chapter 2

Sa araw-araw yata na ginawa ng Dios mula nang lumipat ako ng eskwelahan ito ay hindi na ako tinantanan pa ng malas. Sa halos bawat pagtatagpo namin nung 'Mr. uneducated' as I call him ay palaging bangayan ang nangyayari. Gaya ngayon, hindi maiwasang magkapang abot kami sa corridor, kasama nito pa rin ang dalawang kaibigan. It has been two weeks or so peru I didn’t get the chance to know his name, I don’t care anyway. At ewan ko ba kung bakit parang ilang ang mga estudyante sa kanila. Pansin ko ring kahit kay Miguel ay ganoon rin.

“Look who’s here.” aniya na may pangiti- ngiti pang nalalaman.

Kasalukuyan kong kasama si Miguel, naging habit na kasi yata nito ang ihatid sundo ako mula sa clasi ko, na unti unti ko namang nakasanayan. I hate it that it feel like I am becoming dependent on his presence. 'Peru anong magagawa ko, he is spoiling me'. napairap pa ako habang nagingingiti sa sarili.

Lalagpasan lang sana namin sila ngunit sadya yatang maypagka demonyo ang isang ito at talagang nananadya. Tahasan ba namang banggain ako atngumiti pa ng nakakaloko. Na ikina inis ko naman lalo.

“Hey!” asik ko rito.

“Hayaan mo na, nagpapansin lang yan.” sabat ni Miguel na pinipigilan ako atbahagya pang hinila ang braso ko.

“At talagang hindi ko sya bibiguin.” sagot ko dito saka ko binaling ang atensyon ko sa kaharap.

“Ano bang problema mo?”

“Ikaw ang problema ko.” he said nonchalantly.

“Nakakasakit ba ako sa paningin mo o nakakapuwing ba? Puwes dapat masanay ka na hanggang sa mabulag ka dahil wala akong planung iwasan ka. Parang plano ko na nga ring sumama sayu.” panunukso ko at pinandilatan ko pa siya nang mata. Indikasyon na kahit kaunti ay hindi ako takot sa kanya.

“Kung ako sayo, wag ka na lang mag tapang tapangan, nakuha mo naman na ang atensyun niya eh.” sabat pa ng isa pang kaibigan nitong nakangiti rin.

“Talaga ba? Peru sorry, hindi ako attention seeker na gaya nyo.” Saka ako bumira ng talikod, na sa kasamaang palad ay ayaw yata ako tantanan ng gago. Hinawakan niya ang balikat ko upang pigilan sa paglakad palayu, kaya ang ginawa ko, hinawakan ang pulsuhan ng kamay niya na nakahawak sa

akin. Sumuong ako mula rito and twisted his arms at his back. Applying some pressure unabling him to move. At visible sakin ang sakit na nararamdaman niya. na siyang nagboost ng kompyansa ko.

“I hope this will serve to you as a warning.” bulong ko sa punong tainga nya. Saka ko siya bahagyang tinulak at tumalikod na. In my peripheral vision, nakita kong akma sanang hahabol when I heard Miguel…

“Francis, Let go. She has done nothing to you.”

“Really man?” takang tanong nito.

Hindi ko na ito hinintay pa. hindi na ako nakinig sa maaaring sagot ni Miguel at nag tuloy-tuloy na ako sa paglakad. Later on. Miguel caught up with me.

“Iniwan mo naman ako.” reklamo nito na nakakamot pa sa ulo.

“I don't want to hear your conversation with him kaya umalis na ako.” I pout.

“Bakit?” tanong nito. Referring my reaction, hindi sa sagot ko sa kanya.

“I don't like it when you talk to him.” tumungo ako, I don't want to meet his examining gaze. I don't want him to see through me. Yung parang naging dependent ako sa kanya.

Tumawa naman ito na parang nakakaloko, as if ngayon niya lang narinig ang pinaka nakakatawang joke sa tanang buhay niya– na ikinainis ko naman.

“You’re pissing me.” angal ko.

Saka lang ito huminto sa pagtawa at tinitigan ako ng matiim.

“Hindi ko naman intinsyun na inisin ka, kaso lang nakakatuwa kasi yung reakyun mu. Para kang batang naagawan ng lollipop.” natatawa parin nitong sagot.

“Hindi ah.”

“Oo nga. You look like a jealous girlfriend.”

“Am I?”

“Yup.” and he pinch lightly my cheeks na syang ikinapamula ko naman.

“Of course not. I just hate it when my friends talk to my enemies.”

“You don't have to be jealous about it. I will still be your friend naman eh.”

“I know.”

“You do?” amuse nitong tanong.Tumango lang ako ng bahagya.

“Alam mo naman pala eh. Peru you know what? Hindi mo naman kailangan makipag away sa kanya palagi eh.” malumanay nitong sabi.

“Eh sa naiinis kasi ako eh. Dumayu pa talaga dito para lang bwisitin ako.”

“Malay mo, hindi naman talaga ikaw yung sadya. Napagtripan ka lang along the way.” huminto ako pansamantala at tiningnan siya, yung uring nag tatanong.

“His girlfriend is in this building too if you still didn't know.” imporma nito.

“Ah. okay. Kainis kasi.” parang napahiya kung turan. ang lagay nito ay mali ako.

Ngumiti lang ito sa tinuran ko.

Nag ring ang phone ko kaya sinagot ko muna.

“Hello…”

“Aunt Samira, Bakit po?” Aunt Samira is my father’s first degree cousin. Palagi siyang nasa bahay whenever I am in school. Siya narin ang tumitingin sa lolo at lola ko paminsan minsan, wala rin naman kasi siyang pamilya. Matandang dalaga kumbaga.

“Pinatawagan ka ng lola mo, you need to go home early.”

“Bakit raw po?” takang tanong ko.

“May importante raw na pag uusapan mamaya over dinner.” turan nito na ikina-kunot noo ko. Bahagya namang inabot ni Miguel ang nakakunot kong noo at saka minasage in a circular motion.

Ikinatuwa ko ang gesture na yun. mapaka warm sa pakiramdam. Saka naman ang pagdaan ng grupo nila Francis sa harap namin. Pansin ko ang pabusangot ng pagmumukha nito. Parang inis na inis na nakatingin samin. Well, bahala siyang mamatay sa inis, sa susunod, babaliaan ko pa sya ng buto.

“Hello? Zoey… are you listening?” anang nasa kabilang linya na gumising sa kamalayan ko.

“Yes Auntie, anu nga ulit yun?”

“Naku, ikaw talagang bata ka, Ang sabi ko mag ingat ka sa school lalong lalo pa sa mga kalalakihan.”

“Oo naman po. Sila ang mag ingat sakin.” tumawa lang ito ng mahina saka ibinaba ang telepono.

Close rin naman ako dito, since ako lang yung pamangkin nya dahil solong anak din ito gaya ng papa ko. Metikuloso nga lamang ito.

Nang lingun ko si Miguel ay ngumiti ito sa akin at inakbayan ako at iginiya sa paglalakad patungong dulo ng hall- sa room ko.

Nadaanan naman namin ang ngayong nakatayo ng grupo ni Francis na parang may hinihintay sa pintuan ng isa pang room na naroon bago ang sakin.

Napansin siguro ni Miguel ang pagtataka ko kaya…

“Diyan sa kabilang room ang girlfriend niya.”

“Ah, kaya pala.” ang tangi kong nasambit. Saka ako napagawi ng tingin sa kinaroroonan niya na naging dahilan na mahuli ko sya ng nagngingitngit na nakatitig samin.

May balak sigurong gumanti ang mukong na ‘to ah. Mapaghandaan nga.

Nabigla naman ako nang hapitin ni Miguel ang beywang ko at walang anu-ano ay niyakap ako ng mahigpit saka hinalikan sa noo. Sa hindi inaasahang pagkakataon ay nanlaki ang mata ko sa ginawa nito at panandaliang napatanga. Bago pa ako nakahuma at tumingin kay Miguel since bago niya ako niyakap kay nakay Francis yung paningin ko. Hindi maiwasang makita kong nakuyum niya ang dalawang kamay niya at parang inis na naglakad palayu.

“I hope hindi ka galit sa ginawa ko.” anito at tumingin ng diretso sa nga mata ko. Shyly and apologetically. Inaasist ko ang sarili ko kung galit ba ako sa ginawa nya, ngunit parang hindi naman. Parang gusto ko nga ang pamamaraan nya in showing his affections.

“Hindi naman.”

“I have to go. May clase pa kasi ako. Bye.” nagmamadali kong turan.

“Bye” and he waved goodbye saka na tumalikod.

Mula nang makilala ko siya kahapon, parang naging kampante na ako sa tabi niya. As if we are perfectly meant to meet. Naging prenti naman ako na kasama siya at hindi ako nagagaslawan sa kanya. Kahit sa ginawa niyang pagyakap at paghalik sakin ay hindi naman bastos ang dating nito.

Ang kinakatakutan ko ngayon ay ang growing dependency ko towards him. Which is very unusual to me.