya na puno ng takot. Alam ko, galit na galit na ito ngayun. Mantakin ba namang cancel yung meeting niya with his girlfriend, siya pa ang pinahatid sa akin at nasuntok pa ni Miguel, Aba! Natural yatang sasabog na ito.

“Bakit? Nakakaramdam ka na ba ng takot ngayun?” pagalit at humihingal niya na singhal sa akin.

“Kung gusto mong magpakamatay, bahala ka sa buhay mo, h’wag mo akong idamay dahil may pakakasalan pa akong tao.” mangiyak ngiyak ko’ng bulyaw sa kanya na naging dahilan para tapakan niya pa ang accelarator. Napahigpit pa akong lalo sa pagkakahawak dahil dun.

“At sinong pakakasalan mo ha? Si Miguel?” anito na tumawa pa ng nakakaloko.

Di ko na napigilan at napaiyak na talaga ako. Ewan ko bakit naging iyakin ako ngayun. Mahilig naman ako sa extreme adventure ah, but now is different, the fear that I previously felt is slowly intensifying.

“You can’t act on me young lady. Not now, not ever!” he said na hindi man lang lumingun sa akin. Ang mga mata nito ay nasa kalsada parin.

“Francis, I said slow down the car!”

“No! Magdusa ka riyan!” asik pa nito.

“Stop the car, bababa ako!”

“No!”

Hilam ang mga mata sa mga luha ay marahas ko itong pinahid sa likod ng palad ko at akma ko na sanang bubuksan ang pintuan, bahala na kung anung mangyari. Tatalon talaga ako, makalayu lang ako sa kanya ngunit bago ko pa magawa ‘yun ay maagap niya akong nahawakan at bigla-bigla ay napapreno.

“Anong ginagawa mo? Magpapakamatay ka ba?” singhal nito na hindi ako binitawan.

“Mamamatay rin lang naman tayu, mauna na ako, ayokong sumabay sayu.” naiiyak ko paring sagot sa kanya.

Nang makita niya ang panginginig ko sa takot ay bahagya itong natigilan.

Ang mata niyang dati ay puno ng galit ay parang napalitan ng awa, o baka namamalikmata lang ako. Dinaya lang ako ng mga mata kong hilam sa luha.

Pansamantala lang kanming nananatili sa ganung ayos ng ilang mga minuto hanggang sa bumuntong hininga siya. May dinukot ito sa bulsa and later on handed his handky to me.

“Here.” anito sa mahinahon na boses.

Due to my stubborness, hindi ko iyon tinanggap bagkos ay tumalikod ako sa kanya hinarap ang bintana.

“You can’t marry Miguel.” kapagkuwan ay sabi nito.

I turn to him drastically with curiousity in my eyes. Tumingin lang ako sa kanya, yung tingin na parang nagtatanong. Wala na kasi akong lakas para makipagtalo pa rito.

“Fasten your seatbelt, ihahatid na kita sa inyu.” pag iiba pa nito.

“Ibaba mo nalang ako rito, ayokong umuwi. Gusto kong mapag isa.”

“Ang alam nila momy ay ihahatid kita kaya hindi maaari yang sinasabi mo, kung gusto mo sasamahan nalang muna kita kung ayaw mo pang umuwi.”

“I guess you heard me, loud and clear. I want to be alone.” asik ko sa kanya.

“At kung sino man ang gusto kung pakasalan, wala ka na run, be it Miguel or whoever he is.” patuloy ko. Bumuntong hininga muna ito bago walang sabi-sabi ay biglang ng click ang pintuan- meaning binuksan niya na ang lock nun.

Walang lingun-likod ay nagmamadali na akong bumaba. Para akong nasusunog na kasama sya. Dun palang ako parang nabunutan ng tinik nang nakababa na ako sa gilid ng kalsada. Bumuntung hininga ako ng humarorot na palayu ang kotseng dati ay sinasakyan ko. Nasasakal ako kanina.

Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa ko at dinial ang numero ni Miguel.

“Zoey? My God, are you okay?” nag-aalalang tanong nito pagkasagot sa cp niya.

“I’m not.” sagot ko. Ewan ko ba peru as much as possible ay hindi ako magsisinungaling sa kanya.

“Are you home?”

“No, nasa tabing kalsada ako. Somewhere in Gorordo Ave. nasa loob parin ako ng subdivision. Paikot ikot lang kami kanina.”

“Okay, just stay where you are, I will pick you up.” sabi pa nito and he hanged up.

Ilang segundo na ang nakalipas pagkababa niya ng phone ay nanatili parin ito sa tainga ko, pagkaraay tinitigan lang ito na aninoy dito nakasalalay ang kapayapaan ng loob ko.

Di nagtagal kay nakita ko nang paparating na sasakyan ni MIguel, mapakabilis ng takbo nito na parang nakekepagkarira. Huminto ito sa tapat ko at dali-dali na itong bumaba at niyakap agad ako ng napakahigpit. Naramdaman ko nalang na parang ang kaninay napakabigat kong pakiramdam ay biglang naglaho. I always feel the security beside him. Not that I’m into him, peru yung gaan ng pakiramdam at siguridad sa tabi niya ay kakaiba.

“You will be fine. I wont let anyone harm you.” anito na puno ng emosyun ang bawat katagang binitiwan nito. With those soothing word, tumulo na naman ang luha ko na hindi ko alam kung saan nagmula at bakit parang wala itong kaubos-ubos. Hindi naman kami, yet, we acted more than that of the lovers, but we never initiated more than hugs. Hanggang doon lang. Yung compatibility lang ng nararamdaman namin. More on, more than sister-brother kind of relationship. It’s a kind of bond no one can break.

Tunango lang ako sa tinuran nito at kumalas na sa pagkakayakap sa kanya and I smiled faintly at him.

Lingid sa aming kaalaman ay may mga mata palang kanina pa nakamatyag na puno ng poot. Kaloobang kanina pa pala nagpupuyos sa galit.