Chapter 3

PAGKARATING sa mansyon ay malalim pa rin ang tulog ni Caroline. Kaya naman ay napagdesisyunan na lang ni Calvin na wag na itong gisingin pa at buhatin na lamang hanggang sa magiging kuwarto nilang dalawa. Hindi niya pinansin ang makahulugang tingin ng mga katulong at tauhan na nadaanan niya.

It was a mansion that his grandfather gave to him. Ngunit magagawa lang daw niya itong gamitin sa oras na mag-asawa na siya. Kaya naman ay roon na siya maninirahan mula sa araw na ʼyon. Maigi na rin ang ganoon na nakabukod na siya sa ina.

Dahil nakasuot pa si Caroline ng wedding gown ay nasisiguro niya na hindi magiging kumportable ang pagtulog nito. Kaya naman ay tinawag niya ang isa sa mga katulong upang palitan ito ng damit.

He went straight to his office after that. Doon ay naabutan niya ang family lawyer nila na si Atty. Aidan Valencia na siyang nagbasa ng last will and testament ng namayapa niyang lolo.

“Tapos ka na ba sa inaasikaso mo?” tanong niya rito nang makaupo siya sa swivel chair.

“Yeah. Iʼm sorry that I missed the wedding of the year. Anyway...” Umupo ito sa upuan na katapat lamang ng mesa niya.

“Iʼm just here to remind you that you will only get your inheritance after one year.” He gave him a warning look. “But be careful with madam. For sure, she would do anything to get it away from you.”

Calvin smirked. His mother really saw him as a competitor rather than a son.

Katatapos lang niya noon sa kolehiyo nang magsimula itong malulong sa casino. Sa tuwing naglalaro ito ay madalas na malaki ang pera na napapatalo nito. Kaya hindi na siya nagtataka kung bakit tanging ang mansyon na tinitirahan nito ngayon at maliit na share sa kumpanya lang ang iniwan ng lolo niya para rito. Dahil doon ay nasisiguro niya na mayroon itong pinaplano sa kung bakit gusto nito na si Erica ang mapangasawa niya. Base sa ginawa niyang pag-iimbestiga ay nagkakilala ang dalawa sa casino.

Thatʼs why Carolineʼs life misery has become his salvation. Unang kita pa lang niya rito ay magaan na ang loob niya sa dalaga. Bukod doon ay humanga rin siya sa taglay nitong tatag at determinasyon sa kabila ng hirap ng buhay na kinalakihan nito.

Caroline was a perfect choice for the bride role since he knew that she didnʼt have any feelings for him and would become demanding, unlike those other women that she put into a test previously, including Erica. Kaya lang ay hindi siya makabuwelo noong mga nakaraan dahil nga mayroon itong nobyo.

But it seems that fate is on his side when they both ended in the same hospital that day and Caroline and his boyfriend have broken up while she was in need of money.

“Donʼt worry. Dahil mayroon akong tauhan na sumusubaybay sa bawat kilos ni mama.”

Napatango naman ito bago tumayo. “Great. Iʼll go ahead then.”

Sa pag-alis nito ay pagod na sumandal si Calvin sa swivel chair. Gagawin niya ang lahat upang hindi magtagumpay ang ina.

ILANG oras din siyang nanatili sa loob ng opisina niya nang dahil sa mga papeles na kailangan niyang pirmahan. Iniuwi muna niya ang mga ito dahil magmula ng naging usapan nila ni Caroline isang linggo na ang nakararaan ay nag-leave muna sila pareho sa trabaho.

Napaangat siya ng tingin sa bilugang orasan. Itʼs already seven in the evening. Marahil ay gising na ang asawa niya.

Asawa. Mula sa araw na ʼyon ay kailangan na niyang masanay na bigkasin ang salitang ʼyon.

Napagpasyahan niyang puntahan na ito sa kuwarto. Akmang kakatok na siya sa pinto nang makarinig siya nang malakas na sigaw mula sa loob. Agad naman niyang binuksan ang pinto.

“Whatʼs the matter?” nag-aalala niyang wika pagkapasok.

Marahas naman itong lumingon sa kaniya bago mahigpit na hinawakan ang kumot at itinakip sa sarili.

“What happened? The last time I remember, I was wearing a gown.” Bakas ang kalituhan sa mukha nito. “Did we... Did we...”

Bored na sumandal siya sa hamba ng pinto at malamig itong tiningnan. Agad niyang nakuha kung ano ang ibig nitong sabihin.

“No. It was one of the maids who changed your clothes so you would feel comfortable.” Napatingin siya sa labas ng bintana kung saan madilim na ang paligid. “I bet youʼre hungry already. Lalo pa at napansin kong hindi ka gaanong nakakain sa reception kanina.”

Napailing naman ito bago nag-iwas ng tingin. “No. Iʼm not.” Kasunod noʼn ay ang biglang pagtunog ng tiyan nito dahilan para mapanguso ito.

Napailing na lang siya. Kung minsan ay may katigasan din kasi ang ulo nito. “Is there something you want to eat tonight?”

She sighed defeatedly. “I want a garlic butter shrimp with corn.”

“Alright. Letʼs head down to the dining area now.”

Sabay na silang bumaba. Pagkarating sa dining area ay pinaghila niya ito ng upuan.

“Wait here. Iʼll just cook,” aniya rito bago siya dumiretso sa kusina.

Habang nag-aayos ng mga rekado ay hindi niya alam na sumunod pala ito sa kaniya.

“I didnʼt know that you could cook,” she said while peeking at what he was doing.

“Thereʼs still a lot of things you didnʼt know about me, darling,” he said while marinating the shrimp in lemon soda.

“D-darling?” gulat na sambit nito.

“Yeah. That would be our endearment. So you must get used to it as well,” he nonchalantly said.

Hindi nagtagal ay namalayan na lang niya na wala na ito sa tabi niya. Mukhang na culture shock ito sa sinabi niya.

Nang matapos sa pagluluto ay agad na niya itong pinaghain. Her eyes sparkled in excitement upon seeing the buttered shrimp. Mabuti na lang ay may stock ng hipon sa refrigerator.

“Ayos lang ba na nauna na tayong umalis sa reception kanina?” tanong nito nang magsimula na silang kumain.

“Yeah. Iʼm sure that they will understand that we want to go on with the honeymoon already.”

Tila bigla itong nabilaukan sa kinakain bago sunod-sunod na napaubo.

“H-honeymoon?”

“Well, we could have one if you want. Hindi naman kita pipilitin sa isang bagay na hindi mo gusto.”

Hindi nakaligtas sa kaniya ang pamumula ng pisngi nito.

“Considering our setup, I-I donʼt think itʼs necessary.” Her voice sounded nervous.

Napansin niya na mayroong naiwan na sauce sa gilid ng labi nito. Wala sa loob na umangat naman ang kaniyang kamay bago marahang pinunasan ʼyon ng kaniyang daliri.

Natigilan ito nang dahil sa ginawa niya kasabay ng pagkakahinang ng kanilang mga mata.

“Yeah. Youʼre right. After all, this is just all an act,” he said in a low voice.

Malalim itong napalunok bago napaiwas ng tingin habang siya naman ay nagpatuloy na sa pagkain.

After a year, what they have will eventually end. So it would be better if they just stayed that way. No feelings involved.

And there will never be.