Chapter 2

BUMABA ang tingin ni Caroline sa suot na relong pambisig. Mayroon na lamang siyang dalawampung minuto bago magsimula ang interview sa mga aplikante para sa trabaho na balak niyang aplayan.

Kaya naman nang mapansin niya na kulay pula na ang traffic light ay dali-dali siyang tumawid patungo sa kabilang kalsada kung saan nakatayo ang matayog na building ng Platinum Bank Incorporated. Ito ang isa sa pinakamalaki at pinakakilala na bangko sa buong bansa.

Akmang tatawirin niya ang isa pang maliit na distansya patungo sa mismong building nang may bigla na lang lumitaw na sasakyan mula sa kung saan dahilan para mawalan siya ng balanse at mapaupo sa tabi ng daan. Pero kahit ganoon ay sinigurado niya na hindi magugusot ang dala-dala niyang envelope kung saan nakalagay ang mga papeles niya.

Huminto naman ang kotse sa tapat niya bago bumukas ang pinto sa driver seat nito. Isang lalaki na nakasuot ng suit ang bumaba mula roon.

“Ayos ka lang ba, Miss? Pasensya na. Nagmamadali kasi kami kaya hindi kita napansin agad.” Napakamot pa ito sa ulo.

Akmang aalalayan siya nito pero dali-dali siyang tumayo.

“I’m fine. Just be careful next time,” sagot niya bago pinagpagan ang likod ng suot niyang pencil skirt.

“Are you sure? My boss offered to take you to the hospi—”

Itinaas niya ang kanang palad para pahintuin ito sa pagsasalita.

“Ayos lang talaga ako. Isa pa ay nagmamadali rin ako.”

Hindi na niya hinintay na umimik pa ito. Mabilis na tinahak niya ang daan patungo at papasok sa naturang building. Dumiretso siya sa elevator at pinindot ang numero ng palapag na nakalagay sa job posting nito online.

Malalim na napahugot ng hininga si Caroline. Alam niyang imposible na matanggap siya lalo na kung ang credentials niya ang pagbabasehan. Pero wala naman sigurong mawawala kung susubukan niya.

“CAROLINE Montreal.”

Agad siyang tumayo at lumapit sa babae na nagtatawag sa mga aplikante.

“Sir Vander is already waiting for you inside. Sana naman ay ikaw na,” tila napapagod nitong hinaing. Pinigilan naman niya ang sarili na matawa nang dahil sa sinabi nito.

Nginitian siya nito. “Saka sana ay wag ka kaagad maniniwala sa sinasabi ng ibang tao. It may not look like it, but Sir Vander is actually a kind person,” she assured.

Nang dahil sa sinabi nito ay bahagyang gumaan ang pakiramdam niya. Mayroon kasing kumakalat na tsismis tungkol sa CEO ng naturang kumpanya. Masyado raw mainitin ang ulo nito kaya wala itong tumatagal na sekretarya.

Napangiti na lang din siya bago tuluyang pumasok sa loob ng opisina pagkabukas nito ng pinto.

Sa pagpasok ni Caroline ay saglit siyang natigilan bago bahagyang umawang ang kaniyang bibig nang magtama ang mga mata nilang dalawa.

Why not? The man in front of her is a perfect example of a Greek god. His toned muscles, red lips, pointed nose, and long eyelashes are something to drool for. Plus, the fact that he is confidently leaning his back on his swivel chair while playing with the ballpen in between his fingers.

In short, his whole being is screaming of oozing sex appeal. But thatʼs it. Hindi siya pumunta roon para sa hitsura nito. Isa pa ay mayroon na siyang nobyo.

“Miss Montreal, shall we start the interview, or do you only plan to stand there the whole day?”

Napakurap siya nang bigla itong nagsalita at senyasan siya na umupo sa upuan na nasa tapat ng mesa nito na agad niyang sinunod. Kinuha nito ang nakapatong na papel sa ibabaw ng mesa at binasa ang nilalaman noʼn.

“Based on your credentials ay high school level ang natapos mo. Puwede ko bang malaman kung bakit hindi ka na nakapagpatuloy pa sa kolehiyo?”

Napahinga siya nang malalim. Sa totoo lang ay inaasahan na rin niya na itatanong nito ang tungkol sa bagay na ʼyon.

“Bata pa lamang po kami ng aking kapatid nang maulila kami. Bilang panganay ay ako na ang nagtaguyod sa ʼming dalawa. Pinasok ko po ang lahat ng trabaho na puwede at kaya kong gawin. Pero imbis na ipambayad sa kolehiyo ay inipon ko po ang mga kinita ko pambili ng gamot ng kapatid kong may sakit sa puso.”

Napatangu-tango ito. Hindi mababakasan ng anumang emosyon ang mukha nito. “Pero bakit mo aasahan na tatanggapin kita kung high school level ang natapos mo?”

Kinagat niya ang ibabang labi bago diretsong tiningnan ang kulay asul nitong mga mata.

“It’s a matter of life and death, Sir.”

Kumunot ang noo nito. “What do you mean?”

“Paubos na po ang naitabi kong pera. Malapit na po kaming mapaalis sa apartment na inuupahan namin ng kapatid ko at kailangan na rin po namin na magbayad ng kuryente. Bukas makalawa ay baka sa kalsada na po kami pulutin pareho. Hindi naman po ako puwedeng umasa sa nobyo ko habang buhay,” desperada niyang paliwanag dito.

Kung tutuusin ay puwede naman siyang humingi ng tulong sa nobyo na si Austin. Pero hanggaʼt maaari ay gusto niyang personal na resolbahin ang problema na ʼyon.

Ibinaba nito ang hawak na papel at ballpen bago pinagsalikop ang dalawang kamay at mariin na tumingin sa kaniya.

“How long do you think you will be able to stay here if you get accepted?” he asked seriously.

Napatuwid siya ng upo. “As long as you need me, sir,” determinado niyang sagot.

Pagod na siya sa puro kontrakwal na trabaho na maliit lamang ang sahod. Itʼs about time she gets a regular high-paying job already. Kapag bumagsak pa siya roon ay talagang susubok na rin siya sa mga call center.

Halos pigil niya ang hininga nang bigla nitong pinindot ang intercom. Mayamaya pa ay pumasok ang babae na nagtatawag sa mga aplikante.

“I have my new secretary already. You can tell the others to leave.”

Nanlaki ang mga mata niya nang dahil sa sinabi nito.

“T-tanggap na po ako?” hindi niya makapaniwalang tanong kasabay ng biglaang pagbilis ng tibok ng kaniyang puso.

Blangko lang ang ekspresyon nito nang tumuon sa kaniya ang atensyon nito. “As long as you’ll stay here until I say so, then, yes.”

Sunod-sunod siyang napatango. “Makakaasa po kayo! Thank you po!”

“Alright, Sir,” sagot naman ng babae. Hindi nakaligtas sa paningin niya ang pagkindat nito sa kaniya bago tuluyang lumabas.

Ngunit nagulat na lang siya nang may ilapag ang magiging boss niya na ilang libo sa ibabaw ng mesa nito.

“Para saan po ʼyan?” walang ideya niyang tanong.

“Advance salary mo. Bayaran mo na ang upa sa bahay n’yo at maging ang kuryente. Hahatiin ko na lang ang pagkaltas sa magiging sahod mo.”

Sa pagkakataong ʼyon ay hindi na niya napigilan ang mapatayo at mapalakas ang boses.

“Marami po talagang salamat! Tatanawin ko po itong malaking utang na loob!” Napayuko pa siya rito.

Caroline never thought that she would be lucky that day.

NAPAKURAP si Caroline bago muling bumalik ang kaniyang naglakbay na kamalayan sa kasalukuyan nang maramdaman ang dahan-dahang pag-alis ni Calvin ng suot niyang heels bago ito pinalitan ng nakahanda niyang tsinelas.

“Feeling better?”

Napatango na lang siya rito. “Yes. Thank you.”

Napaayos na siya ng upo pagkasara nito ng pinto bago ito umikot sa kabilang side.

“Letʼs go straight to the mansion. I have some papers to review,” aniya nito sa driver.

“Yes, Sir.”

Nilingon naman siya nito. “Matulog ka muna habang nasa biyahe. You must be tired already.”

As if on cue, Caroline suddenly yawned. Ramdam na rin niya ang pamimigat ng kaniyang mga mata.

Until now, she canʼt believe that Calvin Vander has helped her for the second time around. Thatʼs why Caroline promised to herself that she would stay with him until he doesnʼt need her anymore.